Είναι τρελός ο Γερμανός...

Όση στήριξη και αν προσφέρει η Άνγκελα Μέρκελ στην ελληνική κυβέρνηση... Όσο κι αν προσπαθήσει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να "χαϊδέψει τ' αυτιά" των Ελλήνων, δηλώνοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι τα μέτρα θέλουν χρόνο για να δώσουν καρπούς... Η αλήθεια είναι ότι ο λαός μας, έναν Γερμανό (και δεν εννοούμε την ομώνυμη αλυσίδα ηλεκτρονικών ειδών) έμαθε ν' αγαπά: τον Ότο Ρεχάγκελ.

Για τους φίλους του μπάσκετ ωστόσο, υπάρχει άλλος ένας συμπατριώτης του τέως ομοσπονδιακού τεχνικού, που διεκδικεί με αξιώσεις το δικαίωμα να λέγεται "λίμπλιχε" (αγαπητός) στις καρδιές μας. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ντιρκ Νοβίτσκι.

Ο ξανθομάλλης άσος των Ντάλας Μάβερικς ζει μέρες "κρασιού και λουλουδιών" στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έχοντας οδηγήσει την ομάδα του στους τελικούς του NBA για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Κατά πάσα πιθανότητα, δε, εκεί οι Μάβερικς θα τεθούν αντιμέτωποι με τη σύγχρονη Νέμεσή τους, τους Μαϊάμι Χιτ δηλαδή.

Οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στους τελικούς και το 2006. Οιστρηλατούμενοι από έναν εκπληκτικό Ντουέιν Ουέιντ, οι Χιτ κατάφεραν τότε να φτάσουν στην κατάκτηση του τίτλου με 4-2 νίκες. Πέντε χρόνια μετά, το Μαϊάμι δεν θυμίζει παρά ελάχιστα εκείνη την ομάδα και στο πλευρό του "Flash" στέκονται ο φοβερός και τρομερός Λεμπρόν Τζέιμς και ο ικανότατος Κρις Μπος. Από την άλλη πλευρά, ο Νοβίτσκι έχει γύρω του μια πλειάδα "μπαρουτοκαπνισμένων" βετεράνων, όπως οι Μάριον, Τέρι, Κιντ και Στογιάκοβιτς, που έχουν προ πολλού συμπληρώσει τα... ένσημα, αλλά στη σύνταξη δεν λένε να βγουν. Όχι τουλάχιστον, πριν συμπληρώσουν το πλούσιο βιογραφικό τους με έναν τίτλο.

Έχοντας βγει νικητές, προς το παρόν, σε κάθε μάχη με τα "φαντάσματα" του παρελθόντος, οι Μαβς οφείλουν να "ξορκίσουν" έναν ακόμα "δαίμονα", αν θέλουν να φτάσουν στη... Γη της Επαγγελίας. Μπροστάρης τους στην προσπάθεια αυτή, ένας άγνωστος πριν από 13 χρόνια Γερμανός, που ανάγκασε πρόσφατα ακόμα και τον "Μάτζικ" Τζόνσον να τον παρομοιάσει με τον Λάρι Μπερντ, υποκλινόμενος στην αξία του.

Για τους... ξενύχτηδες πιστούς του κορυφαίου επαγγελματικού πρωταθλήματος στον κόσμο -σε όλα τα αθλήματα, ίσως-, η ιστορία χρωστάει ένα δαχτυλίδι στον χερ Νοβίτσκι। Για να το φορέσει και ο ίδιος ωστόσο, απαιτούνται άλλα τέσσερα βήματα... Θα τα καταφέρει; Η Ευρώπη και τουλάχιστον η μισή Ελλάδα είναι μαζί του!

ΥΓ: Διαβάστε και στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=124420

«Ζητείται ελπίς»... για το ελληνικό μπάσκετ

Ολυμπιακός-Άρης 95-63. Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 95-52. Για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, αυτά ήταν τα τελικά σκορ των πρώτων αγώνων της ημιτελικής σειράς των πλέι οφ της Α1 μπάσκετ των ανδρών. Ναι, σωστά διαβάσατε... της ΗΜΙΤΕΛΙΚΗΣ! Εύλογα, λοιπόν, ακόμα και οι πιο πιστοί φίλοι του μπάσκετ, όπως ο υπογράφων, θα αναρωτιούνται: γιατί δεν καταργούνται τα πλέι οφ; Όταν η διαφορά δυναμικότητας που χωρίζει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό από τις υπόλοιπες ομάδες της Α1 είναι σχεδόν αντίστοιχη με την απόσταση της Γης από τη Σελήνη, τι νόημα έχει αυτή η... αγγαρεία και η ταλαιπωρία των ματιών μας, μέχρι να φτάσουμε στους πολυαναμενόμενους τελικούς; Ούτε καν για «δυνατές προπονήσεις», όπως είναι το δημοσιογραφικό κλισέ, δεν μπορούμε να μιλάμε, όταν Άρης και ΠΑΟΚ -και οι κάθε λογής... Άρης και ΠΑΟΚ, που τίθενται αντιμέτωποι των δύο «αιωνίων»- μετατρέπονται σε «σάκους του μποξ»;

Προτάσεις υπάρχουν. Λύσεις μπορούν να αναζητηθούν. Θα μπορούσαν π.χ. ο πρώτος και ο δεύτερος της κανονικής περιόδου να τίθενται αντιμέτωποι απευθείας σε μια σειρά τελικών, όπως και ο τρίτος με τον τέταρτο, με έπαθλο την τρίτη θέση της χώρας μας στην Ευρωλίγκα. Μια άλλη σκέψη θα ήταν, εφόσον επιθυμούμε να διατηρηθεί το ισχύον σύστημα των πλέι οφ, να ξεκινούν οι σειρές με τον πρώτο αγώνα στην έδρα του θεωρητικά αδύναμου, προκειμένου να έχει κάποιες παραπάνω πιθανότητες έκπληξης και ανατροπής.

Δυστυχώς, το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε σταθερά παρακμιακή πορεία εδώ και χρόνια... Οι υπεύθυνοι όμως είτε κωφεύουν είτε εθελοτυφλούν, επιδιώκοντας μονάχα να παραμείνουν «γαντζωμένοι» στις καρέκλες τους και να μην χάσουν τα όποια προνόμιά τους. Παίζουν ο δεύτερος με τον τρίτο της βαθμολογίας και κερδίζει ο 2ος εντός και εκτός έδρας με 40-50 πόντους διαφορά. Ο τελικός του Κυπέλλου γίνεται μπροστά σε 800-900 άτομα και η φιέστα του πρωταθλητή Ευρώπης συγκεντρώνει μόλις 3.000 οπαδούς. Για το μέσο όρο εισιτηρίων δε, ακόμα και του πρώτου στη φετινή βαθμολογία, Ολυμπιακού, ας μην μιλήσουμε καλύτερα...

Κι εδώ όμως υπάρχουν προτάσεις και λύσεις, ασχέτως αν θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε το αντίθετο. Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στο ΝΒΑ, οι ομάδες έχουν συγκεκριμένο «salary cup» και οι αδύναμοι αποκτούν την ευκαιρία να ενισχυθούν, υπογράφοντας τους καλύτερους παίκτες των κολεγίων, μέσα από τη διαδικασία του ντραφτ. Οι ομάδες έχουν υποχρέωση για ένα δεδομένο «minimum» μέσο όρο θεατών στους αγώνες τους. Δεν θα μπορούσαν κάποια από αυτά τα πρότυπα, να προσαρμοστούν στα ελληνικά δεδομένα και να βρουν εφαρμογή και εδώ;

Ο Έλληνας αγαπάει το μπάσκετ, αλλά έχει «μπουχτίσει» με το προσφερόμενο θέαμα। Γι' αυτό και προτιμάει να κάτσει να δει ένα απόγευμα Σαββάτου στη συνδρομητική τηλεόραση ακόμα και το Γουίγκαν-Μπέρμιγχαμ ή το Γκλάντμπαχ-Κολωνία, παρά να βάλει την κρατική και να παρακολουθήσει τον Παναθηναϊκό π.χ. με τον Κολοσσό Ρόδου ή τον Ολυμπιακό με το Περιστέρι. Και δεν φταίνε -μόνο- οι ομάδες γι' αυτό...

ΥΓ: Διαβάστε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=123305

Φτωχοδιάβολοι και φτωχοαπατεώνες...

Από τη μία, το αρνητικό ρεκόρ του Παναθηναϊκού στον αγώνα της Τετάρτης με τον Ολυμπιακό Βόλου στο ΟΑΚΑ για τα πλέι οφ της Super League, όπου κόπηκαν μόλις 4.754 εισιτήρια. Από την άλλη, ένα ματς-«ροντέο» στην Τούμπα, στο οποίο ο διαιτητής Σιδηρόπουλος έχασε τον έλεγχο, αναγκάστηκε να δείξει δύο κόκκινες κάρτες, πήρε πολλές λάθος αποφάσεις και άφησε τα νεύρα να κυριαρχήσουν στον αγωνιστικό χώρο, εις βάρος φυσικά του θεάματος και της ποιότητας.

Στη... μέση, ο τελικός του Europa League, με την πολυδιαφημισμένη Πόρτο και την «πτωχή, πλην τίμια» Μπράγκα να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για την κατάκτηση του τίτλου. Οι «δράκοι» τελικά πήραν δίκαια τη νίκη με το πενιχρό 1-0 και σήκωσαν την κούπα στον ουρανό του Δουβλίνου, έπειτα από ένα ματς που μπορεί να μην διεκδίκησε δάφνες ποιότητας ούτε στιγμή, να είχε σκληρά μαρκαρίσματα και πάθος, αλλά και που δεν ξέφυγε ούτε λεπτό από τον έλεγχο του «άρχοντα» της αναμέτρησης, Κάρλος Βελάσκο Καρμπάγιο.

Τα 93 λεπτά της αναμέτρησης αυτής θα ξεχαστούν γρήγορα από τους φίλους του ποδοσφαίρου, όχι όμως και όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Παρακολουθήσαμε νικητές και ηττημένους να αγκαλιάζονται, να πανηγυρίζουν, να χειροκροτούνται και να χειροκροτούν, να φοράνε με τιμή τα μετάλλιά τους -οι της Μπράγκα-, αν και απογοητευμένοι, να πηγαίνουν κοντά στους οπαδούς τους, χωρίς εκείνοι να εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο και άλλες τέτοιες... γραφικές, για το Ελλαδιστάν, εικόνες. Λίγες ώρες πριν τον τελικό, μάλιστα, οι Πορτογάλοι οπαδοί και των δύο ομάδων είχαν «πλημμυρίσει» τους δρόμους της ιρλανδικής πρωτεύουσας, χωρίς να ανοίξει ούτε... μύτη. Στην Ελλάδα, την ίδια πάνω-κάτω χρονική στιγμή, τρεις οπαδοί (της ΑΕΚ, πιθανότατα) μαχαιρώνονταν από κρανοφόρους, την ώρα που παρακολουθούσαν την αναμέτρηση της ομάδας τους με τον ΠΑΟΚ σε καφετέρια στο Γουδή...

Είναι μετά να μην μελαγχολείς; Ακόμα και στη σύγκριση με το «ταπεινό» πορτογαλικό ποδόσφαιρο, καταφέραμε να βγούμε από κάτω...

ΥΓ: Δείτε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=123008

Κάτι περισσότερο από ένα Κύπελλο...

Οι νικητές πανηγυρίζουν την κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου Κυπέλλου και ένατου συνολικά στην ιστορία τους. Οι ηττημένοι απαξιώνουν την επιτυχία των αντιπάλων τους, κάνοντας λόγο για... κυπελλάκι και αντιπαραβάλλοντας την... κυπελλάρα της Ευρωλίγκας και τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, που επιβεβαιώνουν την κυριαρχία τους εντός και εκτός Ελλάδος. Ο κυριακάτικος τελικός ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό δεν προσέφερε κάτι παραπάνω στην παραφιλολογία που αναπτύσσεται πριν από και μετά τις μεγάλες αναμετρήσεις των δύο «αιωνίων», πέρα από τη δυνατότητα που έδωσε στους φίλους των «ερυθρόλευκων» να... κοκορεύονται για το 3-0 επί των αντιπάλων τους, το οποίο μάλιστα σημειώθηκε σε μια αναμέτρηση που έκρινε έναν -αλλά όχι ΤΟΝ- τίτλο.

Ο Πειραιάς ωστόσο ζητάει... σύσσωμος το πρωτάθλημα. Το Κύπελλο ο Ολυμπιακός το πήρε και πέρυσι, αλλά στο τέλος της χρονιάς, μετά τα έκτροπα του τέταρτου τελικού στο ΣΕΦ και το «διπλό» του Παναθηναϊκού, που «σφράγισε» την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έμοιαζε ήδη μια μακρινή ανάμνηση. Φέτος, με την κεκτημένη ταχύτητα από το 3-0, τη δεύτερη σερί κατάκτηση του Κυπέλου και -κυρίως- τη σιγουριά που εμπνέει η παρουσία του Ντούσαν Ίβκοβιτς στην άκρη του πάγκου ως αντίπαλου δέους του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (κακά τα ψέματα, κάτι... Καζλάουσκας, Γκέρσον και Γιαννάκη ο «Ζοτς» τους είχε για... πρωινό), ο πήχης έχει ανέβει πολύ ψηλά.

Με όλα τα φετινά παιχνίδια των δύο «αιωνίων» να κρίνονται στις λεπτομέρειες, το αήττητο του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό δείχνει να γέρνει την πλάστιγγα στη μεριά του πρώτου. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ίσως ακόμα και από το ίδιο το Κύπελλο, οι Πειραιώτες έδειξαν την Κυριακή ότι κατάφεραν να ξορκίσουν το «φάντασμα» της Σιένα, να αποκτήσουν ψυχολογικό προβάδισμα επί των πρωταθλητών Ελλάδας και Ευρώπης και, κυρίως, ότι μπορούν να διεκδικήσουν τον τίτλο με περισσότερες πιθανότητες από κάθε άλλη φορά, αρκεί να κρατήσουν αλώβητο το ΣΕΦ.

Όλα αυτά αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς έμαθε να ζει με τις απουσίες δύο βασικών «πυλώνων» του παιχνιδιού της, όπως οι Νεστέροβιτς και Σπανούλης, πετυχαίνοντας μάλιστα τις δύο από τις τρεις νίκες της επί του Παναθηναϊκού τη φετινή σεζόν χωρίς τη βοήθειά τους. Στον αντίποδα, οι «πράσινοι» έχουν απαντήσεις και βάζουν δύσκολα στον Ολυμπιακό, κυρίως όταν οι Διαμαντίδης και Μπατίστ βρίσκονται μαζί στο παρκέ. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβαίνει επί 40 συνεχόμενα λεπτά και, μοιραία, η έκβαση των αναμετρήσεων κρίνεται από το «rotation» του Ίβκοβιτς και του Ομπράντοβιτς. Εκεί, ο Ολυμπιακός, χωρίς απαραίτητα να έχει μεγαλύτερη ποιότητα, έχει ωστόσο την ποσότητα, το λεγόμενο «βάθος πάγκου». Και γι' αυτό κερδίζει, μέχρι στιγμής.

Εν όψει των τελικών στα πλέι οφ της Α1, μένει να δούμε αν ο «Ζοτς» έχει το «γιατρικό» και για την περίπτωση αυτή ή αν ο «Ντούντα» θα οδηγήσει την ομάδα του στη «Γη της Επαγγελίας»। Είναι ξεκάθαρο, άλλωστε, ότι ο Ολυμπιακός «χτίστηκε» φέτος με τέτοιον τρόπο, ακριβώς για να έχει απαντήσεις σε κάθε «πρόβλημα» που του βάζει ο Παναθηναϊκός. Η Ευρωλίγκα μπορεί να περιμένει...

ΥΓ: Διαβάστε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=122237

Κλειστά τα στόματα!

Στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν και ιδιαίτερα μετά τις «χλωμές», εντός παρκέ, εμφανίσεις του Παναθηναϊκού, αρχίσαμε όλοι εμείς -οι… ειδήμονες δημοσιογράφοι, δηλαδή- τα αρνητικά σχόλια. «Κουράστηκε ο Ομπράντοβιτς», «δεν έχει νέες ιδέες», «το ρόστερ έχει ελλείψεις», «η ομάδα είναι κορεσμένη»… Μετά την ήττα στο κλειστό του ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό δε, οι «ψίθυροι» έγιναν… κραυγές: «Δεν φτάνουν ο Καλάθης και ο Τέπιτς, πρέπει να πάρει κι άλλον περιφερειακό», «χτύπησε ο Μάριτς, θα μείνει τόσο καιρό έξω, χρειάζεται άλλον έναν ψηλό», «είχε τον Γιασικεβίτσιους και τον άφησε να φύγει», «που πάει ο Ζέλικο με Καϊμακόγλου και Βουγιούκα;» και άλλα τέτοια γραφικά…

Ως συνήθως, βιαστήκαμε… Έπρεπε, βλέπεις, να γεμίσουμε κάπως τις αθλητικές στήλες, να δικαιολογήσουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το… μισθό μας και να κριτικάρουμε τον Σέρβο τεχνικό, έχοντας πάντα υπόψη το «χρυσό» κανόνα ότι το «μαύρο», ο αρνητισμός, η «κακή» είδηση γενικότερα, «πουλάει» περισσότερο… Τι πιο εύκολο, λοιπόν, από το να τα «χώσουμε» στον Ομπράντοβιτς και τον Παναθηναϊκό των πέντε ευρωπαϊκών τίτλων; Τι πιο εύκολο, από το να πάμε με το «ρεύμα», με το κοινό αίσθημα, με τους διαβόητους «προπονητές της εξέδρας»;

Το αποτέλεσμα, πλέον, το ξέρουμε όλοι… Την «πατήσαμε» μεγαλοπρεπώς. Γιατί τον Απρίλιο και το Μάιο, τους μήνες δηλαδή που παραδοσιακά κρίνεται η Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός ήταν πιστός στο ραντεβού του με τη διάκριση. Από το πουθενά, ο Ομπράντοβιτς ανέδειξε σε διάδοχο του Διαμαντίδη τον Καλάθη και ο πιτσιρικάς με τις αμερικανικές διδαχές έγινε αίφνης ένας σύγχρονος Ευρωπαίος γκαρντ, που αποτέλεσε το «κλειδί» της πρόκρισης επί της Μπαρτσελόνα. Την ίδια ώρα, ο «Μητσάρας» απελευθερωνόταν από το ρόλο του «τα κάνω όλα και… κλατάρω» και μετατρεπόταν σε σκόρερ ολκής.

Κι έπειτα ήρθε το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης। Έχοντας ήδη αποκλείσει την Μπαρτσελόνα, ο «Ζοτς» ήξερε ότι το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς είχε ήδη τελειώσει. Παρά τα… τετριμμένα λόγια, του στιλ «όλοι έχουν πιθανότητες 25%», ο Παναθηναϊκός μπήκε τόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό με τον «αέρα» του φαβορί. Και δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα περισσότερο από δύο «παστρικές», ξεκάθαρα επαγγελματικές δουλειές: 77-69 επί της Σιένα, σχεδόν πανομοιότυπο σκορ (78-70) επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ και η έκτη κούπα ήταν γεγονός για τον ιδιοφυή Σέρβο και τον «σαν έτοιμο από καιρό» Παναθηναϊκό. Με ένα ρόστερ, που είχε μέσα και Καλάθη και Τέπιτς και Καϊμακόγλου και Βουγιούκα και τον πνέοντα τα λοίσθια Τσαρτσαρή και τον… ντεμοντέ, θα έλεγε κανείς, Μπατίστ. Ε, και τι έγινε; Ποιος ύψωσε το βαρύτιμο τρόπαιο στο «Παλάου Σαν Τζόρντι»; Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Καληνύχτα μας λοιπόν, κυρίες και κύριοι… Ας αποθεώσουμε τώρα τον άνθρωπο που απαξιώναμε λίγους μήνες πιο πριν! «Ειδικοί» σου λέει μετά…

ΥΓ: Διαβάστε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=121216

Αλλάζει ο «χάρτης» του ΝΒΑ

Με το Μαϊάμι να προηγείται των Σέλτικς με 2-0 και τους Μάβερικς του Νοβίτσκι και του «δικού μας», Πέτζα Στογιάκοβιτς, να απέχουν μόλις μία νίκη από το «sweep» επί των πρωταθλητών Λέικερς, όλα δείχνουν ότι ο «χάρτης» του ΝΒΑ θα έχει αλλάξει δραματικά μετά την ολοκλήρωση των φετινών πλέι οφ. Ήδη, άλλωστε, το πρώτο ηχηρό «μήνυμα» είχαν φροντίσει να το στείλουν από τον α' γύρο οι Μέμφις Γκρίζλις, που ήρθαν σχεδόν από το... πουθενά και κατάφεραν να πετάξουν έξω από τη συνέχεια την ομάδα με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο: τους Σαν Αντόνιο Σπερς.

Αντίθετα, μια παλιά... αγαπημένη δύναμη από τα παλιά έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Πρόκειται για τους Σικάγο Μπουλς του MVP της κανονικής περιόδου, Ντέρικ Ρόουζ και του προπονητή της χρονιάς, Τομ Τίμποντο, που όχι μόνο κατέκτησαν την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου και το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, αλλά και βρίσκονται ήδη μπροστά στο σκορ με 2-1 νίκες κόντρα στους Ατλάντα Χοκς, στα ημιτελικά της Ανατολής.

