Δεν θα μπορούσα ποτέ να βάλω στον ίδιο «ντορβά» τις αποχωρήσεις του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Φάνη Γκέκα από τις εθνικές μας ομάδες μπάσκετ και ποδοσφαίρου, αντίστοιχα, των ανδρών.
Η πρώτη με στενοχωρεί, με «ενοχλεί» και με προβληματίζει, τόσο όταν αναζητώ την αφορμή και την αιτία της, όσο και όταν σκέφτομαι την έλλειψη ορατής στον ορίζοντα εναλλακτικής λύσης, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Η δεύτερη, αντίθετα, μάλλον με ικανοποιεί. Την αντιμετωπίζω περισσότερο υπό το πρίσμα του «στο καλό και να μας γράφεις» -όπως έκανα και στις αντίστοιχες περιπτώσεις των Γιάννη Αμανατίδη και Σωτήρη Κυργιάκου-, παρά του «και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς Γκέκα; Ήταν κι αυτός μια κάποια λύση...». Θέλουν, όπως επίσης μαθαίνω, να αποχωρήσουν και οι Τζόρβας, Σεϊταρίδης; Ακόμα καλύτερα... Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο καλά. Και όσο πιο γρήγορα, κύριοι, παρακαλώ πολύ. Μην σπρώχνεστε, αλλά και μην αργείτε...
Τον προσεχή Οκτώβριο, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα αντιμετωπίσει τη Λετονία και το Ισραήλ στο πλαίσιο των προκριματικών του Euro 2012 και, καλό θα ήταν, μέχρι τότε, να έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο, να ξέρει και ο Φερνάντο Σάντος με ποιους παίκτες θα πορευτεί από δω και μπρος. Ξεκάθαρες θέσεις και επιχειρήματα από τους αποχωρήσαντες δεν αναμένουμε, ούτως ή άλλως. Μόνο μισόλογα για «ειδικές συνθήκες» και ανεπαρκείς δικαιολογίες, που κάνουν περισσότερο κακό στην εικόνα της ομάδας και στην έξωθεν «καλή μαρτυρία», που έδειχνε να αποκτά επί εποχής Ρεχάγκελ.
Αντί, λοιπόν, να ζητάμε από τους διεθνείς που κλείνουν την πόρτα της Εθνικής, απαντήσεις που δεν θα δοθούν ποτέ, ας τους ευχαριστήσουμε για την -αμφισβητήσιμη- προσφορά τους και ας ενθαρρύνουμε και όλους όσοι επιθυμούν να τους ακολουθήσουν, να το πράξουν το συντομότερο δυνατό. Η «εποχή Σάντος», αν θέλουμε να εξελιχθεί εξίσου καλά όσο αυτή του προκατόχου του, θα πρέπει να γίνει με ξεκάθαρες αρχές, πάνω σε στέρεες βάσεις και, πρωτίστως, με παίκτες που «διψούν» για ποδόσφαιρο, που είναι συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι να δώσουν το 100% στην Εθνική. Μόνο έτσι θα έχει τη δυνατότητα η ομάδα να προχωρήσει μπροστά, χωρίς... μιζέρια και... μισόλογα που «δηλητηριάζουν» το κλίμα. Ας μετρηθούν, λοιπόν, να δουν πόσοι είναι, και αναλόγως ας πορευθούν...
ΥΓ: Όσο για τον Δημήτρη τον Διαμαντίδη και τη δική του αποχώρηση από την Εθνική μπάσκετ, επιτρέψτε μου να εκφράσω τη διαφωνία μου. Και νωρίς είναι (δεν τον πήραν, δα, και τα χρόνια), και πολλά έχει ακόμα να προσφέρει ο «Μητσάρας» και θα ήθελα να τον δω πραγματικό ηγέτη στα δύσκολα, μπροστάρη στην επόμενη μέρα της Εθνικής μετά από μια αποτυχημένη διοργάνωση και όχι ως τον πρώτο που... σπεύδει να εγκαταλείψει το καράβι που βουλιάζει. Ό,τι και αν πει ο καθένας μας ωστόσο, είναι μια καθαρα προσωπική και σεβαστή επιλογή.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όμως, και επιτρέψτε μου να το μοιραστώ μαζί σας, είναι το εξής: Γιατί όλα αυτά τα παλικάρια που αποχωρούν από τις εθνικές τους ομάδες, πιπιλίζουν πάντα την ίδια «καραμέλα»; Γιατί όλοι μιλάνε για την «επόμενη γενιά, που έρχεται από πίσω και μπορεί να προσφέρει πολλά», γιατί προσπαθούν να μας πείσουν ότι θέλουν «να κάνουν χώρο στα νέα παιδιά»; Αν είναι τόσο... ανιδιοτελείς, γιατί δεν «κάνουν χώρο στα νέα παιδιά», αποχωρώντας όχι από την Εθνική, αλλά από τους συλλόγους τους; Εκεί δεν έχει... «επόμενη γενιά, που έρχεται από πίσω»; Ή, απλά, δεν θέλουν να χάσουν το... παραδάκι και κάνουν τους «μάγκες» στην πλάτη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, επειδή, πολύ απλά, τους... παίρνει;
Εσύ, εν προκειμένω, Δημήτρη Διαμαντίδη, είπες στη δημόσια τηλεόραση, ανακοινώνοντας το «αντίο» σου στην Εθνική, ότι «σίγουρα, υπάρχουν παιδιά που έρχονται από πίσω και θα δώσουν πολλά». Γιατί να πιπιλίσεις κι εσύ την ίδια «καραμέλα»; Τους έχεις δει, πραγματικά, αυτούς που «έρχονται από πίσω»; Ξέρεις τι έκαναν φέτος στις δικές τους διεθνείς υποχρεώσεις οι «μικρές» Εθνικές; Μάλλον όχι, γι' αυτό και λες ότι «θα δώσουν πολλά». Μπορεί και να το κάνουν, δεν αντιλέγω. Αλλά όχι ακόμα. Θέλουν πολλά «ψωμιά»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου