Το ποδήλατο κάνει πάρτι στον Γέρακα!

Το mtbxpert.gr και το Bike Expert σας προσκαλούν στο πιο συναρπαστικό ποδηλατικό event!

Το «Κυνήγι Θησαυρού 2011» θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 18/12/2011 στον Γέρακα.

Μία ποδηλατική εκδήλωση με εορταστικό χαρακτήρα και πολλά δώρα, εκπλήξεις, happenings, ζωντανή μουσική κ.ά.. που υπόσχεται να χαρίσει αξέχαστες στιγμές διασκέδασης σε ποδηλάτες όλων των ηλικιών.

Ώρα έναρξης της εκδήλωσης: 10 π.μ.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στο 210 6613120 ή στο www.mtbxpert.gr

Όταν ο Τέρι έκανε τατουάζ την «κούπα» στο χέρι

Υπάρχουν περιπτώσεις -και περιστάσεις- στη ζωή, που τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η αναμέτρηση των Μαϊάμι Χιτ με τους Ντάλας Μάβερικς τα ξημερώματα της Δευτέρας 13 Ιουνίου, στον 6ο τελικό του ΝΒΑ, είναι μία από αυτές. Γιατί η ανωτερότητα, το πάθος, η δύναμη, η θέληση και η ποιότητα των παικτών της ομάδας από το Τέξας ήταν τέτοιες, που δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για τον τελικό νικητή.

Καταβεβλημένοι από το άγχος, με τα θεωρητικά πιο «φρέσκα» πόδια των «υπερηχητικών» τους άσων να μοιάζουν σαν καρφωμένα στο έδαφος και φορτωμένα με βαρίδια πολλών τόνων, οι γηπεδούχοι Χιτ παρέδωσαν εύκολα την ψυχή και το σώμα στους πολύπειρους αντιπάλους τους και ο Έρικ Σπόελστρα παρακολούθησε σχεδόν με... θρησκευτική ευλάβεια την ταυτότητά του να καταλήγει στο... τσεπάκι του Ρικ Καρλάιλ.

Σε έναν τελικό που είχε ακόμα και... ξύλο, έτσι για να δώσει άλλοθι σε μας τους Έλληνες μπασκετόφιλους να πούμε ότι «να, συμβαίνουν και αλλού», ξορκίζοντας το μαύρο μας το χάλι, οι δύο ομάδες κατέθεσαν στο παρκέ όλα τα πλεονεκτήματα (Μάβερικς), αλλά και τα μειονεκτήματά τους (Χιτ)... Το περιφερειακό σουτ (11/26 τρίποντα και συνολικά 41/82 εντός πεδιάς) και η εξαιρετική άμυνα πάνω στους Ουέιντ και Τζέιμς ήταν τα «κλειδιά» της νίκης των φιλοξενούμενων και πρωταθλητών, πλέον, Μαβς, που είδαν τον Τζέισον Τέρι να κάνει το... παιχνίδι της ζωής του ερχόμενος από τον πάγκο και να καλύπτει, με τους 27 πόντους του, και την κακή βραδιά (21 πόντοι, αλλά με άσχημα ποσοστά) του Ντιρκ Νοβίτσκι.

Πλάι του, άξιος συμπαραστάτης, αυτός ο απίθανος Πορτορικανός Χουάν Χοσέ Μπαρέα -για τους φίλους, Τζέι Τζέι-, που έμοιαζε με Στιβ Νας και... Τζέισον Κιντ μαζί, μπροστά στην «παιδική χαρά» που ακούει στο όνομα Μάριο Τσάλμερς. Μα, πάνω απ' όλα, ήταν αυτή η απόλυτη πνευματική αφοσίωση των παικτών του Ντάλας, η συγκέντρωση τους στον τελικό προορισμό. Γνώριζαν καλά ότι η μεγάλη τους ευκαιρία ήταν αυτή, στο 6ο παιχνίδι. Εάν επέτρεπαν στους Χιτ να ισοφαρίσουν, τότε στον 7ο αγώνα της σειράς, με μειονέκτημα έδρας και ψυχολογικό ντεσαβαντάζ, θα ήταν αυτοί που θα βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο.

Αντίθετα, το άγχος κυρίευσε το Μαϊάμι. Ουέιντ και Τζέιμς ξεκίνησαν καλά (ειδικά ο δεύτερος), όμως, όσο περνούσε η ώρα, τόσο έχαναν την επαφή τους με το καλάθι. Με το σούπερ επιθετικό δίδυμό του εγκλωβισμένο και τον ίδιο ανήμπορο να «ξεκλειδώσει» τα αμυντικά «plays» του Καρλάιλ, ο Σπόελστρα δεν μπορούσε να περιμένει ότι η λύση θα ερχόταν από τους συγκινητικούς, κάποιες στιγμές, Μπος και Χάσλεμ, ούτε φυσικά από τις αναλαμπές των Τσάλμερς και Χάουζ. Τι πιο χαρακτηριστικό, άλλωστε, από τα 16 λάθη και τις 13 χαμένες βολές (20/33 είχαν οι γηπεδούχοι), σε μια αναμέτρηση όπου ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια αρκούσε, για να κάνει τη διαφορά; Βέβαια, μόνο λεπτομέρεια δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τη νέα «εξαφάνιση» όχι του... Τζον Αυλακιώτη, αλλά του αυτόκλητου «Βασιλιά» -χωρίς στέμμα- Λεμπρόν Τζέιμς, που απογοήτευσε ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του, με την ατολμία του στα κρίσιμα τελευταία λεπτά. Γιατί η δική του απόδοση ήταν τελικά το «κλειδί» της σειράς και όχι αυτή του Ντουέιν Ουέιντ, που έκανε τρία καταπληκτικά παιχνίδια στους τελικούς, αλλά τα δύο από αυτά ήταν σε ήττα των Χιτ...

«Last but not least», που λένε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού... Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ενίοτε αυτό συμβαίνει από την ανάποδη। Το 2006, όταν Μαϊάμι και Ντάλας είχαν και πάλι ανταμώσει στους τελικούς, οι Μάβερικς προηγήθηκαν με 2-0 νίκες και «άγγιξαν» σχεδόν το 3-0 στη σειρά, όταν προηγήθηκαν με 89-76 μέσα στην έδρα των αντιπάλων τους, με 6'34'' για τη λήξη του τρίτου αγώνα. Τότε, ήταν ο «Flash» Ντουέιν Ουέιντ που όρθωσε ανάστημα και οδήγησε την ομάδα του σε σερί 22-7, που της χάρισε τη νίκη με 98-96 και το ψυχολογικό «momentum» όχι μόνο να επιστρέψει στη διεκδίκηση του τίτλου, αλλά και να τον κατακτήσει, κάνοντας άλλες τρεις νίκες στη σειρά! Το 2011, ήταν οι Χιτ που... άνοιξαν το σκορ στη σειρά και έφτασαν πολύ κοντά στο 2-0, όταν προηγήθηκαν με 88-73, 7'13'' πριν τη λήξη του δεύτερου τελικού. Οι προκλητικοί πανηγυρισμοί των Τζέιμς και Ουέιντ μπροστά στον πάγκο των Μαβς ήταν το «wake up call» για τους Τεξανούς, που θύμωσαν με αυτήν την έλλειψη σεβασμού. Με ένα σερί 22-5 μέσα στα επόμενα λεπτά, «έκλεψαν» τη νίκη με 95-93, ισοφάρισαν σε 1-1 και, παρά το νέο προβάδισμα του Μαϊάμι μέσα στο Ντάλας, είχαν τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα να φτάσουν αυτοί, πέντε χρόνια μετά, σε τρεις νίκες στη σειρά...

ΥΓ: Διαβάστε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=127771

Και το ΝΒΑ ήθελε τον Γερμανό του!

Τους... έκλεισαν το σπίτι! Οι Ντάλας Μάβερικς του Ντιρκ Νοβίτσκι πανηγυρίζουν το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους, καθώς πέρασαν πολύ εύκολα από την έδρα των Μαίάμι Χιτ με 105-95 στον 6ο τελικό και «έγραψαν» το τελικό 4-2 στη σειρά, παίρνοντας εκδίκηση για το 2006!

Τότε, ήταν οι Χιτ που, οιστρηλατούμενοι από τον Ντουέιν Ουέιντ και με άξιο συμπαραστάτη του τον Σακίλ Ο' Νιλ, είχαν γυρίσει τη σειρά από το 0-2, κατακτώντας το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία τους με 4-2 νίκες.

Αυτήν τη φορά, οι Μάβερικς παρουσιάστηκαν πιο έμπειροι και πιο έτοιμοι από ποτέ και ολοκλήρωσαν την εκπληκτική τους παρουσία στα πλέι οφ, με την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος στην ιστορία τους. Αδιαφιλονίκητος MVP της σειράς, ο Γερμανός σούπερ σταρ, Ντιρκ Νοβίτσκι, αν και στον 6ο τελικό «μίλησαν» ο εκπληκτικός Τζέισον Τέρι με 27 πόντους και ο «σβούρας» Τζέι Τζέι Μπαρέα, που τελείωσε τον αγώνα με 15. Ο ίδιος ο Νοβίτσκι είχε 21 πόντους, με μόλις 9/27 σουτ, όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει...

Από την άλλη πλευρά, ο... βήχας κόπηκε για τα καλά στους Ντουέιν Ουέιντ και Λεμπρόν Τζέιμς. Οι δύο άσοι του Μαϊάμι έμειναν με την... όρεξη, καθώς οι κοροϊδίες τους προς τον Νοβίτσκι γύρισαν μπούμερανγκ, κάνοντάς τους ακόμα πιο μισητούς στις τάξεις των φίλων του ΝΒΑ.

Η ομάδα που χτίστηκε εν μία νυκτί το περασμένο καλοκαίρι, με αποκλειστικό σκοπό την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έφτασε στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε, καθώς τα μεγάλα της αστέρια υστέρησαν απελπιστικά στον κρισιμότερο αγώνα της σειράς.

Παρά τους 21 πόντους του, ο «King» Τζέιμς έμεινε και πάλι χωρίς στέμμα, όντας άφαντος στην τελευταία περίοδο, όταν και σημείωσε μόλις επτά πόντους (οι τρεις εξ αυτών μάλιστα, όταν όλα είχαν κριθεί). Αυτήν τη φορά, δε, συμπαρέσυρε και τον προερχόμενο από τραυματισμό, στον 5ο αγώνα, Ντουέιν Ουέιντ, που είχε μόλις τέσσερις πόντους στην τέταρτη περίοδο και 17 συνολικά.

Ο Κρις Μπος και ο Μάριο Τσάλμερς με 19 και 18 πόντους, αντίστοιχα, προσπάθησαν για τους Χιτ, που ήταν τραγικοί από τη «γραμμή της φιλανθρωπίας», τελειώνοντας την αναμέτρηση με μόλις 20/33 βολές.

Ο αγώνας «σημαδεύτηκε» και από επεισόδια, πρωτοφανή σε τέτοιο επίπεδο και γενικότερα για το ΝΒΑ, ενδεικτικά ωστόσο του πάθους με το οποίο αγωνίστηκαν οι δύο ομάδες. Ήταν λίγο πριν το τέλος του α' ημιχρόνου, με το σκορ στο 42-40 υπέρ των Χιτ, όταν οι Ντεσόν Στίβενσον (Μάβερικς) και Ουντόνις Χάσλεμ (Χιτ) συγκρούστηκαν στο κέντρο του γηπέδου και ενώ οι παίκτες των δύο ομάδων πήγαιναν στους πάγκους τους, καθώς υπήρχε διακοπή για τάιμ άουτ.

Υπήρξαν αρκετά «γαλλικά» και «κοκορομαχίες», τα αίματα άναψαν προς στιγμήν, ωστόσο τελικά το παιχνίδι συνεχίστηκε με τεχνικές ποινές εκατέρωθεν και δίχως να υπάρξουν αποβολές (αν και η διοικούσα αρχή του ΝΒΑ επιφυλάχθηκε για την περαιτέρω μελέτη του βίντεο της αναμέτρησης, αμέσως μετά τη λήξη της).

Από εκεί και μετά, οι Μάβερικς ανέκτησαν τα ηνία του αγώνα και δεν τα ξαναέχασαν ποτέ. Έκλεισαν το ημίχρονο στο +4 (53-49) και συνέχισαν στους ίδιους ρυθμούς και μετά την ανάπαυλα, μολονότι οι γηπεδούχοι προσπέρασαν με καλάθι του Μπος για το 56-55. Μέχρι εκεί ήταν! Η συνέχεια ανήκε αποκλειστικά στους παίκτες του Ρικ Καρλάιλ, που «άνοιξαν» τη διαφορά μέχρι και τους 12 πόντους (101-89) λίγο πριν τη λήξη, για να φτάσουν τελικά στο 105-95 και την κατάκτηση του τίτλου μέσα στο σπίτι των αντιπάλων τους

Τα 12λεπτα: 27-32, 49-53, 72-81, 95-105.

Οι πόντοι

Μαίάμι Χιτ (Έρικ Σπόελστρα): Τζέιμς 21, Μπος 19, Άντονι, Ουέιντ 17, Τσάλμερς 18, Μίλερ, Χάσλεμ 11, Χάουαρντ, Χάουζ 9.

Ντάλας Μάβερικς (Ρικ Καρλάιλ): Μάριον 12। Νοβίτσκι 21, Τσάντλερ 5, Κιντ 9, Μπαρέα 15, Κάρντιναλ 3, Τέρι 27, Μαϊνμί 4, Στίβενσον 9. Ο «δικός» μας, Πέτζα Στογιάκοβιτς, δεν αγωνίστηκε, πανηγύρισε ωστόσο τον πρώτο τίτλο στη σπουδαία καριέρα του που, όσον αφορά στο ΝΒΑ τουλάχιστον, δείχνει να οδεύει προς το τέλος της.

ΥΓ: Διαβάστε επίσης στο http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=127751

Η παράσταση δεν τελειώνει, αν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή...

Η πρώτη νίκη των Χιτ επί των Μάβερικς στους τελικούς του ΝΒΑ έκανε πολλούς να προδιαγράψουν -πολύ πρόωρα- το μέλλον της σειράς. Δεν ήταν τόσο το τελικό σκορ, 92-84, για την παρέα των Τζέιμς, Ουέιντ και Μπος, όσο η αίσθηση ανωτερότητας και η σιγουριά στα κρίσιμα σημεία που απέπνεαν οι «Big Three» στους συμπαίκτες, τον προπονητή και τους οπαδούς τους.

«Ευχή και κατάρα», ταυτόχρονα, η... μοίρα των Χιτ «να ζουν και να πεθαίνουν» κάθε νύχτα με τους τρεις σούπερ σταρ τους, έχει όμως και την αντίθετη όψη της... Ο δεύτερος τελικός ήταν χαρακτηριστικός, καθώς με τον Ουέιντ να κάνει όργια και τον Λεμπρόν σε επικουρικό ρόλο, οι γηπεδούχοι βρέθηκαν μπροστά στο σκορ με 15 πόντους (88-73), 7:15 πριν τη λήξη της αναμέτρησης. Κάπου εκεί, το μέτρο ανάμεσα στο θέαμα και το «showtime» χάθηκε... Οι Μάβερικς «κλείδωσαν» την άμυνά τους, αφυπνίστηκαν επιθετικά και, με ένα εκπληκτικό σερί 20-2, «βραχυκύκλωσαν» τους Χιτ, που αναλώθηκαν σε βεβιασμένες επιθέσεις, με ένα μπαράζ από άστοχα σουτ τριών πόντων και σωρεία λαθών. Χωρίς να εντυπωσιάσει, δε, ο Ντιρκ Νοβίτσκι «μίλησε» και πάλι στα κρίσιμα σημεία, πρώτα με ένα φαρμακερό τρίποντο και μετά με μια καθαρά προσωπική ενέργεια, με την οποία εξέθεσε την «αεράμυνα» του Κρις Μπος και έγραψε το τελικό 95-93, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη. Το τρίποντο της απελπισίας από τον Ντουέιν Ουέιντ δεν βρήκε στόχο και οι Τεξανοί «έσπασαν» το πλεονέκτημα έδρας της ομάδας της Φλόριντα, πετυχαίνοντας ίσως τη μεγαλύτερη ανατροπή -σε ένα παιχνίδι- στην ιστορία των τελικών του ΝΒΑ.

Η σειρά τώρα μεταφέρεται στο Ντάλας για τρία παιχνίδια, στα οποία οι Μαβς αρκεί να κρατήσουν αλώβητη την έδρα τους, για να φτάσουν στον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους. Οι... λεβεντόγεροι της ομάδας του Τέξας υστερούν, εκ των πραγμάτων, σε φυσικές δυνάμεις συγκρινόμενοι με τους Χιτ, ωστόσο ό,τι τους λείπει στο κομμάτι αυτό, το αναπληρώνουν με την οξυδέρκεια και την εμπειρία τους, καθώς και με το πάθος για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, που αποτυπώνεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο τατουάζ του Τζέισον Τέρι. Το Μαϊάμι, από την άλλη, χρειάζεται μία νίκη για να ξαναφέρει τη σειρά των τελικών στα μέτρα του, αλλά, για να το πετύχει αυτό, θα πρέπει να συμβούν τρία πράγματα: α) Να παίξει ο Λεμπρόν Τζέιμς το πολυσύνθετο μπάσκετ που ξέρει και όχι να αναλώνεται σε τρίποντα «αυτοκτονίας» και ουρανομήκεις κραυγές ενθουσιασμού, έπειτα από κάθε του κάρφωμα... Όχι μόνο δεν τρομάζει κανέναν, όπως αποδείχθηκε, αλλά, αντίθετα, καταντάει γραφικός... β) Να θυμηθεί -και σύντομα- ο Κρις Μπος τον καλό του εαυτό, για να δώσει εκ νέου οντότητα στην ομάδα του στο «low post», όπως έκανε στη σειρά με τους Μπουλς....

Στο... γ), η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Γιατί οι Χιτ βρίσκονται στους τελικούς, παρά το πολύ σημαντικό μειονέκτημα που έχουν σε σχέση με τους Μαβς. Εν αντιθέσει με τον Ρικ Καρλάιλ, ο Έρικ Σπόελστρα μόνο κανονικός προπονητής δεν είναι... Περισσότερο με «μαθητευόμενο μάγο» μοιάζει, τον οποίο μάλιστα η... καλή νεράιδα δεν άγγιξε με το ραβδάκι της και τον άφησε να παριστάνει την «Ωραία Κοιμωμένη» στον πάγκο του Μαϊάμι, την ώρα που το Ντάλας «έτρεχε» το καθοριστικό σερί...

ΥΓ: Δείτε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=126040

Είναι τρελός ο Γερμανός...

Όση στήριξη και αν προσφέρει η Άνγκελα Μέρκελ στην ελληνική κυβέρνηση... Όσο κι αν προσπαθήσει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να "χαϊδέψει τ' αυτιά" των Ελλήνων, δηλώνοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι τα μέτρα θέλουν χρόνο για να δώσουν καρπούς... Η αλήθεια είναι ότι ο λαός μας, έναν Γερμανό (και δεν εννοούμε την ομώνυμη αλυσίδα ηλεκτρονικών ειδών) έμαθε ν' αγαπά: τον Ότο Ρεχάγκελ.

Για τους φίλους του μπάσκετ ωστόσο, υπάρχει άλλος ένας συμπατριώτης του τέως ομοσπονδιακού τεχνικού, που διεκδικεί με αξιώσεις το δικαίωμα να λέγεται "λίμπλιχε" (αγαπητός) στις καρδιές μας. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Ντιρκ Νοβίτσκι.

Ο ξανθομάλλης άσος των Ντάλας Μάβερικς ζει μέρες "κρασιού και λουλουδιών" στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έχοντας οδηγήσει την ομάδα του στους τελικούς του NBA για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Κατά πάσα πιθανότητα, δε, εκεί οι Μάβερικς θα τεθούν αντιμέτωποι με τη σύγχρονη Νέμεσή τους, τους Μαϊάμι Χιτ δηλαδή.

Οι δύο ομάδες συναντήθηκαν στους τελικούς και το 2006. Οιστρηλατούμενοι από έναν εκπληκτικό Ντουέιν Ουέιντ, οι Χιτ κατάφεραν τότε να φτάσουν στην κατάκτηση του τίτλου με 4-2 νίκες. Πέντε χρόνια μετά, το Μαϊάμι δεν θυμίζει παρά ελάχιστα εκείνη την ομάδα και στο πλευρό του "Flash" στέκονται ο φοβερός και τρομερός Λεμπρόν Τζέιμς και ο ικανότατος Κρις Μπος. Από την άλλη πλευρά, ο Νοβίτσκι έχει γύρω του μια πλειάδα "μπαρουτοκαπνισμένων" βετεράνων, όπως οι Μάριον, Τέρι, Κιντ και Στογιάκοβιτς, που έχουν προ πολλού συμπληρώσει τα... ένσημα, αλλά στη σύνταξη δεν λένε να βγουν. Όχι τουλάχιστον, πριν συμπληρώσουν το πλούσιο βιογραφικό τους με έναν τίτλο.

Έχοντας βγει νικητές, προς το παρόν, σε κάθε μάχη με τα "φαντάσματα" του παρελθόντος, οι Μαβς οφείλουν να "ξορκίσουν" έναν ακόμα "δαίμονα", αν θέλουν να φτάσουν στη... Γη της Επαγγελίας. Μπροστάρης τους στην προσπάθεια αυτή, ένας άγνωστος πριν από 13 χρόνια Γερμανός, που ανάγκασε πρόσφατα ακόμα και τον "Μάτζικ" Τζόνσον να τον παρομοιάσει με τον Λάρι Μπερντ, υποκλινόμενος στην αξία του.

Για τους... ξενύχτηδες πιστούς του κορυφαίου επαγγελματικού πρωταθλήματος στον κόσμο -σε όλα τα αθλήματα, ίσως-, η ιστορία χρωστάει ένα δαχτυλίδι στον χερ Νοβίτσκι। Για να το φορέσει και ο ίδιος ωστόσο, απαιτούνται άλλα τέσσερα βήματα... Θα τα καταφέρει; Η Ευρώπη και τουλάχιστον η μισή Ελλάδα είναι μαζί του!

ΥΓ: Διαβάστε και στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=124420

«Ζητείται ελπίς»... για το ελληνικό μπάσκετ

Ολυμπιακός-Άρης 95-63. Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 95-52. Για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, αυτά ήταν τα τελικά σκορ των πρώτων αγώνων της ημιτελικής σειράς των πλέι οφ της Α1 μπάσκετ των ανδρών. Ναι, σωστά διαβάσατε... της ΗΜΙΤΕΛΙΚΗΣ! Εύλογα, λοιπόν, ακόμα και οι πιο πιστοί φίλοι του μπάσκετ, όπως ο υπογράφων, θα αναρωτιούνται: γιατί δεν καταργούνται τα πλέι οφ; Όταν η διαφορά δυναμικότητας που χωρίζει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό από τις υπόλοιπες ομάδες της Α1 είναι σχεδόν αντίστοιχη με την απόσταση της Γης από τη Σελήνη, τι νόημα έχει αυτή η... αγγαρεία και η ταλαιπωρία των ματιών μας, μέχρι να φτάσουμε στους πολυαναμενόμενους τελικούς; Ούτε καν για «δυνατές προπονήσεις», όπως είναι το δημοσιογραφικό κλισέ, δεν μπορούμε να μιλάμε, όταν Άρης και ΠΑΟΚ -και οι κάθε λογής... Άρης και ΠΑΟΚ, που τίθενται αντιμέτωποι των δύο «αιωνίων»- μετατρέπονται σε «σάκους του μποξ»;

Προτάσεις υπάρχουν. Λύσεις μπορούν να αναζητηθούν. Θα μπορούσαν π.χ. ο πρώτος και ο δεύτερος της κανονικής περιόδου να τίθενται αντιμέτωποι απευθείας σε μια σειρά τελικών, όπως και ο τρίτος με τον τέταρτο, με έπαθλο την τρίτη θέση της χώρας μας στην Ευρωλίγκα. Μια άλλη σκέψη θα ήταν, εφόσον επιθυμούμε να διατηρηθεί το ισχύον σύστημα των πλέι οφ, να ξεκινούν οι σειρές με τον πρώτο αγώνα στην έδρα του θεωρητικά αδύναμου, προκειμένου να έχει κάποιες παραπάνω πιθανότητες έκπληξης και ανατροπής.

Δυστυχώς, το ελληνικό μπάσκετ βρίσκεται σε σταθερά παρακμιακή πορεία εδώ και χρόνια... Οι υπεύθυνοι όμως είτε κωφεύουν είτε εθελοτυφλούν, επιδιώκοντας μονάχα να παραμείνουν «γαντζωμένοι» στις καρέκλες τους και να μην χάσουν τα όποια προνόμιά τους. Παίζουν ο δεύτερος με τον τρίτο της βαθμολογίας και κερδίζει ο 2ος εντός και εκτός έδρας με 40-50 πόντους διαφορά. Ο τελικός του Κυπέλλου γίνεται μπροστά σε 800-900 άτομα και η φιέστα του πρωταθλητή Ευρώπης συγκεντρώνει μόλις 3.000 οπαδούς. Για το μέσο όρο εισιτηρίων δε, ακόμα και του πρώτου στη φετινή βαθμολογία, Ολυμπιακού, ας μην μιλήσουμε καλύτερα...

Κι εδώ όμως υπάρχουν προτάσεις και λύσεις, ασχέτως αν θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε το αντίθετο. Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στο ΝΒΑ, οι ομάδες έχουν συγκεκριμένο «salary cup» και οι αδύναμοι αποκτούν την ευκαιρία να ενισχυθούν, υπογράφοντας τους καλύτερους παίκτες των κολεγίων, μέσα από τη διαδικασία του ντραφτ. Οι ομάδες έχουν υποχρέωση για ένα δεδομένο «minimum» μέσο όρο θεατών στους αγώνες τους. Δεν θα μπορούσαν κάποια από αυτά τα πρότυπα, να προσαρμοστούν στα ελληνικά δεδομένα και να βρουν εφαρμογή και εδώ;

Ο Έλληνας αγαπάει το μπάσκετ, αλλά έχει «μπουχτίσει» με το προσφερόμενο θέαμα। Γι' αυτό και προτιμάει να κάτσει να δει ένα απόγευμα Σαββάτου στη συνδρομητική τηλεόραση ακόμα και το Γουίγκαν-Μπέρμιγχαμ ή το Γκλάντμπαχ-Κολωνία, παρά να βάλει την κρατική και να παρακολουθήσει τον Παναθηναϊκό π.χ. με τον Κολοσσό Ρόδου ή τον Ολυμπιακό με το Περιστέρι. Και δεν φταίνε -μόνο- οι ομάδες γι' αυτό...

ΥΓ: Διαβάστε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=123305

Φτωχοδιάβολοι και φτωχοαπατεώνες...

Από τη μία, το αρνητικό ρεκόρ του Παναθηναϊκού στον αγώνα της Τετάρτης με τον Ολυμπιακό Βόλου στο ΟΑΚΑ για τα πλέι οφ της Super League, όπου κόπηκαν μόλις 4.754 εισιτήρια. Από την άλλη, ένα ματς-«ροντέο» στην Τούμπα, στο οποίο ο διαιτητής Σιδηρόπουλος έχασε τον έλεγχο, αναγκάστηκε να δείξει δύο κόκκινες κάρτες, πήρε πολλές λάθος αποφάσεις και άφησε τα νεύρα να κυριαρχήσουν στον αγωνιστικό χώρο, εις βάρος φυσικά του θεάματος και της ποιότητας.

Στη... μέση, ο τελικός του Europa League, με την πολυδιαφημισμένη Πόρτο και την «πτωχή, πλην τίμια» Μπράγκα να διασταυρώνουν τα ξίφη τους για την κατάκτηση του τίτλου. Οι «δράκοι» τελικά πήραν δίκαια τη νίκη με το πενιχρό 1-0 και σήκωσαν την κούπα στον ουρανό του Δουβλίνου, έπειτα από ένα ματς που μπορεί να μην διεκδίκησε δάφνες ποιότητας ούτε στιγμή, να είχε σκληρά μαρκαρίσματα και πάθος, αλλά και που δεν ξέφυγε ούτε λεπτό από τον έλεγχο του «άρχοντα» της αναμέτρησης, Κάρλος Βελάσκο Καρμπάγιο.

Τα 93 λεπτά της αναμέτρησης αυτής θα ξεχαστούν γρήγορα από τους φίλους του ποδοσφαίρου, όχι όμως και όσα ακολούθησαν στη συνέχεια. Παρακολουθήσαμε νικητές και ηττημένους να αγκαλιάζονται, να πανηγυρίζουν, να χειροκροτούνται και να χειροκροτούν, να φοράνε με τιμή τα μετάλλιά τους -οι της Μπράγκα-, αν και απογοητευμένοι, να πηγαίνουν κοντά στους οπαδούς τους, χωρίς εκείνοι να εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο και άλλες τέτοιες... γραφικές, για το Ελλαδιστάν, εικόνες. Λίγες ώρες πριν τον τελικό, μάλιστα, οι Πορτογάλοι οπαδοί και των δύο ομάδων είχαν «πλημμυρίσει» τους δρόμους της ιρλανδικής πρωτεύουσας, χωρίς να ανοίξει ούτε... μύτη. Στην Ελλάδα, την ίδια πάνω-κάτω χρονική στιγμή, τρεις οπαδοί (της ΑΕΚ, πιθανότατα) μαχαιρώνονταν από κρανοφόρους, την ώρα που παρακολουθούσαν την αναμέτρηση της ομάδας τους με τον ΠΑΟΚ σε καφετέρια στο Γουδή...

Είναι μετά να μην μελαγχολείς; Ακόμα και στη σύγκριση με το «ταπεινό» πορτογαλικό ποδόσφαιρο, καταφέραμε να βγούμε από κάτω...

ΥΓ: Δείτε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=123008

Κάτι περισσότερο από ένα Κύπελλο...

Οι νικητές πανηγυρίζουν την κατάκτηση του δεύτερου συνεχόμενου Κυπέλλου και ένατου συνολικά στην ιστορία τους. Οι ηττημένοι απαξιώνουν την επιτυχία των αντιπάλων τους, κάνοντας λόγο για... κυπελλάκι και αντιπαραβάλλοντας την... κυπελλάρα της Ευρωλίγκας και τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, που επιβεβαιώνουν την κυριαρχία τους εντός και εκτός Ελλάδος. Ο κυριακάτικος τελικός ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό δεν προσέφερε κάτι παραπάνω στην παραφιλολογία που αναπτύσσεται πριν από και μετά τις μεγάλες αναμετρήσεις των δύο «αιωνίων», πέρα από τη δυνατότητα που έδωσε στους φίλους των «ερυθρόλευκων» να... κοκορεύονται για το 3-0 επί των αντιπάλων τους, το οποίο μάλιστα σημειώθηκε σε μια αναμέτρηση που έκρινε έναν -αλλά όχι ΤΟΝ- τίτλο.

Ο Πειραιάς ωστόσο ζητάει... σύσσωμος το πρωτάθλημα. Το Κύπελλο ο Ολυμπιακός το πήρε και πέρυσι, αλλά στο τέλος της χρονιάς, μετά τα έκτροπα του τέταρτου τελικού στο ΣΕΦ και το «διπλό» του Παναθηναϊκού, που «σφράγισε» την κατάκτηση του πρωταθλήματος, έμοιαζε ήδη μια μακρινή ανάμνηση. Φέτος, με την κεκτημένη ταχύτητα από το 3-0, τη δεύτερη σερί κατάκτηση του Κυπέλου και -κυρίως- τη σιγουριά που εμπνέει η παρουσία του Ντούσαν Ίβκοβιτς στην άκρη του πάγκου ως αντίπαλου δέους του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (κακά τα ψέματα, κάτι... Καζλάουσκας, Γκέρσον και Γιαννάκη ο «Ζοτς» τους είχε για... πρωινό), ο πήχης έχει ανέβει πολύ ψηλά.

Με όλα τα φετινά παιχνίδια των δύο «αιωνίων» να κρίνονται στις λεπτομέρειες, το αήττητο του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό δείχνει να γέρνει την πλάστιγγα στη μεριά του πρώτου. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ίσως ακόμα και από το ίδιο το Κύπελλο, οι Πειραιώτες έδειξαν την Κυριακή ότι κατάφεραν να ξορκίσουν το «φάντασμα» της Σιένα, να αποκτήσουν ψυχολογικό προβάδισμα επί των πρωταθλητών Ελλάδας και Ευρώπης και, κυρίως, ότι μπορούν να διεκδικήσουν τον τίτλο με περισσότερες πιθανότητες από κάθε άλλη φορά, αρκεί να κρατήσουν αλώβητο το ΣΕΦ.

Όλα αυτά αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς έμαθε να ζει με τις απουσίες δύο βασικών «πυλώνων» του παιχνιδιού της, όπως οι Νεστέροβιτς και Σπανούλης, πετυχαίνοντας μάλιστα τις δύο από τις τρεις νίκες της επί του Παναθηναϊκού τη φετινή σεζόν χωρίς τη βοήθειά τους. Στον αντίποδα, οι «πράσινοι» έχουν απαντήσεις και βάζουν δύσκολα στον Ολυμπιακό, κυρίως όταν οι Διαμαντίδης και Μπατίστ βρίσκονται μαζί στο παρκέ. Αυτό όμως δεν μπορεί να συμβαίνει επί 40 συνεχόμενα λεπτά και, μοιραία, η έκβαση των αναμετρήσεων κρίνεται από το «rotation» του Ίβκοβιτς και του Ομπράντοβιτς. Εκεί, ο Ολυμπιακός, χωρίς απαραίτητα να έχει μεγαλύτερη ποιότητα, έχει ωστόσο την ποσότητα, το λεγόμενο «βάθος πάγκου». Και γι' αυτό κερδίζει, μέχρι στιγμής.

Εν όψει των τελικών στα πλέι οφ της Α1, μένει να δούμε αν ο «Ζοτς» έχει το «γιατρικό» και για την περίπτωση αυτή ή αν ο «Ντούντα» θα οδηγήσει την ομάδα του στη «Γη της Επαγγελίας»। Είναι ξεκάθαρο, άλλωστε, ότι ο Ολυμπιακός «χτίστηκε» φέτος με τέτοιον τρόπο, ακριβώς για να έχει απαντήσεις σε κάθε «πρόβλημα» που του βάζει ο Παναθηναϊκός. Η Ευρωλίγκα μπορεί να περιμένει...

ΥΓ: Διαβάστε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=122237

Κλειστά τα στόματα!

Στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν και ιδιαίτερα μετά τις «χλωμές», εντός παρκέ, εμφανίσεις του Παναθηναϊκού, αρχίσαμε όλοι εμείς -οι… ειδήμονες δημοσιογράφοι, δηλαδή- τα αρνητικά σχόλια. «Κουράστηκε ο Ομπράντοβιτς», «δεν έχει νέες ιδέες», «το ρόστερ έχει ελλείψεις», «η ομάδα είναι κορεσμένη»… Μετά την ήττα στο κλειστό του ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό δε, οι «ψίθυροι» έγιναν… κραυγές: «Δεν φτάνουν ο Καλάθης και ο Τέπιτς, πρέπει να πάρει κι άλλον περιφερειακό», «χτύπησε ο Μάριτς, θα μείνει τόσο καιρό έξω, χρειάζεται άλλον έναν ψηλό», «είχε τον Γιασικεβίτσιους και τον άφησε να φύγει», «που πάει ο Ζέλικο με Καϊμακόγλου και Βουγιούκα;» και άλλα τέτοια γραφικά…

Ως συνήθως, βιαστήκαμε… Έπρεπε, βλέπεις, να γεμίσουμε κάπως τις αθλητικές στήλες, να δικαιολογήσουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο το… μισθό μας και να κριτικάρουμε τον Σέρβο τεχνικό, έχοντας πάντα υπόψη το «χρυσό» κανόνα ότι το «μαύρο», ο αρνητισμός, η «κακή» είδηση γενικότερα, «πουλάει» περισσότερο… Τι πιο εύκολο, λοιπόν, από το να τα «χώσουμε» στον Ομπράντοβιτς και τον Παναθηναϊκό των πέντε ευρωπαϊκών τίτλων; Τι πιο εύκολο, από το να πάμε με το «ρεύμα», με το κοινό αίσθημα, με τους διαβόητους «προπονητές της εξέδρας»;

Το αποτέλεσμα, πλέον, το ξέρουμε όλοι… Την «πατήσαμε» μεγαλοπρεπώς. Γιατί τον Απρίλιο και το Μάιο, τους μήνες δηλαδή που παραδοσιακά κρίνεται η Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός ήταν πιστός στο ραντεβού του με τη διάκριση. Από το πουθενά, ο Ομπράντοβιτς ανέδειξε σε διάδοχο του Διαμαντίδη τον Καλάθη και ο πιτσιρικάς με τις αμερικανικές διδαχές έγινε αίφνης ένας σύγχρονος Ευρωπαίος γκαρντ, που αποτέλεσε το «κλειδί» της πρόκρισης επί της Μπαρτσελόνα. Την ίδια ώρα, ο «Μητσάρας» απελευθερωνόταν από το ρόλο του «τα κάνω όλα και… κλατάρω» και μετατρεπόταν σε σκόρερ ολκής.

Κι έπειτα ήρθε το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης। Έχοντας ήδη αποκλείσει την Μπαρτσελόνα, ο «Ζοτς» ήξερε ότι το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς είχε ήδη τελειώσει. Παρά τα… τετριμμένα λόγια, του στιλ «όλοι έχουν πιθανότητες 25%», ο Παναθηναϊκός μπήκε τόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό με τον «αέρα» του φαβορί. Και δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα περισσότερο από δύο «παστρικές», ξεκάθαρα επαγγελματικές δουλειές: 77-69 επί της Σιένα, σχεδόν πανομοιότυπο σκορ (78-70) επί της Μακάμπι Τελ Αβίβ και η έκτη κούπα ήταν γεγονός για τον ιδιοφυή Σέρβο και τον «σαν έτοιμο από καιρό» Παναθηναϊκό. Με ένα ρόστερ, που είχε μέσα και Καλάθη και Τέπιτς και Καϊμακόγλου και Βουγιούκα και τον πνέοντα τα λοίσθια Τσαρτσαρή και τον… ντεμοντέ, θα έλεγε κανείς, Μπατίστ. Ε, και τι έγινε; Ποιος ύψωσε το βαρύτιμο τρόπαιο στο «Παλάου Σαν Τζόρντι»; Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Καληνύχτα μας λοιπόν, κυρίες και κύριοι… Ας αποθεώσουμε τώρα τον άνθρωπο που απαξιώναμε λίγους μήνες πιο πριν! «Ειδικοί» σου λέει μετά…

ΥΓ: Διαβάστε επίσης στο http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=121216

Αλλάζει ο «χάρτης» του ΝΒΑ

Με το Μαϊάμι να προηγείται των Σέλτικς με 2-0 και τους Μάβερικς του Νοβίτσκι και του «δικού μας», Πέτζα Στογιάκοβιτς, να απέχουν μόλις μία νίκη από το «sweep» επί των πρωταθλητών Λέικερς, όλα δείχνουν ότι ο «χάρτης» του ΝΒΑ θα έχει αλλάξει δραματικά μετά την ολοκλήρωση των φετινών πλέι οφ. Ήδη, άλλωστε, το πρώτο ηχηρό «μήνυμα» είχαν φροντίσει να το στείλουν από τον α' γύρο οι Μέμφις Γκρίζλις, που ήρθαν σχεδόν από το... πουθενά και κατάφεραν να πετάξουν έξω από τη συνέχεια την ομάδα με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο: τους Σαν Αντόνιο Σπερς.

Αντίθετα, μια παλιά... αγαπημένη δύναμη από τα παλιά έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Πρόκειται για τους Σικάγο Μπουλς του MVP της κανονικής περιόδου, Ντέρικ Ρόουζ και του προπονητή της χρονιάς, Τομ Τίμποντο, που όχι μόνο κατέκτησαν την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου και το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, αλλά και βρίσκονται ήδη μπροστά στο σκορ με 2-1 νίκες κόντρα στους Ατλάντα Χοκς, στα ημιτελικά της Ανατολής.

Με τους Σπερς λοιπόν να βρίσκονται ήδη στο «καναβάτσο» και τους Λέικερς να ετοιμάζονται να τους ακολουθήσουν, παρέα με τους Σέλτικς, όλα δείχνουν ότι βιώνουμε ένα «τέλος εποχής» για τις παραδοσιακές δυνάμεις του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ στον κόσμο. Υπό άλλες συνθήκες, σε άλλες εποχές, το ζευγάρι π.χ. της Οκλαχόμα με το Μέμφις δεν θα ανταγωνιζόταν για μια θέση στον τελικό της Δύσης, αλλά για την αποφυγή του χειρότερου ρεκόρ! Οι Ατλάντα Χοκς, με καλύτερους παίκτες τους «μετρίως μέτριους» Τζο Τζόνσον και Τζο Σμιθ, δεν θα περνούσαν ούτε απ' έξω από τα πλέι οφ!

Κι όμως... Από τη μία η ανάδειξη νέων σταρ, όπως οι Ρόουζ, Ντουράντ, Ουέστμπρουκ και οι κάπως... παλιότεροι Ουέιντ, Τζέιμς και Μπος, από την άλλη όχι το «κύκνειο άσμα», αλλά, αναμφισβήτητα, ένας από τους τελευταίους «χορούς» παικτών όπως οι Πιρς, Άλεν, Γκαρνέτ, Μπράιαντ, Ντάνκαν και Τζινόμπιλι, δείχνουν να είναι στοιχεία ικανά να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Κάπως έτσι, ομάδες που επενδύουν σε ένα συνδυασμό που αποτελείται από έναν-δύο σταρ και παίκτες-ρολίστες (όπως π.χ. οι Χιτ, οι Μπουλς και οι Μάβερικς), αυξάνουν τις πιθανότητές τους για επιτυχία, σε σχέση με ομάδες όπως οι Λέικερς, οι Σέλτικς και οι Σπερς, με την πληθώρα σταρ στο ρόστερ τους, που δεν μπορούν ωστόσο χωρίς βοήθεια να τραβήξουν μόνοι τους το «κουπί».

Δείτε π.χ. την ομάδα του Φιλ Τζάκσον στα πλέι οφ: Κόμπε και Γκασόλ βρίσκονται πολύ πιο κάτω από τα συνήθη στάνταρ απόδοσής τους και οι εφεδρικοί τύπου Όντομ, Αρτέστ, Φίσερ και Μπράουν ελάχιστα μπορούν να προσφέρουν, εν αντιθέσει με άλλες χρονιές. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στους Σέλτικς, που «ανακάτεψαν» την... τράπουλα στα μισά της σεζόν, με αποτέλεσμα, κατά τα φαινόμενα, να χαλάσουν την περίφημη «χημεία» της ομάδας. Όσο για τους Σπερς, ε, πόσο ακόμα να αντέξουν αυτά τα γέρικα πόδια να πατάνε γερά στο παρκέ; Η συντήρηση των 10-15 αγώνων στο τέλος της κανονικής περιόδου, που επιχείρησε ο Πόποβιτς, φάνηκε ότι δεν ήταν αρκετή... Στον αντίποδα βέβαια, οι Μάβερικς των επίσης βετεράνων Νοβίτσκι, Στογιάκοβιτς και Κιντ... βαστάνε ακόμα, γνωρίζοντας ότι είναι η τελευταία τους ίσως ευκαιρία για κάτι καλό στα πλέι οφ.

Οι μόνοι που δείχνουν να μην «κολλάνε» πουθενά σε αυτό το σκηνικό είναι οι Γκρίζλις। Μια ομάδα από ρολίστες και μετρίων δυνατοτήτων παίκτες βρήκε το «momentum» και, έχοντας στείλει τα πρώτα μηνύματα από πέρυσι, κάνει φέτος την υπέρβασή της. Ηγέτες της σε αυτήν την προσπάθεια είναι ο αδερφός του Πάου, Μαρκ Γκασόλ, και ο υποτιμημένος βετεράνος πάουερ φόργουορντ Ζακ Ράντολφ, που μοιάζει ασταμάτητος μέχρι στιγμής, κάνοντας τα παιχνίδια της ζωής του στα πλέι οφ. Προφανώς, ο Έλβις Πρίσλεϊ δεν είναι ο μόνος... ροκ σταρ που έχει να επιδείξει το Μέμφις...

ΥΓ: Δείτε το άρθρο αυτό και στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes/?aid=120785

The sky is the limit...

Αυτό το παλικαράκι ο Μπλέικ Γκρίφιν μοιάζει να έχει βαλθεί να μας αποζημιώσει για όλα όσα χάσαμε από αυτόν την περασμένη σεζόν, όταν τραυματίστηκε και έμεινε εκτός παρκέ.

«Τέρας» δύναμης, απίστευτα ταλαντούχος και αθλητικός, έχει ήδη προσφέρει τα περισσότερα «highlights» της σεζόν και συνεχίζει... Τελευταίο του κατόρθωμα, η νίκη στο διαγωνισμό καρφωμάτων του φετινού All Star Game...

Όπως λένε και οι ειδικοί, όταν ο Γκρίφιν «μάθει» το μπάσκετ, θα είναι τρομακτικός... Και με το «μάθει», εννοώ να «διαβάζει» το παιχνίδι, τις αντίπαλες άμυνες, να βελτιώσει την τεχνική του και το σουτ... Απλά πράγματα.

Γιατί αυτήν τη στιγμή παίζει μόνο με το ταλέντο του. Φανταστείτε λοιπόν τι έχει να γίνει, όταν, εκτός από αθλητής, εξελιχθεί και σαν παίκτης...

Προς το παρόν, το μεγαλύτερο απ' όλα τα εντυπωσιακά του κατορθώματα δεν είναι ένα κάρφωμα ή ένα «alley-oop», αλλά το γεγονός ότι κατάφερε να «ξαναβάλει» τους Κλίπερς στο χάρτη του ΝΒΑ. Λίγο είναι;

Premier Champions League...

Ήταν κάπου εκεί στο 85ο λεπτό -λίγο πριν ή λίγο μετά, δεν έχει σημασία- της αναμέτρησης της περασμένης Τρίτης μεταξύ των Μίλαν και Τότεναμ για το Champions League. Έχοντας ήδη από το 1ο λεπτό του αγώνα περιφέρει άσκοπα το σαρκίο του στο χορτάρι του «Σαν Σίρο», ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς πήρε την μπάλα από πάσα του επίσης ωσεί παρόντος Ρομπίνιο, αρκετά έξω από την αντίπαλη περιοχή, και επιχείρησε ένα άψυχο σουτ, που κατέληξε εύκολα στην αγκαλιά του τερματοφύλακα Εουρέλιο Γκόμεζ της αγγλικής ομάδας. Λίγα λεπτά νωρίτερα, ο Άαρον Λένον των φιλοξενούμενων είχε κάνει την κούρσα της ζωής του και είχε σερβίρει έτοιμο γκολ στον Πίτερ Κράουτς, που δεν ήταν δυνατό να αστοχήσει από απόσταση αναπνοής... Το 0-1 έμεινε μέχρι το τέλος της αναμέτρησης, καθιστώντας την ομάδα του Χάρι Ρέντναπ φαβορί για την πρόκριση στην επόμενη φάση, παρά τα περί του αντιθέτου αρχικά προγνωστικά. Οι δύο προαναφερθείσες φάσεις δε, σκιαγραφούν απόλυτα την ποδοσφαιρική «υγεία» που απέπνεε το βρετανικό σύνολο, σε πλήρη αντιδιαστολή με την «αρρωστημένη» εικόνα των παικτών της Μίλαν, στους οποίους θα ταίριαζε περισσότερο το... εκρού του νεκρού, παρά οι «ροσονέρι» εμφανίσεις... Με μόνο «όπλο» τους τσαμπουκάδες του «γραφικού», εδώ και πολλά χρόνια, Γκατούζο και τα... τσαλιμάκια των Ρομπίνιο και Ιμπραΐμοβιτς, δεν μπορείς να πας μακριά... Πόσο μάλλον, όταν στον πάγκο σου κάθεται κάποιος... Αλέγκρι.

Την ίδια και ακόμα περισσότερη ποδοσφαιρική «υγεία» απέπνεε αυτή η εκπληκτική ομάδα της Άρσεναλ, που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τη νύχτα της Τετάρτης. Σε ένα ματς-διαφήμιση της «στρογγυλής θεάς», τα «πιτσιρίκια» του Αρσέν Βενγκέρ -οι σύγχρονοι «μπέμπηδες» του βρετανικού ποδοσφαίρου, αν μου επιτρέπεται ο παραλληλισμός με εκείνη την αδικοχαμένη ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του σερ Ματ Μπάσμπι- βρήκαν το ψυχικό σθένος να «γυρίσουν» ένα σχεδόν χαμένο παιχνίδι κόντρα στη μεγάλη Μπαρτσελόνα του Λιονέλ Μέσι, ο οποίος μάλλον θα έχει μετανιώσει για το γεγονός ότι, στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, ήταν λίγο πιο ατομιστής απ' όσο θα έπρεπε... Το υπερθέαμα του «Emirates» έσφυζε από ζωντάνια, νιάτα, τέχνη και ουσία συνάμα, όντας η ωραιότερη ποδοσφαιρική «ζωγραφιά» της σεζόν 2010-2011, μέχρι στιγμής... Δεν ξέρω αν η Άρσεναλ θα καταφέρει να ολοκληρώσει το... θαύμα, καθώς οι Καταλανοί στο «σπίτι» τους είναι σχεδόν ανίκητοι, ωστόσο... «κι εδώ που έφτασε, λίγο δεν είναι... κι αυτό που έκανε, μεγάλη δόξα».

Και οι δύο προαναφερθείσες αναμετρήσεις πάντως, ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που, λίγο-πολύ, όλος ο φίλαθλος κόσμος τείνει -αν δεν το έχει κάνει ήδη- να παραδεχτεί: το αγγλικό πρωτάθλημα, η Premier League δηλαδή, δεν αποκαλείται τυχαία έτσι... Είναι το πιο ανταγωνιστικό του πλανήτη, έστω και αν ποιοτικά δεν είναι πάντα το καλύτερο... Οι συγκινήσεις ωστόσο που προσφέρει και η πιθανότητα της έκπληξης που ελλοχεύει σε κάθε ματς, ακόμα και αν η Γουίγκαν π.χ. παίζει με τη Γιουνάιτεντ ή η Γουέστ Χαμ με την Τσέλσι, διατηρούν τις ομάδες που συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο ετοιμότητας.

Αντίθετα, στην Ισπανία δεν θα ήταν άτοπο να πούμε ότι, παρά τη μεγάλη κλάση ομάδων όπως η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης, η Primera Division έχει μια κάποια ομοιότητα με την ελληνικής έμπνευσης Super League -τρομάρα μας! Τείνει δηλαδή να μετατραπεί σε πρωτάθλημα δύο -το πολύ τριών- ταχυτήτων, με τους «μπλαουγκράνα» και τους «μερένχες» σε ρόλο, αντίστοιχα, Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, και όλους τους υπόλοιπους να «βράζουν», λιγότερο ή περισσότερο, στο ίδιο καζάνι... Πώς να είναι έτοιμη για τον «τυφώνα» Άρσεναλ η Μπαρτσελόνα, όταν στο πρωτάθλημά της «κάνει πλάκα» με κάποιες... Λεβάντε, Αλμερία, Χετάφε και Χέρκουλες; Εδώ στη Ρεάλ «έριξε» πέντε...

Όσο για την Ιταλία; Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις... Το πάλαι ποτέ κραταιό Campionato έχει προ πολλού χάσει την αίγλη του και η ανάδειξη νέων δυνάμεων, όπως η Παλέρμο, η Τζένοα και η Ουντινέζε π.χ., οφείλεται περισσότερο στον ξεπεσμό της Μίλαν, της Γιουβέντους, της Ρόμα, της Λάτσιο και, εσχάτως, της Ίντερ, για τις οποίες δεν πέρασε χωρίς συνέπειες -αγωνιστικές και μη- το σκάνδαλο Calciopoli, παρά στη δική τους βελτίωση... Είναι τυχαίο ότι αυτή η παραπαίουσα Μίλαν της περασμένης Τρίτης έκανε «περίπατο», μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, στη φετινή Serie A; Δεν νομίζω...

ΥΓ: Δείτε και εδώ... http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=106860

Μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια...

Η μεγαλύτερη κατάντια για την ΑΕΚ δεν είναι ότι, πλέον, όποιος θέλει κάνει... παρέλαση μέσα στο ΟΑΚΑ και παίρνει βαθμό ή βαθμούς έτσι για... πλάκα. Το χειρότερο είναι οι «ψίθυροι»... Οι διαδόσεις πως η ομάδα «στήνει» παιχνίδια, για να βγάλει τα λεφτά που δεν έχει, οι οποίες ταξιδεύουν πλέον από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, πιο γρήγορα κι απ' όσο πήρε στους 300 λαθρομετανάστες της Νομικής να φτάσουν από τα Χανιά έως τη Σόλωνος... Κι επειδή δεν θα βγει κανείς να το πει ευθέως, κανείς να το αποδείξει, αυτή η φήμη που θα πλανάται αόρατη πάνω από έναν τόσο ιστορικό σύλλογο, θα μοιάζει με Δαμόκλειο Σπάθη...

Προσθέστε στα παραπάνω και το εμφανές, πλέον, «ξενέρωμα» του Μανόλο Χιμένεθ και θα διαπιστώσετε πως, δυστυχώς, η φετινή σεζόν, που μοιάζει με ένα διαρκές «rollercoaster» από τη χαρά στη θλίψη και από την αποθέωση στην απαξίωση και πάλι πίσω, ενδέχεται να προμηνύει ακόμα περισσότερα «σκοτσέζικα ντους» την επόμενη χρονιά. Εάν αντέξει κανείς να είναι εκεί και την επόμενη χρονιά...

Λυτρωτής Μίτσελ για την ΑΕΚ στο 98'!

Στο πιο δραματικό φινάλε των τελευταίων ετών, ο Ισπανός Μίτσελ σκόραρε για την ΑΕΚ με φάουλ από τα 40 (!) μέτρα στο 98ο λεπτό και έγραψε το τελικό 2-3, που χάρισε στην «Ένωση» την πρόκριση επί του Παναθηναίκού στα ημιτελικά του Κυπέλλου, σε συνδυασμό και με το 0-2 του πρώτου αγώνα.

Ήταν ένα μεγάλο ματς αυτό το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ. Προηγήθηκε η ΑΕΚ στο 13' με τον Λαγό, ισοφάρισε ο Παναθηναϊκός στο 21' με τον Τζιμπρίλ Σισέ και στις καθυστερήσεις του α' ημιχρόνου ο Ζιλμπέρτο Σίλβα έγραψε το 1-2 με μονοκόμματο σουτ! Στο 63ο λεπτό ο Βύντρα με κοντινή κεφαλιά από κόρνερ του Λέτο και κεφαλιά του Σαριέγκι έκανε το 1-3, αλλά ο Μίτσελ στο 97' έδωσε την πρόκριση στην ΑΕΚ!

ΓΚΟΛ! Στο 13ο λεπτό η ΑΕΚ ανοίγει το σκορ με τον Λαγό, από ασίστ του Νίκου Λυμπερόπουλου!

ΓΚΟΛ! 1-1 για τον Παναθηναίκό με κεφαλιά του Σισέ από κόρνερ του Λέτο και κεφαλιά του Καντέ...

ΓΚΟΛ! Εκπληκτικό σουτ του Ζιλμπέρτο Σίλβα από το ημικύκλιο της περιοχής και 1-2 στις καθυστερήσεις για τον Παναθηναϊκό!

ΓΚΟΛ! 1-3 για τον Παναθηναίκό με κεφαλιά του Βύντρα στο δεύτερο δοκάρι από κόρνερ του Λέτο και την πρώτη κεφαλιά του Σαριέγκι στο 63ο λεπτό!

ΓΚΟΛ! 2-3 Φάουλ του Μίτσελ από τα 40 (!) μέτρα, τραγική εκτίμηση του Καρνέζη, η μπάλα στα δίχτυα! 2-3 και η ΑΕΚ στον ημιτελικό, θα αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ, που απέκλεισε τον Ολυμπιακό.

Το πρώτο ματς θα διεξαχθεί στο ΟΑΚΑ, το δεύτερο στην Τούμπα, σε ημερομηνίες που αναμένεται να ανακοινωθούν από την ΕΠΟ τις επόμες ημέρες.

ΑΕΚ (Μανόλο Χιμένεθ): Σάχα, Καράμπελας, Γιάχιτς, Μανωλάς, Νασούτι, Μάκος, Καφές, Ντιόπ, Λαγός, Σκόκο, Λυμπερόπουλος

Στον πάγκο: Μοσχονάς, Ματέος, Γκερέιρο, Μίτσελ, Νταντόμο, Μπλάνκο, Μπάχα

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (Ζεσούαλδο Φερέιρα): Καρνέζης, Βύντρα, Σπυρόπουλος, Καντέ, Σαριέγκι, Ζιλμπέρτο, Νίνης, Κατσουράνης, Λέτο, Χριστοδουλόπουλος, Σισέ

Στον πάγκο: Καπίνος, Γκοβού, Πλεσί, Μαρίνος, Σιμάο, Καραγκούνης, Πετρόπουλος

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Παππάς (Αθηνών)
ΒΟΗΘΟΙ: Γκάγκας (Λάρισας), Γούκος (Ηπείρου)

ΥΓ: Δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=103814 στις 2 Φεβρουαρίου 2011.

Κάτι κουρασμένα παλικάρια...

Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου του 2010, ελάχιστους μήνες πίσω δηλαδή, είχα την ευκαιρία να γράψω, στο protothema.gr, την άποψή μου για το ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακού, το οποίο είχε βρει μεγάλη νικήτρια την «Ένωση» με 1-0. Έλεγα λοιπόν τότε το εξής: «Αυτή η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που θυμίζει... ΑΕΚ μόνο στις φανέλες. Θες τα λάθη του καλοκαιριού; Θες ο Μπάγεβιτς; Θες οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες; Θες οι ελλείψεις και οι συνεχείς τραυματισμοί; Όποια και αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: όσους... λαγούς και αν βγάλει από το καπέλο του ο Χιμένεθ, οι «κιτρινόμαυροι» είναι καταδικασμένοι -και φέτος- να αποτελούν τον ορισμό της ομάδας-«ασανσέρ», που είναι ικανή να κερδίζει Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και να χάνει από Κέρκυρα, Καβάλα, Πανιώνιο... Αν μη τι άλλο, όμως, αυτή η ομάδα έχει ψυχή».

Το Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011, ούτε δύο μήνες από εκείνο το άρθρο, η ΑΕΚ υποδέχθηκε στο ΟΑΚΑ έναν άλλο Ολυμπιακό, αυτόν του Βόλου... Το τελικό σκορ έκανε το γύρο της Ελλάδας μέσα σε ελάχιστα λεπτά: 0-4... Ούτως ειπείν, ο μεγαλύτερος ίσως διασυρμός στην ιστορία των «κιτρινόμαυρων» από μια μικρομεσαία ομάδα! Τι κι αν προερχόταν από τρεις συνεχόμενες νίκες; Η ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ (απ)έδειξε ότι τα σερί της πέφτουν βαριά στο στομάχι... Δεν τα αντέχουν τα πόδια των παικτών, δεν τα «σηκώνει» το πολύ μικρό ρόστερ... Και, αυτήν τη φορά, δεν υπήρχε στο γήπεδο ούτε ίχνος από εκείνη την περίφημη «κιτρινόμαυρη» ψυχή, που μπαίνει συνήθως μπροστά, όταν τα πόδια δεν ακολουθούν το μυαλό... Τι άλλο να κάνει και ο Ισπανός τεχνικός; Φωνάζει, απειλεί, ωρύεται ότι θα αλλάξει όλη την ομάδα και θα προωθήσει τους πιτσιρικάδες από τις ακαδημίες, ζητάει μεταγραφές και του φέρνουν δανεικούς με εξάμηνη... σύμβαση και προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξης (Μίτσελ)... Εκτίθεται, εν ολίγοις, από ένα σύλλογο που επέλεξε μεσούσης της περιόδου να επενδύσει σε έναν τόσο ικανό προπονητή, αλλά τον έστειλε στον πόλεμο χωρίς πυρομαχικά...

Μια πραγματικά καλοδουλεμένη ομάδα, όπως ο νεοφώτιστος Ολυμπιακός Βόλου του Σάκη Τσιώλη, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να ξεγυμνώσει κάτι... κουρασμένα παλικάρια με κιτρινόμαυρες φανέλες, που περιέφεραν άσκοπα τα σαρκία τους στο χορτάρι του ΟΑΚΑ... Όλα κρίθηκαν στο νευραλγικό χώρο του κέντρου, όπου οι εξαιρετικοί Άλβαρεζ, Καπετάνος και Ουμπίντες, με βοήθειες από τους δύο πλάγιους μπακ, «κατάπιαν» τους Μάκο και Ντιόπ, ενώ ο «χοντρούλης» -έτσι τον φωνάζουν, περιπαικτικά- Μπρέσκα έμοιαζε με τον... Γιουσέιν Μπολτ σ' εκείνη την κούρσα του 61ου λεπτού, όταν άφησε το δύσμοιρο Καράμπελα πέντε μέτρα πίσω του και «σέρβιρε» το τρίτο γκολ στον Μόνχε... Κι αν πολλοί έμειναν στο τέλος να απορούν για το πώς πέρασε σαν άνεμος ο Βόλος από το ΟΑΚΑ, κόντρα σε μια ΑΕΚ, που μόλις την Τετάρτη είχε νικήσει με... σβηστές τις μηχανές τον Παναθηναϊκό, οι παίκτες του Τσιώλη δεν έχουν τέτοια «κολλήματα». Άλλωστε, και κόντρα στους «πράσινους», στις 18 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους, τα ίδια είχαν κάνει, έστω και αν εκείνο το 0-1 δεν έκανε τόσο «θόρυβο», όσο αυτό το 0-4...

ΥΓ: Η παρούσα ανάρτηση δημοσιεύθηκε επίσης στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=101694, στις 23 Ιανουαρίου 2011.

Κυρία στα ντέρμπι η ΑΕΚ και στο Κύπελλο!

Το πάνω χέρι στην υπόθεση της πρόκρισης στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδος πήρε η ΑΕΚ, καθώς, αν και τυπικά φιλοξενούμενη, θριάμβευσε επί του Παναθηναϊκού με 2-0 στο ΟΑΚΑ.

Μεγάλος πρωταγωνιστής για την «Ένωση» ήταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος, που σκόραρε δις: πρώτα στο 64ο λεπτό, όταν από πλαγιοκόπηση του Σκόκο η μπάλα έφτασε στον Γιάχιτς, εκείνος έκανε κάτι μεταξύ σέντρας και σουτ και ο Λυμπερόπουλος με προβολή στην πορεία της μπάλας πέτυχε το 0-1.

Και έπειτα, στο 80ό λεπτό, όταν εκτέλεσε φάουλ λίγο έξω από την περιοχή των τυπικά γηπεδούχων, η μπάλα κόντραρε στην πλάτη του Λέτο και κατέληξε στα δίχτυα του ανήμπορου να αντιδράσει Καρνέζη.

Ήταν ένα κακό ποιοτικά ματς, με ελάχιστες φάσεις μπροστά από τις δύο εστίες. Ο Παναθηναϊκός είχε τον έλεγχο του αγώνα στα πρώτα 45 λεπτά, προσπάθησε να πατήσει στην περιοχή του Σάχα, όμως η ομάδα του Χιμένεθ ήταν αριστοτεχνικά στημένη από τον Ισπανό τεχνικό και ο Αργεντινός γκολκίπερ απομάκρυνε τους όποιους κινδύνους...

Στην επανάληψη, οι «κιτρινόμαυροι» ανέβηκαν, βρήκαν τους κενούς χώρους που ήθελαν και, χωρίς να αποδώσουν σπουδαίο ποδόσφαιρο, έφτασαν σε δύο γκολ με τον Νίκο Λυμπερόπουλο, που έκαναν τελικά και τη διαφορά στο ματς.

Όσο κι αν προσπάθησε ο Παναθηναίκός, δεν μπόρεσε να φτάσει σε ένα γκολ, που θα του έδινε ελπίδες εν όψει της ρεβάνς, και έτσι η ΑΕΚ δείχνει να βρίσκεται με το... ένα πόδι στα ημιτελικά, όπου θα αντιμετωπίσει όποιον προκριθεί από το ζευγάρι Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ.

Οι δύο ομάδες έπαξαν με τους:

ΠΑΟ (Ζεσουάλδο Φερέιρα): Καρνέζης, Σπυρόπουλος, Σαριέγκι, Καντέ, Σεϊταρίδης, Σιμάο, Μαρίνος, Καραγκούνης, Λέτο, Νίνης, Σισέ

Στον πάγκο: Τζόρβας, Γκαρσία, Χριστοδουλόπουλος, Βύντρα, Πετρόπουλος, Κατσουράνης, Μαυρίας

ΑΕΚ (Μανόλο Χιμένεθ): Σάχα, Καράμπελας, Νασούτι, Δέλλας, Γιάχιτς, Ντιόπ, Μάκος, Γκερέιρο, Λαγός, Σκόκο, Λυμπερόπουλος

Στον πάγκο: Αραμπατζής, Νταντόμο, Αργυρίου, Μπλάνκο, Έντερ, Κλοναρίδης, Φροξυλιάς

ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ: Καλόπουλος
ΒΟΗΘΟΙ: Σαραϊδάρης (Μακεδονίας), Καρσιώτης (Κορίνθου)

ΥΓ: Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=101039, στις 19 Ιανουαρίου 2011.

Τη νύχτα που ο Σπανούλης φορούσε τα ερυθρόλευκα...

Όταν, το περασμένο καλοκαίρι και εν μέσω οικονομικής κρίσης, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι προτιμούσαν να επενδύσουν στο μπάσκετ που παίζεται εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ και όχι εκτός αυτών, οι επιλογές δεν ήταν πολλές... Τι ήθελε ο Ολυμπιακός, για να γίνει πραγματικά ανταγωνιστικός ενάντια στον «αιώνιο» αντίπαλο και «αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ, Παναθηναϊκό; Δύο πράγματα: 1ον) έναν «μπαρουτοκαπνισμένο» προπονητή, που δεν θα τα... έκανε πάνω του, γνωρίζοντας ότι το αντίπαλον δέος ακούει στο όνομα Ζέλικο Ομπράντοβιτς και 2ον) έναν ηγέτη «ψημένο» σε συνθήκες πρωταθλητισμού, που θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίβαρο στους σταρ του Παναθηναϊκού.

Τα βρήκε λοιπόν και τα δύο... Το πρώτο, στο πρόσωπο του Ντούσαν Ίβκοβιτς, το δεύτερο, σε αυτό του Βασίλη Σπανούλη. Και αν η απουσία ονομάτων όπως αυτά των Λίνας Κλέιζα και Τζος Τσίλντρες από το ρόστερ του Ολυμπιακού έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι η ομάδα που έχτισε ο «Ντούντα» κάθε άλλο παρά ανταγωνιστική θα ήταν τη φετινή σεζόν, ήρθε η αναμέτρηση της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ να αποδείξει περίτρανα το πόσο λάθος είχαν... Γιατί, αυτό που είδαμε μέσα στα 40 λεπτά του αγώνα της Τετάρτης, δεν το είχαμε δει εδώ και μια δεκαετία, τουλάχιστον, στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων... Έναν Ολυμπιακό που δεν φοβήθηκε ούτε λεπτό, δεν αναλώθηκε σε «ψευτοτσαμπουκάδες» με την εχθρική εξέδρα, δεν αφιέρωσε πολύ χρόνο σε διαμαρτυρίες προς τους διαιτητές, δεν αποπροσανατολίστηκε σε κανένα σημείο της αναμέτρησης από εξωγενείς παράγοντες (βλ. συνθήματα κατά Σπανούλη, φωτοβολίδες, προσωρινή διακοπή του αγώνα κ.τ.λ.) και δεν παρέκκλινε ούτε κατ' ελάχιστον από το πλάνο Ίβκοβιτς, που θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία φράση που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι... φίλοι μας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού: «nobody is bigger than the game», ήτοι «κανένας δεν είναι μεγαλύτερος (σημαντικότερος, σπουδαιότερος) από το παιχνίδι».

Και αν ο Νεστέροβιτς ήταν εξαιρετικός, ο Παπαλουκάς καθοριστικός και οι Έρτσεγκ-Χαλπερίν οι απρόσμενες (;) λύσεις, στις οποίες ο μάλλον «αδιάβαστος» Παναθηναϊκός δεν βρήκε απάντηση, ο παίκτης-«κλειδί» της αναμέτρησης, αυτός που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Πειραιά, ήταν ο... Βασίλης Σπανούλης! Με μόλις 4 πόντους (1/9 σουτ) βέβαια, στο ενεργητικό του, πολλοί θα απορήσουν με την παραπάνω εκτίμηση. Κι όμως... Οι έξι ασίστ που μοίρασε ο «Kill Bill», με αποδέκτη κυρίως τον Σλοβένο σέντερ του Ολυμπιακού, καθώς και ο τρόπος με τον οποίο ο Λαρισαίος γκαρντ διαχειρίστηκε τον αγώνα, ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο, είναι το «μονοπάτι» που οδηγεί στη... μισή αλήθεια. Στην άλλη μισή οδηγεί η διαπίστωση ότι, αυτό ακριβώς που έλειψε από τον Παναθηναϊκό το βράδυ της Τετάρτης, το είχαν οι «ερυθρόλευκοι». Ποιο ήταν αυτό; Το λεγόμενο «plan Β», το εναλλακτικό πλάνο δηλαδή. Με τον Δημήτρη Διαμαντίδη «σκιά» του εαυτού του, λόγω της ασθένειας που τον ταλαιπώρησε τις προηγούμενες ημέρες, τους Μπατίστ και Νίκολας προερχόμενους από τραυματισμούς, τους Τέπιτς και Καλάθη ανίκανους να σηκώσουν το βάρος ενός τέτοιου αγώνα, έστω και στο δημιουργικό κομμάτι, και τους Βουγιούκα-Τσαρτσαρή να κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τι απέμεινε στον Παναθηναϊκό; Η αγωνιστική συνέπεια του Ρομέιν Σάτο, που από μόνη της δεν είναι αρκετή σε τέτοιους αγώνες, και ο επιθετικός οίστρος του Νίκολας, που κράτησε τους γηπεδούχους όρθιους στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά εξελίχθηκε σε «μπούμερανγκ», όταν ο Αμερικανός γκαρντ έμεινε από βενζίνη... Ακόμα και σε μια τέτοια βραδιά όμως, που τίποτα δεν του πήγαινε καλά, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε, τουλάχιστον μέχρι πέρυσι, να «ακουμπήσει» πάνω στους ώμους του Βασίλη Σπανούλη. Φέτος όμως, δεν μπόρεσε να το κάνει, γιατί ο Λαρισαίος φορούσε τα ερυθρόλευκα...

ΥΓ: Είναι «μαγκιά» του, πραγματικά, του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, να μην θέλει να προσθέσει άλλον παίκτη στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, έστω και αν η έλλειψη ενός ακόμα περιφερειακού ή ενός ψηλού, που θα καλύψει το κενό του τραυματία Μάριτς, «φωνάζει» από μακριά. Μήπως, όμως, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί; Το υπάρχουν έμψυχο υλικό μοιάζει -εδώ και καιρό, αλλά η ήττα από τον Ολυμπιακό το ανέδειξε ακόμα περισσότερο- πολύ «λίγο» για τις αγωνιστικές απαιτήσεις του Παναθηναϊκού, αλλά και του κόσμου του...

ΥΓ2: Εννοείται ότι το τελικό 61-65 της Τετάρτης δεν προεξοφλεί τίποτα: ούτε... το τέλος του κόσμου για τον Παναθηναϊκό ούτε... την κατάκτηση του πρωταθλήματος για τον Ολυμπιακό. Τα πάντα θα κριθούν τον Ιούνιο...

Σημείωση: Το παρόν σχόλιο δημοσιεύθηκε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=99783, την Πέμπτη, 13 Ιανουαρίου 2011.

Η παραβολή του ασώτου

Στο κατά Λουκά ευαγγέλιο υπάρχει μια πολύ ωραία και διδακτική ιστορία, την οποία όλοι γνωρίζουμε ως «παραβολή του άσωτου υιού» ή, απλούστερα, «παραβολή του ασώτου». Σύμφωνα με τας... γραφάς λοιπόν, ένας πατέρας με δύο γιους είδε κάποια μέρα, με πόνο ψυχής, το μικρότερο εξ αυτών να ζητάει το δικό του... μερτικό από την κληρονομιά και, με τις τσέπες γεμάτες, να φεύγει προς αναζήτηση περιπετειών και ηδονών μακριά από την πατρική εστία...

Τα χρόνια πέρασαν, τα λεφτά τέλειωσαν και ο μικρός γιος συνειδητοποίησε κάποια στιγμή ότι είχε ξοδέψει τα χρόνια -και τα χρήματά του- σε άσκοπες περιπλανήσεις και αναζητήσεις. Είδε, έζησε, έμαθε, γεύτηκε, αλλά σαν το νόστιμον ήμαρ της πατρικής εστίας δεν βρήκε πουθενά. Με την... ουρά στα σκέλια λοιπόν, πήρε το δρόμο της επιστροφής. Ο πατέρας του, πάντα εκεί, πάντα να -τον- περιμένει, του άνοιξε το σπιτικό και την καρδιά του, σαν να μην έλειψε ποτέ. Έδωσε εντολή μάλιστα στους υπηρέτες του να σφάξουν το «μόσχο το σιτευτό», για να γιορτάσουν όλοι μαζί την επιστροφή του άσωτου υιού.

Όταν ο μεγάλος γιος, που όλα αυτά τα χρόνια στεκόταν στωικά στο πλευρό του πατέρα του, επέστρεψε σπίτι από τα χωράφια και είδε τι γινόταν, «ξέσπασε», για πρώτη φορά στη ζωή του. «Τόσα χρόνια δουλεύω για σένα και ποτέ δεν παραμέλησα εντολή σου, και ποτέ δεν έδωσες σε μένα ένα κατσίκι, για να διασκεδάσω με τους φίλους μου• αλλά, όταν ήρθε τούτος ο γιος σου, που σου έφαγε όλη την περιουσία, έσφαξες για χάρη του το θρεμμένο μοσχάρι» είπε στον πατέρα του. Και εκείνος του απάντησε: «Παιδί μου, εσύ πάντα είσαι μαζί μου και όλα τα δικά μου είναι δικά σου• αλλά έπρεπε να διασκεδάσουμε και να χαρούμε, γιατί τούτος ο αδελφός σου ήταν πεθαμένος και ξανάζησε... Ήταν χαμένος και βρέθηκε».

Πέρα από τα όποια χριστιανικά νοήματα, αναγνωρίζετε κάποια πρόσωπα σε αυτήν την ιστορία; Όχι; Διαβάστε προσεκτικότερα τότε, κοιτάζοντας πίσω και πέρα από τις γραμμές... Γιατί ο στωικός και σοφός πατέρας είναι ο Παναθηναϊκός. Ο άσωτος υιός είναι ο Βασίλης Σπανούλης και, φυσικά, τελευταίος, αλλά όχι καταϊδρωμένος στη... διανομή των ρόλων, είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης, στο ρόλο του μεγαλύτερου γιου. Στην... μπασκετική της εκδοχή ωστόσο, η παραβολή του άσωτου υιού έχει ήδη μετουσιωθεί σε πραγματικότητα μία φορά, όταν ο Βασίλης Σπανούλης αναζήτησε την τύχη του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για να επιστρέψει ξανά στη ζεστή «αγκαλιά» του Παναθηναϊκού, έπειτα από ένα αποτυχημένο πέρασμα από το ΝΒΑ και τους Χιούστον Ρόκετς. Αντίθετα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν πάντα εκεί, στις επάλξεις, στο μετερίζι, να ματώνει και να ιδρώνει για τη φανέλα με το «τριφύλλι» στο στήθος...

Την πρώτη φορά, οι... υπηρέτες (οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, δηλαδή), συγχώρησαν, όπως και ο «πατέρας» Παναθηναϊκός, το... ατόπημα του «άσωτου υιού» Σπανούλη. Το «δις εξαμαρτείν», ωστόσο, «ουκ ανδρός σοφού» και... κάπως έτσι, η καλοκαιρινή φυγή του Λαρισαίου γκαρντ για το αντίπαλο «στρατόπεδο», αυτό του Ολυμπιακού, δεν συγχωρήθηκε και δεν θα συγχωρεθεί ποτέ, όπως όλα δείχνουν, από τον κόσμο του Παναθηναϊκού.

Φτάνοντας στο σήμερα, απομένουν μόλις λίγα 24ωρα για το μεγάλο ντέρμπι της ερχόμενης Τετάρτης, όταν «πράσινοι» και «ερυθρόλευκοι» θα αναμετρηθούν στο ΟΑΚΑ και ο... άσωτος υιός θα επιστρέψει στο πατρικό του «σπίτι». Αυτήν τη φορά, ωστόσο, οι «υπηρέτες» δεν θα σφάξουν το... μόσχο το σιτευτό -αντίθετα, μάλιστα: θα προτιμούσαν να «σφάξουν» τον ίδιο. Τα τραγούδια δεν θα λένε λόγια χαράς, αλλά θα περιλαμβάνουν λόγια γνώριμα και... πολυτραγουδισμένα στα ελληνικά γήπεδα, όπως το γνωστό «Σπανούλη, μπ..., π... γιε» και άλλα τέτοια... παραδοσιακά. Και ο ίδιος ο άσωτος υιός δεν θα φορέσει τα καλά του ρούχα για να γίνει ξανά δεκτός στα μέρη που κάποτε ήταν... Θεός, αλλά κράνος και αλεξίσφαιρο -όπως εκμυστηρεύθηκε στον καλό του φίλο, Δήμο Ντικούδη-, καθώς γνωρίζει τι τον περιμένει...

Το κακό είναι ότι τα γνωρίζουμε και όλοι εμείς... Γνωρίζουμε, λίγο-πολύ, τι πρόκειται να αντιμετωπίσει την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ ο Βασίλης Σπανούλης, έχουμε μια εικόνα, μια ιδέα τέλος πάντων για το τι πρόκειται να συμβεί... Και το δεχόμαστε. Το «καταπίνουμε»... Το θεωρούμε αυτονόητο, όπως «αυτονόητες» ήταν κάποτε οι αντιδράσεις των οπαδών της ΑΕΚ για την «προδοσία» του Ντούσαν Μπάγεβιτς, που άφησε τους «κιτρινόμαυρους» και πήγε στον «εχθρό» -ω, τι σύμπτωση!- Ολυμπιακό. Νομιμοποιούμε, με την ένοχη σιωπή μας, την «κόλαση» που θα ζήσει την Τετάρτη στο ΟΑΚΑ ο Βασίλης Σπανούλης...

Για μισό λεπτό, όμως... Μήπως ξεχάσαμε κάτι; Μήπως θα έπρεπε να ρωτήσουμε και το... μεγάλο γιο, Δημήτρη Διαμαντίδη, πώς νιώθει για όλα αυτά; Πώς αισθάνεται που, αυτήν τη μεγάλη βραδιά, δεν θα είναι το δικό του όνομα που θα γίνει σύνθημα στα χείλη; Που δεν θα είναι εκείνος στο επίκεντρο της προσοχής των φίλων του Παναθηναϊκού -παρά τα όσα έχει ζήσει και εξακολουθεί να ζει μαζί τους, τις πίκρες και τις χαρές-, αλλά ο... άσωτος υιός, με τον οποίο θα ασχολούνται όλοι; Πώς νιώθουν, αλήθεια, όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού και ο καθ' όλα άξιος τεχνικός τους, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που, ό,τι κι αν κάνουν την Τετάρτη, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού θα έχουν πάει στο ΟΑΚΑ, μόνο και μόνο για να «ξεχαρμανιάσουν» και να βγάλουν τα απωθημένα τους, βρίζοντας -και όχι μόνο- τον Σπανούλη; Πώς αισθάνονται, αλήθεια, γνωρίζοντας ότι, όσο αίμα κι αν «φτύσουν» στο παρκέ, το μόνο... κόκκινο που θα βλέπουν οι υποστηρικτές τους, θα είναι αυτό της φανέλας του «Kill Bill»; Πολύ θα ήθελα να ξέρω... Δεν θα θέλατε κι εσείς;

ΥΓ: Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2011 στο protothema.gr και μπορείτε να το βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=98958.

Οι 10+1 αθλητικές αντιθέσεις του 2010

Το 2010 έμοιαζε για πολλούς με... δίσεκτο έτος και, σίγουρα, δεν ήταν και από τις καλύτερες χρονιές που θα μπορούσε να έχει ζήσει κανείς... Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στον αθλητισμό: υπάρχουν πολλές στιγμές που θα θέλαμε να κρατήσουμε και να τις δούμε να επαναλαμβάνονται στο... πολλαπλάσιο και τη νέα χρονιά, υπάρχουν όμως και εξίσου πολλές εικόνες και γεγονότα που θα θέλαμε να μην ξαναδούμε, ιδιαίτερα όσον αφορά στον ελληνικό αθλητισμό.

Εν όψει του 2011 λοιπόν, ιδού το κρατάμε ως πολύτιμο αγαθό και εφόδιο από την 1η Ιανουαρίου και ζητάμε από τον Άγιο Βασίλη να μας φέρει μέσα από το σακούλι του, αλλά και τι θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω μας, οριστικά και αμετάκλητα...

1. Κρατάμε... το νέο «ισχυρό άντρα» του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη και την προσπάθειά του, σε συνδυασμό και με τη φιλία του με τον Νίκο Πατέρα του Παναθηναϊκού, να φέρει νέα ήθη και έθιμα στο ταλαιπωρημένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το νέο μεγάλο αστέρι της Super League, που ακούει στο όνομα Κέβον Μιραλάς. Τον Ερνέστο Βαλβέρδε, που, με το ήθος και την αξία του, κοσμεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τον Φετφατζίδη, ή «Έλληνα Μέσι», που δείχνει να έχει λαμπρό μέλλον, εφόσον τα μυαλά του μείνουν κάτω από τα μαλλιά του...
Αφήνουμε πίσω μας... τον Ντουντού. Κούρασε και κουράστηκε...

2. Κρατάμε... την ιστορική αλλαγή φρουράς στην ηγεσία του Παναθηναϊκού. Τον παθιασμένο μαχητή και αρχηγό, πλέον, Τζιμπρίλ Σισέ.
Αφήνουμε πίσω μας... τις διοικητικές παλινωδίες που μαστίζουν τους «πράσινους» λίγο πριν φύγει το 2010. Τον Σίντνεϊ Γκοβού, που έγινε «ανέκδοτο» για τις εξωγηπεδικές του δραστηριότητες. Τον «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», Γιώργο Καραγκούνη. Τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, που, καιρός ήταν πια, έχει «κλατάρει»...

3. Κρατάμε... τον Ισμαέλ Μπλάνκο ως σέντερ φορ, να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο: να σκοράρει. Τον Μανόλο Χιμένεθ, για τους ίδιους λόγους που επικαλεστήκαμε και στην περίπτωση Βαλβέρδε.
Αφήνουμε πίσω μας... τον Ισμαέλ Μπλάνκο ως... δεξί χαφ, να βολοδέρνει εκτός περιοχής. Την παρατεταμένη διοικητική αβεβαιότητα και το «ταμείον, που είναι... πάντα μείον» στην ΑΕΚ. Τον Ντούσαν Μπάγεβιτς.

4. Κρατάμε... τον ανεβασμένο ΠΑΟΚ, που δείχνει συχνά-πυκνά ότι έχει τα φόντα να μπει και πάλι «σφήνα» ανάμεσα στους τρεις του πρώην ΠΟΚ.
Αφήνουμε πίσω μας... την «τρικυμία» στον πάγκο της ομάδας της Θεσσαλονίκης με τις συνεχείς αλλαγές προπονητών (Δερμιτζάκης αντί Μπερέτα, Χάβος αντί Δερμιτζάκη και έχει ο Θεός...) και τα συνεχή σκαμπανεβάσματα στην απόδοση των παικτών της, που αποτελούν «τροχοπέδη» στην προσπάθεια να γίνει το βήμα παραπάνω.

5. Κρατάμε... τον Άρη που είδαμε στο Europa League.
Αφήνουμε πίσω μας... τον Άρη του ελληνικού πρωταθλήματος.

6. Κρατάμε... την αναγεννημένη Ξάνθη, τη δυνατή Καβάλα, τον πάντα υπολογίσιμο Εργοτέλη, το φιλόδοξο Ατρόμητο και τον... σαν έτοιμο από καιρό «νεοφώτιστο», Ολυμπιακό Βόλου.
Αφήνουμε πίσω μας... παραδοσιακές δυνάμεις, όπως τη Λάρισα που «χαροπαλεύει» και τον Πανιώνιο της φθοράς και της αφθαρσίας...

7. Κρατάμε... την Εθνική ομάδα που φτιάχνει ο Φερνάντο Σάντος. Αποπνέει υγεία και μας επιτρέπει να ελπίζουμε ότι τα καλύτερα βρίσκονται μπροστά... Τον ίδιο τον Πορτογάλο τεχνικό, που έχει σαφές πλάνο και όραμα για την ανασυγκρότηση και την παραγωγική διαδικασία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αρκεί να το υλοποιήσει...
Αφήνουμε πίσω μας... τις οικειοθελείς, αλλά ανεξήγητες αποχωρήσεις μελών του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, όπως ο Γκέκας, ο Κυργιάκος, ο Αμανατίδης... Το «γιατί», πέρα από κάποιες «διαρροές» και «μισόλογα», δεν το μάθαμε ποτέ...

8. Κρατάμε... τη «διαστημική» Μπαρτσελόνα, που αναγκάζει ακόμα και τους φανατικότερους πολέμιούς της να υποκλιθούν στο μεγαλείο της... Είναι πια πιο βέβαιο από ποτέ ότι αυτή είναι η σπουδαιότερη ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών... την Ίντερ και τη Ρεάλ Μαδρίτης του Ζοζέ Μουρίνιο... την υπέροχη Ντόρτμουντ του Γιούργκεν Κλοπ... τα «πιτσιρίκια» της Άρσεναλ και την πάντα μεγάλη, όσο και αν αποδυναμωθεί, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ισπανία, επίσης...
Αφήνουμε πίσω μας... την Ίντερ του Ράφα Μπενίτεθ (καλά, εσύ έφυγες νωρίς)... Την παραπαίουσα Λίβερπουλ... Την κουρασμένη Τσέλσι... Τη βαριεστημένη Μπάγερν Μονάχου και τη Μίλαν των «κουρασμένων παλικαριών» -πλην Ιμπραΐμοβιτς. Την «ηττοπαθή» Ολλανδία του ενός ακόμα (έφτασε τους τρεις, αισίως) χαμένου τελικού σε Μουντιάλ...

9. Κρατάμε... την αέναη και «αιώνια» κόντρα Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, που συντηρεί το -όποιο- ενδιαφέρον για το ελληνικό μπάσκετ... Την ελπίδα ότι, μετά το «κάζο» του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, η Εθνική μας ομάδα δεν μπορεί να πέσει πιο χαμηλά, αλλά μόνο να σηκώσει ανάστημα και να επιστρέψει στις υψηλές πτήσεις, όπως μας έχει συνηθίσει...
Αφήνουμε πίσω μας... τα επεισόδια, τις εκκενώσεις γηπέδων και τις άδειες κερκίδες της ελληνικής Α1... Την Εθνική του Καζλάουσκας... Το πικρό «ρέκβιεμ» του Δημήτρη Διαμαντίδη με τη «γαλανόλευκη» στο στήθος.

10. Κρατάμε... τους πρωταθλητές Λέικερς, τους αναγεννημένους «λεβεντόγερους» των Σέλτικς, το νέο ενδιαφέρον που δίνει στο ΝΒΑ η «Αγία Τριάδα» των Τζέιμς, Ουέιντ και Μπος στο Μαϊάμι, καθώς και η αφύπνιση παραδοσιακών δυνάμεων, όπως οι Σικάγο Μπουλς και οι Νιου Γιορκ Νικς.
Αφήνουμε πίσω μας... τους γίγαντες με «πήλινα» πόδια, Γιάο Μινγκ και Γκρεγκ Όντεν... Κρίμα το μπόι τους.

11. Όσον αφορά, τέλος, στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα, εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ, κρατάμε όλες τις επιτυχίες των αθλητών μας στα λεγόμενα «μικρά» αθλήματα και, σίγουρα, αφήνουμε πίσω μας την αδιαφορία της ελληνικής Πολιτείας γι' αυτά τα παιδιά... Αν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν έστω τα προς το ζην, τότε πώς μπορούμε να τους ζητάμε να συνεχίσουν να μας φέρνουν μετάλλια και διακρίσεις;

Καλή χρονιά!

ΥΓ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε και στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=97711, στις 31 Δεκεμβρίου 2010.