Με τους Σπερς λοιπόν να βρίσκονται ήδη στο «καναβάτσο» και τους Λέικερς να ετοιμάζονται να τους ακολουθήσουν, παρέα με τους Σέλτικς, όλα δείχνουν ότι βιώνουμε ένα «τέλος εποχής» για τις παραδοσιακές δυνάμεις του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ στον κόσμο. Υπό άλλες συνθήκες, σε άλλες εποχές, το ζευγάρι π.χ. της Οκλαχόμα με το Μέμφις δεν θα ανταγωνιζόταν για μια θέση στον τελικό της Δύσης, αλλά για την αποφυγή του χειρότερου ρεκόρ! Οι Ατλάντα Χοκς, με καλύτερους παίκτες τους «μετρίως μέτριους» Τζο Τζόνσον και Τζο Σμιθ, δεν θα περνούσαν ούτε απ' έξω από τα πλέι οφ!

Κι όμως... Από τη μία η ανάδειξη νέων σταρ, όπως οι Ρόουζ, Ντουράντ, Ουέστμπρουκ και οι κάπως... παλιότεροι Ουέιντ, Τζέιμς και Μπος, από την άλλη όχι το «κύκνειο άσμα», αλλά, αναμφισβήτητα, ένας από τους τελευταίους «χορούς» παικτών όπως οι Πιρς, Άλεν, Γκαρνέτ, Μπράιαντ, Ντάνκαν και Τζινόμπιλι, δείχνουν να είναι στοιχεία ικανά να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Κάπως έτσι, ομάδες που επενδύουν σε ένα συνδυασμό που αποτελείται από έναν-δύο σταρ και παίκτες-ρολίστες (όπως π.χ. οι Χιτ, οι Μπουλς και οι Μάβερικς), αυξάνουν τις πιθανότητές τους για επιτυχία, σε σχέση με ομάδες όπως οι Λέικερς, οι Σέλτικς και οι Σπερς, με την πληθώρα σταρ στο ρόστερ τους, που δεν μπορούν ωστόσο χωρίς βοήθεια να τραβήξουν μόνοι τους το «κουπί».

Δείτε π.χ. την ομάδα του Φιλ Τζάκσον στα πλέι οφ: Κόμπε και Γκασόλ βρίσκονται πολύ πιο κάτω από τα συνήθη στάνταρ απόδοσής τους και οι εφεδρικοί τύπου Όντομ, Αρτέστ, Φίσερ και Μπράουν ελάχιστα μπορούν να προσφέρουν, εν αντιθέσει με άλλες χρονιές. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στους Σέλτικς, που «ανακάτεψαν» την... τράπουλα στα μισά της σεζόν, με αποτέλεσμα, κατά τα φαινόμενα, να χαλάσουν την περίφημη «χημεία» της ομάδας. Όσο για τους Σπερς, ε, πόσο ακόμα να αντέξουν αυτά τα γέρικα πόδια να πατάνε γερά στο παρκέ; Η συντήρηση των 10-15 αγώνων στο τέλος της κανονικής περιόδου, που επιχείρησε ο Πόποβιτς, φάνηκε ότι δεν ήταν αρκετή... Στον αντίποδα βέβαια, οι Μάβερικς των επίσης βετεράνων Νοβίτσκι, Στογιάκοβιτς και Κιντ... βαστάνε ακόμα, γνωρίζοντας ότι είναι η τελευταία τους ίσως ευκαιρία για κάτι καλό στα πλέι οφ.

Οι μόνοι που δείχνουν να μην «κολλάνε» πουθενά σε αυτό το σκηνικό είναι οι Γκρίζλις। Μια ομάδα από ρολίστες και μετρίων δυνατοτήτων παίκτες βρήκε το «momentum» και, έχοντας στείλει τα πρώτα μηνύματα από πέρυσι, κάνει φέτος την υπέρβασή της. Ηγέτες της σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο αδερφός του Πάου, Μαρκ Γκασόλ, και ο υποτιμημένος βετεράνος πάουερ φόργουορντ Ζακ Ράντολφ, που μοιάζει ασταμάτητος μέχρι στιγμής, κάνοντας τα παιχνίδια της ζωής του στα πλέι οφ. Προφανώς, ο Έλβις Πρίσλεϊ δεν είναι ο μόνος... ροκ σταρ που έχει να επιδείξει το Μέμφις...

ΥΓ: Δείτε το άρθρο αυτό και στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=120785