Σταλόνε. Γουίλις. Σβαρτσενέγκερ. Ρουρκ. Στέιθαμ. Τζετ Λι. Λούντγκρεν και μερικοί άλλοι, με ονόματα που περισσότερο θυμίζουν «καμένους» παλαιστές του κατς, παρά ηθοποιούς. Όλα αυτά, όλοι αυτοί, ενώνουν δυνάμεις -κυριολεκτικά και μεταφορικά- στη νέα σκηνοθετική απόπειρα του «Σλάι», με τον -ειρωνικό, αυτοαναφορικό, ευφυή, σε κάθε περίπτωση- τίτλο «The Expendables» (Οι Αναλώσιμοι).
Εάν μεγάλωσες στα 80's, δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω για ποιους λόγους να δεις την ταινία. Εάν όχι, είμαι σίγουρος ότι και πάλι θα θέλεις να την δεις, για να βιώσεις εκ νέου την πραγματική έννοια της ένοχης απόλαυσης. Πώς είναι όταν θέλουμε να ρίξουμε μια γυναίκα στο κρεβάτι, και προσποιούμαστε ότι η αγαπημένη μας ταινία είναι «Ο Σοφέρ της κυρίας Ντέιζι» και η «Διπλή ζωή της Βερόνικα», την ώρα που το παλιό μας βίντεο έχει «καεί» από τις επαναλήψεις του «Ρόκι», του «Ράμπο», του «Εξολοθρευτή» και του «Πολύ σκληρός για να πεθάνει»; Κάπως έτσι...
Για την υπόθεση και το καστ θα διαβάσετε περισσότερα αλλού, αν δεν το έχετε ήδη κάνει. Για την ιστορία και μόνο, και για να διευκρινίσω τι εννοώ με τον όρο «ένοχες απολαύσεις», θα παραθέσω μερικές ταινίες, εκτός από τις προαναφερθείσες, που, στο δικό μου «σκληρό δίσκο», έχουν καταχωρηθεί ως τέτοιες: «Ο μπράβος», «Αρμαγεδδών», «9 1/2 Εβδομάδες», «Ο Κυνηγός», «Άλιεν εναντίον Κυνηγού», «Point Break», «Ανακόντα», «Top Gun», «Μέρες Κεραυνού», «Karate Kid», «Man on Fire» και άλλες πολλές, που θα χρειαζόμουν τρία μπλογκ για να γεμίσω...
Υπό αυτό το πρίσμα και μόνο, δίχως να έχω απαιτήσεις ερμηνευτικές, σκηνοθετικές ή οποιεσδήποτε άλλες, παρά μόνο την προσδοκία για δύο ώρες αχαλίνωτης δράσης και απενοχοποιημένου fun, θα πάω να δω το «Expendables» την επόμενη εβδομάδα στο σινεμά. Έχω την αίσθηση ότι, με ποπ κορν και παγωμένη μπίρα, θα πηγαίνει τέλεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου