Όταν βγαίνουν τα κομπιουτεράκια...

Όταν βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και αρχίζουν οι υπολογισμοί και οι προσθαφαιρέσεις, τότε κάτι δεν έχει πάει καλά... Από εκεί που μια νίκη κόντρα στην Τουρκία θα μας έκανε «αφεντικά» του ομίλου, φτάσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο να κάτσουμε να χάσουμε από τη Ρωσία την Πέμπτη, επειδή, ρεαλιστικά, μας συμφέρει...

Και πες ότι χάνουμε από τους Ρώσους, επειδή έτσι γουστάρουμε, βρε αδερφέ... Και πάμε μετά να παίξουμε με Γάλλους ή Λιθουανούς, νικάμε, πέφτουμε πάνω στους Αργεντινούς, τους «καθαρίζουμε» και αυτούς και μπαίνουμε στην τετράδα. Πέραν του ό,τι κανείς δεν μας εγγυάται τίποτα και το μόνο σίγουρο σε αυτήν τη ζωή είναι ο θάνατος και οι φόροι, θα μας αρέσει μια τέτοια εξέλιξη; Θα είναι αυτή η Εθνική που αγαπάμε, η Εθνική που παίζει παντού και πάντα για τη νίκη; Ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και μία ενδεχόμενη πρόκριση στα ημιτελικά, διά της... πλαγίας οδού, θα αποτελέσει την «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για παίκτες και τεχνικό τιμ, που, σε πρώτη φάση, εμφανίζονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων;

Εγώ θα χαρώ αυτήν την Εθνική, όταν εμφανίσει το καλό της πρόσωπο, αυτό που έδειξε στα φιλικά της Κύπρου και στο «Ακρόπολις». Όταν θα παίξει το μπάσκετ που ξέρει, και ό,τι θέλει, ας βγει. Οταν θα δω τους ίδιους τους παίκτες, πρώτα απ' όλα, να το ευχαριστιούνται, να μπαίνουν στο παρκέ και να τρώνε «σίδερα», είτε ο αντίπαλος λέγεται Γαλλία είτε Λιθουανία είτε Ισπανία είτε Αργεντινή είτε ΗΠΑ... Όταν θα δω, επίσης, τον Καζλάουσκας να τους εμπνέει... Γιατί, προς το παρόν, αυτό είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα. Όχι η έλλειψη «plan b», οι άμυνες ζώνης, το «θολωμένο» μυαλό, η αστοχία, τα χαμένα ριμπάουντ και τα συναφή... Αυτά είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Το ζήτημα είναι ότι οι παίκτες δείχνουν «ξενερωμένοι», κορεσμένοι, σαν να κάνουν αγγαρεία... Πολλοί μάλιστα είναι και ντεφορμέ, ο Καζλάουσκας από τον πάγκο μοιάζει ανήμπορος να αντιδράσει και η ψυχολογία βρίσκεται στο ναδίρ... Τον Γιαννάκη μπορεί πολλοί να τον αμφισβητούμε και να τον απαξιώνουμε, αν θέλετε, λέγοντας, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι έπαιζε δύο συστήματα όλα κι όλα: το «πάμε» και το «γερά»! Ναι, αλλά αυτό το «πάμε γερά» αρκούσε, για να παίρνουμε τα παιχνίδια με τον «τσαμπουκά» μας! Τώρα, πάει κι αυτό...

ΥΓ: Αυτό το «καταραμένο» παιχνίδι με τη Σερβία, στο «Ακρόπολις», μας έκανε μεγάλο κακό... Όχι τόσο για το ξύλο και τις τιμωρίες που ακολούθησαν, όσο για το γεγονός ότι ξεχάσαμε να «διαβάσουμε» τα «μηνύματα» που μας έστειλε η πρώτη ομάδα που κατάφερε να μας κοντράρει πραγματικά...