Κάτι κουρασμένα παλικάρια...

Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου του 2010, ελάχιστους μήνες πίσω δηλαδή, είχα την ευκαιρία να γράψω, στο protothema.gr, την άποψή μου για το ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακού, το οποίο είχε βρει μεγάλη νικήτρια την «Ένωση» με 1-0. Έλεγα λοιπόν τότε το εξής: «Αυτή η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που θυμίζει... ΑΕΚ μόνο στις φανέλες. Θες τα λάθη του καλοκαιριού; Θες ο Μπάγεβιτς; Θες οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες; Θες οι ελλείψεις και οι συνεχείς τραυματισμοί; Όποια και αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: όσους... λαγούς και αν βγάλει από το καπέλο του ο Χιμένεθ, οι «κιτρινόμαυροι» είναι καταδικασμένοι -και φέτος- να αποτελούν τον ορισμό της ομάδας-«ασανσέρ», που είναι ικανή να κερδίζει Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και να χάνει από Κέρκυρα, Καβάλα, Πανιώνιο... Αν μη τι άλλο, όμως, αυτή η ομάδα έχει ψυχή».

Το Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011, ούτε δύο μήνες από εκείνο το άρθρο, η ΑΕΚ υποδέχθηκε στο ΟΑΚΑ έναν άλλο Ολυμπιακό, αυτόν του Βόλου... Το τελικό σκορ έκανε το γύρο της Ελλάδας μέσα σε ελάχιστα λεπτά: 0-4... Ούτως ειπείν, ο μεγαλύτερος ίσως διασυρμός στην ιστορία των «κιτρινόμαυρων» από μια μικρομεσαία ομάδα! Τι κι αν προερχόταν από τρεις συνεχόμενες νίκες; Η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ (απ)έδειξε ότι τα σερί της πέφτουν βαριά στο στομάχι... Δεν τα αντέχουν τα πόδια των παικτών, δεν τα «σηκώνει» το πολύ μικρό ρόστερ... Και, αυτήν τη φορά, δεν υπήρχε στο γήπεδο ούτε ίχνος από εκείνη την περίφημη «κιτρινόμαυρη» ψυχή, που μπαίνει συνήθως μπροστά, όταν τα πόδια δεν ακολουθούν το μυαλό... Τι άλλο να κάνει και ο Ισπανός τεχνικός; Φωνάζει, απειλεί, ωρύεται ότι θα αλλάξει όλη την ομάδα και θα προωθήσει τους πιτσιρικάδες από τις ακαδημίες, ζητάει μεταγραφές και του φέρνουν δανεικούς με εξάμηνη... σύμβαση και προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξης (Μίτσελ)... Εκτίθεται, εν ολίγοις, από ένα σύλλογο που επέλεξε μεσούσης της περιόδου να επενδύσει σε έναν τόσο ικανό προπονητή, αλλά τον έστειλε στον πόλεμο χωρίς πυρομαχικά...

Μια πραγματικά καλοδουλεμένη ομάδα, όπως ο νεοφώτιστος Ολυμπιακός Βόλου του Σάκη Τσιώλη, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να ξεγυμνώσει κάτι... κουρασμένα παλικάρια με κιτρινόμαυρες φανέλες, που περιέφεραν άσκοπα τα σαρκία τους στο χορτάρι του ΟΑΚΑ... Όλα κρίθηκαν στο νευραλγικό χώρο του κέντρου, όπου οι εξαιρετικοί Άλβαρεζ, Καπετάνος και Ουμπίντες, με βοήθειες από τους δύο πλάγιους μπακ, «κατάπιαν» τους Μάκο και Ντιόπ, ενώ ο «χοντρούλης» -έτσι τον φωνάζουν, περιπαικτικά- Μπρέσκα έμοιαζε με τον... Γιουσέιν Μπολτ σ' εκείνη την κούρσα του 61ου λεπτού, όταν άφησε το δύσμοιρο Καράμπελα πέντε μέτρα πίσω του και «σέρβιρε» το τρίτο γκολ στον Μόνχε... Κι αν πολλοί έμειναν στο τέλος να απορούν για το πώς πέρασε σαν άνεμος ο Βόλος από το ΟΑΚΑ, κόντρα σε μια ΑΕΚ, που μόλις την Τετάρτη είχε νικήσει με... σβηστές τις μηχανές τον Παναθηναϊκό, οι παίκτες του Τσιώλη δεν έχουν τέτοια «κολλήματα». Άλλωστε, και κόντρα στους «πράσινους», στις 18 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους, τα ίδια είχαν κάνει, έστω και αν εκείνο το 0-1 δεν έκανε τόσο «θόρυβο», όσο αυτό το 0-4...

ΥΓ: Η παρούσα ανάρτηση δημοσιεύθηκε επίσης στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=101694, στις 23 Ιανουαρίου 2011.

Κυρία στα ντέρμπι η ΑΕΚ και στο Κύπελλο!

Το πάνω χέρι στην υπόθεση της πρόκρισης στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος πήρε η ΑΕΚ, καθώς, αν και τυπικά φιλοξενούμενη, θριάμβευσε επί του Παναθηναϊκού με 2-0 στο ΟΑΚΑ.

Μεγάλος πρωταγωνιστής για την «Ένωση» ήταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος, που σκόραρε δις: πρώτα στο 64ο λεπτό, όταν από πλαγιοκόπηση του Σκόκο η μπάλα έφτασε στον Γιάχιτς, εκείνος έκανε κάτι μεταξύ σέντρας και σουτ και ο Λυμπερόπουλος με προβολή στην πορεία της μπάλας πέτυχε το 0-1.

Και έπειτα, στο 80ό λεπτό, όταν εκτέλεσε φάουλ λίγο έξω από την περιοχή των τυπικά γηπεδούχων, η μπάλα κόντραρε στην πλάτη του Λέτο και κατέληξε στα δίχτυα του ανήμπορου να αντιδράσει Καρνέζη.

Ήταν ένα κακό ποιοτικά ματς, με ελάχιστες φάσεις μπροστά από τις δύο εστίες. Ο Παναθηναϊκός είχε τον έλεγχο του αγώνα στα πρώτα 45 λεπτά, προσπάθησε να πατήσει στην περιοχή του Σάχα, όμως η ομάδα του Χιμένεθ ήταν αριστοτεχνικά στημένη από τον Ισπανό τεχνικό και ο Αργεντινός γκολκίπερ απομάκρυνε τους όποιους κινδύνους...

Στην επανάληψη, οι «κιτρινόμαυροι» ανέβηκαν, βρήκαν τους κενούς χώρους που ήθελαν και, χωρίς να αποδώσουν σπουδαίο ποδόσφαιρο, έφτασαν σε δύο γκολ με τον Νίκο Λυμπερόπουλο, που έκαναν τελικά και τη διαφορά στο ματς.

Όσο κι αν προσπάθησε ο Παναθηναίκός, δεν μπόρεσε να φτάσει σε ένα γκολ, που θα του έδινε ελπίδες εν όψει της ρεβάνς, και έτσι η ΑΕΚ δείχνει να βρίσκεται με το... ένα πόδι στα ημιτελικά, όπου θα αντιμετωπίσει όποιον προκριθεί από το ζευγάρι Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ.

Οι δύο ομάδες έπαξαν με τους:

ΠΑΟ (Ζεσουάλδο Φερέιρα): Καρνέζης, Σπυρόπουλος, Σαριέγκι, Καντέ, Σεϊταρίδης, Σιμάο, Μαρίνος, Καραγκούνης, Λέτο, Νίνης, Σισέ

Στον πάγκο: Τζόρβας, Γκαρσία, Χριστοδουλόπουλος, Βύντρα, Πετρόπουλος, Κατσουράνης, Μαυρίας

ΑΕΚ (Μανόλο Χιμένεθ): Σάχα, Καράμπελας, Νασούτι, Δέλλας, Γιάχιτς, Ντιόπ, Μάκος, Γκερέιρο, Λαγός, Σκόκο, Λυμπερόπουλος

Στον πάγκο: Αραμπατζής, Νταντόμο, Αργυρίου, Μπλάνκο, Έντερ, Κλοναρίδης, Φροξυλιάς

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Καλόπουλος
ΒΟΗΘΟΙ: Σαραϊδάρης (Μακεδονίας), Καρσιώτης (Κορίνθου)

ΥΓ: Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=101039, στις 19 Ιανουαρίου 2011.

