Στο Ελλαδιστάν του 2010...

... κάποιοι θεωρούν ότι το σούπερ ντέρμπι της 8ης αγωνιστικής, ανάμεσα στους μεγάλους (σε ελληνικό ποδοσφαιρικό μέγεθος) Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, κρίνει τον τίτλο του πρωταθλητή. Προφανώς, οι άλλες 14 ομάδες και οι υπολειπόμενες 22 αγωνιστικές δεν έχουν καμία αξία και σημασία. Ευτυχώς, λοιπόν, που δεν κέρδισαν οι «ερυθρόλευκοι», και έτσι θα έχουμε κάτι να ασχολούμαστε, μέχρι την στιγμή που, ο όποιος πρωτοπόρος, ξεφύγει και πάλι στην κορυφή της βαθμολογίας με διαφορά μεγαλύτερη των τεσσάρων βαθμών...

... κανένας δεν ασχολείται με τα «γαλλικά» ανάμεσα στον Μητρόπουλο και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, τον «παπουτσοπόλεμο» που ακολούθησε, τις παραδοσιακές Ελληνίδες μανάδες που, μπορεί να έχουν από καιρό «καβατζάρει» τα 80 -και πλέον- έτη της ηλικίας τους, αλλά εξακολουθούν να... βγάζουν τα μάτια τους ασυστόλως με τον πρώτο τυχόντα και τις φωτοβολίδες που πέφτουν από καιρού εις καιρόν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, έτσι, γιατί έχει κρύο εκεί ψηλά στο Μαρούσι βρε αδερφέ, και είπαμε να ζεσταθούμε λιγάκι... Η τόσο μεγάλη μας ανάγκη να ανακαλύψουμε ένα νέο ποδοσφαιρικό πολιτισμό (αυτο)ϊκανοποιείται με την εικόνα των Νικόλα Πατέρα και Βαγγέλη Μαρινάκη να παρακολουθούν το μεγάλο ματς από τις ίδιες εξέδρες, σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων... Αυτό ήταν! Γίναμε ήδη Αγγλία! Από την επόμενη Κυριακή, πάρτε τα παιδιά σας άφοβα από το χέρι και βγείτε στον πηγαιμό για το γήπεδο... Ο δρόμος δεν είναι μακρύς, να εύχεστε όμως μην σας πάρει «ξώφαλτσα» καμία πέτρα, αναπτήρας, στιλό-λέιζερ, φωτοβολίδα, ρουκέτα, μαδέρι, τούβλο, δακρυγόνο, γκλομπ...

... ο πρόεδρος της μίας από τις δύο μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες πηγαίνει στο γήπεδο με την ιδιότητα του προέδρου της διοργανώτριας αρχής (λέγε με Super League). Με την ίδια πάντοτε ιδιότητα, μετά την ήττα της ομάδας του, τα «χώνει» σε διαιτητή, βοηθούς, παρατηρητή και απειλεί «θεούς και δαίμονες». Προβαίνει επίσης στην ιστορική δήλωση «πανηγύρισα το γκολ της ομάδας μου μπροστά σε 80.000 Παναθηναϊκούς», η οποία, υπό το πρίσμα της προαναφερθείσας (αυτο)ϊκανοποίησής μας γι' αυτόν το νέο ποδοσφαιρικό πολιτισμό, ερμηνεύεται ως δείγμα της εξαιρετικής φιλοξενίας της οποίας έτυχε και όχι υπό το πραγματικό της πρίσμα, που είναι: «Πανηγύρισα όταν σας κάρφωσε το γκολάκι ο Μιραλάς. Παραλίγο να σας γ... μέσα στο ΟΑΚΑ, αλλά δεν πειράζει, εγώ το κομμάτι μου το έκανα...». Όλα τα παραπάνω, για να μην ξεχνιόμαστε, έγιναν και ειπώθηκαν από τον ίδιο άνθρωπο, πάντα υπό την ιδιότητα του προέδρου της Super League...

... τέλος, στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, η ομάδα που ηττάται είναι εμφανώς καλύτερη από την ομάδα που νικάει και το αποτέλεσμα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. «Μικρό το κακό» μας λένε οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, που λίγο έλειψε να μας πουν ότι στον Πειραιά πανηγύρισαν μετά το ντέρμπι, επειδή προτιμούν να έχουν τον Παναθηναϊκό στον ένα βαθμό πίσω τους, παρά στους επτά... Λεπτομέρεια, επίσης σημαντική: Είναι αρκετό για μια ομάδα να κυκλοφορεί σωστά την μπάλα στον αγωνιστικό χώρο και να εφαρμόζει πιστά το πλάνο του προπονητή, ώστε να θεωρηθεί αυτομάτως ανώτερη από την αντίπαλό της; Το ό,τι έφτανε μέχρι την περιοχή και μετά από δημιουργία μηδέν, δεν λέει σε κανέναν τίποτα; Το ό,τι κατέρρευσε σαν «χάρτινος πύργος» μέσα σε έξι λεπτά, επίσης; Πάλι καλά που ο Βαλβέρδε είναι σοβαρός άνθρωπος και -υποθέτω- θα κάτσει να προβληματιστεί και να διορθώσει τα λάθη του. Πάλι καλά, επίσης, που -και εδώ υποθέτω- δεν διαβάζει ελληνικές εφημερίδες...

Ο κ. Τεν Κάτε και ο «Νίκος»...

Το σκηνικό, έξω από το ΟΑΚΑ, με την κυριακάτικη ψύχρα να «τρυπάει» τα σωθικά των δημοσιογράφων που περιμέναμε τους πρωταγωνιστές (θετικούς και αρνητικούς) του ντέρμπι ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, για να έρθουν στη «μεικτή ζώνη» και να κάνουν δηλώσεις. Ένας ρεπόρτερ, του Παναθηναϊκού προφανώς, έψαχνε να μάθει τι είχε δηλώσει ο Νίκος Νιόπλιας στη συνέντευξη Τύπου, ρωτώντας από δω κι από κει: «Τι είπε ο Νίκος; Μίλησε ο Νίκος; Έκανε δηλώσεις ο Νίκος;»... Ένας συνάδελφος από δίπλα, δεν άντεξε να μην σχολιάσει: «Αυτό είναι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Τον Τεν Κάτε θα τον φώναζε ποτέ κανείς με το μικρό του όνομα; Ενώ ο Νιόπλιας έγινε Νίκος...».

Δεν ξέρω πόσο δίκιο έχει ο δεύτερος συνάδελφος, όταν εντοπίζει στο προαναφερθέν στοιχείο το πρόβλημα του φετινού Παναθηναϊκού. Εάν το εννοεί υποτιμητικά, δεν θα συμφωνήσω μαζί του, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού είναι ο καλύτερος νέος Έλληνας τεχνικός αυτήν τη στιγμή. Εάν, ωστόσο, το λέει από την άποψη του σεβασμού που εμπνέει στους παίκτες του ο Νίκος Νιόπλιας ή από τη σκοπιά των λίγων, ακόμα, ποδοσφαιρικών του «παραστάσεων» σε υψηλό επίπεδο, τότε μάλλον έχει δίκιο. Γιατί, την Κυριακή, ο κύριος Μανόλο Χιμένεθ «έδεσε»... κόμπο τον Νίκο, καταφέροντας να παρουσιάσει στο χορτάρι του ΟΑΚΑ μια ομάδα με εννέα (!) απουσίες, χωρίς τους καλύτερους παίκτες της (Σκόκο, Λυμπερόπουλο και Ντιόπ), αλλά με καρδιά... 1.000 λεόντων και απαράμιλλη προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο που είχε σχεδιάσει ο Ισπανός τεχνικός.

Την ίδια ώρα, το γρήγορο γκολ του Τζιμπούρ από την καθιερωμένη, πλέον, «γκέλα» του Γιόσου Σαριέγκι, «βραχυκύκλωνε» το «τριφύλλι» και η βοήθεια από τον πάγκο δεν ερχόταν ποτέ... Με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα να εγκλωβίζεται στις «δαγκάνες» του Καφέ και τον Σιμάο να είναι ο γνωστός... Σιμάο, που δεν μπορεί να δώσει σωστή πάσα στα τρία μέτρα, η ανάπτυξη του Παναθηναϊκού υπήρξε προβληματική επί 45 λεπτά και βελτιώθηκε -χωρίς πάντως να... βγάλει μάτια-, μόνο όταν πέρασε στον αγωνιστικό χώρο ο Γιώργος Καραγκούνης. Όπως και κόντρα στη Ρουμπίν Καζάν όμως, έτσι και απέναντι στην ΑΕΚ, οι «πράσινοι» ξύπνησαν πολύ αργά και το «πουλάκι» είχε πετάξει... Η ανορθόδοξη ανάπτυξη αποτυπώθηκε ανάγλυφα στις συνεχείς «γιόμες» και ακόμα κι εκείνο το «άχαστο» του Ζιλμπέρτο Σίλβα στο 84ο λεπτό προήλθε από «γκέλες» και όχι από «στρωτό» ποδόσφαιρο...

Κουρασμένος, αργός, βαρύς και δυσκίνητος, ο Παναθηναϊκός έγινε έτσι έρμαιο στις διαθέσεις μιας ΑΕΚ, της οποίας και οι τρεις αλλαγές έγιναν, επειδή οι παίκτες της υπέφεραν από κράμπες... Κι όμως, αυτήν την ομάδα ο νταμπλούχος Ελλάδας δεν μπόρεσε να την νικήσει. Και αυτό αξίζει να το πιστωθεί ο Μανόλο Χιμένεθ, που πήρε από τη... μισή ΑΕΚ το 100% της αφοσίωσης και της προσήλωσης στην τακτική. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από τον Νίκο Νιόπλια...

ΥΓ: Το συγκεκριμένο άρθρο μπορείτε επίσης να το βρείτε στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=87319, όπου και δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου.

Από καρδιάς, μια ΑΕΚ με... καρδιά!

Είχα την τύχη να είμαι στο Ολυμπιακό Στάδιο για το μεγάλο ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό. Εντυπώσεις και σχόλια θα έχω περισσότερα μια πιο... λογική ώρα και με ακόμα καθαρότερο μυαλό, ελπίζω! Προς το παρόν λέω να παραδοθώ στις αγκάλες του Μορφέα, αλλά όνειρα δεν θα με πειράξει και αν δεν δω... Τα είδα νωρίτερα, στο ΟΑΚΑ, σε μια νύχτα όπου, όλοι όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο χωρίς παρωπίδες, νομίζω πως θα συμφωνήσουν ότι, πραγματικά, η νίκη κατέληξε στην ομάδα που την «φλέρταρε» πιο παθιασμένα... Και αυτή ήταν η ΑΕΚ!

ΥΓ: Περιγραφή, chat και βίντεο κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=87120.
ΥΓ2: Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Δημήτρη τον Μυλωνά για την τεχνική κάλυψη και την καλή παρέα...
ΥΓ3: Η ως επί το πλείστον «ελεύθερη» μετάφραση των λεχθέντων από τους Μπερνς και Γκερέιρο δεν αλλοιώνει το νόημα των δηλώσεών τους, αλλά αποδίδει την ουσία τους... Την επόμενη φορά υπόσχομαι να είμαι πιο ακριβής...
ΥΓ4: Για να προλάβω τυχόν αρνητικά σχόλια, η κάμερα δεν αποτυπώνει την αλήθεια... Στην πραγματικότητα, είμαι πιο άσχ... εεε, όμορφος ήθελα να πω! Άσε που σου προσθέτει και πέντε κιλά (τώρα καταλαβαίνω γιατί η Ρούλα δείχνει τόσο χοντρή... ή μήπως δεν είναι αυτός ο λόγος;)!

Ένα σουτ περισσότερο από έναν πεθαμένο…

Θρυλικός κόουτς και στη συνέχεια πρόεδρος και γενικός διευθυντής των Γιούτα Τζαζ στη δεκαετία του ’80, ο Φρανκ Λέιντεν συνήθιζε να την «λέει» στους παίκτες του, όταν εκείνοι εμφανίζονταν να… σέρνονται στο παρκέ, με την εξής ατάκα: «Μπράβο αγόρι μου. Μόλις πήρες ένα ριμπάουντ περισσότερο από έναν… πεθαμένο». Αντίθετα με το μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Υπάρχουν ωστόσο και οι εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μία από αυτές, ήταν και ο αγώνας της Πέμπτης ανάμεσα στην Άντερλεχτ και την ΑΕΚ για το Europa League. Ό,τι και να πει κανείς, ό,τι και να γράψει, η στατιστική μετά το τέλος της αναμέτρησης αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα για όσα διαδραματίστηκαν στο χορτάρι του «Constant Vanden Stock»: 8 προσπάθειες «στο στόχο» για τους γηπεδούχους, μόλις 1 (!) για την ΑΕΚ. Με μία προσπάθεια για γκολ σε όλο το 90λεπτο, «που πας ρε… Καραμήτρο;», που λέει και το γνωστό «ρητό»…

Όσο και αν το πάλεψαν οι παίκτες, όσο και αν «σκιζόταν» ο Χιμένεθ στο ευρωπαϊκό του ντεμπούτο με την «Ένωση» να βρει λύσεις από τον πάγκο, αλλάζοντας παίκτες και σχήματα, η ήττα για μια ομάδα που -όπως είχαμε πει και σε προηγούμενο σχόλιο, μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη- δεν είναι ακόμα έτοιμη και έχει πολλές αδυναμίες, που δεν αρκεί ένα 4-0 επί οποιουδήποτε… Άρη για να τις καλύψει, ήρθε ως φυσιολογικό επακόλουθο, απέναντι στους Βέλγους, που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο κάθε δικαίωμα που τους έδωσαν οι «κιτρινόμαυροι» στον αγωνιστικό χώρο.

Και τώρα, τι μέλλει γενέσθαι; Με τον Χιμένεθ να έχει απεκδυθεί το… μανδύα του «μάγου» από τόσο νωρίς (το είχε πει άλλωστε, μετά τη νίκη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και ο ίδιος ο Ισπανός: «Δεν έχω μαγικό ραβδάκι») και με τον Παναθηναϊκό να περιμένει την Κυριακή στη… γωνία, η ΑΕΚ οφείλει να ανασυνταχθεί, να αφήσει πίσω της τον αγώνα των Βρυξελλών και να διεκδικήσει, με όσες πιθανότητες της αναλογούν, τη νίκη στο κυριακάτικο ντέρμπι του ΟΑΚΑ. Την ώρα, όμως, που ο Νίκος Νιόπλιας έβρισκε χρόνο να ξεκουράσει βασικούς παίκτες του, όπως ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης, στο ματς με τη Ρούμπιν Καζάν για το Champions League, ώστε να τους έχει έτοιμους την Κυριακή, και μάθαινε ότι θα έχει στη διάθεσή του και τους Γκοβού, Καντέ, ο Μανόλο Χιμένεθ έπεφτε στο χορτάρι και κρατούσε το κεφάλι του, βλέποντας τον Νάτσο Σκόκο να αποχωρεί τραυματίας από το ματς με την Άντερλεχτ και να χάνει τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό.

Χωρίς τον καλύτερο παίκτη της και δίχως να έχει ξεμπερδέψει καλά-καλά με τις «παιδικές ασθένειες» της «τραυματικής» περιόδου Μπάγεβιτς, η ΑΕΚ, έστω και τυπικά γηπεδούχος, είναι το αουτσάιντερ στην αναμέτρηση της Κυριακής και η πλάστιγγα γέρνει σαφώς προς τη μεριά των «πρασίνων»…

ΥΓ: Το συγκεκριμένο σχόλιο μπορείτε να το βρείτε και στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=86943, όπου δημοσιεύτηκε την Παρασκευή, 22 Οκτωβρίου.

For your eyes, only...

Τζέρι Στάκχαουζ. Τσάρλι Βιλανουέβα. Ντέρεκ Άντερσον. Γκραντ Χιλ. Ουίλ Μπάινουμ. Τζόνι Φλιν. Βινς Κάρτερ, βεβαίως - βεβαίως... Και πολλοί άλλοι, 50 συνολικά, γνωστοί και... λιγότερο γνωστοί, μεγάλα ή μικρότερα ονόματα, όλοι τους, όμως, «συγγραφείς» της ίδιας ιστορίας... Έπεσα τυχαία πάνω στο βίντεο αυτό με τα 50 καλύτερα καρφώματα όλων των εποχών στο κολεγιακό μπάσκετ (NCAA) και δεν θα μπορούσα να μην το «ανεβάσω» εδώ.

Προσωπικό μου «top 10», οι... πτήσεις υπ' αριθμόν 40, 36, 33, 30, 20, 14, 13, 8, 7 και 1, ενώ στο Νο 18, οι παλαιότεροι μπορεί να αναγνωρίσετε τον πάλαι ποτέ παίκτη του Μίλωνα, Ντουέιν ΜακΛέιν, που πέρασε από τα μέρη μας τη σεζόν 1993-94, αν δεν με απατά η μνήμη μου, συνθέτοντας ένα σπουδαίο δίδυμο με τον «τεράστιο» Μίτσελ Ουίγκινς.

Enjoy...

Απλά, θέμα ψυχολογίας...

Δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές και μαγικά ραβδάκια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, και αυτό το ξέρουν ακόμα και τα μικρά παιδιά, που παίζουν μπάλα στις αλάνες... Όπως ο Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν ήταν ποτέ ούτε «πρίγκιπας», αλλά ούτε και «βάτραχος», έτσι και ο Μανόλο Χιμένεθ δεν έγινε ξαφνικά ο... Χάρι Πότερ ή ο πρίγκιπας του παραμυθιού, που ξύπνησε με ένα φιλί την «ωραία κοιμωμένη» ΑΕΚ...

Η εμφάνιση στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και ο «περίπατος» με 4-0 επί του προερχόμενου από τη μεγάλη νίκη στην Τούμπα, Άρη, δεν είναι τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, από το ορατό αποτέλεσμα της αλλαγής ψυχολογίας που έφερε σε παίκτες «καμένους», «ξοφλημένους», «αδιάφορους» και «τελειωμένους» η αλλαγή προπονητή. Η παρουσία του Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο της «Ένωσης» έδωσε στην ομάδα το έξτρα κίνητρο που χρειαζόταν, για να δείξει την αξία της και να βγάλει ποιότητα, πάθος και τρεξίματα στον αγωνιστικό χώρο. Αυτή ήταν η... τούρτα, στην οποία ήρθε σαν «κερασάκι» η ορθή απόφαση του Ισπανού τεχνικού να παρατάξει την ΑΕΚ με ενισχυμένο κέντρο, καθώς και η απελευθέρωση του Νάτσο Σκόκο, που κατάφερε -επιτέλους- να συνδυάσει την ουσία με το θέαμα στο παιχνίδι του. Το 4-0 έκανε απλά τη συνολική εικόνα να μοιάζει ακόμα πιο λαμπερή...

Η επικράτηση των «κιτρινόμαυρων» στη Θεσσαλονίκη δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι η ΑΕΚ έφτασε αυτομάτως από το 0 στο 300 ή ότι ο Γιάχιτς, π.χ., έμαθε να παίζει δεξί μπακ... Το ουσιαστικό της αντίκρισμα, πέρα από την κατάκτηση των τριών βαθμών της νίκης, είναι ο κερδισμένος χρόνος για τον Μανόλο Χιμένεθ να δουλέψει με την ομάδα όπως επιθυμεί, αλλά και η κερδισμένη εμπιστοσύνη από μία σημαντική «μερίδα» των οπαδών της «Ένωσης», η οποία αμφισβήτησε ανοιχτά την πρόσληψη του πρώην τεχνικού της Σεβίλλης, μόνο και μόνο επειδή αυτός δεν είναι το... μεγάλο όνομα -λες και η ΑΕΚ, αυτήν την εποχή, μπορούσε να φέρει στην Ελλάδα ένα μεγάλο όνομα. Όλα τα υπόλοιπα θα φανούν -και θα κριθούν- στο γήπεδο, σε βάθος χρόνου, και το «ταμείο», όπως πάντα, θα γίνει το Μάιο...

ΥΓ: Το συγκεκριμένο άρθρο μπορείτε επίσης να το βρείτε στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=86230, όπου και δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα, 18 Οκτωβρίου.

Απ' το σπίτι δεν θα βγω...

Ο ενθουσιασμός και η... συγκίνηση που με διακατέχουν, κάθε φορά που απαλλάσσω το δισκάκι του Pro Evolution Soccer από το περιττό του περιτύλιγμα και το καλαίσθητο κουτί του, με τον Λιονέλ Μέσι πάντοτε σε πρώτο πλάνο, άλλοτε με... παρέα (βλ. Φερνάντο Τόρες) και άλλοτε μόνο, δεν περιγράφονται. Απέχουν ελάχιστα, θα έλεγα, από τα συναισθήματα που βιώνει ένας άντρας, όταν μια γυναίκα αφαιρεί και το τελευταίο της εσώρουχο και ετοιμάζεται να του παραδοθεί...

Μετά την απαραίτητη αναβάθμιση συστήματος, διάρκειας λίγων λεπτών, το PS3 είναι έτοιμο να «τρέξει» το παιχνίδι και... η παράσταση αρχίζει. Το Pro Evolution Soccer 2011 έχει σαφώς πιο «θελκτική» έναρξη από την έκδοση του 2010, με τα εντυπωσιακά ποδοσφαιρικά στιγμιότυπα να «δένουν» αρμονικά με την κλασική μουσική... Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί και το soundtrack του αρχικού μενού, με «έθνικ» επιρροές και μουσικές αναφορές στα '60s, που δεν περιμένεις από ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Δυσάρεστη έκπληξη, ωστόσο, είναι η απουσία της αγγλικής γλώσσας από το μενού επιλογών, που θα αναγκάσει τους περισσότερους, υποθέτω, να στραφούν στα ελληνικά...

