Αυτήν τη φορά, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά... Πέρυσι ήταν η διαιτησία, η αδικία, τα «καπρίτσια» των κακομαθημένων σταρ, η κλίκα των Αργεντινών, οτιδήποτε άλλο δηλαδή, εκτός από τις ευθύνες του προπονητή. Φέτος, η διαιτησία στον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης και τα «όργια» του Κουκουλάκη πήγαν να γίνουν πάλι «στάχτη στα μάτια», να «κουκουλώσουν» την αλήθεια που τόσο εξώφθαλμα αποκάλυπτε ο «καθρέφτης», ο αγωνιστικός χώρος...
Αυτή η ομάδα, αυτή η ΑΕΚ, δεν θα μπορούσε να πάει μακριά... Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος, έμοιαζε με τον ασθενή που παραμένει στη ζωή με τεχνητή υποστήριξη... Πόσο λοιπόν θα κρατούσε αυτό; Τρία χρόνια; Και πολύ κράτησε... Και η παραίτηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν ο μοναδικός δρόμος. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Εάν η ομάδα χρειάζεται ένα «ηλεκτροσόκ» για να συνέλθει, όπως τόσο κλισεδιάρικα συνηθίσαμε να λέμε, τότε δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάλληλη στιγμή, για να γίνει αυτό. Ήττα με 3-1 από το νεοφώτιστο Ολυμπιακό Βόλου. Είχαν προηγηθεί το 2-2 με τον Αστέρα Τρίπολης, στον οποίο -σημειωτέον- ο Ολυμπιακός έκανε το Σάββατο 33 (!) τελικές προσπάθειες, η ήττα από την επίσης «πρωτάρα» Κέρκυρα με 2-1 και τα 16 (!) σουτ από τους πιτσιρικάδες της Χάιντουκ, σε μια νύχτα που η ομάδα κέρδισε... με τα ψέματα και πήγε για ύπνο, με την ψευδαίσθηση ότι όλα ήταν καλά. Φευ...
Δεν φεύγει με ψηλά το κεφάλι ο «Ντούσκο». Αυτό θα συνέβαινε, ίσως, εάν το διέπραττε μετά τον προπηλακισμό του στο φιλικό με την Καλλιθέα. Θα καταλάβαινε ακόμα και ο πιο κενός περιεχομένου νους, ότι δεν πήγαινε άλλο. Τώρα, όμως, φεύγει με το κεφάλι χαμηλά και την ουρά στα σκέλια. Αυτή η ΑΕΚ, η δική του ΑΕΚ, που στις αρχές του καλοκαιριού του... θύμιζε την ομαδάρα του '90, έφτασε να αποτελεί τη... χαρά του παιδιού, του νεοφώτιστου και του μικρομεσαίου, που έμπαινε στο γήπεδο και την κοιτούσε στα μάτια, αντί να την φοβάται και να την σέβεται. Έγινε η ΑΕΚ, την οποία ο Μπέος «απείλησε» με «τριάρα» και, όχι μόνο το είπε, αλλά και το έκανε! Τέσσερις μόλις βαθμοί κόντρα σε Κέρκυρα, Σέρρες, Τρίπολη και Βόλο; Αστεία πράγματα...
Δεν είναι αργά για την ΑΕΚ. «Παίζεται» το πρωτάθλημα ακόμα, είναι νωρίς, υπάρχουν παίκτες στο ρόστερ με προσωπικότητα και αξία, που μπορούν να το «παλέψουν». Ουτοπικό, ίσως, αλλά όχι ακατόρθωτο. Θα χρειαστεί ωστόσο ένας προπονητής με εξίσου ισχυρή προσωπικότητα και «τσαμπουκά», που θα θελήσει να «ελαφρύνει» την ομάδα από «βαρίδια» που την καθηλώνουν αγωνιστικά... Και είναι πολλά αυτά: Γιάχιτς, Λεονάρντο, Μάκος, Ντάντομο (ποιος είναι πάλι αυτός, είπατε;), Λαγός... Ο Γκέντσογλου, που πάει να γίνει νέος... Ταχτσίδης, ο «περιπατητής» Σκόκο, που διαλέγει ματς... Μακάρι όλοι αυτοί να βρουν ένα κίνητρο με το νέο τεχνικό, μακάρι αυτός ο νέος τεχνικός να βρει πώς θα τους αξιοποιήσει. Σε αντίθετη περίπτωση, ωστόσο, θα πρέπει -επιτέλους- να τους ξεφορτωθεί. Η πρώτη προτεραιότητα, όμως, η πρώτη πρόκληση, θα είναι να δώσει στην ομάδα μια αγωνιστική ταυτότητα, ένα συγκεκριμένο στιλ και αγωνιστικές αρχές, μακριά από το «κουτουρού» και το «τουρλουμπούκι». Αυτό θα είναι το σημείο-«κλειδί».
Είναι καλό, εν τέλει, που φεύγει ο Μπάγεβιτς. Από μικρός ακόμα, θυμάμαι τον εαυτό μου να συλλογίζεται και να απορεί: «Μα, καλά, κάθε φορά που η ΑΕΚ θα τα βρίσκει... σκούρα, θα στρέφεται στη λύση Μπάγεβιτς; Άλλοι προπονητές δεν υπάρχουν;». Υπάρχουν, είναι η απάντηση. Αρκεί να ψάξεις να τους βρεις. Αξίζει τον κόπο, το χρόνο, το -όποιο- χρήμα...
Δεν είναι πανάκεια ο Μπάγεβιτς για την ΑΕΚ, όπως δεν είναι και ο Βαλβέρδε, π.χ., για τον Ολυμπιακό. Ζωή υπήρξε και πριν από αυτούς, θα συνεχιστεί και μετά από αυτούς. Το καλό για όλους όσους... βαυκαλίζονταν με τον Μπάγεβιτς, για όλη την «κιτρινόμαυρη» οικογένεια φρονώ, είναι η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας πως η «απάντηση» σε κάθε πρόβλημα της ομάδας δεν μπορεί να είναι ο Σερβοέλληνας τεχνικός. Αντίθετα, μπορεί αυτός να είναι το πρόβλημα, με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια πάντα, και όχι με κριτήρια... Χατζηχρήστου. Δεν υπάρχουν «βάτραχοι», δεν υπάρχουν «πρίγκιπες» που θα ξυπνήσουν με ένα φιλί την «ωραία κοιμωμένη» ΑΕΚ. Υπάρχει μόνο ο σκληρός ρεαλισμός της 13ης θέσης στη βαθμολογία μετά από τέσσερις αγωνιστικές και η πενιχρή συγκομιδή των τεσσάρων βαθμών, αντί των 12 «φυσιολογικών». Υπάρχει μόνο η αλήθεια της παραδοχής ότι ο Μπάγεβιτς, πια, δεν μπορούσε, δεν μπορεί, αυτό ήταν... End of story, τέλος του παραμυθιού. Ο «πρίγκιπας» δεν μένει πια εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου