Το ποδήλατο κάνει πάρτι στον Γέρακα!

Το mtbxpert.gr και το Bike Expert σας προσκαλούν στο πιο συναρπαστικό ποδηλατικό event!

Το «Κυνήγι Θησαυρού 2011» θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18/12/2011 στον Γέρακα.

Μία ποδηλατική εκδήλωση με εορταστικό χαρακτήρα και πολλά δώρα, εκπλήξεις, happenings, ζωντανή μουσική κ.ά.. που υπόσχεται να χαρίσει αξέχαστες στιγμές διασκέδασης σε ποδηλάτες όλων των ηλικιών.

Ώρα έναρξης της εκδήλωσης: 10 π.μ.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στο 210 6613120 ή στο www.mtbxpert.gr

Όταν ο Τέρι έκανε τατουάζ την «κούπα» στο χέρι

Υπάρχουν περιπτώσεις -και περιστάσεις- στη ζωή, που τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η αναμέτρηση των Μαϊάμι Χιτ με τους Ντάλας Μάβερικς τα ξημερώματα της Δευτέρας 13 Ιουνίου, στον 6ο τελικό του ΝΒΑ, είναι μία από αυτές. Γιατί η ανωτερότητα, το πάθος, η δύναμη, η θέληση και η ποιότητα των παικτών της ομάδας από το Τέξας ήταν τέτοιες, που δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τον τελικό νικητή.

Καταβεβλημένοι από το άγχος, με τα θεωρητικά πιο «φρέσκα» πόδια των «υπερηχητικών» τους άσων να μοιάζουν σαν καρφωμένα στο έδαφος και φορτωμένα με βαρίδια πολλών τόνων, οι γηπεδούχοι Χιτ παρέδωσαν εύκολα την ψυχή και το σώμα στους πολύπειρους αντιπάλους τους και ο Έρικ Σπόελστρα παρακολούθησε σχεδόν με... θρησκευτική ευλάβεια την ταυτότητά του να καταλήγει στο... τσεπάκι του Ρικ Καρλάιλ.

Σε έναν τελικό που είχε ακόμα και... ξύλο, έτσι για να δώσει άλλοθι σε μας τους Έλληνες μπασκετόφιλους να πούμε ότι «να, συμβαίνουν και αλλού», ξορκίζοντας το μαύρο μας το χάλι, οι δύο ομάδες κατέθεσαν στο παρκέ όλα τα πλεονεκτήματα (Μάβερικς), αλλά και τα μειονεκτήματά τους (Χιτ)... Το περιφερειακό σουτ (11/26 τρίποντα και συνολικά 41/82 εντός πεδιάς) και η εξαιρετική άμυνα πάνω στους Ουέιντ και Τζέιμς ήταν τα «κλειδιά» της νίκης των φιλοξενούμενων και πρωταθλητών, πλέον, Μαβς, που είδαν τον Τζέισον Τέρι να κάνει το... παιχνίδι της ζωής του ερχόμενος από τον πάγκο και να καλύπτει, με τους 27 πόντους του, και την κακή βραδιά (21 πόντοι, αλλά με άσχημα ποσοστά) του Ντιρκ Νοβίτσκι.

Πλάι του, άξιος συμπαραστάτης, αυτός ο απίθανος Πορτορικανός Χουάν Χοσέ Μπαρέα -για τους φίλους, Τζέι Τζέι-, που έμοιαζε με Στιβ Νας και... Τζέισον Κιντ μαζί, μπροστά στην «παιδική χαρά» που ακούει στο όνομα Μάριο Τσάλμερς. Μα, πάνω απ' όλα, ήταν αυτή η απόλυτη πνευματική αφοσίωση των παικτών του Ντάλας, η συγκέντρωση τους στον τελικό προορισμό. Γνώριζαν καλά ότι η μεγάλη τους ευκαιρία ήταν αυτή, στο 6ο παιχνίδι. Εάν επέτρεπαν στους Χιτ να ισοφαρίσουν, τότε στον 7ο αγώνα της σειράς, με μειονέκτημα έδρας και ψυχολογικό ντεσαβαντάζ, θα ήταν αυτοί που θα βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο.

Αντίθετα, το άγχος κυρίευσε το Μαϊάμι. Ουέιντ και Τζέιμς ξεκίνησαν καλά (ειδικά ο δεύτερος), όμως, όσο περνούσε η ώρα, τόσο έχαναν την επαφή τους με το καλάθι. Με το σούπερ επιθετικό δίδυμό του εγκλωβισμένο και τον ίδιο ανήμπορο να «ξεκλειδώσει» τα αμυντικά «plays» του Καρλάιλ, ο Σπόελστρα δεν μπορούσε να περιμένει ότι η λύση θα ερχόταν από τους συγκινητικούς, κάποιες στιγμές, Μπος και Χάσλεμ, ούτε φυσικά από τις αναλαμπές των Τσάλμερς και Χάουζ. Τι πιο χαρακτηριστικό, άλλωστε, από τα 16 λάθη και τις 13 χαμένες βολές (20/33 είχαν οι γηπεδούχοι), σε μια αναμέτρηση όπου ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια αρκούσε, για να κάνει τη διαφορά; Βέβαια, μόνο λεπτομέρεια δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τη νέα «εξαφάνιση» όχι του... Τζον Αυλακιώτη, αλλά του αυτόκλητου «Βασιλιά» -χωρίς στέμμα- Λεμπρόν Τζέιμς, που απογοήτευσε ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του, με την ατολμία του στα κρίσιμα τελευταία λεπτά. Γιατί η δική του απόδοση ήταν τελικά το «κλειδί» της σειράς και όχι αυτή του Ντουέιν Ουέιντ, που έκανε τρία καταπληκτικά παιχνίδια στους τελικούς, αλλά τα δύο από αυτά ήταν σε ήττα των Χιτ...

«Last but not least», που λένε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού... Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ενίοτε αυτό συμβαίνει από την ανάποδη। Το 2006, όταν Μαϊάμι και Ντάλας είχαν και πάλι ανταμώσει στους τελικούς, οι Μάβερικς προηγήθηκαν με 2-0 νίκες και «άγγιξαν» σχεδόν το 3-0 στη σειρά, όταν προηγήθηκαν με 89-76 μέσα στην έδρα των αντιπάλων τους, με 6'34'' για τη λήξη του τρίτου αγώνα. Τότε, ήταν ο «Flash» Ντουέιν Ουέιντ που όρθωσε ανάστημα και οδήγησε την ομάδα του σε σερί 22-7, που της χάρισε τη νίκη με 98-96 και το ψυχολογικό «momentum» όχι μόνο να επιστρέψει στη διεκδίκηση του τίτλου, αλλά και να τον κατακτήσει, κάνοντας άλλες τρεις νίκες στη σειρά! Το 2011, ήταν οι Χιτ που... άνοιξαν το σκορ στη σειρά και έφτασαν πολύ κοντά στο 2-0, όταν προηγήθηκαν με 88-73, 7'13'' πριν τη λήξη του δεύτερου τελικού. Οι προκλητικοί πανηγυρισμοί των Τζέιμς και Ουέιντ μπροστά στον πάγκο των Μαβς ήταν το «wake up call» για τους Τεξανούς, που θύμωσαν με αυτήν την έλλειψη σεβασμού. Με ένα σερί 22-5 μέσα στα επόμενα λεπτά, «έκλεψαν» τη νίκη με 95-93, ισοφάρισαν σε 1-1 και, παρά το νέο προβάδισμα του Μαϊάμι μέσα στο Ντάλας, είχαν τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα να φτάσουν αυτοί, πέντε χρόνια μετά, σε τρεις νίκες στη σειρά...

ΥΓ: Διαβάστε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=127771

Και το ΝΒΑ ήθελε τον Γερμανό του!

Τους... έκλεισαν το σπίτι! Οι Ντάλας Μάβερικς του Ντιρκ Νοβίτσκι πανηγυρίζουν το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους, καθώς πέρασαν πολύ εύκολα από την έδρα των Μαίάμι Χιτ με 105-95 στον 6ο τελικό και «έγραψαν» το τελικό 4-2 στη σειρά, παίρνοντας εκδίκηση για το 2006!

Τότε, ήταν οι Χιτ που, οιστρηλατούμενοι από τον Ντουέιν Ουέιντ και με άξιο συμπαραστάτη του τον Σακίλ Ο' Νιλ, είχαν γυρίσει τη σειρά από το 0-2, κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους με 4-2 νίκες.

Αυτήν τη φορά, οι Μάβερικς παρουσιάστηκαν πιο έμπειροι και πιο έτοιμοι από ποτέ και ολοκλήρωσαν την εκπληκτική τους παρουσία στα πλέι οφ, με την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία τους. Αδιαφιλονίκητος MVP της σειράς, ο Γερμανός σούπερ σταρ, Ντιρκ Νοβίτσκι, αν και στον 6ο τελικό «μίλησαν» ο εκπληκτικός Τζέισον Τέρι με 27 πόντους και ο «σβούρας» Τζέι Τζέι Μπαρέα, που τελείωσε τον αγώνα με 15. Ο ίδιος ο Νοβίτσκι είχε 21 πόντους, με μόλις 9/27 σουτ, όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει...

Από την άλλη πλευρά, ο... βήχας κόπηκε για τα καλά στους Ντουέιν Ουέιντ και Λεμπρόν Τζέιμς. Οι δύο άσοι του Μαϊάμι έμειναν με την... όρεξη, καθώς οι κοροϊδίες τους προς τον Νοβίτσκι γύρισαν μπούμερανγκ, κάνοντάς τους ακόμα πιο μισητούς στις τάξεις των φίλων του ΝΒΑ.

Η ομάδα που χτίστηκε εν μία νυκτί το περασμένο καλοκαίρι, με αποκλειστικό σκοπό την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έφτασε στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε, καθώς τα μεγάλα της αστέρια υστέρησαν απελπιστικά στον κρισιμότερο αγώνα της σειράς.

Παρά τους 21 πόντους του, ο «King» Τζέιμς έμεινε και πάλι χωρίς στέμμα, όντας άφαντος στην τελευταία περίοδο, όταν και σημείωσε μόλις επτά πόντους (οι τρεις εξ αυτών μάλιστα, όταν όλα είχαν κριθεί). Αυτήν τη φορά, δε, συμπαρέσυρε και τον προερχόμενο από τραυματισμό, στον 5ο αγώνα, Ντουέιν Ουέιντ, που είχε μόλις τέσσερις πόντους στην τέταρτη περίοδο και 17 συνολικά.

Ο Κρις Μπος και ο Μάριο Τσάλμερς με 19 και 18 πόντους, αντίστοιχα, προσπάθησαν για τους Χιτ, που ήταν τραγικοί από τη «γραμμή της φιλανθρωπίας», τελειώνοντας την αναμέτρηση με μόλις 20/33 βολές.

Ο αγώνας «σημαδεύτηκε» και από επεισόδια, πρωτοφανή σε τέτοιο επίπεδο και γενικότερα για το ΝΒΑ, ενδεικτικά ωστόσο του πάθους με το οποίο αγωνίστηκαν οι δύο ομάδες. Ήταν λίγο πριν το τέλος του α' ημιχρόνου, με το σκορ στο 42-40 υπέρ των Χιτ, όταν οι Ντεσόν Στίβενσον (Μάβερικς) και Ουντόνις Χάσλεμ (Χιτ) συγκρούστηκαν στο κέντρο του γηπέδου και ενώ οι παίκτες των δύο ομάδων πήγαιναν στους πάγκους τους, καθώς υπήρχε διακοπή για τάιμ άουτ.

Υπήρξαν αρκετά «γαλλικά» και «κοκορομαχίες», τα αίματα άναψαν προς στιγμήν, ωστόσο τελικά το παιχνίδι συνεχίστηκε με τεχνικές ποινές εκατέρωθεν και δίχως να υπάρξουν αποβολές (αν και η διοικούσα αρχή του ΝΒΑ επιφυλάχθηκε για την περαιτέρω μελέτη του βίντεο της αναμέτρησης, αμέσως μετά τη λήξη της).

Από εκεί και μετά, οι Μάβερικς ανέκτησαν τα ηνία του αγώνα και δεν τα ξαναέχασαν ποτέ. Έκλεισαν το ημίχρονο στο +4 (53-49) και συνέχισαν στους ίδιους ρυθμούς και μετά την ανάπαυλα, μολονότι οι γηπεδούχοι προσπέρασαν με καλάθι του Μπος για το 56-55. Μέχρι εκεί ήταν! Η συνέχεια ανήκε αποκλειστικά στους παίκτες του Ρικ Καρλάιλ, που «άνοιξαν» τη διαφορά μέχρι και τους 12 πόντους (101-89) λίγο πριν τη λήξη, για να φτάσουν τελικά στο 105-95 και την κατάκτηση του τίτλου μέσα στο σπίτι των αντιπάλων τους

Τα 12λεπτα: 27-32, 49-53, 72-81, 95-105.

Οι πόντοι

Μαίάμι Χιτ (Έρικ Σπόελστρα): Τζέιμς 21, Μπος 19, Άντονι, Ουέιντ 17, Τσάλμερς 18, Μίλερ, Χάσλεμ 11, Χάουαρντ, Χάουζ 9.

Ντάλας Μάβερικς (Ρικ Καρλάιλ): Μάριον 12। Νοβίτσκι 21, Τσάντλερ 5, Κιντ 9, Μπαρέα 15, Κάρντιναλ 3, Τέρι 27, Μαϊνμί 4, Στίβενσον 9. Ο «δικός» μας, Πέτζα Στογιάκοβιτς, δεν αγωνίστηκε, πανηγύρισε ωστόσο τον πρώτο τίτλο στη σπουδαία καριέρα του που, όσον αφορά στο ΝΒΑ τουλάχιστον, δείχνει να οδεύει προς το τέλος της.

ΥΓ: Διαβάστε επίσης στο http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=127751

Η παράσταση δεν τελειώνει, αν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή...

Η πρώτη νίκη των Χιτ επί των Μάβερικς στους τελικούς του ΝΒΑ έκανε πολλούς να προδιαγράψουν -πολύ πρόωρα- το μέλλον της σειράς. Δεν ήταν τόσο το τελικό σκορ, 92-84, για την παρέα των Τζέιμς, Ουέιντ και Μπος, όσο η αίσθηση ανωτερότητας και η σιγουριά στα κρίσιμα σημεία που απέπνεαν οι «Big Three» στους συμπαίκτες, τον προπονητή και τους οπαδούς τους.

«Ευχή και κατάρα», ταυτόχρονα, η... μοίρα των Χιτ «να ζουν και να πεθαίνουν» κάθε νύχτα με τους τρεις σούπερ σταρ τους, έχει όμως και την αντίθετη όψη της... Ο δεύτερος τελικός ήταν χαρακτηριστικός, καθώς με τον Ουέιντ να κάνει όργια και τον Λεμπρόν σε επικουρικό ρόλο, οι γηπεδούχοι βρέθηκαν μπροστά στο σκορ με 15 πόντους (88-73), 7:15 πριν τη λήξη της αναμέτρησης. Κάπου εκεί, το μέτρο ανάμεσα στο θέαμα και το «showtime» χάθηκε... Οι Μάβερικς «κλείδωσαν» την άμυνά τους, αφυπνίστηκαν επιθετικά και, με ένα εκπληκτικό σερί 20-2, «βραχυκύκλωσαν» τους Χιτ, που αναλώθηκαν σε βεβιασμένες επιθέσεις, με ένα μπαράζ από άστοχα σουτ τριών πόντων και σωρεία λαθών. Χωρίς να εντυπωσιάσει, δε, ο Ντιρκ Νοβίτσκι «μίλησε» και πάλι στα κρίσιμα σημεία, πρώτα με ένα φαρμακερό τρίποντο και μετά με μια καθαρά προσωπική ενέργεια, με την οποία εξέθεσε την «αεράμυνα» του Κρις Μπος και έγραψε το τελικό 95-93, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη. Το τρίποντο της απελπισίας από τον Ντουέιν Ουέιντ δεν βρήκε στόχο και οι Τεξανοί «έσπασαν» το πλεονέκτημα έδρας της ομάδας της Φλόριντα, πετυχαίνοντας ίσως τη μεγαλύτερη ανατροπή -σε ένα παιχνίδι- στην ιστορία των τελικών του ΝΒΑ.

Η σειρά τώρα μεταφέρεται στο Ντάλας για τρία παιχνίδια, στα οποία οι Μαβς αρκεί να κρατήσουν αλώβητη την έδρα τους, για να φτάσουν στον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους. Οι... λεβεντόγεροι της ομάδας του Τέξας υστερούν, εκ των πραγμάτων, σε φυσικές δυνάμεις συγκρινόμενοι με τους Χιτ, ωστόσο ό,τι τους λείπει στο κομμάτι αυτό, το αναπληρώνουν με την οξυδέρκεια και την εμπειρία τους, καθώς και με το πάθος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, που αποτυπώνεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο τατουάζ του Τζέισον Τέρι. Το Μαϊάμι, από την άλλη, χρειάζεται μία νίκη για να ξαναφέρει τη σειρά των τελικών στα μέτρα του, αλλά, για να το πετύχει αυτό, θα πρέπει να συμβούν τρία πράγματα: α) Να παίξει ο Λεμπρόν Τζέιμς το πολυσύνθετο μπάσκετ που ξέρει και όχι να αναλώνεται σε τρίποντα «αυτοκτονίας» και ουρανομήκεις κραυγές ενθουσιασμού, έπειτα από κάθε του κάρφωμα... Όχι μόνο δεν τρομάζει κανέναν, όπως αποδείχθηκε, αλλά, αντίθετα, καταντάει γραφικός... β) Να θυμηθεί -και σύντομα- ο Κρις Μπος τον καλό του εαυτό, για να δώσει εκ νέου οντότητα στην ομάδα του στο «low post», όπως έκανε στη σειρά με τους Μπουλς....

Στο... γ), η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Γιατί οι Χιτ βρίσκονται στους τελικούς, παρά το πολύ σημαντικό μειονέκτημα που έχουν σε σχέση με τους Μαβς. Εν αντιθέσει με τον Ρικ Καρλάιλ, ο Έρικ Σπόελστρα μόνο κανονικός προπονητής δεν είναι... Περισσότερο με «μαθητευόμενο μάγο» μοιάζει, τον οποίο μάλιστα η... καλή νεράιδα δεν άγγιξε με το ραβδάκι της και τον άφησε να παριστάνει την «Ωραία Κοιμωμένη» στον πάγκο του Μαϊάμι, την ώρα που το Ντάλας «έτρεχε» το καθοριστικό σερί...

ΥΓ: Δείτε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=126040

Είναι τρελός ο Γερμανός...

Όση στήριξη και αν προσφέρει η Άνγκελα Μέρκελ στην ελληνική κυβέρνηση... Όσο κι αν προσπαθήσει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να "χαϊδέψει τ' αυτιά" των Ελλήνων, δηλώνοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι τα μέτρα θέλουν χρόνο για να δώσουν καρπούς... Η αλήθεια είναι ότι ο λαός μας, έναν Γερμανό (και δεν εννοούμε την ομώνυμη αλυσίδα ηλεκτρονικών ειδών) έμαθε ν' αγαπά: τον Ότο Ρεχάγκελ.

Για τους φίλους του μπάσκετ ωστόσο, υπάρχει άλλος ένας συμπατριώτης του τέως ομοσπονδιακού τεχνικού, που διεκδικεί με αξιώσεις το δικαίωμα να λέγεται "λίμπλιχε" (αγαπητός) στις καρδιές μας. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ντιρκ Νοβίτσκι.

Ο ξανθομάλλης άσος των Ντάλας Μάβερικς ζει μέρες "κρασιού και λουλουδιών" στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έχοντας οδηγήσει την ομάδα του στους τελικούς του NBA για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Κατά πάσα πιθανότητα, δε, εκεί οι Μάβερικς θα τεθούν αντιμέτωποι με τη σύγχρονη Νέμεσή τους, τους Μαϊάμι Χιτ δηλαδή.

Οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στους τελικούς και το 2006. Οιστρηλατούμενοι από έναν εκπληκτικό Ντουέιν Ουέιντ, οι Χιτ κατάφεραν τότε να φτάσουν στην κατάκτηση του τίτλου με 4-2 νίκες. Πέντε χρόνια μετά, το Μαϊάμι δεν θυμίζει παρά ελάχιστα εκείνη την ομάδα και στο πλευρό του "Flash" στέκονται ο φοβερός και τρομερός Λεμπρόν Τζέιμς και ο ικανότατος Κρις Μπος. Από την άλλη πλευρά, ο Νοβίτσκι έχει γύρω του μια πλειάδα "μπαρουτοκαπνισμένων" βετεράνων, όπως οι Μάριον, Τέρι, Κιντ και Στογιάκοβιτς, που έχουν προ πολλού συμπληρώσει τα... ένσημα, αλλά στη σύνταξη δεν λένε να βγουν. Όχι τουλάχιστον, πριν συμπληρώσουν το πλούσιο βιογραφικό τους με έναν τίτλο.

Έχοντας βγει νικητές, προς το παρόν, σε κάθε μάχη με τα "φαντάσματα" του παρελθόντος, οι Μαβς οφείλουν να "ξορκίσουν" έναν ακόμα "δαίμονα", αν θέλουν να φτάσουν στη... Γη της Επαγγελίας. Μπροστάρης τους στην προσπάθεια αυτή, ένας άγνωστος πριν από 13 χρόνια Γερμανός, που ανάγκασε πρόσφατα ακόμα και τον "Μάτζικ" Τζόνσον να τον παρομοιάσει με τον Λάρι Μπερντ, υποκλινόμενος στην αξία του.

Για τους... ξενύχτηδες πιστούς του κορυφαίου επαγγελματικού πρωταθλήματος στον κόσμο -σε όλα τα αθλήματα, ίσως-, η ιστορία χρωστάει ένα δαχτυλίδι στον χερ Νοβίτσκι। Για να το φορέσει και ο ίδιος ωστόσο, απαιτούνται άλλα τέσσερα βήματα... Θα τα καταφέρει; Η Ευρώπη και τουλάχιστον η μισή Ελλάδα είναι μαζί του!

ΥΓ: Διαβάστε και στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=124420

«Ζητείται ελπίς»... για το ελληνικό μπάσκετ

Ολυμπιακός-Άρης 95-63. Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 95-52. Για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, αυτά ήταν τα τελικά σκορ των πρώτων αγώνων της ημιτελικής σειράς των πλέι οφ της Α1 μπάσκετ των ανδρών. Ναι, σωστά διαβάσατε... της ΗΜΙΤΕΛΙΚΗΣ! Εύλογα, λοιπόν, ακόμα και οι πιο πιστοί φίλοι του μπάσκετ, όπως ο υπογράφων, θα αναρωτιούνται: γιατί δεν καταργούνται τα πλέι οφ; Όταν η διαφορά δυναμικότητας που χωρίζει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό από τις υπόλοιπες ομάδες της Α1 είναι σχεδόν αντίστοιχη με την απόσταση της Γης από τη Σελήνη, τι νόημα έχει αυτή η... αγγαρεία και η ταλαιπωρία των ματιών μας, μέχρι να φτάσουμε στους πολυαναμενόμενους τελικούς; Ούτε καν για «δυνατές προπονήσεις», όπως είναι το δημοσιογραφικό κλισέ, δεν μπορούμε να μιλάμε, όταν Άρης και ΠΑΟΚ -και οι κάθε λογής... Άρης και ΠΑΟΚ, που τίθενται αντιμέτωποι των δύο «αιωνίων»- μετατρέπονται σε «σάκους του μποξ»;

Προτάσεις υπάρχουν. Λύσεις μπορούν να αναζητηθούν. Θα μπορούσαν π.χ. ο πρώτος και ο δεύτερος της κανονικής περιόδου να τίθενται αντιμέτωποι απευθείας σε μια σειρά τελικών, όπως και ο τρίτος με τον τέταρτο, με έπαθλο την τρίτη θέση της χώρας μας στην Ευρωλίγκα. Μια άλλη σκέψη θα ήταν, εφόσον επιθυμούμε να διατηρηθεί το ισχύον σύστημα των πλέι οφ, να ξεκινούν οι σειρές με τον πρώτο αγώνα στην έδρα του θεωρητικά αδύναμου, προκειμένου να έχει κάποιες παραπάνω πιθανότητες έκπληξης και ανατροπής.

Δυστυχώς, το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε σταθερά παρακμιακή πορεία εδώ και χρόνια... Οι υπεύθυνοι όμως είτε κωφεύουν είτε εθελοτυφλούν, επιδιώκοντας μονάχα να παραμείνουν «γαντζωμένοι» στις καρέκλες τους και να μην χάσουν τα όποια προνόμιά τους. Παίζουν ο δεύτερος με τον τρίτο της βαθμολογίας και κερδίζει ο 2ος εντός και εκτός έδρας με 40-50 πόντους διαφορά. Ο τελικός του Κυπέλλου γίνεται μπροστά σε 800-900 άτομα και η φιέστα του πρωταθλητή Ευρώπης συγκεντρώνει μόλις 3.000 οπαδούς. Για το μέσο όρο εισιτηρίων δε, ακόμα και του πρώτου στη φετινή βαθμολογία, Ολυμπιακού, ας μην μιλήσουμε καλύτερα...

Κι εδώ όμως υπάρχουν προτάσεις και λύσεις, ασχέτως αν θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε το αντίθετο. Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στο ΝΒΑ, οι ομάδες έχουν συγκεκριμένο «salary cup» και οι αδύναμοι αποκτούν την ευκαιρία να ενισχυθούν, υπογράφοντας τους καλύτερους παίκτες των κολεγίων, μέσα από τη διαδικασία του ντραφτ. Οι ομάδες έχουν υποχρέωση για ένα δεδομένο «minimum» μέσο όρο θεατών στους αγώνες τους. Δεν θα μπορούσαν κάποια από αυτά τα πρότυπα, να προσαρμοστούν στα ελληνικά δεδομένα και να βρουν εφαρμογή και εδώ;

Ο Έλληνας αγαπάει το μπάσκετ, αλλά έχει «μπουχτίσει» με το προσφερόμενο θέαμα। Γι' αυτό και προτιμάει να κάτσει να δει ένα απόγευμα Σαββάτου στη συνδρομητική τηλεόραση ακόμα και το Γουίγκαν-Μπέρμιγχαμ ή το Γκλάντμπαχ-Κολωνία, παρά να βάλει την κρατική και να παρακολουθήσει τον Παναθηναϊκό π.χ. με τον Κολοσσό Ρόδου ή τον Ολυμπιακό με το Περιστέρι. Και δεν φταίνε -μόνο- οι ομάδες γι' αυτό...

ΥΓ: Διαβάστε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=123305

Φτωχοδιάβολοι και φτωχοαπατεώνες...

Από τη μία, το αρνητικό ρεκόρ του Παναθηναϊκού στον αγώνα της Τετάρτης με τον Ολυμπιακό Βόλου στο ΟΑΚΑ για τα πλέι οφ της Super League, όπου κόπηκαν μόλις 4.754 εισιτήρια. Από την άλλη, ένα ματς-«ροντέο» στην Τούμπα, στο οποίο ο διαιτητής Σιδηρόπουλος έχασε τον έλεγχο, αναγκάστηκε να δείξει δύο κόκκινες κάρτες, πήρε πολλές λάθος αποφάσεις και άφησε τα νεύρα να κυριαρχήσουν στον αγωνιστικό χώρο, εις βάρος φυσικά του θεάματος και της ποιότητας.

Στη... μέση, ο τελικός του Europa League, με την πολυδιαφημισμένη Πόρτο και την «πτωχή, πλην τίμια» Μπράγκα να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για την κατάκτηση του τίτλου. Οι «δράκοι» τελικά πήραν δίκαια τη νίκη με το πενιχρό 1-0 και σήκωσαν την κούπα στον ουρανό του Δουβλίνου, έπειτα από ένα ματς που μπορεί να μην διεκδίκησε δάφνες ποιότητας ούτε στιγμή, να είχε σκληρά μαρκαρίσματα και πάθος, αλλά και που δεν ξέφυγε ούτε λεπτό από τον έλεγχο του «άρχοντα» της αναμέτρησης, Κάρλος Βελάσκο Καρμπάγιο.

Τα 93 λεπτά της αναμέτρησης αυτής θα ξεχαστούν γρήγορα από τους φίλους του ποδοσφαίρου, όχι όμως και όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Παρακολουθήσαμε νικητές και ηττημένους να αγκαλιάζονται, να πανηγυρίζουν, να χειροκροτούνται και να χειροκροτούν, να φοράνε με τιμή τα μετάλλιά τους -οι της Μπράγκα-, αν και απογοητευμένοι, να πηγαίνουν κοντά στους οπαδούς τους, χωρίς εκείνοι να εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο και άλλες τέτοιες... γραφικές, για το Ελλαδιστάν, εικόνες. Λίγες ώρες πριν τον τελικό, μάλιστα, οι Πορτογάλοι οπαδοί και των δύο ομάδων είχαν «πλημμυρίσει» τους δρόμους της ιρλανδικής πρωτεύουσας, χωρίς να ανοίξει ούτε... μύτη. Στην Ελλάδα, την ίδια πάνω-κάτω χρονική στιγμή, τρεις οπαδοί (της ΑΕΚ, πιθανότατα) μαχαιρώνονταν από κρανοφόρους, την ώρα που παρακολουθούσαν την αναμέτρηση της ομάδας τους με τον ΠΑΟΚ σε καφετέρια στο Γουδή...

Είναι μετά να μην μελαγχολείς; Ακόμα και στη σύγκριση με το «ταπεινό» πορτογαλικό ποδόσφαιρο, καταφέραμε να βγούμε από κάτω...

ΥΓ: Δείτε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=123008