Τη νύχτα που ο Σπανούλης φορούσε τα ερυθρόλευκα...

Όταν, το περασμένο καλοκαίρι και εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι προτιμούσαν να επενδύσουν στο μπάσκετ που παίζεται εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ και όχι εκτός αυτών, οι επιλογές δεν ήταν πολλές... Τι ήθελε ο Ολυμπιακός, για να γίνει πραγματικά ανταγωνιστικός ενάντια στον «αιώνιο» αντίπαλο και «αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ, Παναθηναϊκό; Δύο πράγματα: 1ον) έναν «μπαρουτοκαπνισμένο» προπονητή, που δεν θα τα... έκανε πάνω του, γνωρίζοντας ότι το αντίπαλον δέος ακούει στο όνομα Ζέλικο Ομπράντοβιτς και 2ον) έναν ηγέτη «ψημένο» σε συνθήκες πρωταθλητισμού, που θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίβαρο στους σταρ του Παναθηναϊκού.

Τα βρήκε λοιπόν και τα δύο... Το πρώτο, στο πρόσωπο του Ντούσαν Ίβκοβιτς, το δεύτερο, σε αυτό του Βασίλη Σπανούλη. Και αν η απουσία ονομάτων όπως αυτά των Λίνας Κλέιζα και Τζος Τσίλντρες από το ρόστερ του Ολυμπιακού έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι η ομάδα που έχτισε ο «Ντούντα» κάθε άλλο παρά ανταγωνιστική θα ήταν τη φετινή σεζόν, ήρθε η αναμέτρηση της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ να αποδείξει περίτρανα το πόσο λάθος είχαν... Γιατί, αυτό που είδαμε μέσα στα 40 λεπτά του αγώνα της Τετάρτης, δεν το είχαμε δει εδώ και μια δεκαετία, τουλάχιστον, στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων... Έναν Ολυμπιακό που δεν φοβήθηκε ούτε λεπτό, δεν αναλώθηκε σε «ψευτοτσαμπουκάδες» με την εχθρική εξέδρα, δεν αφιέρωσε πολύ χρόνο σε διαμαρτυρίες προς τους διαιτητές, δεν αποπροσανατολίστηκε σε κανένα σημείο της αναμέτρησης από εξωγενείς παράγοντες (βλ. συνθήματα κατά Σπανούλη, φωτοβολίδες, προσωρινή διακοπή του αγώνα κ.τ.λ.) και δεν παρέκκλινε ούτε κατ' ελάχιστον από το πλάνο Ίβκοβιτς, που θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία φράση που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι... φίλοι μας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: «nobody is bigger than the game», ήτοι «κανένας δεν είναι μεγαλύτερος (σημαντικότερος, σπουδαιότερος) από το παιχνίδι».

Και αν ο Νεστέροβιτς ήταν εξαιρετικός, ο Παπαλουκάς καθοριστικός και οι Έρτσεγκ-Χαλπερίν οι απρόσμενες (;) λύσεις, στις οποίες ο μάλλον «αδιάβαστος» Παναθηναϊκός δεν βρήκε απάντηση, ο παίκτης-«κλειδί» της αναμέτρησης, αυτός που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Πειραιά, ήταν ο... Βασίλης Σπανούλης! Με μόλις 4 πόντους (1/9 σουτ) βέβαια, στο ενεργητικό του, πολλοί θα απορήσουν με την παραπάνω εκτίμηση. Κι όμως... Οι έξι ασίστ που μοίρασε ο «Kill Bill», με αποδέκτη κυρίως τον Σλοβένο σέντερ του Ολυμπιακού, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο ο Λαρισαίος γκαρντ διαχειρίστηκε τον αγώνα, ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο, είναι το «μονοπάτι» που οδηγεί στη... μισή αλήθεια. Στην άλλη μισή οδηγεί η διαπίστωση ότι, αυτό ακριβώς που έλειψε από τον Παναθηναϊκό το βράδυ της Τετάρτης, το είχαν οι «ερυθρόλευκοι». Ποιο ήταν αυτό; Το λεγόμενο «plan Β», το εναλλακτικό πλάνο δηλαδή. Με τον Δημήτρη Διαμαντίδη «σκιά» του εαυτού του, λόγω της ασθένειας που τον ταλαιπώρησε τις προηγούμενες ημέρες, τους Μπατίστ και Νίκολας προερχόμενους από τραυματισμούς, τους Τέπιτς και Καλάθη ανίκανους να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα, έστω και στο δημιουργικό κομμάτι, και τους Βουγιούκα-Τσαρτσαρή να κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τι απέμεινε στον Παναθηναϊκό; Η αγωνιστική συνέπεια του Ρομέιν Σάτο, που από μόνη της δεν είναι αρκετή σε τέτοιους αγώνες, και ο επιθετικός οίστρος του Νίκολας, που κράτησε τους γηπεδούχους όρθιους στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά εξελίχθηκε σε «μπούμερανγκ», όταν ο Αμερικανός γκαρντ έμεινε από βενζίνη... Ακόμα και σε μια τέτοια βραδιά όμως, που τίποτα δεν του πήγαινε καλά, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε, τουλάχιστον μέχρι πέρυσι, να «ακουμπήσει» πάνω στους ώμους του Βασίλη Σπανούλη. Φέτος όμως, δεν μπόρεσε να το κάνει, γιατί ο Λαρισαίος φορούσε τα ερυθρόλευκα...

ΥΓ: Είναι «μαγκιά» του, πραγματικά, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, να μην θέλει να προσθέσει άλλον παίκτη στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, έστω και αν η έλλειψη ενός ακόμα περιφερειακού ή ενός ψηλού, που θα καλύψει το κενό του τραυματία Μάριτς, «φωνάζει» από μακριά. Μήπως, όμως, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί; Το υπάρχουν έμψυχο υλικό μοιάζει -εδώ και καιρό, αλλά η ήττα από τον Ολυμπιακό το ανέδειξε ακόμα περισσότερο- πολύ «λίγο» για τις αγωνιστικές απαιτήσεις του Παναθηναϊκού, αλλά και του κόσμου του...

ΥΓ2: Εννοείται ότι το τελικό 61-65 της Τετάρτης δεν προεξοφλεί τίποτα: ούτε... το τέλος του κόσμου για τον Παναθηναϊκό ούτε... την κατάκτηση του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό. Τα πάντα θα κριθούν τον Ιούνιο...

Σημείωση: Το παρόν σχόλιο δημοσιεύθηκε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=99783, την Πέμπτη, 13 Ιανουαρίου 2011.

Η παραβολή του ασώτου

Στο κατά Λουκά ευαγγέλιο υπάρχει μια πολύ ωραία και διδακτική ιστορία, την οποία όλοι γνωρίζουμε ως «παραβολή του άσωτου υιού» ή, απλούστερα, «παραβολή του ασώτου». Σύμφωνα με τας... γραφάς λοιπόν, ένας πατέρας με δύο γιους είδε κάποια μέρα, με πόνο ψυχής, το μικρότερο εξ αυτών να ζητάει το δικό του... μερτικό από την κληρονομιά και, με τις τσέπες γεμάτες, να φεύγει προς αναζήτηση περιπετειών και ηδονών μακριά από την πατρική εστία...

Τα χρόνια πέρασαν, τα λεφτά τέλειωσαν και ο μικρός γιος συνειδητοποίησε κάποια στιγμή ότι είχε ξοδέψει τα χρόνια -και τα χρήματά του- σε άσκοπες περιπλανήσεις και αναζητήσεις. Είδε, έζησε, έμαθε, γεύτηκε, αλλά σαν το νόστιμον ήμαρ της πατρικής εστίας δεν βρήκε πουθενά. Με την... ουρά στα σκέλια λοιπόν, πήρε το δρόμο της επιστροφής. Ο πατέρας του, πάντα εκεί, πάντα να -τον- περιμένει, του άνοιξε το σπιτικό και την καρδιά του, σαν να μην έλειψε ποτέ. Έδωσε εντολή μάλιστα στους υπηρέτες του να σφάξουν το «μόσχο το σιτευτό», για να γιορτάσουν όλοι μαζί την επιστροφή του άσωτου υιού.

Όταν ο μεγάλος γιος, που όλα αυτά τα χρόνια στεκόταν στωικά στο πλευρό του πατέρα του, επέστρεψε σπίτι από τα χωράφια και είδε τι γινόταν, «ξέσπασε», για πρώτη φορά στη ζωή του. «Τόσα χρόνια δουλεύω για σένα και ποτέ δεν παραμέλησα εντολή σου, και ποτέ δεν έδωσες σε μένα ένα κατσίκι, για να διασκεδάσω με τους φίλους μου• αλλά, όταν ήρθε τούτος ο γιος σου, που σου έφαγε όλη την περιουσία, έσφαξες για χάρη του το θρεμμένο μοσχάρι» είπε στον πατέρα του. Και εκείνος του απάντησε: «Παιδί μου, εσύ πάντα είσαι μαζί μου και όλα τα δικά μου είναι δικά σου• αλλά έπρεπε να διασκεδάσουμε και να χαρούμε, γιατί τούτος ο αδελφός σου ήταν πεθαμένος και ξανάζησε... Ήταν χαμένος και βρέθηκε».

Πέρα από τα όποια χριστιανικά νοήματα, αναγνωρίζετε κάποια πρόσωπα σε αυτήν την ιστορία; Όχι; Διαβάστε προσεκτικότερα τότε, κοιτάζοντας πίσω και πέρα από τις γραμμές... Γιατί ο στωικός και σοφός πατέρας είναι ο Παναθηναϊκός. Ο άσωτος υιός είναι ο Βασίλης Σπανούλης και, φυσικά, τελευταίος, αλλά όχι καταϊδρωμένος στη... διανομή των ρόλων, είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης, στο ρόλο του μεγαλύτερου γιου. Στην... μπασκετική της εκδοχή ωστόσο, η παραβολή του άσωτου υιού έχει ήδη μετουσιωθεί σε πραγματικότητα μία φορά, όταν ο Βασίλης Σπανούλης αναζήτησε την τύχη του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για να επιστρέψει ξανά στη ζεστή «αγκαλιά» του Παναθηναϊκού, έπειτα από ένα αποτυχημένο πέρασμα από το ΝΒΑ και τους Χιούστον Ρόκετς. Αντίθετα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν πάντα εκεί, στις επάλξεις, στο μετερίζι, να ματώνει και να ιδρώνει για τη φανέλα με το «τριφύλλι» στο στήθος...

Την πρώτη φορά, οι... υπηρέτες (οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, δηλαδή), συγχώρησαν, όπως και ο «πατέρας» Παναθηναϊκός, το... ατόπημα του «άσωτου υιού» Σπανούλη. Το «δις εξαμαρτείν», ωστόσο, «ουκ ανδρός σοφού» και... κάπως έτσι, η καλοκαιρινή φυγή του Λαρισαίου γκαρντ για το αντίπαλο «στρατόπεδο», αυτό του Ολυμπιακού, δεν συγχωρήθηκε και δεν θα συγχωρεθεί ποτέ, όπως όλα δείχνουν, από τον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Φτάνοντας στο σήμερα, απομένουν μόλις λίγα 24ωρα για το μεγάλο ντέρμπι της ερχόμενης Τετάρτης, όταν «πράσινοι» και «ερυθρόλευκοι» θα αναμετρηθούν στο ΟΑΚΑ και ο... άσωτος υιός θα επιστρέψει στο πατρικό του «σπίτι». Αυτήν τη φορά, ωστόσο, οι «υπηρέτες» δεν θα σφάξουν το... μόσχο το σιτευτό -αντίθετα, μάλιστα: θα προτιμούσαν να «σφάξουν» τον ίδιο. Τα τραγούδια δεν θα λένε λόγια χαράς, αλλά θα περιλαμβάνουν λόγια γνώριμα και... πολυτραγουδισμένα στα ελληνικά γήπεδα, όπως το γνωστό «Σπανούλη, μπ..., π... γιε» και άλλα τέτοια... παραδοσιακά. Και ο ίδιος ο άσωτος υιός δεν θα φορέσει τα καλά του ρούχα για να γίνει ξανά δεκτός στα μέρη που κάποτε ήταν... Θεός, αλλά κράνος και αλεξίσφαιρο -όπως εκμυστηρεύθηκε στον καλό του φίλο, Δήμο Ντικούδη-, καθώς γνωρίζει τι τον περιμένει...

Το κακό είναι ότι τα γνωρίζουμε και όλοι εμείς... Γνωρίζουμε, λίγο-πολύ, τι πρόκειται να αντιμετωπίσει την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ ο Βασίλης Σπανούλης, έχουμε μια εικόνα, μια ιδέα τέλος πάντων για το τι πρόκειται να συμβεί... Και το δεχόμαστε. Το «καταπίνουμε»... Το θεωρούμε αυτονόητο, όπως «αυτονόητες» ήταν κάποτε οι αντιδράσεις των οπαδών της ΑΕΚ για την «προδοσία» του Ντούσαν Μπάγεβιτς, που άφησε τους «κιτρινόμαυρους» και πήγε στον «εχθρό» -ω, τι σύμπτωση!- Ολυμπιακό. Νομιμοποιούμε, με την ένοχη σιωπή μας, την «κόλαση» που θα ζήσει την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ ο Βασίλης Σπανούλης...

Για μισό λεπτό, όμως... Μήπως ξεχάσαμε κάτι; Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσουμε και το... μεγάλο γιο, Δημήτρη Διαμαντίδη, πώς νιώθει για όλα αυτά; Πώς αισθάνεται που, αυτήν τη μεγάλη βραδιά, δεν θα είναι το δικό του όνομα που θα γίνει σύνθημα στα χείλη; Που δεν θα είναι εκείνος στο επίκεντρο της προσοχής των φίλων του Παναθηναϊκού -παρά τα όσα έχει ζήσει και εξακολουθεί να ζει μαζί τους, τις πίκρες και τις χαρές-, αλλά ο... άσωτος υιός, με τον οποίο θα ασχολούνται όλοι; Πώς νιώθουν, αλήθεια, όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού και ο καθ' όλα άξιος τεχνικός τους, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που, ό,τι κι αν κάνουν την Τετάρτη, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού θα έχουν πάει στο ΟΑΚΑ, μόνο και μόνο για να «ξεχαρμανιάσουν» και να βγάλουν τα απωθημένα τους, βρίζοντας -και όχι μόνο- τον Σπανούλη; Πώς αισθάνονται, αλήθεια, γνωρίζοντας ότι, όσο αίμα κι αν «φτύσουν» στο παρκέ, το μόνο... κόκκινο που θα βλέπουν οι υποστηρικτές τους, θα είναι αυτό της φανέλας του «Kill Bill»; Πολύ θα ήθελα να ξέρω... Δεν θα θέλατε κι εσείς;

ΥΓ: Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2011 στο protothema.gr και μπορείτε να το βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=98958.

Οι 10+1 αθλητικές αντιθέσεις του 2010

Το 2010 έμοιαζε για πολλούς με... δίσεκτο έτος και, σίγουρα, δεν ήταν και από τις καλύτερες χρονιές που θα μπορούσε να έχει ζήσει κανείς... Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στον αθλητισμό: υπάρχουν πολλές στιγμές που θα θέλαμε να κρατήσουμε και να τις δούμε να επαναλαμβάνονται στο... πολλαπλάσιο και τη νέα χρονιά, υπάρχουν όμως και εξίσου πολλές εικόνες και γεγονότα που θα θέλαμε να μην ξαναδούμε, ιδιαίτερα όσον αφορά στον ελληνικό αθλητισμό.

Εν όψει του 2011 λοιπόν, ιδού το κρατάμε ως πολύτιμο αγαθό και εφόδιο από την 1η Ιανουαρίου και ζητάμε από τον Άγιο Βασίλη να μας φέρει μέσα από το σακούλι του, αλλά και τι θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας, οριστικά και αμετάκλητα...

1. Κρατάμε... το νέο «ισχυρό άντρα» του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη και την προσπάθειά του, σε συνδυασμό και με τη φιλία του με τον Νίκο Πατέρα του Παναθηναϊκού, να φέρει νέα ήθη και έθιμα στο ταλαιπωρημένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το νέο μεγάλο αστέρι της Super League, που ακούει στο όνομα Κέβον Μιραλάς. Τον Ερνέστο Βαλβέρδε, που, με το ήθος και την αξία του, κοσμεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον Φετφατζίδη, ή «Έλληνα Μέσι», που δείχνει να έχει λαμπρό μέλλον, εφόσον τα μυαλά του μείνουν κάτω από τα μαλλιά του...
Αφήνουμε πίσω μας... τον Ντουντού. Κούρασε και κουράστηκε...

2. Κρατάμε... την ιστορική αλλαγή φρουράς στην ηγεσία του Παναθηναϊκού. Τον παθιασμένο μαχητή και αρχηγό, πλέον, Τζιμπρίλ Σισέ.
Αφήνουμε πίσω μας... τις διοικητικές παλινωδίες που μαστίζουν τους «πράσινους» λίγο πριν φύγει το 2010. Τον Σίντνεϊ Γκοβού, που έγινε «ανέκδοτο» για τις εξωγηπεδικές του δραστηριότητες. Τον «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», Γιώργο Καραγκούνη. Τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, που, καιρός ήταν πια, έχει «κλατάρει»...

3. Κρατάμε... τον Ισμαέλ Μπλάνκο ως σέντερ φορ, να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο: να σκοράρει. Τον Μανόλο Χιμένεθ, για τους ίδιους λόγους που επικαλεστήκαμε και στην περίπτωση Βαλβέρδε.
Αφήνουμε πίσω μας... τον Ισμαέλ Μπλάνκο ως... δεξί χαφ, να βολοδέρνει εκτός περιοχής. Την παρατεταμένη διοικητική αβεβαιότητα και το «ταμείον, που είναι... πάντα μείον» στην ΑΕΚ. Τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.

4. Κρατάμε... τον ανεβασμένο ΠΑΟΚ, που δείχνει συχνά-πυκνά ότι έχει τα φόντα να μπει και πάλι «σφήνα» ανάμεσα στους τρεις του πρώην ΠΟΚ.
Αφήνουμε πίσω μας... την «τρικυμία» στον πάγκο της ομάδας της Θεσσαλονίκης με τις συνεχείς αλλαγές προπονητών (Δερμιτζάκης αντί Μπερέτα, Χάβος αντί Δερμιτζάκη και έχει ο Θεός...) και τα συνεχή σκαμπανεβάσματα στην απόδοση των παικτών της, που αποτελούν «τροχοπέδη» στην προσπάθεια να γίνει το βήμα παραπάνω.

5. Κρατάμε... τον Άρη που είδαμε στο Europa League.
Αφήνουμε πίσω μας... τον Άρη του ελληνικού πρωταθλήματος.

6. Κρατάμε... την αναγεννημένη Ξάνθη, τη δυνατή Καβάλα, τον πάντα υπολογίσιμο Εργοτέλη, το φιλόδοξο Ατρόμητο και τον... σαν έτοιμο από καιρό «νεοφώτιστο», Ολυμπιακό Βόλου.
Αφήνουμε πίσω μας... παραδοσιακές δυνάμεις, όπως τη Λάρισα που «χαροπαλεύει» και τον Πανιώνιο της φθοράς και της αφθαρσίας...

7. Κρατάμε... την Εθνική ομάδα που φτιάχνει ο Φερνάντο Σάντος. Αποπνέει υγεία και μας επιτρέπει να ελπίζουμε ότι τα καλύτερα βρίσκονται μπροστά... Τον ίδιο τον Πορτογάλο τεχνικό, που έχει σαφές πλάνο και όραμα για την ανασυγκρότηση και την παραγωγική διαδικασία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρκεί να το υλοποιήσει...
Αφήνουμε πίσω μας... τις οικειοθελείς, αλλά ανεξήγητες αποχωρήσεις μελών του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, όπως ο Γκέκας, ο Κυργιάκος, ο Αμανατίδης... Το «γιατί», πέρα από κάποιες «διαρροές» και «μισόλογα», δεν το μάθαμε ποτέ...

8. Κρατάμε... τη «διαστημική» Μπαρτσελόνα, που αναγκάζει ακόμα και τους φανατικότερους πολέμιούς της να υποκλιθούν στο μεγαλείο της... Είναι πια πιο βέβαιο από ποτέ ότι αυτή είναι η σπουδαιότερη ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών... την Ίντερ και τη Ρεάλ Μαδρίτης του Ζοζέ Μουρίνιο... την υπέροχη Ντόρτμουντ του Γιούργκεν Κλοπ... τα «πιτσιρίκια» της Άρσεναλ και την πάντα μεγάλη, όσο και αν αποδυναμωθεί, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία, επίσης...
Αφήνουμε πίσω μας... την Ίντερ του Ράφα Μπενίτεθ (καλά, εσύ έφυγες νωρίς)... Την παραπαίουσα Λίβερπουλ... Την κουρασμένη Τσέλσι... Τη βαριεστημένη Μπάγερν Μονάχου και τη Μίλαν των «κουρασμένων παλικαριών» -πλην Ιμπραΐμοβιτς. Την «ηττοπαθή» Ολλανδία του ενός ακόμα (έφτασε τους τρεις, αισίως) χαμένου τελικού σε Μουντιάλ...

9. Κρατάμε... την αέναη και «αιώνια» κόντρα Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, που συντηρεί το -όποιο- ενδιαφέρον για το ελληνικό μπάσκετ... Την ελπίδα ότι, μετά το «κάζο» του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, η Εθνική μας ομάδα δεν μπορεί να πέσει πιο χαμηλά, αλλά μόνο να σηκώσει ανάστημα και να επιστρέψει στις υψηλές πτήσεις, όπως μας έχει συνηθίσει...
Αφήνουμε πίσω μας... τα επεισόδια, τις εκκενώσεις γηπέδων και τις άδειες κερκίδες της ελληνικής Α1... Την Εθνική του Καζλάουσκας... Το πικρό «ρέκβιεμ» του Δημήτρη Διαμαντίδη με τη «γαλανόλευκη» στο στήθος.

10. Κρατάμε... τους πρωταθλητές Λέικερς, τους αναγεννημένους «λεβεντόγερους» των Σέλτικς, το νέο ενδιαφέρον που δίνει στο ΝΒΑ η «Αγία Τριάδα» των Τζέιμς, Ουέιντ και Μπος στο Μαϊάμι, καθώς και η αφύπνιση παραδοσιακών δυνάμεων, όπως οι Σικάγο Μπουλς και οι Νιου Γιορκ Νικς.
Αφήνουμε πίσω μας... τους γίγαντες με «πήλινα» πόδια, Γιάο Μινγκ και Γκρεγκ Όντεν... Κρίμα το μπόι τους.

11. Όσον αφορά, τέλος, στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ, κρατάμε όλες τις επιτυχίες των αθλητών μας στα λεγόμενα «μικρά» αθλήματα και, σίγουρα, αφήνουμε πίσω μας την αδιαφορία της ελληνικής Πολιτείας γι' αυτά τα παιδιά... Αν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν έστω τα προς το ζην, τότε πώς μπορούμε να τους ζητάμε να συνεχίσουν να μας φέρνουν μετάλλια και διακρίσεις;

Καλή χρονιά!

ΥΓ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=97711, στις 31 Δεκεμβρίου 2010.