Οι επιλογές είναι γνωστές από τα προηγούμενα χρόνια και δεν έχουν αλλάξει, με το επιτυχημένο περυσινό «Community» (Κοινότητα) να επιτρέπει τη δυνατότητα δημιουργίας ενός γκρουπ από φίλους, με τους οποίους παίζετε πιο συχνά, την ώρα που όλα σας τα στατιστικά και το ιστορικό των αναμετρήσεων καταγράφονται στη «μνήμη» του συστήματος.

Αυτό, δυστυχώς, που δεν έχει αλλάξει, είναι ότι οι περισσότερες ομάδες, της Αγγλίας κυρίως, δεν βρίσκονται στο παιχνίδι με τα πραγματικά τους ονόματα. Όπως και να το κάνεις, καταντάει βαρετό αυτό το «Χωριό Δυτικών Μίντλαντς» (γραμμένο έτσι ακριβώς)! Από την άλλη, ως αντίβαρο μπορεί να χαρακτηριστεί η παρουσία στις «λοιπές ευρωπαϊκές ομάδες» των Μπάγερν Μονάχου και Βέρντερ Βρέμης, αν και ολόκληρη η Bundesliga θα ήταν σαφώς πιο επιθυμητή. Από ελληνικής πλευράς, υπάρχουν και φέτος οι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, για τα ολοκληρωμένα ρόστερ όλων των ομάδων ωστόσο, που θα περιλαμβάνουν ακόμα και τις μεταγραφές της τελευταίας στιγμής, θα χρειαστείτε τη συνδρομή του «θείου» Ίντερνετ...

Λίγο πριν μπείτε στον αγωνιστικό χώρο, οι εμφανείς αλλαγές στους τομείς της στρατηγικής και της κατάρτισης της βασικής σας 11άδας είναι σαφώς προς το καλύτερο, καθώς η λειτουργία «Drag and Drop» σας επιτρέπει, για πρώτη φορά, να παρατάξετε την ομάδα σας στο γήπεδο, έτσι ακριβώς όπως την έχετε φανταστεί. Όταν πια έρθει εκείνη η ώρα...

... το gameplay είναι σαφώς βελτιωμένο και ο 360 μοιρών μετρητής στις πάσεις πιο δύσκολος, αλλά και πιο ρεαλιστικός, γιατί απαιτεί εξάσκηση και εξοικείωση, αν θέλετε να περνούν όλες οι μπαλιές. Τα γραφικά εξαιρετικά, με ακόμα καλύτερη δουλειά στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παικτών. Οι τερματοφύλακες εξαιρετικοί, είναι πολύ δύσκολο να τους νικήσεις, τα μακρινά σουτ και τα γυριστά εντυπωσιακά και οι στημένες φάσεις απόλυτα ρεαλιστικές. Δοκιμάστε να παίξετε το παιχνίδι σε επίπεδο Top Player (Κορυφαίος Παίκτης) και με το δείκτη ταχύτητας στο +2 και θα διαπιστώσετε πραγματικά πόσο δύσκολο όχι μόνο το γκολ, αλλά και το να αναπτυχθείς σωστά πάνω στο virtual χορτάρι... Οι επιλογές των γηπέδων είναι και πάλι περιορισμένες, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο κακό. Μέσω της επιλογής Edit, έχετε τη δυνατότητα να παρέμβετε αισθητικά, όπως εσείς το επιθυμείτε.

Αυτά μπορώ να σκεφτώ και να σας μεταφέρω, ως πρώτες εντυπώσεις, μετά από 14 ώρες παιχνιδιού μέσα σε τρεις μέρες. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα, ώρες, μέρες και μήνες, μέχρι να βγει το Pro Evolution Soccer 2012 και να προστεθεί στη μεγάλη συλλογή... Μέχρι τότε, έχω την αίσθηση ότι η έκδοση του 2008 θα αποτελεί την πιο κοντινή στα στάνταρ της τελειότητας εκδοχή του δημοφιλέστατου παιχνιδιού της Konami. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα άλλωστε, και αυτό ισχύει και για την ελληνική περιγραφή των Σωτηρακόπουλου - Θαναηλάκη, αν αναρωτιέστε γιατί δεν αναφέρθηκα σε αυτήν...