Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές...

Αυτήν τη φορά, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά... Πέρυσι ήταν η διαιτησία, η αδικία, τα «καπρίτσια» των κακομαθημένων σταρ, η κλίκα των Αργεντινών, οτιδήποτε άλλο δηλαδή, εκτός από τις ευθύνες του προπονητή. Φέτος, η διαιτησία στον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης και τα «όργια» του Κουκουλάκη πήγαν να γίνουν πάλι «στάχτη στα μάτια», να «κουκουλώσουν» την αλήθεια που τόσο εξώφθαλμα αποκάλυπτε ο «καθρέφτης», ο αγωνιστικός χώρος...

Αυτή η ομάδα, αυτή η ΑΕΚ, δεν θα μπορούσε να πάει μακριά... Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος, έμοιαζε με τον ασθενή που παραμένει στη ζωή με τεχνητή υποστήριξη... Πόσο λοιπόν θα κρατούσε αυτό; Τρία χρόνια; Και πολύ κράτησε... Και η παραίτηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν ο μοναδικός δρόμος. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Εάν η ομάδα χρειάζεται ένα «ηλεκτροσόκ» για να συνέλθει, όπως τόσο κλισεδιάρικα συνηθίσαμε να λέμε, τότε δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάλληλη στιγμή, για να γίνει αυτό. Ήττα με 3-1 από το νεοφώτιστο Ολυμπιακό Βόλου. Είχαν προηγηθεί το 2-2 με τον Αστέρα Τρίπολης, στον οποίο -σημειωτέον- ο Ολυμπιακός έκανε το Σάββατο 33 (!) τελικές προσπάθειες, η ήττα από την επίσης «πρωτάρα» Κέρκυρα με 2-1 και τα 16 (!) σουτ από τους πιτσιρικάδες της Χάιντουκ, σε μια νύχτα που η ομάδα κέρδισε... με τα ψέματα και πήγε για ύπνο, με την ψευδαίσθηση ότι όλα ήταν καλά. Φευ...

Δεν φεύγει με ψηλά το κεφάλι ο «Ντούσκο». Αυτό θα συνέβαινε, ίσως, εάν το διέπραττε μετά τον προπηλακισμό του στο φιλικό με την Καλλιθέα. Θα καταλάβαινε ακόμα και ο πιο κενός περιεχομένου νους, ότι δεν πήγαινε άλλο. Τώρα, όμως, φεύγει με το κεφάλι χαμηλά και την ουρά στα σκέλια. Αυτή η ΑΕΚ, η δική του ΑΕΚ, που στις αρχές του καλοκαιριού του... θύμιζε την ομαδάρα του '90, έφτασε να αποτελεί τη... χαρά του παιδιού, του νεοφώτιστου και του μικρομεσαίου, που έμπαινε στο γήπεδο και την κοιτούσε στα μάτια, αντί να την φοβάται και να την σέβεται. Έγινε η ΑΕΚ, την οποία ο Μπέος «απείλησε» με «τριάρα» και, όχι μόνο το είπε, αλλά και το έκανε! Τέσσερις μόλις βαθμοί κόντρα σε Κέρκυρα, Σέρρες, Τρίπολη και Βόλο; Αστεία πράγματα...

Δεν είναι αργά για την ΑΕΚ. «Παίζεται» το πρωτάθλημα ακόμα, είναι νωρίς, υπάρχουν παίκτες στο ρόστερ με προσωπικότητα και αξία, που μπορούν να το «παλέψουν». Ουτοπικό, ίσως, αλλά όχι ακατόρθωτο. Θα χρειαστεί ωστόσο ένας προπονητής με εξίσου ισχυρή προσωπικότητα και «τσαμπουκά», που θα θελήσει να «ελαφρύνει» την ομάδα από «βαρίδια» που την καθηλώνουν αγωνιστικά... Και είναι πολλά αυτά: Γιάχιτς, Λεονάρντο, Μάκος, Ντάντομο (ποιος είναι πάλι αυτός, είπατε;), Λαγός... Ο Γκέντσογλου, που πάει να γίνει νέος... Ταχτσίδης, ο «περιπατητής» Σκόκο, που διαλέγει ματς... Μακάρι όλοι αυτοί να βρουν ένα κίνητρο με το νέο τεχνικό, μακάρι αυτός ο νέος τεχνικός να βρει πώς θα τους αξιοποιήσει. Σε αντίθετη περίπτωση, ωστόσο, θα πρέπει -επιτέλους- να τους ξεφορτωθεί. Η πρώτη προτεραιότητα, όμως, η πρώτη πρόκληση, θα είναι να δώσει στην ομάδα μια αγωνιστική ταυτότητα, ένα συγκεκριμένο στιλ και αγωνιστικές αρχές, μακριά από το «κουτουρού» και το «τουρλουμπούκι». Αυτό θα είναι το σημείο-«κλειδί».

Είναι καλό, εν τέλει, που φεύγει ο Μπάγεβιτς. Από μικρός ακόμα, θυμάμαι τον εαυτό μου να συλλογίζεται και να απορεί: «Μα, καλά, κάθε φορά που η ΑΕΚ θα τα βρίσκει... σκούρα, θα στρέφεται στη λύση Μπάγεβιτς; Άλλοι προπονητές δεν υπάρχουν;». Υπάρχουν, είναι η απάντηση. Αρκεί να ψάξεις να τους βρεις. Αξίζει τον κόπο, το χρόνο, το -όποιο- χρήμα...

Δεν είναι πανάκεια ο Μπάγεβιτς για την ΑΕΚ, όπως δεν είναι και ο Βαλβέρδε, π.χ., για τον Ολυμπιακό. Ζωή υπήρξε και πριν από αυτούς, θα συνεχιστεί και μετά από αυτούς. Το καλό για όλους όσους... βαυκαλίζονταν με τον Μπάγεβιτς, για όλη την «κιτρινόμαυρη» οικογένεια φρονώ, είναι η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας πως η «απάντηση» σε κάθε πρόβλημα της ομάδας δεν μπορεί να είναι ο Σερβοέλληνας τεχνικός. Αντίθετα, μπορεί αυτός να είναι το πρόβλημα, με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια πάντα, και όχι με κριτήρια... Χατζηχρήστου. Δεν υπάρχουν «βάτραχοι», δεν υπάρχουν «πρίγκιπες» που θα ξυπνήσουν με ένα φιλί την «ωραία κοιμωμένη» ΑΕΚ. Υπάρχει μόνο ο σκληρός ρεαλισμός της 13ης θέσης στη βαθμολογία μετά από τέσσερις αγωνιστικές και η πενιχρή συγκομιδή των τεσσάρων βαθμών, αντί των 12 «φυσιολογικών». Υπάρχει μόνο η αλήθεια της παραδοχής ότι ο Μπάγεβιτς, πια, δεν μπορούσε, δεν μπορεί, αυτό ήταν... End of story, τέλος του παραμυθιού. Ο «πρίγκιπας» δεν μένει πια εδώ.

This could be the end of a beautiful friendship...

Τελικά, ένας Δαλούκας ήταν αρκετός, για να διαγράψει μονομιάς τους... τόνους μελανιού που χύθηκαν από εντολοδόχους, παρατρεχάμενους, «λαμόγια», φαντασιόπληκτους ή, απλώς, αδαείς, αφελείς και «ρομαντικούς», προκειμένου να περιγραφεί αυτή η «υπέροχη» φιλία μεταξύ των Νικόλα Πατέρα και Βαγγέλη Μαρινάκη και η «νέα εποχή» στις σχέσεις του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό. Το «τσεκούρι του πολέμου» ξεθάφτηκε πριν καλά-καλά θαφτεί και τα... όργανα άρχισαν από τη 2η, κιόλας, αγωνιστική. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, δηλαδή, από το αναμενόμενο, για όσους τουλάχιστον δεν συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι των σπηλαίων, που μόλις ανακάλυψαν τη φωτιά...

Το μπάσκετ των ονείρων μας και ο παίκτης-όνειρο...

Βγαλμένος, θαρρείς, από τις καλύτερες μπασκετικές μας «ονειρώξεις», ο ημιτελικός του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας ανάμεσα στην «οικοδέσποινα» και τη δευτεραθλήτρια Ευρώπης Σερβία τα είχε όλα... Συγκινήσεις, θέαμα, αγωνία, εκπληκτικές ατομικές και ομαδικές ενέργειες, μεγάλες προσωπικές εμφανίσεις, πάθος, δύναμη, νεύρα, εξαιρετική ατμόσφαιρα και, φυσικά, τα απαραίτητα διαιτητικά «φαλτσοσφυρίγματα»... Το τελικό 83-82 έστειλε την Τουρκία στο μεγάλο τελικό της Κυριακής (21.30) κόντρα στις ΗΠΑ και άφησε την ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς, του Μίλος Τεόντοσιτς και του (εκπληκτικού) Μάρκο Κέσελι με το παράπονο...

Σερβία-Τουρκία 82-83:



Στον πρώτο ημιτελικό, οι ΗΠΑ, οιστρηλατούμενες από έναν εκπληκτικό Κέβιν Ντουράντ, που σταμάτησε στους 38 πόντους, πήραν μια σχετικά εύκολη νίκη επί της μαχητικής και άξιας συγχαρητηρίων, σε κάθε περίπτωση, Λιθουανίας, με 89-74.

Δείτε το βίντεο:

Οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Παρά την ελάχιστη προβολή -σε σχέση με τα άλλα «μεγάλα» ευρωπαϊκά πρωταθλήματα-, η Bundesliga συνεχίζει να εντυπωσιάζει με πολλά γκολ και ανατροπές.

«Χορταίνει» το μάτι καλό ποδόσφαιρο ακόμα και χωρίς γκολ σε ματς όπως αυτό της Μπάγερν Μονάχου με τη Βέρντερ Βρέμης (0-0), πολυδιαφημισμένες (βλ. Σάλκε) ομάδες παραπαίουν, η Χόφενχαϊμ, με τον Ιμπίσεβιτς ξανά υγιή, ξεκινά εντυπωσιακά, η Ντόρτμουντ δείχνει ικανή για σπουδαία πράγματα φέτος και ακόμα και ο Φάνης Γκέκας των «ειδικών συνθηκών» δείχνει να βρίσκει άλλη μια ποδοσφαιρική «Ιθάκη»...

Δείτε τα βίντεο που ακολουθούν με στιγμιότυπα από την 3η αγωνιστική της Bundesliga:

To «flipside» της Βαρκελώνης...

Για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τα είχαμε ξαναπεί, μετά την ισοπαλία με τη Φούλαμ. Η ομάδα του σερ Άλεξ Φέργκιουσον πετάει «φωτιές» στην επίθεση, έστω και χωρίς τον Γουέιν Ρούνεϊ στη σύνθεσή της, αλλά στην άμυνα «μπάζει»... Τρανή απόδειξη, η αναμέτρηση με την Έβερτον το Σάββατο στο «Γκούντισον Πάρκ», όταν οι «μπέμπηδες» προηγήθηκαν με 3-1 και έδειξαν να «καθαρίζουν» το ματς. Φευ... Οι γηπεδούχοι δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη και, με δύο γκολ στις καθυστερήσεις, πήραν την ισοπαλία και τον πολύτιμο βαθμό, αναγκάζοντας τη Γιουνάιτεντ να δει και την άλλη πλευρά (Βαρκελώνη 1999, τελικός Champions League με την Μπάγερν) του νομίσματος...

Δείτε το βίντεο:

Βίοι αντίθετοι στην Ισπανία

«Μπαμ» ηκούσθη στον αέρα... Η μεγαλύτερη έκπληξη του Σαββατοκύριακου στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σημειώθηκε στο «Καμπ Νου». Εκεί, ο Ισπανός... Ηρακλής (η νεοφώτιστη Έρκουλες, δηλαδή) επιβλήθηκε της Μπαρτσελόνα με 2-0, προκαλώντας αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Ο Παραγουανός διεθνής στράικερ Νέλσον Βαλντές ήταν το πρόσωπο της αναμέτρησης, καθώς πέτυχε και τα δύο γκολ των νικητών.

Μπαρτσελόνα-Έρκουλες 0-2:



Αντίθετα, η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε το πρώτο της «τρίποντο» με τον Ζοζέ Μουρίνιο στον πάγκο, επικρατώντας, δύσκολα, στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», της Οσασούνα με 1-0. Το μοναδικό τέρμα της αναμέτρησης σημείωσε ο Ρικάρντο Καρβάλιο στο 48ο λεπτό.

Δείτε το βίντεο:

«Γκέλες» αλά ιταλικά!

Ροναλντίνιο. Πάτο. Ιμπραΐμοβιτς. Ρομπίνιο. Ο «δικός μας», Σωκράτης Παπασταθόπουλος, στην άμυνα. Κι όμως... Για άλλη μια φορά, αποδείχθηκε ότι οι «φανφάρες» και τα πολλά λόγια είναι καλά για να δίνουν τίτλους και να γεμίζουν πρωτοσέλιδα, αλλά το γήπεδο είναι ο «καθρέφτης».

Και, κόντρα στην Τσεζένα του Παναγιώτη Ταχτσίδη (δεν αγωνίστηκε), ο «καθρέφτης» έδειξε μια Μίλαν... άσχημη και παραμορφωμένη, η οποία θέλει ακόμα πολύ δρόμο, μέχρι να επανέλθει σε πραγματικά ανταγωνιστικό επίπεδο και να αποτινάξει από πάνω της το «ζυγό» της συμπολίτισσας Ίντερ στο Campionato. Από τον Λεονάρντο πέρυσι, στον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι φέτος, οι «μαθητευόμενοι μάγοι» είναι, βέβαια, ένα πρόβλημα...

Τσεζένα-Μίλαν 2-0:



«Εφιαλτική» βραδιά και για τη Ρόμα στη Σαρδηνία, όπου γνώρισε τη συντριβή από την Κάλιαρι με 5-1.

Δείτε το βίντεο:

Δεν υπάρχει!

Ειλικρινά, δεν μπορώ να γράψω κανένα σχόλιο... Η εικόνα στο παρακάτω βίντεο μιλάει από μόνη της! Για την ιστορία και μόνο, το στιγμιότυπο είναι από τον αγώνα μεταξύ των ομάδων MAS Fes και FAR Rabat για το Κύπελλο Μαρόκου, που οδηγήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι. Ένα είναι βέβαιο: θα γελάσετε με την καρδιά σας!

Από άλλον πλανήτη!

Από το... πουθενά, η Λιθουανία βρίσκεται στους «4» του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας και, με εμφανίσεις όπως αυτή στον προημιτελικό κόντρα στην Αργεντινή, δικαιούται να προσβλέπει σε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα, έστω και αν στο δρόμο της θα βρεθούν τώρα οι ΗΠΑ.

Το βίντεο που ακολουθεί είναι... λίγο, για να αποδώσει με ακρίβεια το πόσο «διαστημικό» μπάσκετ έπαιξε η παρέα του Κλέιζα στο 104-85 επί της αντίστοιχης του Σκόλα...

Κορίτσια, ο Κριστιάνο!

Εντάξει, στον πειρασμό που ακούει στο όνομα «Λαρίσα Ρικέλμε» δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και της αφιερώσαμε μία ανάρτηση, συνοδευόμενη, βεβαίως βεβαίως, και από τα απαραίτητα «καυτά» βιντεάκια...

Επειδή, όμως, όλο και καμιά γυναίκα μπορεί να μας διαβάζει, θα πρέπει να τηρήσουμε τις ισορροπίες... Τα γούστα, βέβαια, ποικίλλουν -ειδικά όταν μιλάμε για το «ασθενές φύλο», άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου-, αλλά δεν είναι λίγες οι φίλες που βρίσκουν σέξι τον «πολύ» Κριστιάνο Ρονάλντο.

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, κορίτσια, αλλά χαλάλι... Για τα μάτια σας μόνο...



ΥΓ: Ένα ομολογουμένως πανέξυπνο «promo», που «παίζει» και με την πρόσφατη ερωτική «περιπέτεια» του Πορτογάλου σούπερ σταρ, από την οποία προέκυψε ένα παιδί...

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα...

Δεν θα μπορούσα ποτέ να βάλω στον ίδιο «ντορβά» τις αποχωρήσεις του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Φάνη Γκέκα από τις εθνικές μας ομάδες μπάσκετ και ποδοσφαίρου, αντίστοιχα, των ανδρών.

Η πρώτη με στενοχωρεί, με «ενοχλεί» και με προβληματίζει, τόσο όταν αναζητώ την αφορμή και την αιτία της, όσο και όταν σκέφτομαι την έλλειψη ορατής στον ορίζοντα εναλλακτικής λύσης, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Η δεύτερη, αντίθετα, μάλλον με ικανοποιεί. Την αντιμετωπίζω περισσότερο υπό το πρίσμα του «στο καλό και να μας γράφεις» -όπως έκανα και στις αντίστοιχες περιπτώσεις των Γιάννη Αμανατίδη και Σωτήρη Κυργιάκου-, παρά του «και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς Γκέκα; Ήταν κι αυτός μια κάποια λύση...». Θέλουν, όπως επίσης μαθαίνω, να αποχωρήσουν και οι Τζόρβας, Σεϊταρίδης; Ακόμα καλύτερα... Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο καλά. Και όσο πιο γρήγορα, κύριοι, παρακαλώ πολύ. Μην σπρώχνεστε, αλλά και μην αργείτε...

Τον προσεχή Οκτώβριο, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα αντιμετωπίσει τη Λετονία και το Ισραήλ στο πλαίσιο των προκριματικών του Euro 2012 και, καλό θα ήταν, μέχρι τότε, να έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο, να ξέρει και ο Φερνάντο Σάντος με ποιους παίκτες θα πορευτεί από δω και μπρος. Ξεκάθαρες θέσεις και επιχειρήματα από τους αποχωρήσαντες δεν αναμένουμε, ούτως ή άλλως. Μόνο μισόλογα για «ειδικές συνθήκες» και ανεπαρκείς δικαιολογίες, που κάνουν περισσότερο κακό στην εικόνα της ομάδας και στην έξωθεν «καλή μαρτυρία», που έδειχνε να αποκτά επί εποχής Ρεχάγκελ.

Αντί, λοιπόν, να ζητάμε από τους διεθνείς που κλείνουν την πόρτα της Εθνικής, απαντήσεις που δεν θα δοθούν ποτέ, ας τους ευχαριστήσουμε για την -αμφισβητήσιμη- προσφορά τους και ας ενθαρρύνουμε και όλους όσοι επιθυμούν να τους ακολουθήσουν, να το πράξουν το συντομότερο δυνατό. Η «εποχή Σάντος», αν θέλουμε να εξελιχθεί εξίσου καλά όσο αυτή του προκατόχου του, θα πρέπει να γίνει με ξεκάθαρες αρχές, πάνω σε στέρεες βάσεις και, πρωτίστως, με παίκτες που «διψούν» για ποδόσφαιρο, που είναι συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι να δώσουν το 100% στην Εθνική. Μόνο έτσι θα έχει τη δυνατότητα η ομάδα να προχωρήσει μπροστά, χωρίς... μιζέρια και... μισόλογα που «δηλητηριάζουν» το κλίμα. Ας μετρηθούν, λοιπόν, να δουν πόσοι είναι, και αναλόγως ας πορευθούν...

ΥΓ: Όσο για τον Δημήτρη τον Διαμαντίδη και τη δική του αποχώρηση από την Εθνική μπάσκετ, επιτρέψτε μου να εκφράσω τη διαφωνία μου. Και νωρίς είναι (δεν τον πήραν, δα, και τα χρόνια), και πολλά έχει ακόμα να προσφέρει ο «Μητσάρας» και θα ήθελα να τον δω πραγματικό ηγέτη στα δύσκολα, μπροστάρη στην επόμενη μέρα της Εθνικής μετά από μια αποτυχημένη διοργάνωση και όχι ως τον πρώτο που... σπεύδει να εγκαταλείψει το καράβι που βουλιάζει. Ό,τι και αν πει ο καθένας μας ωστόσο, είναι μια καθαρα προσωπική και σεβαστή επιλογή.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όμως, και επιτρέψτε μου να το μοιραστώ μαζί σας, είναι το εξής: Γιατί όλα αυτά τα παλικάρια που αποχωρούν από τις εθνικές τους ομάδες, πιπιλίζουν πάντα την ίδια «καραμέλα»; Γιατί όλοι μιλάνε για την «επόμενη γενιά, που έρχεται από πίσω και μπορεί να προσφέρει πολλά», γιατί προσπαθούν να μας πείσουν ότι θέλουν «να κάνουν χώρο στα νέα παιδιά»; Αν είναι τόσο... ανιδιοτελείς, γιατί δεν «κάνουν χώρο στα νέα παιδιά», αποχωρώντας όχι από την Εθνική, αλλά από τους συλλόγους τους; Εκεί δεν έχει... «επόμενη γενιά, που έρχεται από πίσω»; Ή, απλά, δεν θέλουν να χάσουν το... παραδάκι και κάνουν τους «μάγκες» στην πλάτη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, επειδή, πολύ απλά, τους... παίρνει;

Εσύ, εν προκειμένω, Δημήτρη Διαμαντίδη, είπες στη δημόσια τηλεόραση, ανακοινώνοντας το «αντίο» σου στην Εθνική, ότι «σίγουρα, υπάρχουν παιδιά που έρχονται από πίσω και θα δώσουν πολλά». Γιατί να πιπιλίσεις κι εσύ την ίδια «καραμέλα»; Τους έχεις δει, πραγματικά, αυτούς που «έρχονται από πίσω»; Ξέρεις τι έκαναν φέτος στις δικές τους διεθνείς υποχρεώσεις οι «μικρές» Εθνικές; Μάλλον όχι, γι' αυτό και λες ότι «θα δώσουν πολλά». Μπορεί και να το κάνουν, δεν αντιλέγω. Αλλά όχι ακόμα. Θέλουν πολλά «ψωμιά»...

Έπεσαν οι μάσκες...

Δεδομένο Νο1: «Καλόπαιδο» ο Τεόντοσιτς, υπερτιμημένος ίσως, αλλά, πραγματικά, έχει μεγάλα... καρύδια!
Δεδομένο Νο2 (συνέχεια από το προηγούμενο): Όχι, Κώστα Τσαρτσαρή, ο Τεόντοσιτς δεν «τρώει» τη θέση κανενός Έλληνα, αγωνιζόμενος στον Ολυμπιακό. Εκτός αν ξέρεις εσύ κάποιον καλύτερό του, οπότε πάω πάσο...
Δεδομένο Νο3: Οι Ισπανοί είναι ανίκητοι, μόνο όταν δεν ξέρεις πως να τους αντιμετωπίσεις και... τα κάνεις πάνω σου, όποτε τους βρίσκεις μπροστά σου.

Και μία ερώτηση: Γιατί οι Σέρβοι δεν «διαλύθηκαν» μετά τις τιμωρίες για τα γεγονότα του «Ακρόπολις», αλλά συσπειρώθηκαν και βρήκαν τη δύναμη να αποκλείσουν τους παγκόσμιους πρωταθλητές Ισπανούς; Μήπως γιατί, αντίθετα με την Ελλάδα, στον πάγκο τους καθόταν ένας πραγματικός προπονητής, και όχι ο... «μαρμαρωμένος βασιλιάς»; Λέω, μήπως;

I love this game!

Την ώρα που κάποιοι αναζητούσαν -μάταια- την ομορφιά του ποδοσφαίρου στην αναμέτρηση της Κροατίας με την Ελλάδα, το μπάσκετ αναδεικνυόταν στην ύψιστη μορφή του...

Ευχαριστούμε, Αργεντινή και Βραζιλία... Ευχαριστούμε, κ.κ. Σκόλα, Ντελφίνο, Χουέρτας και Μπαρμπόσα... Μακάρι κάποιοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά σας και να καταλάβουν ότι αυτό είναι το πραγματικό μπάσκετ, και όχι ο «κλεφτοπόλεμος»...

Αργεντινή-Βραζιλία 93-89:

Στα φιλικά καλά πάει...

Εάν το Μουντιάλ αποτελούσε απλά ένα τουρνουά προετοιμασίας και όχι τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο, η Αργεντινή θα ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια! Μέχρι να βρει ωστόσο την ισορροπία ανάμεσα στον καλό και τον κακό της εαυτό, η «μπιανκοσελέστε» θα αρκείται σε αποτελέσματα όπως το χθεσινό (φιλικό) 4-1 επί της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ισπανίας...

Δείτε το βίντεο:

Ιδού η Ρόδος...

Του πέταξαν το... γάντι. Εκείνος άργησε λίγο, αλλά ανταποκρίθηκε. Το σήκωσε, είπε «ορίστε κύριοι, αφού θέλετε την ΠΑΕ, ελάτε να την πάρετε» -δεν στέκομαι σε ποσοστά, αλλά στην ουσία του πράγματος- και δικαιούται να νιώθει ότι έπραξε το καθήκον του, μην κλείνοντας τα αυτιά του στη «γιούχα» των οπαδών και στο εξεγερμένο λαϊκό αίσθημα, που συνοψίστηκαν στο γνωστό «πούλα - φύγε». Περί Γιάννη Βαρδινογιάννη ο λόγος, όπως ίσως θα καταλάβατε...

Ο «Τζίγκερ» όμως δεν βρίσκεται πλέον στο προσκήνιο ή, καλύτερα, θα αποτραβηχτεί στο παρασκήνιο μετά τα γεγονότα και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Τα φώτα της δημοσιότητας, και μαζί και η ευθύνη για ένα μεγάλο Παναθηναϊκό, συνεπή και αντάξιο της ιστορίας του, πέφτουν πλέον στους Νικόλα Πατέρα και Ανδρέα Βγενόπουλο. Και αν ο πρώτος έχει επανειλημμένα, με λόγια και έργα, αποδείξει ότι δεν φοβάται να μπει μπροστά και να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη για το «τριφύλλι», είναι ο «Mr MIG» που καλείται να (απο)δείξει πόσα ακριβώς απίδια χωράει ο -δικός του- σάκος...

Όσοι, φίλοι του Παναθηναϊκού και μη, θεωρούν ότι ο κ. Βγενόπουλος είναι «λεφτάς», για να το πούμε απλά, δεν κάνουν, φυσικά, λάθος, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι πέφτουν μέσα 100%. Ο άνθρωπος δεν είναι ιδιοκτήτης της MIG, αλλά, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε άρθρο του Β. Κώτση στην εφημερίδα Το Βήμα, στις 4 Νοεμβρίου του 2007, «θα προτείνεται και θα ψηφίζεται από την Dubai Financial Group (τον επενδυτικό βραχίονα του Εμιράτου) για να υπηρετεί στην κορυφαία εκτελεστική θέση τόσο στη ΜΡΒ όσο και στη MIG για διάστημα πέντε ετών».

Στο ίδιο άρθρο διαβάζω ακόμη τα εξής ενδιαφέροντα: «... οι Άραβες εξαγόρασαν έναντι 237 εκατ. ευρώ το ποσοστό του κ. Βγενόπουλου στη Marfin Popular Bank, μηδενίζοντας έτσι τη συμμετοχή του στην τράπεζα, ενώ στην επενδυτική εταιρεία MIG το ποσοστό του ιδρυτή του ομίλου είναι της τάξεως του 1%... Ο κ. Βγενόπουλος εξακολουθεί και κατέχει το 1% της MIG (αποτιμάται στα 50 εκατ. ευρώ), ενώ τον επόμενο μήνα θα λάβει 6 εκατ. μετοχές της ΜΡΒ στο πλαίσιο του προγράμματος stock option της τράπεζας».

