How does it feel?

Για τον Έβαλντ Λίνεν τα έχουμε πει. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να τα ξαναλέμε… Όταν έγραφα, μετά το πρώτο ματς με τη Μακάμπι και, παρά τη νίκη του Ολυμπιακού με 2-1, ότι πολύ σύντομα θα αποτελούσε παρελθόν -όπως και έγινε- δεν διεκδικούσα τα εύσημα ότι διάβαζα… βουλωμένο γράμμα. Ήταν οφθαλμοφανές, ήταν η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, ήταν, απλά, το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου…

Αυτό που πραγματικά θα ήθελα να μάθω ωστόσο, μετά από αυτόν τον τόσο πρόωρο ευρωπαϊκό αποκλεισμό του Ολυμπιακού, είναι πώς νιώθει, πώς αισθάνεται, εάν «βράζει» μέσα του ή αν στρογγυλοκάθεται πάνω στο παχυλό του συμβόλαιο και σφυρίζει αδιάφορα, ένας παίκτης που κόστισε 22.000.000 ευρώ. Ένας παίκτης, εγνωσμένης αξίας, ευρισκόμενος ωστόσο σε πτωτική πορεία την τελευταία τριετία, ο οποίος επιθυμούσε, ενδεχομένως, να κάνει και πάλι γνωστό το όνομά του στη «γηραιά ήπειρο» -και όχι μόνο- μέσα από μια καλή ευρωπαϊκή πορεία με τη φανέλα των Πειραιωτών;

Και, για να το πάω ακόμα παραπέρα... Αλήθεια, πώς νιώθει ένας παίκτης, ένας σταρ των 22.000.000 ευρώ, όταν ένα από τα μεγάλα φαβορί (Βαλβέρδε), το επικρατέστερο ίσως, για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της νέας του ομάδας, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο τα είχε «σπάσει» πριν από λίγα χρόνια στην Εσπανιόλ; Αλήθεια, πώς νιώθει για όλα αυτά ο Άλμπερτ Ριέρα; Και τι αντίκτυπο θα έχει το πώς αισθάνεται, στην περαιτέρω πορεία του Ολυμπιακού;