Όταν, το περασμένο καλοκαίρι και εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι προτιμούσαν να επενδύσουν στο μπάσκετ που παίζεται εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ και όχι εκτός αυτών, οι επιλογές δεν ήταν πολλές... Τι ήθελε ο Ολυμπιακός, για να γίνει πραγματικά ανταγωνιστικός ενάντια στον «αιώνιο» αντίπαλο και «αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ, Παναθηναϊκό; Δύο πράγματα: 1ον) έναν «μπαρουτοκαπνισμένο» προπονητή, που δεν θα τα... έκανε πάνω του, γνωρίζοντας ότι το αντίπαλον δέος ακούει στο όνομα Ζέλικο Ομπράντοβιτς και 2ον) έναν ηγέτη «ψημένο» σε συνθήκες πρωταθλητισμού, που θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίβαρο στους σταρ του Παναθηναϊκού.
Τα βρήκε λοιπόν και τα δύο... Το πρώτο, στο πρόσωπο του Ντούσαν Ίβκοβιτς, το δεύτερο, σε αυτό του Βασίλη Σπανούλη. Και αν η απουσία ονομάτων όπως αυτά των Λίνας Κλέιζα και Τζος Τσίλντρες από το ρόστερ του Ολυμπιακού έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι η ομάδα που έχτισε ο «Ντούντα» κάθε άλλο παρά ανταγωνιστική θα ήταν τη φετινή σεζόν, ήρθε η αναμέτρηση της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ να αποδείξει περίτρανα το πόσο λάθος είχαν... Γιατί, αυτό που είδαμε μέσα στα 40 λεπτά του αγώνα της Τετάρτης, δεν το είχαμε δει εδώ και μια δεκαετία, τουλάχιστον, στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων... Έναν Ολυμπιακό που δεν φοβήθηκε ούτε λεπτό, δεν αναλώθηκε σε «ψευτοτσαμπουκάδες» με την εχθρική εξέδρα, δεν αφιέρωσε πολύ χρόνο σε διαμαρτυρίες προς τους διαιτητές, δεν αποπροσανατολίστηκε σε κανένα σημείο της αναμέτρησης από εξωγενείς παράγοντες (βλ. συνθήματα κατά Σπανούλη, φωτοβολίδες, προσωρινή διακοπή του αγώνα κ.τ.λ.) και δεν παρέκκλινε ούτε κατ' ελάχιστον από το πλάνο Ίβκοβιτς, που θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία φράση που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι... φίλοι μας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: «nobody is bigger than the game», ήτοι «κανένας δεν είναι μεγαλύτερος (σημαντικότερος, σπουδαιότερος) από το παιχνίδι».
Και αν ο Νεστέροβιτς ήταν εξαιρετικός, ο Παπαλουκάς καθοριστικός και οι Έρτσεγκ-Χαλπερίν οι απρόσμενες (;) λύσεις, στις οποίες ο μάλλον «αδιάβαστος» Παναθηναϊκός δεν βρήκε απάντηση, ο παίκτης-«κλειδί» της αναμέτρησης, αυτός που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Πειραιά, ήταν ο... Βασίλης Σπανούλης! Με μόλις 4 πόντους (1/9 σουτ) βέβαια, στο ενεργητικό του, πολλοί θα απορήσουν με την παραπάνω εκτίμηση. Κι όμως... Οι έξι ασίστ που μοίρασε ο «Kill Bill», με αποδέκτη κυρίως τον Σλοβένο σέντερ του Ολυμπιακού, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο ο Λαρισαίος γκαρντ διαχειρίστηκε τον αγώνα, ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο, είναι το «μονοπάτι» που οδηγεί στη... μισή αλήθεια. Στην άλλη μισή οδηγεί η διαπίστωση ότι, αυτό ακριβώς που έλειψε από τον Παναθηναϊκό το βράδυ της Τετάρτης, το είχαν οι «ερυθρόλευκοι». Ποιο ήταν αυτό; Το λεγόμενο «plan Β», το εναλλακτικό πλάνο δηλαδή. Με τον Δημήτρη Διαμαντίδη «σκιά» του εαυτού του, λόγω της ασθένειας που τον ταλαιπώρησε τις προηγούμενες ημέρες, τους Μπατίστ και Νίκολας προερχόμενους από τραυματισμούς, τους Τέπιτς και Καλάθη ανίκανους να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα, έστω και στο δημιουργικό κομμάτι, και τους Βουγιούκα-Τσαρτσαρή να κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τι απέμεινε στον Παναθηναϊκό; Η αγωνιστική συνέπεια του Ρομέιν Σάτο, που από μόνη της δεν είναι αρκετή σε τέτοιους αγώνες, και ο επιθετικός οίστρος του Νίκολας, που κράτησε τους γηπεδούχους όρθιους στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά εξελίχθηκε σε «μπούμερανγκ», όταν ο Αμερικανός γκαρντ έμεινε από βενζίνη... Ακόμα και σε μια τέτοια βραδιά όμως, που τίποτα δεν του πήγαινε καλά, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε, τουλάχιστον μέχρι πέρυσι, να «ακουμπήσει» πάνω στους ώμους του Βασίλη Σπανούλη. Φέτος όμως, δεν μπόρεσε να το κάνει, γιατί ο Λαρισαίος φορούσε τα ερυθρόλευκα...
ΥΓ: Είναι «μαγκιά» του, πραγματικά, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, να μην θέλει να προσθέσει άλλον παίκτη στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, έστω και αν η έλλειψη ενός ακόμα περιφερειακού ή ενός ψηλού, που θα καλύψει το κενό του τραυματία Μάριτς, «φωνάζει» από μακριά. Μήπως, όμως, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί; Το υπάρχουν έμψυχο υλικό μοιάζει -εδώ και καιρό, αλλά η ήττα από τον Ολυμπιακό το ανέδειξε ακόμα περισσότερο- πολύ «λίγο» για τις αγωνιστικές απαιτήσεις του Παναθηναϊκού, αλλά και του κόσμου του...
ΥΓ2: Εννοείται ότι το τελικό 61-65 της Τετάρτης δεν προεξοφλεί τίποτα: ούτε... το τέλος του κόσμου για τον Παναθηναϊκό ούτε... την κατάκτηση του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό. Τα πάντα θα κριθούν τον Ιούνιο...
Σημείωση: Το παρόν σχόλιο δημοσιεύθηκε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=99783, την Πέμπτη, 13 Ιανουαρίου 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου