Στη χώρα των αντιφάσεων...

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ, αυτές τις ημέρες, μέσα από το έγκυρο basketblog.gr, τις εξελίξεις γύρω από την υπόθεση του Άλφα Ντιολό (ή Ντιαλό, ζητώ συγγνώμη αν το γράφω λάθος) Φανσέκας. Επειδή με το θέμα ασχολήθηκα κι εγώ, σε προηγούμενες αναρτήσεις μου, οφείλω να ξεκαθαρίσω κάτι...

Έτσι όπως παρουσιάζεται η υπόθεση αυτή από το προαναφερθέν site, ομολογώ ότι αισθάνομαι τύψεις, διότι έγραψα κάποια πράγματα, χωρίς να γνωρίζω όλες τις πτυχές της. Η ιστορία του παιδιού αυτού και της οικογένειάς του είναι ένας διαρκής αγώνας για την επιβίωση κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες και, αν το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να «σώσει», κυριολεκτικά και μεταφορικά, τον Φανσέκας, να του παράσχει «άσυλο» και να του δώσει το δικαίωμα να ελπίζει, να ζει και ν' αναπνέει ως ίσος μεταξύ ίσων, τότε δεν έχω καμία αντίρρηση ως προς το σκέλος αυτό. Αντίθετα, προσυπογράφω και με τα δύο χέρια την όλη προσπάθεια «ελληνοποίησής» του.

Έχω, ωστόσο, πολλές αντιρρήσεις, όταν κάποιοι προσπαθούν να εξισώσουν τα πάντα. Όταν, υπερασπιζόμενοι τον -κάθε- Φανσέκας, χρησιμοποιούν ως αντεπιχείρημα τον -κάθε- Καχιασβίλι, ξεχνώντας ταυτόχρονα τον -εκάστοτε- Λέντκοβ-Τσακαλίδη ή, ακόμα παλαιότερα, τον Στογιάκοβιτς που έγινε Κίνης, τον Τάρλατς που έγινε Κωνσταντινίδης, τον Τόμιτς-Γιαννακόπουλο, τον Γιάριτς-Λάτση, τον Γκούροβιτς-Μυλωνά και τον Νεστέροβιτς-Μακρή. Εκτός του Λέντκοβ, φυσικά, στην Εθνική Ελλάδας δεν αγωνίστηκε ποτέ κανείς εκ των προαναφερθέντων, με συνέπεια οι «ελληνοποιήσεις» τους να εξυπηρετήσουν αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των ομάδων τους και, φυσικά, των μάνατζέρ τους (βλ. και «λαμόγια»).

«Έλληνας είναι αυτός που μετέχει της ελληνικής παιδείας» είχε πει ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος, καθώς και ο διάδοχός του, Κάρολος Παπούλιας. Το επιχείρημα αυτό χρησιμοποιεί, μεταξύ άλλων, το basketblog.gr στην υπόθεση Φανσέκας και στο σημείο αυτό συμφωνώ απολύτως και εγώ.

Δεν υπάρχει, άλλωστε, μεγαλύτερη υποκρισία, από αυτήν μιας κοινωνίας που επιτίθεται στα παιδιά των οικονομικών μεταναστών, όταν εκείνα... τολμούν να αριστεύσουν στα μαθήματά τους και τυγχάνουν της τιμής να κρατήσουν την ελληνική σημαία στις σχολικές παρελάσεις, αλλά τα αποθεώνει, όταν φέρνουν μετάλλια στη χώρα... Μιας κοινωνίας που «ενοχλείται» από το θέαμα ενός μαύρου αθλητή με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας, αλλά, την ίδια ώρα, τα... βάφει μαύρα, επειδή η Σταρ Ελλάς με την κατάληξη «-ιτς» στο επίθετο δεν κατάφερε να διακριθεί στα καλλιστεία για την ανάδειξη της Μις Υφήλιος! Όχι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία...

Το γεγονός όμως ότι είμαστε ο λαός των αντιφάσεων, ο λαός που έμαθε να κάνει τα «στραβά μάτια» και να επιδεικνύει ανοχή στην αδιαφάνεια, που έχει στο DNA του τη θεωρία ότι «οι νόμοι υπάρχουν, για να καταπατούνται», αλλά ζητά την εφαρμογή τους, όταν αυτοί αφορούν σε... τρίτους, δεν δικαιολογεί, στην πράξη, τη θεωρία ότι και στην υπόθεση Φανσέκας θα έπρεπε να ανεχτούμε την αδιαφάνεια και την καταπάτηση της νομοθεσίας, για να «σωθεί» ένα 18χρονο παιδί. Δεν επαρκεί το επιχείρημα αυτό. Δεν νομιμοποιεί, δεν ωραιοποιεί τη διαιώνιση της παραβατικότητας, ιδιαίτερα όταν στην υπόθεση αυτή εμπλέκεται η ΕΟΚ και στη συνέχεια επωφελούνται ένας σύλλογος (Παναθηναϊκός) και, προφανώς, κάποιος/κάποιοι «μανατζαραίος»/«μανατζαραίοι»...

Εάν, σε τελική ανάλυση, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και, στην περίπτωση αυτή, ο σκοπός ήταν «ιερός», γιατί αυτή η... διακριτικότητα, η μυστικοπάθεια, οι παρασκηνιακές κινήσεις και, εν τέλει, η παρανομία, καθώς φαίνεται, που διεπράχθη, προκειμένου ο Άλφα Ντιολό Φανσέκας να αποκτήσει ελληνικό διαβατήριο; Γιατί τα πλαστά έγγραφα; Γιατί αυτή η ένοχη σιωπή των αθλητικών ΜΜΕ λίγο πριν από το Ευρωμπάσκετ των Εφήβων, όταν στο ρόστερ του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος δεν υπήρχε καν, ως υποσημείωση, ως αστερίσκος έστω, το όνομα του παίκτη;

Γιατί, αν όλα έγιναν για να «σωθεί» αυτό το παιδί, και όχι για να «φάνε» κάποιοι άλλοι με... χρυσά κουτάλια, να μην βγουν από την αρχή όλοι όσοι ενεπλάκησαν ή παρακολούθησαν την υπόθεση, και να ξεκαθαρίσουν: «κύριοι, η μόνη ελπίδα να επιβιώσει αυτό το παιδί και να ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον, είναι να αναλάβουμε εμείς να του προσφέρουμε στέγη, να τον αγκαλιάσουμε, να τον κάνουμε Έλληνα και να του δώσουμε διέξοδο, μέσω του αθλητισμού.»; Ας το έλεγαν αυτό, και ο κόσμος θα τους χειροκροτούσε! Γιατί, αντί να γίνουν όλα στο «φως», έγιναν εν κρυπτώ και δεν άρχισαν να βγαίνουν στη δημοσιότητα, παρά μόνο όταν διατάχθηκε ΕΔΕ στο υπουργείο Εσωτερικών; Ξεκάθαρο, νομίζω, το ερώτημα... Γιατί;