Το ποντίκι που βρυχάται...

Κάπως αλλιώς το σκεφτόμουν αυτό το κείμενο... Είχα μάλιστα αρχίσει να το γράφω, αλλά, κάπου στα... μισά, άλλαξα γνώμη. Και σκέφτηκα ότι, αν είναι να γράψω τα ίδια με τους άλλους, αυτά που θα διαβάσετε κι αλλού, τότε αυτό εδώ το μπλογκ δεν έχει λόγο ύπαρξης... Αν δεν μπορώ να τα γράψω «χύμα» και «τσουβαλάτα», όπως τα νιώθω, αντί να τα «ραφινάρω», για να ικανοποιήσω και τους μεν και τους δε, τότε μάλλον κάπου έχω χάσει το δρόμο μου...

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσω ότι είμαι αναφανδόν ΚΑΤΑ της λογικής «χάνω, γιατί έτσι με συμφέρει» και προσθέσω στο σημείο αυτό ότι σέβομαι εξίσου και τους «κουτοπόνηρους» και τους «ηθικούς» -και ο νοών, νοείτω-, θέλω απλά να παρατηρήσω το εξής: μπορεί ίσως να μην το... ξέρουν, αλλά τα δύο αντίπαλα «στρατόπεδα» -από τη μία, οι υποστηρικτές της στρατηγικής επιλογής που προανέφερα και, από την άλλη, οι θιασώτες του «παίζουμε πάντα για τη νίκη»- ξεκινούν το συλλογισμό και την επιχειρηματολογία τους από την ίδια -λανθασμένη- αφετηρία... Οι μεν θεωρούν ότι η Εθνική μας ομάδα είχε το δικαίωμα και την «πολυτέλεια», αν θέλετε, να κάτσει να χάσει από τους Ρώσους (όπως και έγινε, ας μην κρυβόμαστε), για να έχει ευκολότερο, θεωρητικά, αντίπαλο στη φάση των «16» και, στη συνέχεια, στους «8», αποφεύγοντας αρχικά την Ισπανία (δεν τα καταφέραμε) και κατόπιν τις ΗΠΑ (αυτό το πετύχαμε). Οι δε θεωρούμε ότι έπρεπε να έχουμε παίξει για τη νίκη κόντρα στην «αρκούδα» και, ακολούθως, να αντιμετωπίζαμε με αγωνιστική τόλμη και «θράσος» όποιο «θηρίο» και αν βρισκόταν στο διάβα μας... Και οι μεν και οι δε ξεκινάμε το συλλογισμό μας, λοιπόν, δεχόμενοι ότι η Εθνική μας ομάδα, αυτήν την στιγμή, είναι τόσο ισχυρή αγωνιστικά, που, από τη μία, μπορεί να επιλέγει έναν αντίπαλο του... χεριού της -αν υπάρχει τέτοιος- στους «16» και στους «8» και να αφήνει τα δύσκολα για... αργότερα, ή δεχόμενοι, από την άλλη, ότι η «επίσημη αγαπημένη» είναι τόσο δυνατή, που μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο βρεθεί στο δρόμο της, σε οποιαδήποτε φάση.

Εδώ ακριβώς είναι που είμαστε όλοι λάθος, κυρίες και κύριοι... Γιατί σκεφτόμαστε με τη λογική της «υπερομάδας» -ναι, υπήρξαμε και αυτό στο πρόσφατο παρελθόν- που δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Της... «Dream Team», που μπαίνει στο γήπεδο και «κατασπαράζει» τον αντίπαλό της ή που έχει τον τρόπο να κερδίζει, ακόμα και αν χάνει με 10 πόντους, δύο λεπτά πριν από τη λήξη... Κι όμως. Οι «μάσκες» έχουν πέσει προ πολλού. Δεν είμαστε η ομάδα του 2005 ή του 2006, ακόμα και του 2007, αν θυμηθούμε πως «γύρισε» εκείνο το περίφημο παιχνίδι με τη Σλοβενία... Δεν είμαστε καν η ομάδα των πρόσφατων φιλικών της Κύπρου και του «Ακρόπολις», που ανάγκαζε τον Καζλάουσκας να... διευκρινίζει, προς κάθε κατεύθυνση: «δεν είμαστε η Dream Team». Τουναντίον... Πόρρω απέχουμε από το να είμαστε μια «ομάδα-όνειρο». Επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, ας το πάρουμε απόφαση ότι η πραγματική εικόνα της Εθνικής μας, τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι αυτή που είδαμε κόντρα σε Κίνα, Πουέρτο Ρίκο, Τουρκία και Ρωσία. Ένα μάτσο χάλια, δηλαδή... Ένα κατ' ευφημισμόν σύνολο, χωρίς αρχή και τέλος... Τέσσερις φορές είδαμε την ίδια τραγική εικόνα στο παρκέ. Πόσες χρειάζονται, δηλαδή, για να εμπεδώσουμε το γεγονός ότι είμαστε μια κακή ομάδα, που παίζει άμυνα με τα... μάτια, δεν έχει -και δεν ψάχνει να βρει- λύσεις απέναντι στη ζώνη, «κολλάει» στην επίθεση, δεν κυκλοφορεί την μπάλα σωστά, έχει μια τεράστια «τρύπα» στη θέση 3, δεν έχει σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο, δεν έχει περιφερειακό σουτ και εμφανίζει το καλό της αγωνιστικό πρόσωπο μόνο στον αγώνα με την... Ακτή Ελεφαντοστού; Το ίδιο δεν έκανε και με τον Καναδά στο «Ακρόπολις» και χαρήκαμε όλοι, και μετά πήγαν στο Μουντομπάσκετ οι Καναδοί και έχασαν από τον... Λίβανο και γέλαγε ο κόσμος; Τα ξεχάσαμε κιόλας όλα αυτά;

Αφήστε λοιπόν κατά μέρος την ομάδα του πρόσφατου παρελθόντος -και του Παναγιώτη Γιαννάκη, αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια. Ξεχάστε και την ομάδα των πρόσφατων φιλικών. Και θυμηθείτε την ομάδα του Καζλάουσκας, που εμφανίστηκε το 2009 στην Πολωνία. Ναι, βγήκε τρίτη -και μπράβο της- παρά τις απουσίες, αλλά «τρόμαξε» κανέναν; Έθελξε, μήπως, με το μπάσκετ που έπαιξε; Τα ίδια κάνει και φέτος... Μόνο που, τώρα πια, μας πήρανε χαμπάρι... Και δεν «τρομάζει» κανέναν μια ομάδα που ξέχασε την -σήμα κατατεθέν της- πιεστική άμυνα πάνω στην μπάλα, μια ομάδα, της οποίας ο βασικός σέντερ παίζει... ρολόι από το τρίποντο, ελλείψει ξεκάθαρου επιθετικού πλάνου. Αυτοί είμαστε... Και γι' αυτό το λόγο, με βάση αυτά που έχω δει έως τώρα, τολμώ να πω ότι θ΄αποκλειστούμε πριν από τη φάση των ημιτελικών... Μακάρι να κάνω λάθος!

ΥΓ: Είναι η φράση-«κλισέ» της εποχής και γι' αυτό αποφεύγω να την χρησιμοποιώ. Ο... πειρασμός όμως ήταν μεγάλος και, αυτήν τη φορά, θα «υποκύψω»... Επί Γιαννάκη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν τέθηκε το δίλημμα «νίκη ή ήττα κόντρα στο Πουέρτο Ρίκο;», η απάντηση ήταν «νίκη», έστω και αν αυτό μας έστελνε στην «αγκαλιά» της πανίσχυρης Αργεντινής -όπως και έγινε. Επί Καζλάουσκας, το δίλημμα «νίκη ή ήττα» τέθηκε δις -στο Ευρωμπάσκετ του 2009, κόντρα στη Γαλλία και στο Μουντομπάσκετ του 2010, με αντίπαλο τη Ρωσία- και η απάντηση ήταν η ίδια: «ήττα». Τυχαίο; Δεν νομίζω...