Με μια συνομωσία ξεχνιέμαι...

Πέντε ημέρες μετά τα έκτροπα εντός αγωνιστικού χώρου στην αναμέτρηση της Ελλάδας με τη Σερβία για το τουρνουά «Ακρόπολις». Ο «κουρνιαχτός» δείχνει να έχει καταλαγιάσει και η Εθνική ετοιμάζεται να υποδεχθεί τις ΗΠΑ στο -από κάθε άποψη- «λαμπερό» φιλικό της Τετάρτης, τελευταίο και για τις δύο ομάδες, πριν το ταξίδι στην Τουρκία για το Μουντομπάσκετ, που ξεκινάει το Σάββατο.

Έχουμε ακούσει και διαβάσει πολλά τις τελευταίες ημέρες. Δικαιολογίες, απόψεις, επιχειρήματα, ετεροχρονισμένες «συγγνώμες», δεσμεύσεις για πάταξη της βίας στα γήπεδα, απειλές... Δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. Κούρασαν και κουράζουν.

Το νέο «φρούτο» όμως, που ακούγεται από χθες, αποκαλείται «συνομωσία». Τι σημαίνει αυτό; Στην πράξη, για να αφήσουμε κατά μέρος τη θεωρία, ότι οι Έλληνες κατηγορούν τους Σέρβους, οι Σέρβοι τους Έλληνες και όλοι μαζί τους... Ισπανούς, που φέρονται να πιέζουν τη FIBA να επιβάλει ποινές αποκλεισμού, προκειμένου οι δύο ομάδες να παρουσιαστούν αποδυναμωμένες στο Μουντομπάσκετ.

Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε... Στο πανηγύρι των τρελών, άλλωστε, η θεωρία αυτή έχει μια λογική: χωρίς τον Πάου Γκασόλ στη σύνθεσή τους, οι Ισπανοί είναι αποδυναμωμένοι και φοβούνται εξίσου εμάς και τους Σέρβους, οπότε και ζητούν να «πέσουν κεφάλια» εδώ και τώρα! Μην σας πω μάλιστα, ότι οι Ισπανοί έχουν φροντίσει να «στήσουν» και νέα επεισόδια αύριο στο ΟΑΚΑ, προκειμένου να τιμωρηθούν και οι Αμερικανοί...

Προφανώς, η πραγματικότητα των τελευταίων ετών, που αποδεικνύει περίτρανα ότι, όπου μας βρουν οι Ισπανοί και μας και τους Σέρβους (αλλά κυρίως εμάς), μας ρίχνουν κι από μια... ξεγυρισμένη «σφαλιάρα» -για να μην το πω πιο «χυδαία»-, δεν έχει καμία σημασία...

ΥΓ: Ούτε στην εκδήλωση της ΕΟΚ για την ανανέωση της συνεργασίας με την Eurobank προέκυψε κάποια είδηση ή κάποια επίσημη τοποθέτηση της Ομοσπονδίας για την «επόμενη μέρα» των επεισοδίων... Μόνο «ανεπίσημη δυσφορία» για τη FIBA και... σιγή ιχθύος. «Αρμόδιοι», σου λέει μετά...

ΥΓ2: Ένας άνθρωπος με την ικανότητα να χειρίζεται όμορφα και έξυπνα το γραπτό λόγο, έχει συχνά και τη δύναμη να σε κάνει να στρέψεις τα μάτια σου από την αλήθεια... Εκτός και αν ψάχνεις λίγο περισσότερο το νόημα ανάμεσα στις λέξεις και δεν σου αρέσει να τρως «κουτόχορτο» (αυτό, by the way, είναι και το «κοινό» που είχα στο μυαλό μου, όταν έφτιαχνα τούτο εδώ το μπλογκ: όλοι όσοι δεν τρώνε «κουτόχορτο» και μασημένη τροφή και γουστάρουν να το «ψάχνουν» λίγο περισσότερο...). Όταν, λοιπόν, υποστηρίζεις ότι το θετικό στοιχείο που προέκυψε από τα γεγονότα του ΟΑΚΑ, είναι η διαπίστωση ότι η ομάδα είναι κυριολεκτικά «μια γροθιά», καθώς οι παίκτες που ενεπλάκησαν στην «κλωτσοπατινάδα», το έπραξαν, για να προστατεύσουν τους συμπαίκτες τους, τότε μάλλον παραβλέπεις -ή, τεχνηέντως, αποκρύπτεις- το γεγονός ότι στη φασαρία ενεπλάκησαν μόλις τρεις (Φώτσης, Σχορτσανίτης και Τσαρτσαρής, ο ρόλος του Μπουρούση ήταν εντελώς διαφορετικός) παίκτες της Εθνικής. Μετρώντας και ξαναμετρώντας, μου λείπουν άλλοι εννιά... Συνεπώς, πώς γίνεται να λέμε ότι όλη η ομάδα είναι «μια γροθιά»; Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά για σχετικά επιχειρήματα θα πρέπει μάλλον να ψάξουμε αλλού...