Η πρώτη νίκη των Χιτ επί των Μάβερικς στους τελικούς του ΝΒΑ έκανε πολλούς να προδιαγράψουν -πολύ πρόωρα- το μέλλον της σειράς. Δεν ήταν τόσο το τελικό σκορ, 92-84, για την παρέα των Τζέιμς, Ουέιντ και Μπος, όσο η αίσθηση ανωτερότητας και η σιγουριά στα κρίσιμα σημεία που απέπνεαν οι «Big Three» στους συμπαίκτες, τον προπονητή και τους οπαδούς τους.«Ευχή και κατάρα», ταυτόχρονα, η... μοίρα των Χιτ «να ζουν και να πεθαίνουν» κάθε νύχτα με τους τρεις σούπερ σταρ τους, έχει όμως και την αντίθετη όψη της... Ο δεύτερος τελικός ήταν χαρακτηριστικός, καθώς με τον Ουέιντ να κάνει όργια και τον Λεμπρόν σε επικουρικό ρόλο, οι γηπεδούχοι βρέθηκαν μπροστά στο σκορ με 15 πόντους (88-73), 7:15 πριν τη λήξη της αναμέτρησης. Κάπου εκεί, το μέτρο ανάμεσα στο θέαμα και το «showtime» χάθηκε... Οι Μάβερικς «κλείδωσαν» την άμυνά τους, αφυπνίστηκαν επιθετικά και, με ένα εκπληκτικό σερί 20-2, «βραχυκύκλωσαν» τους Χιτ, που αναλώθηκαν σε βεβιασμένες επιθέσεις, με ένα μπαράζ από άστοχα σουτ τριών πόντων και σωρεία λαθών. Χωρίς να εντυπωσιάσει, δε, ο Ντιρκ Νοβίτσκι «μίλησε» και πάλι στα κρίσιμα σημεία, πρώτα με ένα φαρμακερό τρίποντο και μετά με μια καθαρά προσωπική ενέργεια, με την οποία εξέθεσε την «αεράμυνα» του Κρις Μπος και έγραψε το τελικό 95-93, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη. Το τρίποντο της απελπισίας από τον Ντουέιν Ουέιντ δεν βρήκε στόχο και οι Τεξανοί «έσπασαν» το πλεονέκτημα έδρας της ομάδας της Φλόριντα, πετυχαίνοντας ίσως τη μεγαλύτερη ανατροπή -σε ένα παιχνίδι- στην ιστορία των τελικών του ΝΒΑ.
Η σειρά τώρα μεταφέρεται στο Ντάλας για τρία παιχνίδια, στα οποία οι Μαβς αρκεί να κρατήσουν αλώβητη την έδρα τους, για να φτάσουν στον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους. Οι... λεβεντόγεροι της ομάδας του Τέξας υστερούν, εκ των πραγμάτων, σε φυσικές δυνάμεις συγκρινόμενοι με τους Χιτ, ωστόσο ό,τι τους λείπει στο κομμάτι αυτό, το αναπληρώνουν με την οξυδέρκεια και την εμπειρία τους, καθώς και με το πάθος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, που αποτυπώνεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο τατουάζ του Τζέισον Τέρι. Το Μαϊάμι, από την άλλη, χρειάζεται μία νίκη για να ξαναφέρει τη σειρά των τελικών στα μέτρα του, αλλά, για να το πετύχει αυτό, θα πρέπει να συμβούν τρία πράγματα: α) Να παίξει ο Λεμπρόν Τζέιμς το πολυσύνθετο μπάσκετ που ξέρει και όχι να αναλώνεται σε τρίποντα «αυτοκτονίας» και ουρανομήκεις κραυγές ενθουσιασμού, έπειτα από κάθε του κάρφωμα... Όχι μόνο δεν τρομάζει κανέναν, όπως αποδείχθηκε, αλλά, αντίθετα, καταντάει γραφικός... β) Να θυμηθεί -και σύντομα- ο Κρις Μπος τον καλό του εαυτό, για να δώσει εκ νέου οντότητα στην ομάδα του στο «low post», όπως έκανε στη σειρά με τους Μπουλς....
Στο... γ), η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Γιατί οι Χιτ βρίσκονται στους τελικούς, παρά το πολύ σημαντικό μειονέκτημα που έχουν σε σχέση με τους Μαβς. Εν αντιθέσει με τον Ρικ Καρλάιλ, ο Έρικ Σπόελστρα μόνο κανονικός προπονητής δεν είναι... Περισσότερο με «μαθητευόμενο μάγο» μοιάζει, τον οποίο μάλιστα η... καλή νεράιδα δεν άγγιξε με το ραβδάκι της και τον άφησε να παριστάνει την «Ωραία Κοιμωμένη» στον πάγκο του Μαϊάμι, την ώρα που το Ντάλας «έτρεχε» το καθοριστικό σερί...
ΥΓ: Δείτε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=126040
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου