Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν...

Για πρώτη φορά από το 2001 (και με εξαίρεση το «άγραφο» 2002), η Εθνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών, η «επίσημη αγαπημένη», έμεινε εκτός προημιτελικών μιας διοργάνωσης, στην οποία συμμετείχε. Το ό,τι αποτύχαμε λοιπόν, δεν τίθεται καν προς διαπραγμάτευση. Είναι «ηλίου φαεινότερον» και σωστά το έθεσε ο Γιάννης ο Μπουρούσης: «Αποτύχαμε. Τέλος».

Γιατί αποτύχαμε, όμως; Έφταιξαν όσα συνέβησαν στο φιλικό με τη Σερβία και λειτούργησαν αποπροσανατολιστικά; Οι τιμωρίες του Φώτση και του Σχορτσανίτη; Έφταιξε η «μαγική» εικόνα των φιλικών και οι -φρούδες, όπως αποδείχθηκε- προσδοκίες που δημιουργήσαμε; Η άμυνα ζώνης που έπαιξαν οι αντίπαλοί μας στο Μουντομπάσκετ, αποκαλύπτοντας τη «γύμνια» μας στο μακρινό σουτ; Η έλλειψη «plan b»; Η αμυντική ανεπάρκεια, ειδικά στη γραμμή των ψηλών; Η μηδενική προσφορά του πάγκου; Ο... ύπνος του Καζλάουσκας; Η -λανθασμένη, όπως και αν την δει κανείς- απόφαση επιλογής αντιπάλου, μέσω της ήττας από τη Ρωσία; Τα «βαριά» πόδια των διεθνών μας στο κρίσιμο τέταρτο 10λεπτο της αναμέτρησης με την Ισπανία; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Ναι. Έφταιξαν το καθένα ξεχωριστά και όλα αυτά μαζί.

Έφταιξαν και άλλα πολλά, όμως. Στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Γεγονότα που «μίκρυναν» την ομάδα και την οδήγησαν στην Τουρκία με... κομμένα φτερά. Όλη αυτή η προσπάθεια του Γιώργου του Βασιλακόπουλου να μας πείσει ότι η τιμωρία των Φώτση και Σχορτσανίτη, μετά τα γεγονότα στο φιλικό με τη Σερβία, αποτελούσε μια προσπάθεια «επίδειξης δύναμης» της FIBA προς τον ίδιο τον «ισχυρό άνδρα» του ελληνικού μπάσκετ, καλλιέργησε την εικόνα και το κλίμα ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πήγε στην Τουρκία ως «πρόβατο επί σφαγή». Όλοι εναντίον μας, δηλαδή, και πώς να τα βάλουμε εμείς με τόσους πολλούς;

Το έχουμε αυτό, ως λαός, στο DNA μας... Ανακαλύπτουμε παντού εχθρούς, «φαντάσματα» από το παρελθόν ξυπνούν και μας κυνηγούν, αλλοτινοί «σύμμαχοι» μας εγκαταλείπουν και μένουμε μόνοι, ανίσχυροι, απροστάτευτοι, αδικημένοι... Ακόμα και αν ισχύουν όλα αυτά όμως, η Εθνική μας έχει συνηθίσει να «απαντά» εντός αγωνιστικού χώρου. Ποτέ δεν ήμασταν οι ισχυροί, οι επικεφαλής αυτών των περίφημων... κέντρων αποφάσεων, αλλά είχαμε τον τρόπο να καταθέτουμε ποιότητα και ψυχή στο παρκέ, τα οποία συνοδεύαμε με μετάλλια και επιτυχίες. Γι' αυτό και η προσφώνηση «επίσημη αγαπημένη» για την Εθνική μπάσκετ. Γιατί ήταν πάντα εκεί, να τα βάζει με τα... θηρία, να παλεύει με θεούς και δαίμονες, και να βγαίνει θριαμβεύτρια ή νικημένη, αλλά πάντα με το κεφάλι ψηλά και το κούτελο... καθαρό. Είχε συνέπεια, διάρκεια, αγωνιστική ταυτότητα σαφώς προσδιορισμένη και, κυρίως, καρδιά 100% ελληνική (δεν εννοώ τίποτα ρατσιστικό εδώ, για να σας προλάβω).

Φέτος, ωστόσο, στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, την... είδαμε αλλιώς. Προτού προλάβουν να μας αδικήσουν οι άλλοι (και αναφέρομαι στη διαιτησία του αγώνα με την Ισπανία, η οποία δεν αλλοίωσε το αποτέλεσμα, αλλά... έβαλε ένα χεράκι), είχαμε βιαστεί να αδικήσουμε εαυτόν εμείς. Πώς; Φροντίζοντας να «ξεχάσουμε» ότι είμαστε δυνατοί, ικανοί, ταλαντούχοι, ότι μπορούμε να νικήσουμε τους πάντες, ότι είμαστε οι δευτεραθλητές Κόσμου και τριταθλητές Ευρώπης, βρε αδερφέ! Διαφωνείτε; Μα, η απροκάλυπτη επιλογή της ήττας «με κάτω τα χέρια» από τη Ρωσία αυτό απέδειξε. Δεν θέλω να ξαναμπώ στη λογική περί «ηθικής» και «κουτοπονηριάς» ή να αναμασήσω το χιλιοειπωμένο «το έκαναν κι άλλοι, όχι μόνο εμείς». Εμένα με νοιάζει τι κάνει η δική μου Εθνική, η δική μου «επίσημη αγαπημένη». Και η δική μου Εθνική, η ομάδα όλων των Ελλήνων, με έχει μάθει να παίζει πάντα για τη νίκη και, όταν δεν τα καταφέρνει, να το αποδέχεται με υπερηφάνεια. Να με κάνει να πανηγυρίζω σε κάθε εύστοχο σουτ και όχι να σκέφτομαι «γαμώτο, καλύτερα να το είχε χάσει». Να φωνάζω κι εγώ, μαζί με τον Σκουντή, «βάλ'το αγόρι μου», και όχι «βγάλ'το»... Όταν λοιπόν, η ομάδα που μου τα έμαθε όλα αυτά, επιλέγει να φανεί ανακόλουθη στις διδαχές και στο παρελθόν της, προκρίνοντας την ήττα αντί της νίκης, τότε μπορώ και εγώ που την αγαπάω, τη θαυμάζω, την εκτιμώ και τη σέβομαι, να απωλέσω ένα κομμάτι -αλλά όχι όλη- από αυτήν την αγάπη, το θαυμασμό, την εκτίμηση και το σεβασμό...

Πέραν όλων των άλλων, η στρατηγική επιλογή της ήττας από τη Ρωσία αποδείχθηκε και εκ των πραγμάτων λανθασμένη, όχι μόνο θεωρητικά ή... ηθικά. Γιατί και οι Γάλλοι κάθισαν να χάσουν από τους Νεοζηλανδούς, αλλά αποδείχθηκαν τόσο... κακοί ακόμα και σε αυτό, που η διαφορά της ήττας τους ήταν τέτοια, ώστε να τους στείλει πάνω στους διοργανωτές Τούρκους, την ώρα που η παρέα του γερο-Κάμερον θα παίζει με την ομάδα του Μπλατ! Ουπς... Αυτό δεν το είχαμε υπολογίσει! Να'μαστε πάλι απέναντι στους «κακούς μας δαίμονες», τους Ισπανούς. Και μην ακούσω ξανά την «παπαριά» -για να μην πω τίποτα χειρότερο- ότι δεν μας ένοιαζε να αποφύγουμε τους Ίβηρες στους «16», αλλά τις ΗΠΑ στους «8», γιατί θα βάλω τα γέλια! Ακόμα και αυτό να συνέβαινε, τότε, προφανώς, πάλι κάναμε κάποιο λάθος... Γιατί θα είναι «έγκλημα» να έχουμε πορευθεί σε όλο το Μουντομπάσκετ με «σημαία» μας το «μακριά από τους Αμερικανούς», μέχρι να τους πετύχουμε στον τελικό. Θα σημαίνει ότι «τρομάξαμε» τόσο πολύ, μετά από εκείνο το φιλικό της 25ης Αυγούστου, από μια ομάδα εμφανώς κατώτερη της «χρυσής» του 2008 και της «χάλκινης» του 2006, που... ξεχάσαμε ότι στο τουρνουά δεν πήγαμε μόνο εμείς και η ομάδα του Σιζέφσκι, αλλά και τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα άλλων 22 χωρών!

Η επόμενη μέρα, λοιπόν, διαγράφεται δυσοίωνη... Η διαφαινόμενη αλλαγή προπονητή είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν αρκεί. Ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός θα πρέπει να μπορεί, πρωτίστως, να επιβληθεί στους παίκτες με το έργο και την προσωπικότητά του, αντί να δέχεται υποδείξεις και να εισπράττει ασέβεια από αυτούς (βλ. Καζλάουσκας)! Η αποχώρηση (νιώθει «καμένος», αλλά ελπίζω να ανακαλέσει) του Δημήτρη Διαμαντίδη επιβάλλει την αναζήτηση του διαδόχου του, μέσα από την παραγωγική διαδικασία. Μπορεί να είναι αυτός ο Χρυσικόπουλος π.χ.; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, εάν το παλικάρι δεν μπει να παίξει με την ομάδα του και με την Εθνική. Μπορεί η Εθνική να στελεχωθεί, στο άμεσο μέλλον, με παίκτες που να γνωρίζουν -στοιχειωδώς, έστω- τα βασικά (ντρίμπλα, πάσα, σουτ) του μπάσκετ; Μπορεί ο κ. Βασιλακόπουλος να συνειδητοποιήσει επιτέλους πόσο κακό κάνει στο ελληνικό μπάσκετ και στην Εθνική και αυτός και όλοι οι «καλοθελητές» που συντηρεί γύρω του, και να αποχωρήσει, όσο ακόμα είναι καιρός; Πολλά «μπορεί», πολλά «πρέπει», πολλά «θα»... Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος, στρωμένος με «αγκάθια» και ο «Γολγοθάς» μας περιμένει, αλλά οφείλουμε να τον ανεβούμε...

ΥΓ: Οι ίδιοι άνθρωποι, που μας εγκαλούν ως «κακούς», όταν ζητάμε από τους διεθνείς μας να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας και όταν τους (επι)κρίνουμε στην «πρώτη αποτυχία», όπως αίφνης «βαφτίστηκε» η πορεία μας στο φετινό Μουντομπάσκετ, είναι αυτοί που χειροκροτούν την αποχώρηση του Διαμαντίδη και παροτρύνουν και τους συμπαίκτες του στην Εθνική να πράξουν το ίδιο, αμέσως μετά από αυτήν την «πρώτη αποτυχία», στη δύσκολη στιγμή! Αυτοί, προφανώς, είναι οι «καλοί» της υπόθεσης... Εκτός και αν πραγματικά πιστεύουν ότι αρκεί αυτή η «πρώτη αποτυχία» των τελευταίων έξι ετών, για να «βουλιάξει το καράβι», να «γκρεμιστεί το οικοδόμημα» και όλοι να πρέπει να τρέξουν, ώστε να σωθούν. Αυτό θα σημαίνει, όντως, ότι τόσο καιρό χτίζαμε στην άμμο παλάτια ή, αν προτιμάτε, ότι βάφαμε τα αυγά με πορδές...