Τι κρατάω, λοιπόν, από όλα αυτά, με το απλό μου το μυαλό; Ο κ. Βγενόπουλος έχει εκτελεστικό ρόλο στη MIG και στην MPB. Δεν διαχειρίζεται χρήματα δικά του, αλλά των μετόχων. Δεν λαμβάνει εκείνος τις αποφάσεις, αλλά τις εκτελεί. Όσοι, λοιπόν, περιμένουν ότι θα έχει διαφορετικό ρόλο στον Παναθηναϊκό, πλανώνται πλάνην οικτράν και καλό θα ήταν να κρατήσουν μικρότερο «καλάθι»... Πιθανότατα, ο Νικόλας Πατέρας θα αποφασίζει και ο Ανδρέας Βγενόπουλος θα εκτελεί, αν θέλουμε να περιορίσουμε το διοικητικό μοντέλο του «τριφυλλιού» στους δύο άνδρες μόνο.

Είναι δεδομένο, άλλωστε, ότι ο κ. Βγενόπουλος δεν θέλει να γίνει ο νέος μεγαλομέτοχος (στα πρότυπα της οικογένειας Βαρδινογιάννη), αλλά να θέσει σε εφαρμογή το πλάνο της ευρείας πολυμετοχικότητας, ενεργοποιώντας τα μέλη της Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης (ΠΕΚ) και συγκροτώντας ένα ισχυρό γκρουπ επιχειρηματιών και εφοπλιστών γύρω από τον Παναθηναϊκό.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, ότι το μέλλον δεν διαγράφεται λαμπρό για τον Παναθηναϊκό. Το «άνοιγμα» στους οπαδούς, με στόχο την ισχυροποίηση τόσο της ΠΑΕ όσο και του Ερασιτέχνη, είναι ξεκάθαρο δείγμα των προθέσεων των κ.κ. Πατέρα και Βγενόπουλου. Συνεπώς, το παρόν κείμενο έχει ως μόνο στόχο να συνδράμει, τρόπον τινά, στην αποσαφήνιση των ρόλων των δύο, πλέον, «ισχυρών ανδρών» της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, σε περίπτωση που κάποιοι τα έχουν μπερδέψει λίγο... Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, και μόνο...

Τραγωδία...

Θρήνος στον κόσμο της μηχανοκίνησης για τον αδόκητο χαμό του 19χρονου Σόγια Τομιζάβα, που άφησε την τελευταία του πνοή μετά από ένα τρομακτικό δυστύχημα στο Σαν Μαρίνο. Ο άτυχος Ιάπωνας ήταν ο νικητής του πρώτου αγώνα στην ιστορία της κατηγορίας των Moto 2.

Μετά το τραγικό περιστατικό που θα παρακολουθήσετε στο παρακάτω βίντεο, ο άτυχος αναβάτης, αν και αρχικά φάνηκε να συνέρχεται, μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο της πίστας, όπου και απεβίωσε, μετά από μια περίπου δίωρης διάρκειας «μάχη» για να κρατηθεί στη ζωή...

Υπερθέαμα...

Η «μούσα» του Μουντιάλ, Λαρίσα Ρικέλμε, είδε την καριέρα της να «απογειώνεται» μέσα από τις «καυτές» της εμφανίσεις στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και τα εξώφυλλα να διαδέχονται το ένα το άλλο με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που η σέξι Παραγουανή πετάει τα ρούχα της... Τελευταίες της «περιπέτειες», οι φωτογραφήσεις για το βραζιλιάνικο «Playboy» και για το περιοδικό «Paparazzo». Enjoy!

«Μήτσος», ο υπερκομματικός...

Έπειτα από 126 συμμετοχές με τη φανέλα της «γαλανόλευκης» από το 2001 έως το 2010 (μοναδικό «διάλειμμα», το Ευρωμπάσκετ του 2009), ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανακοίνωσε το Σάββατο, 4 Σεπτεμβρίου 2010, αμέσως μετά την ήττα από την Ισπανία στους «16» του Μουντομπάσκετ, την αποχώρησή του από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, σε ηλικία μόλις 30 ετών. ΜΑΚΑΡΙ να ανακαλέσει, αλλά, εάν το κάνει, θα βρεθεί ενδεχομένως «υπόλογος» απέναντι στον άνθρωπο Διαμαντίδη...

Αντί άλλου επιλόγου, λοιπόν, ένας «μίνι» φόρος τιμής, με αδιάψευστο μάρτυρα την εικόνα...

Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν...

Για πρώτη φορά από το 2001 (και με εξαίρεση το «άγραφο» 2002), η Εθνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών, η «επίσημη αγαπημένη», έμεινε εκτός προημιτελικών μιας διοργάνωσης, στην οποία συμμετείχε. Το ό,τι αποτύχαμε λοιπόν, δεν τίθεται καν προς διαπραγμάτευση. Είναι «ηλίου φαεινότερον» και σωστά το έθεσε ο Γιάννης ο Μπουρούσης: «Αποτύχαμε. Τέλος».

Γιατί αποτύχαμε, όμως; Έφταιξαν όσα συνέβησαν στο φιλικό με τη Σερβία και λειτούργησαν αποπροσανατολιστικά; Οι τιμωρίες του Φώτση και του Σχορτσανίτη; Έφταιξε η «μαγική» εικόνα των φιλικών και οι -φρούδες, όπως αποδείχθηκε- προσδοκίες που δημιουργήσαμε; Η άμυνα ζώνης που έπαιξαν οι αντίπαλοί μας στο Μουντομπάσκετ, αποκαλύπτοντας τη «γύμνια» μας στο μακρινό σουτ; Η έλλειψη «plan b»; Η αμυντική ανεπάρκεια, ειδικά στη γραμμή των ψηλών; Η μηδενική προσφορά του πάγκου; Ο... ύπνος του Καζλάουσκας; Η -λανθασμένη, όπως και αν την δει κανείς- απόφαση επιλογής αντιπάλου, μέσω της ήττας από τη Ρωσία; Τα «βαριά» πόδια των διεθνών μας στο κρίσιμο τέταρτο 10λεπτο της αναμέτρησης με την Ισπανία; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Ναι. Έφταιξαν το καθένα ξεχωριστά και όλα αυτά μαζί.

Έφταιξαν και άλλα πολλά, όμως. Στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Γεγονότα που «μίκρυναν» την ομάδα και την οδήγησαν στην Τουρκία με... κομμένα φτερά. Όλη αυτή η προσπάθεια του Γιώργου του Βασιλακόπουλου να μας πείσει ότι η τιμωρία των Φώτση και Σχορτσανίτη, μετά τα γεγονότα στο φιλικό με τη Σερβία, αποτελούσε μια προσπάθεια «επίδειξης δύναμης» της FIBA προς τον ίδιο τον «ισχυρό άνδρα» του ελληνικού μπάσκετ, καλλιέργησε την εικόνα και το κλίμα ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πήγε στην Τουρκία ως «πρόβατο επί σφαγή». Όλοι εναντίον μας, δηλαδή, και πώς να τα βάλουμε εμείς με τόσους πολλούς;

Το έχουμε αυτό, ως λαός, στο DNA μας... Ανακαλύπτουμε παντού εχθρούς, «φαντάσματα» από το παρελθόν ξυπνούν και μας κυνηγούν, αλλοτινοί «σύμμαχοι» μας εγκαταλείπουν και μένουμε μόνοι, ανίσχυροι, απροστάτευτοι, αδικημένοι... Ακόμα και αν ισχύουν όλα αυτά όμως, η Εθνική μας έχει συνηθίσει να «απαντά» εντός αγωνιστικού χώρου. Ποτέ δεν ήμασταν οι ισχυροί, οι επικεφαλής αυτών των περίφημων... κέντρων αποφάσεων, αλλά είχαμε τον τρόπο να καταθέτουμε ποιότητα και ψυχή στο παρκέ, τα οποία συνοδεύαμε με μετάλλια και επιτυχίες. Γι' αυτό και η προσφώνηση «επίσημη αγαπημένη» για την Εθνική μπάσκετ. Γιατί ήταν πάντα εκεί, να τα βάζει με τα... θηρία, να παλεύει με θεούς και δαίμονες, και να βγαίνει θριαμβεύτρια ή νικημένη, αλλά πάντα με το κεφάλι ψηλά και το κούτελο... καθαρό. Είχε συνέπεια, διάρκεια, αγωνιστική ταυτότητα σαφώς προσδιορισμένη και, κυρίως, καρδιά 100% ελληνική (δεν εννοώ τίποτα ρατσιστικό εδώ, για να σας προλάβω).

Φέτος, ωστόσο, στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, την... είδαμε αλλιώς. Προτού προλάβουν να μας αδικήσουν οι άλλοι (και αναφέρομαι στη διαιτησία του αγώνα με την Ισπανία, η οποία δεν αλλοίωσε το αποτέλεσμα, αλλά... έβαλε ένα χεράκι), είχαμε βιαστεί να αδικήσουμε εαυτόν εμείς. Πώς; Φροντίζοντας να «ξεχάσουμε» ότι είμαστε δυνατοί, ικανοί, ταλαντούχοι, ότι μπορούμε να νικήσουμε τους πάντες, ότι είμαστε οι δευτεραθλητές Κόσμου και τριταθλητές Ευρώπης, βρε αδερφέ! Διαφωνείτε; Μα, η απροκάλυπτη επιλογή της ήττας «με κάτω τα χέρια» από τη Ρωσία αυτό απέδειξε. Δεν θέλω να ξαναμπώ στη λογική περί «ηθικής» και «κουτοπονηριάς» ή να αναμασήσω το χιλιοειπωμένο «το έκαναν κι άλλοι, όχι μόνο εμείς». Εμένα με νοιάζει τι κάνει η δική μου Εθνική, η δική μου «επίσημη αγαπημένη». Και η δική μου Εθνική, η ομάδα όλων των Ελλήνων, με έχει μάθει να παίζει πάντα για τη νίκη και, όταν δεν τα καταφέρνει, να το αποδέχεται με υπερηφάνεια. Να με κάνει να πανηγυρίζω σε κάθε εύστοχο σουτ και όχι να σκέφτομαι «γαμώτο, καλύτερα να το είχε χάσει». Να φωνάζω κι εγώ, μαζί με τον Σκουντή, «βάλ'το αγόρι μου», και όχι «βγάλ'το»... Όταν λοιπόν, η ομάδα που μου τα έμαθε όλα αυτά, επιλέγει να φανεί ανακόλουθη στις διδαχές και στο παρελθόν της, προκρίνοντας την ήττα αντί της νίκης, τότε μπορώ και εγώ που την αγαπάω, τη θαυμάζω, την εκτιμώ και τη σέβομαι, να απωλέσω ένα κομμάτι -αλλά όχι όλη- από αυτήν την αγάπη, το θαυμασμό, την εκτίμηση και το σεβασμό...

Πέραν όλων των άλλων, η στρατηγική επιλογή της ήττας από τη Ρωσία αποδείχθηκε και εκ των πραγμάτων λανθασμένη, όχι μόνο θεωρητικά ή... ηθικά. Γιατί και οι Γάλλοι κάθισαν να χάσουν από τους Νεοζηλανδούς, αλλά αποδείχθηκαν τόσο... κακοί ακόμα και σε αυτό, που η διαφορά της ήττας τους ήταν τέτοια, ώστε να τους στείλει πάνω στους διοργανωτές Τούρκους, την ώρα που η παρέα του γερο-Κάμερον θα παίζει με την ομάδα του Μπλατ! Ουπς... Αυτό δεν το είχαμε υπολογίσει! Να'μαστε πάλι απέναντι στους «κακούς μας δαίμονες», τους Ισπανούς. Και μην ακούσω ξανά την «παπαριά» -για να μην πω τίποτα χειρότερο- ότι δεν μας ένοιαζε να αποφύγουμε τους Ίβηρες στους «16», αλλά τις ΗΠΑ στους «8», γιατί θα βάλω τα γέλια! Ακόμα και αυτό να συνέβαινε, τότε, προφανώς, πάλι κάναμε κάποιο λάθος... Γιατί θα είναι «έγκλημα» να έχουμε πορευθεί σε όλο το Μουντομπάσκετ με «σημαία» μας το «μακριά από τους Αμερικανούς», μέχρι να τους πετύχουμε στον τελικό. Θα σημαίνει ότι «τρομάξαμε» τόσο πολύ, μετά από εκείνο το φιλικό της 25ης Αυγούστου, από μια ομάδα εμφανώς κατώτερη της «χρυσής» του 2008 και της «χάλκινης» του 2006, που... ξεχάσαμε ότι στο τουρνουά δεν πήγαμε μόνο εμείς και η ομάδα του Σιζέφσκι, αλλά και τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα άλλων 22 χωρών!

Η επόμενη μέρα, λοιπόν, διαγράφεται δυσοίωνη... Η διαφαινόμενη αλλαγή προπονητή είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν αρκεί. Ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός θα πρέπει να μπορεί, πρωτίστως, να επιβληθεί στους παίκτες με το έργο και την προσωπικότητά του, αντί να δέχεται υποδείξεις και να εισπράττει ασέβεια από αυτούς (βλ. Καζλάουσκας)! Η αποχώρηση (νιώθει «καμένος», αλλά ελπίζω να ανακαλέσει) του Δημήτρη Διαμαντίδη επιβάλλει την αναζήτηση του διαδόχου του, μέσα από την παραγωγική διαδικασία. Μπορεί να είναι αυτός ο Χρυσικόπουλος π.χ.; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, εάν το παλικάρι δεν μπει να παίξει με την ομάδα του και με την Εθνική. Μπορεί η Εθνική να στελεχωθεί, στο άμεσο μέλλον, με παίκτες που να γνωρίζουν -στοιχειωδώς, έστω- τα βασικά (ντρίμπλα, πάσα, σουτ) του μπάσκετ; Μπορεί ο κ. Βασιλακόπουλος να συνειδητοποιήσει επιτέλους πόσο κακό κάνει στο ελληνικό μπάσκετ και στην Εθνική και αυτός και όλοι οι «καλοθελητές» που συντηρεί γύρω του, και να αποχωρήσει, όσο ακόμα είναι καιρός; Πολλά «μπορεί», πολλά «πρέπει», πολλά «θα»... Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος, στρωμένος με «αγκάθια» και ο «Γολγοθάς» μας περιμένει, αλλά οφείλουμε να τον ανεβούμε...

ΥΓ: Οι ίδιοι άνθρωποι, που μας εγκαλούν ως «κακούς», όταν ζητάμε από τους διεθνείς μας να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας και όταν τους (επι)κρίνουμε στην «πρώτη αποτυχία», όπως αίφνης «βαφτίστηκε» η πορεία μας στο φετινό Μουντομπάσκετ, είναι αυτοί που χειροκροτούν την αποχώρηση του Διαμαντίδη και παροτρύνουν και τους συμπαίκτες του στην Εθνική να πράξουν το ίδιο, αμέσως μετά από αυτήν την «πρώτη αποτυχία», στη δύσκολη στιγμή! Αυτοί, προφανώς, είναι οι «καλοί» της υπόθεσης... Εκτός και αν πραγματικά πιστεύουν ότι αρκεί αυτή η «πρώτη αποτυχία» των τελευταίων έξι ετών, για να «βουλιάξει το καράβι», να «γκρεμιστεί το οικοδόμημα» και όλοι να πρέπει να τρέξουν, ώστε να σωθούν. Αυτό θα σημαίνει, όντως, ότι τόσο καιρό χτίζαμε στην άμμο παλάτια ή, αν προτιμάτε, ότι βάφαμε τα αυγά με πορδές...

Το ποντίκι που βρυχάται...

Κάπως αλλιώς το σκεφτόμουν αυτό το κείμενο... Είχα μάλιστα αρχίσει να το γράφω, αλλά, κάπου στα... μισά, άλλαξα γνώμη. Και σκέφτηκα ότι, αν είναι να γράψω τα ίδια με τους άλλους, αυτά που θα διαβάσετε κι αλλού, τότε αυτό εδώ το μπλογκ δεν έχει λόγο ύπαρξης... Αν δεν μπορώ να τα γράψω «χύμα» και «τσουβαλάτα», όπως τα νιώθω, αντί να τα «ραφινάρω», για να ικανοποιήσω και τους μεν και τους δε, τότε μάλλον κάπου έχω χάσει το δρόμο μου...

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσω ότι είμαι αναφανδόν ΚΑΤΑ της λογικής «χάνω, γιατί έτσι με συμφέρει» και προσθέσω στο σημείο αυτό ότι σέβομαι εξίσου και τους «κουτοπόνηρους» και τους «ηθικούς» -και ο νοών, νοείτω-, θέλω απλά να παρατηρήσω το εξής: μπορεί ίσως να μην το... ξέρουν, αλλά τα δύο αντίπαλα «στρατόπεδα» -από τη μία, οι υποστηρικτές της στρατηγικής επιλογής που προανέφερα και, από την άλλη, οι θιασώτες του «παίζουμε πάντα για τη νίκη»- ξεκινούν το συλλογισμό και την επιχειρηματολογία τους από την ίδια -λανθασμένη- αφετηρία... Οι μεν θεωρούν ότι η Εθνική μας ομάδα είχε το δικαίωμα και την «πολυτέλεια», αν θέλετε, να κάτσει να χάσει από τους Ρώσους (όπως και έγινε, ας μην κρυβόμαστε), για να έχει ευκολότερο, θεωρητικά, αντίπαλο στη φάση των «16» και, στη συνέχεια, στους «8», αποφεύγοντας αρχικά την Ισπανία (δεν τα καταφέραμε) και κατόπιν τις ΗΠΑ (αυτό το πετύχαμε). Οι δε θεωρούμε ότι έπρεπε να έχουμε παίξει για τη νίκη κόντρα στην «αρκούδα» και, ακολούθως, να αντιμετωπίζαμε με αγωνιστική τόλμη και «θράσος» όποιο «θηρίο» και αν βρισκόταν στο διάβα μας... Και οι μεν και οι δε ξεκινάμε το συλλογισμό μας, λοιπόν, δεχόμενοι ότι η Εθνική μας ομάδα, αυτήν την στιγμή, είναι τόσο ισχυρή αγωνιστικά, που, από τη μία, μπορεί να επιλέγει έναν αντίπαλο του... χεριού της -αν υπάρχει τέτοιος- στους «16» και στους «8» και να αφήνει τα δύσκολα για... αργότερα, ή δεχόμενοι, από την άλλη, ότι η «επίσημη αγαπημένη» είναι τόσο δυνατή, που μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο βρεθεί στο δρόμο της, σε οποιαδήποτε φάση.

Εδώ ακριβώς είναι που είμαστε όλοι λάθος, κυρίες και κύριοι... Γιατί σκεφτόμαστε με τη λογική της «υπερομάδας» -ναι, υπήρξαμε και αυτό στο πρόσφατο παρελθόν- που δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Της... «Dream Team», που μπαίνει στο γήπεδο και «κατασπαράζει» τον αντίπαλό της ή που έχει τον τρόπο να κερδίζει, ακόμα και αν χάνει με 10 πόντους, δύο λεπτά πριν από τη λήξη... Κι όμως. Οι «μάσκες» έχουν πέσει προ πολλού. Δεν είμαστε η ομάδα του 2005 ή του 2006, ακόμα και του 2007, αν θυμηθούμε πως «γύρισε» εκείνο το περίφημο παιχνίδι με τη Σλοβενία... Δεν είμαστε καν η ομάδα των πρόσφατων φιλικών της Κύπρου και του «Ακρόπολις», που ανάγκαζε τον Καζλάουσκας να... διευκρινίζει, προς κάθε κατεύθυνση: «δεν είμαστε η Dream Team». Τουναντίον... Πόρρω απέχουμε από το να είμαστε μια «ομάδα-όνειρο». Επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, ας το πάρουμε απόφαση ότι η πραγματική εικόνα της Εθνικής μας, τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι αυτή που είδαμε κόντρα σε Κίνα, Πουέρτο Ρίκο, Τουρκία και Ρωσία. Ένα μάτσο χάλια, δηλαδή... Ένα κατ' ευφημισμόν σύνολο, χωρίς αρχή και τέλος... Τέσσερις φορές είδαμε την ίδια τραγική εικόνα στο παρκέ. Πόσες χρειάζονται, δηλαδή, για να εμπεδώσουμε το γεγονός ότι είμαστε μια κακή ομάδα, που παίζει άμυνα με τα... μάτια, δεν έχει -και δεν ψάχνει να βρει- λύσεις απέναντι στη ζώνη, «κολλάει» στην επίθεση, δεν κυκλοφορεί την μπάλα σωστά, έχει μια τεράστια «τρύπα» στη θέση 3, δεν έχει σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο, δεν έχει περιφερειακό σουτ και εμφανίζει το καλό της αγωνιστικό πρόσωπο μόνο στον αγώνα με την... Ακτή Ελεφαντοστού; Το ίδιο δεν έκανε και με τον Καναδά στο «Ακρόπολις» και χαρήκαμε όλοι, και μετά πήγαν στο Μουντομπάσκετ οι Καναδοί και έχασαν από τον... Λίβανο και γέλαγε ο κόσμος; Τα ξεχάσαμε κιόλας όλα αυτά;

Αφήστε λοιπόν κατά μέρος την ομάδα του πρόσφατου παρελθόντος -και του Παναγιώτη Γιαννάκη, αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια. Ξεχάστε και την ομάδα των πρόσφατων φιλικών. Και θυμηθείτε την ομάδα του Καζλάουσκας, που εμφανίστηκε το 2009 στην Πολωνία. Ναι, βγήκε τρίτη -και μπράβο της- παρά τις απουσίες, αλλά «τρόμαξε» κανέναν; Έθελξε, μήπως, με το μπάσκετ που έπαιξε; Τα ίδια κάνει και φέτος... Μόνο που, τώρα πια, μας πήρανε χαμπάρι... Και δεν «τρομάζει» κανέναν μια ομάδα που ξέχασε την -σήμα κατατεθέν της- πιεστική άμυνα πάνω στην μπάλα, μια ομάδα, της οποίας ο βασικός σέντερ παίζει... ρολόι από το τρίποντο, ελλείψει ξεκάθαρου επιθετικού πλάνου. Αυτοί είμαστε... Και γι' αυτό το λόγο, με βάση αυτά που έχω δει έως τώρα, τολμώ να πω ότι θ΄αποκλειστούμε πριν από τη φάση των ημιτελικών... Μακάρι να κάνω λάθος!

ΥΓ: Είναι η φράση-«κλισέ» της εποχής και γι' αυτό αποφεύγω να την χρησιμοποιώ. Ο... πειρασμός όμως ήταν μεγάλος και, αυτήν τη φορά, θα «υποκύψω»... Επί Γιαννάκη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν τέθηκε το δίλημμα «νίκη ή ήττα κόντρα στο Πουέρτο Ρίκο;», η απάντηση ήταν «νίκη», έστω και αν αυτό μας έστελνε στην «αγκαλιά» της πανίσχυρης Αργεντινής -όπως και έγινε. Επί Καζλάουσκας, το δίλημμα «νίκη ή ήττα» τέθηκε δις -στο Ευρωμπάσκετ του 2009, κόντρα στη Γαλλία και στο Μουντομπάσκετ του 2010, με αντίπαλο τη Ρωσία- και η απάντηση ήταν η ίδια: «ήττα». Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Το κράνος στην κυρία από μένα...

Υποθέτω ότι πολλοί θαυμάσατε, πριν από μερικές ημέρες, την περίφημη σκηνή από την αναμέτρηση της Μάιντς με την Στουτγκάρδη, με τη... δύσμοιρη ρεπόρτερ Τζέσικα Κάστροπ να δέχεται με δύναμη, από το πουθενά, μία μπάλα στο κεφάλι της...

Η ιστορία είχε και συνέχεια, με τον «ένοχο» Καλίντ Μπουλαρούζ να συναντά, εντός γηπέδου, την όμορφη δημοσιογράφο και να της ζητά «συγγνώμη» με έναν ομολογουμένως ξεχωριστό τρόπο...

Δείτε το βίντεο:

Όταν βγαίνουν τα κομπιουτεράκια...

Όταν βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και αρχίζουν οι υπολογισμοί και οι προσθαφαιρέσεις, τότε κάτι δεν έχει πάει καλά... Από εκεί που μια νίκη κόντρα στην Τουρκία θα μας έκανε «αφεντικά» του ομίλου, φτάσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο να κάτσουμε να χάσουμε από τη Ρωσία την Πέμπτη, επειδή, ρεαλιστικά, μας συμφέρει...

Και πες ότι χάνουμε από τους Ρώσους, επειδή έτσι γουστάρουμε, βρε αδερφέ... Και πάμε μετά να παίξουμε με Γάλλους ή Λιθουανούς, νικάμε, πέφτουμε πάνω στους Αργεντινούς, τους «καθαρίζουμε» και αυτούς και μπαίνουμε στην τετράδα. Πέραν του ό,τι κανείς δεν μας εγγυάται τίποτα και το μόνο σίγουρο σε αυτήν τη ζωή είναι ο θάνατος και οι φόροι, θα μας αρέσει μια τέτοια εξέλιξη; Θα είναι αυτή η Εθνική που αγαπάμε, η Εθνική που παίζει παντού και πάντα για τη νίκη; Ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και μία ενδεχόμενη πρόκριση στα ημιτελικά, διά της... πλαγίας οδού, θα αποτελέσει την «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για παίκτες και τεχνικό τιμ, που, σε πρώτη φάση, εμφανίζονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων;

Εγώ θα χαρώ αυτήν την Εθνική, όταν εμφανίσει το καλό της πρόσωπο, αυτό που έδειξε στα φιλικά της Κύπρου και στο «Ακρόπολις». Όταν θα παίξει το μπάσκετ που ξέρει, και ό,τι θέλει, ας βγει. Οταν θα δω τους ίδιους τους παίκτες, πρώτα απ' όλα, να το ευχαριστιούνται, να μπαίνουν στο παρκέ και να τρώνε «σίδερα», είτε ο αντίπαλος λέγεται Γαλλία είτε Λιθουανία είτε Ισπανία είτε Αργεντινή είτε ΗΠΑ... Όταν θα δω, επίσης, τον Καζλάουσκας να τους εμπνέει... Γιατί, προς το παρόν, αυτό είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα. Όχι η έλλειψη «plan b», οι άμυνες ζώνης, το «θολωμένο» μυαλό, η αστοχία, τα χαμένα ριμπάουντ και τα συναφή... Αυτά είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Το ζήτημα είναι ότι οι παίκτες δείχνουν «ξενερωμένοι», κορεσμένοι, σαν να κάνουν αγγαρεία... Πολλοί μάλιστα είναι και ντεφορμέ, ο Καζλάουσκας από τον πάγκο μοιάζει ανήμπορος να αντιδράσει και η ψυχολογία βρίσκεται στο ναδίρ... Τον Γιαννάκη μπορεί πολλοί να τον αμφισβητούμε και να τον απαξιώνουμε, αν θέλετε, λέγοντας, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι έπαιζε δύο συστήματα όλα κι όλα: το «πάμε» και το «γερά»! Ναι, αλλά αυτό το «πάμε γερά» αρκούσε, για να παίρνουμε τα παιχνίδια με τον «τσαμπουκά» μας! Τώρα, πάει κι αυτό...

ΥΓ: Αυτό το «καταραμένο» παιχνίδι με τη Σερβία, στο «Ακρόπολις», μας έκανε μεγάλο κακό... Όχι τόσο για το ξύλο και τις τιμωρίες που ακολούθησαν, όσο για το γεγονός ότι ξεχάσαμε να «διαβάσουμε» τα «μηνύματα» που μας έστειλε η πρώτη ομάδα που κατάφερε να μας κοντράρει πραγματικά...