Πολλές φορές, η ανάγκη για «βαρύγδουπα» πρωτοσέλιδα και πηχιαίους τίτλους αναγκάζει τα ΜΜΕ να μεγαλοποιούν, ή/και να ωραιοποιούν, πρόσωπα και καταστάσεις. Για πολλούς και διάφορους λόγους λοιπόν, αγωνιστικούς και όχι μόνο, το σημερινό παιχνίδι της Ελλάδας με την Τουρκία για την 3η αγωνιστική του 3ου ομίλου του Μουντομπάσκετ έχει χαρακτηριστεί ως «τελικός» για τις δύο ομάδες. Ε, λοιπόν, δεν ξέρω για τους Τούρκους, αλλά για τη δική μας Εθνική, δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι)...
Ο πραγματικός άτυπος «τελικός» για την Εθνική μας (και το γράφω πριν από την αναμέτρηση με τους Τούρκους) είναι κατά τη γνώμη μου αυτός της Παρασκευής, στον αγώνα ενάντια στη Ρωσία. Γιατί; Γιατί, εάν κερδίσουμε σήμερα την Τουρκία, θα φτάσουμε αήττητοι (και πιθανότατα, εφησυχασμένοι) στο παιχνίδι με τους Ρώσους, οι οποίοι θα τα παίξουν όλα για όλα, καθώς με νίκη θα ισοβαθμήσουν -θεωρητικά όλα αυτά- με μας και τους «οικοδεσπότες» στο 4-1 και όλα θα κριθούν στη διαφορά πόντων, βάζοντας το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα σε δυνητικά επικίνδυνες ατραπούς...
Αν χάσουμε από τους Τούρκους; Τότε η αναμέτρηση με τη Ρωσία, την Πέμπτη, για την τελευταία αγωνιστική του ομίλου, αποκτά αυτόματα χαρακτήρα «τελικού», καθώς μια ήττα από την ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ μπορεί να μας ρίξει κάτω από τις δύο πρώτες θέσεις του γκρουπ και, συνεπώς, να βρεθούμε απέναντι σε έναν ακόμα πιο δύσκολο αντίπαλο στο πρώτο «χιαστί» ματς, αλλά και στη συνέχεια, εάν προκριθούμε...
Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, ο «τελικός» για την Εθνική είναι την Πέμπτη, όπου η νίκη θα είναι το ζητούμενο, ασχέτως αποτελέσματος στο παιχνίδι με τους «Dev Adam» (12 Γίγαντες, το παρατσούκλι της τουρκικής ομάδας). Γιατί, αν κερδίσουμε την Τουρκία και μετά χάσουμε από τη Ρωσία (προηγείται, φυσικά, το παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού, όπου η νίκη θεωρείται δεδομένη), θα έχουμε κάνει μισή δουλειά...
Μία ακόμα σημείωση πριν το αποψινό παιχνίδι: ένα τόσο κρίσιμο, τόσο μεγάλο ματς, είναι η καλύτερη ευκαιρία για να διαπιστώσουμε εάν οι δυνατότητες της ομάδας μας φτάνουν πραγματικά στο... ταβάνι ή περιορίζονται μόνο σε όσα είδαμε κόντρα σε Κίνα και Πουέρτο Ρίκο.
Είναι, επίσης, η ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο καθοριστική είναι για το σύνολο η παρουσία των Φώτση και Σχορτσανίτη και αν το «rotation» του Καζλάουσκας εξαντλείται μόλις σε οκτώ παίκτες, καθώς υπάρχουν άλλοι τέσσερις (Καλάθης, Πρίντεζης, Βουγιούκας και Περπέρογλου -με αυτή τη σειρά, ανάλογη της απόδοσής τους, από το χειρότερο στον... λιγότερο κακό), οι οποίοι, βάσει όσων έχουμε δει μέχρι στιγμής, δεν θα έπρεπε καν να έχουν μπει στο αεροπλάνο για Τουρκία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου