Στο Ελλαδιστάν του 2010...

... κάποιοι θεωρούν ότι το σούπερ ντέρμπι της 8ης αγωνιστικής, ανάμεσα στους μεγάλους (σε ελληνικό ποδοσφαιρικό μέγεθος) Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, κρίνει τον τίτλο του πρωταθλητή. Προφανώς, οι άλλες 14 ομάδες και οι υπολειπόμενες 22 αγωνιστικές δεν έχουν καμία αξία και σημασία. Ευτυχώς, λοιπόν, που δεν κέρδισαν οι «ερυθρόλευκοι», και έτσι θα έχουμε κάτι να ασχολούμαστε, μέχρι την στιγμή που, ο όποιος πρωτοπόρος, ξεφύγει και πάλι στην κορυφή της βαθμολογίας με διαφορά μεγαλύτερη των τεσσάρων βαθμών...

... κανένας δεν ασχολείται με τα «γαλλικά» ανάμεσα στον Μητρόπουλο και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, τον «παπουτσοπόλεμο» που ακολούθησε, τις παραδοσιακές Ελληνίδες μανάδες που, μπορεί να έχουν από καιρό «καβατζάρει» τα 80 -και πλέον- έτη της ηλικίας τους, αλλά εξακολουθούν να... βγάζουν τα μάτια τους ασυστόλως με τον πρώτο τυχόντα και τις φωτοβολίδες που πέφτουν από καιρού εις καιρόν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, έτσι, γιατί έχει κρύο εκεί ψηλά στο Μαρούσι βρε αδερφέ, και είπαμε να ζεσταθούμε λιγάκι... Η τόσο μεγάλη μας ανάγκη να ανακαλύψουμε ένα νέο ποδοσφαιρικό πολιτισμό (αυτο)ϊκανοποιείται με την εικόνα των Νικόλα Πατέρα και Βαγγέλη Μαρινάκη να παρακολουθούν το μεγάλο ματς από τις ίδιες εξέδρες, σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων... Αυτό ήταν! Γίναμε ήδη Αγγλία! Από την επόμενη Κυριακή, πάρτε τα παιδιά σας άφοβα από το χέρι και βγείτε στον πηγαιμό για το γήπεδο... Ο δρόμος δεν είναι μακρύς, να εύχεστε όμως μην σας πάρει «ξώφαλτσα» καμία πέτρα, αναπτήρας, στιλό-λέιζερ, φωτοβολίδα, ρουκέτα, μαδέρι, τούβλο, δακρυγόνο, γκλομπ...

... ο πρόεδρος της μίας από τις δύο μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες πηγαίνει στο γήπεδο με την ιδιότητα του προέδρου της διοργανώτριας αρχής (λέγε με Super League). Με την ίδια πάντοτε ιδιότητα, μετά την ήττα της ομάδας του, τα «χώνει» σε διαιτητή, βοηθούς, παρατηρητή και απειλεί «θεούς και δαίμονες». Προβαίνει επίσης στην ιστορική δήλωση «πανηγύρισα το γκολ της ομάδας μου μπροστά σε 80.000 Παναθηναϊκούς», η οποία, υπό το πρίσμα της προαναφερθείσας (αυτο)ϊκανοποίησής μας γι' αυτόν το νέο ποδοσφαιρικό πολιτισμό, ερμηνεύεται ως δείγμα της εξαιρετικής φιλοξενίας της οποίας έτυχε και όχι υπό το πραγματικό της πρίσμα, που είναι: «Πανηγύρισα όταν σας κάρφωσε το γκολάκι ο Μιραλάς. Παραλίγο να σας γ... μέσα στο ΟΑΚΑ, αλλά δεν πειράζει, εγώ το κομμάτι μου το έκανα...». Όλα τα παραπάνω, για να μην ξεχνιόμαστε, έγιναν και ειπώθηκαν από τον ίδιο άνθρωπο, πάντα υπό την ιδιότητα του προέδρου της Super League...

... τέλος, στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, η ομάδα που ηττάται είναι εμφανώς καλύτερη από την ομάδα που νικάει και το αποτέλεσμα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. «Μικρό το κακό» μας λένε οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, που λίγο έλειψε να μας πουν ότι στον Πειραιά πανηγύρισαν μετά το ντέρμπι, επειδή προτιμούν να έχουν τον Παναθηναϊκό στον ένα βαθμό πίσω τους, παρά στους επτά... Λεπτομέρεια, επίσης σημαντική: Είναι αρκετό για μια ομάδα να κυκλοφορεί σωστά την μπάλα στον αγωνιστικό χώρο και να εφαρμόζει πιστά το πλάνο του προπονητή, ώστε να θεωρηθεί αυτομάτως ανώτερη από την αντίπαλό της; Το ό,τι έφτανε μέχρι την περιοχή και μετά από δημιουργία μηδέν, δεν λέει σε κανέναν τίποτα; Το ό,τι κατέρρευσε σαν «χάρτινος πύργος» μέσα σε έξι λεπτά, επίσης; Πάλι καλά που ο Βαλβέρδε είναι σοβαρός άνθρωπος και -υποθέτω- θα κάτσει να προβληματιστεί και να διορθώσει τα λάθη του. Πάλι καλά, επίσης, που -και εδώ υποθέτω- δεν διαβάζει ελληνικές εφημερίδες...