Το χρονικό μιας ξεφτίλας...

«Ελλάδα-Σερβία 74-73. Μένουν 2.40'' για τη λήξη της αναμέτρησης και ο Φώτσης κερδίζει φάουλ από τον Τεόντοσιτς σε προσπάθεια για σουτ τριών πόντων, μετά από πάσα του Διαμαντίδη. Ένα μάλλον ''πονηρό'' φάουλ, που προκαλεί την αντίδραση του αρχηγού της Εθνικής. Με σηκωμένο δάχτυλο πηγαίνει και ''χώνεται'' στη μούρη του παίκτη του Ολυμπιακού, ο οποίος συνεχίζει τα ''γαλλικά'' του, εξοργίζοντας ακόμα περισσότερο τον Φώτση. Σε μια προσπάθεια να τον απωθήσει, ο Τεόντοσιτς του ρίχνει μια... ξώφαλτση μπουνιά και ο Φώτσης τον φτύνει. Ο Διαμαντίδης μπαίνει στη μέση για να τους χωρίσει και τότε αρχίζουν τα χειρότερα. Παίκτες και των δύο ομάδων συγκρούονται με γροθιές και κλωτσιές σε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου, με τον Τσαρτσαρή να κυνηγάει τον Κέσελι, τον Σχορτσανίτη να δέχεται μαζική επίθεση από τους Σέρβους και να αντιδρά σαν ''ταύρος σε υαλοπωλείο'', και τον ύπουλο Κρστιτς να πρωτοστατεί στα επεισόδια και μετά να υποχωρεί, βλέποντας τον Σοφοκλή να κινείται προς το μέρος του με απειλητικές διαθέσεις. Την ώρα που ο Φώτσης βρίσκεται εν εξάλλω, χτυπώντας αδιακρίτως όποιον φοράει μπλε φανέλα, το σκηνικό μεταφέρεται κάτω από την μπασκέτα στην οποία έκανε επίθεση η ελληνική ομάδα, με τον -με πολιτική περιβολή και με δεμένο χέρι- Μπουρούση να προσπαθεί να προστατεύσει τον σέντερ των Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ από τον μαινόμενο Σχορτσανίτη. Πάνω που δείχνει να τα καταφέρνει, ο Κρστιτς, δίχως καμία λογική, παίρνει μία καρέκλα που βρισκόταν πίσω από την μπασκέτα και την εκσφενδονίζει προς τον Μπουρούση από πολύ κοντινή απόσταση, βρίσκοντάς τον στο κεφάλι. Ο σέντερ του Ολυμπιακού γεμίζει αίματα και, αφού συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί, αρχίζει να κινείται προς το μέρος του Κρστιτς, τον οποίο ωστόσο έχουν προλάβει να απομακρύνουν οι άνθρωποι της σερβικής αποστολής. Το ίδιο συμβαίνει και από ελληνικής πλευράς με τον Μπουρούση και όλοι, με τα νεύρα ακόμη τεταμένα, οδεύουν για τα αποδυτήρια...».

Παρακολουθώντας τον αγώνα από την τηλεόραση με το μπλοκάκι και το στιλό ανά χείρας, για τις απαραίτητες σημειώσεις, η τελευταία μπασκετική αναφορά είναι το τρίποντο του Διαμαντίδη που «έγραψε» το 74-73. Από κει και πέρα, οι σημειώσεις έμοιαζαν περισσότερο με κάτι ανάμεσα σε... ιερογλυφικά και μουντζούρες, σε μια προσπάθεια να καταγράψω όσο πιο γρήγορα γινόταν όλα όσα συλλάμβανε την ώρα εκείνη ο αμφιβληστροειδής. Μόλις πριν λίγη ώρα κατάφερα να τα αποκωδικοποιήσω και να τα κάνω πλήρεις φράσεις και προτάσεις, προσπαθώντας να τα βάλω σε μια σειρά, με αποτέλεσμα το παραπάνω, εντός των εισαγωγικών, απόσπασμα, που δεν ξέρω αν αποδίδει πλήρως και στην πραγματική τους διάσταση τα γεγονότα. Αυτό όμως δεν με νοιάζει και τόσο πολύ, καθώς αδιάψευστος μάρτυρας όλων όσων συνέβησαν είναι η τηλεοπτική εικόνα...

Αυτό που με νοιάζει είναι ότι, αν προσπαθήσει κανείς να εξηγήσει όλα όσα συνέβησαν χθες στο ΟΑΚΑ, με βάση τη λογική, τότε νόημα δεν θα βγει, καθώς, όπως ο... στρατός, έτσι και η «κλωτσοπατινάδα» άρχισε, εκεί που τελείωσε η λογική... Οι αφορισμοί του στιλ «οι αλήτες οι Σέρβοι» είναι εύκολοι, αλλά, όπως έγραψα και χθες το βράδυ στο Facebook σε μια κουβέντα με το φίλο Δημήτρη, για μένα δεν υπάρχουν καλές και κακές γροθιές και κλωτσιές. Υπάρχει μόνο λάθος, λάθος και στις δύο πλευρές. Δεν είναι η ώρα να το «παίξουμε»... Ελληνάρες, δεν είναι η ώρα να βγει ο Κώστας ο Τσαρτσαρής και να δηλώσει ότι «δυστυχώς, κάποια παιδιά δεν σέβονται το ψωμί που τρώνε εδώ στην Ελλάδα». Γιατί ο ίδιος ο Τσαρτσαρής είναι αυτός που θα πάει αύριο να παίξει στην ομάδα του, τον Παναθηναϊκό εν προκειμένω, και θα συνυπάρξει, θέλοντας και μη, αφού του το επιβάλλει ο... τραπεζικός λογαριασμός του, με τον Σέρβο Ομπράντοβιτς και τον επίσης Σέρβο Τέπιτς. Το ίδιο θα συμβεί και με τους λοιπούς Έλληνες διεθνείς του Παναθηναϊκού, καθώς και με αυτούς του Ολυμπιακού, που θα κληθούν να υπηρετήσουν τον ίδιο σκοπό με τους Ίβκοβιτς, Τεόντοσιτς και Κέσελι. Θα μιλήσει κανένας τότε ή μέχρι εδώ ήταν η... μαγκιά;

Ένα μειδίαμα, ειρωνικό και πικρό ταυτόχρονα, όπως αυτό του Ίβκοβιτς όταν δεχόταν τις δύο τεχνικές ποινές από τον Χριστοδούλου (η αναφορά στο περιστατικό αυτό δεν είναι τυχαία, καθώς θα μπορούσε να θεωρηθεί ως η σπίθα που άναψε τη φωτιά), μου προκαλούν και οι τοποθετήσεις του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Όπως διαβάζω σε αθλητικές ιστοσελίδες, ο πρώην πρόεδρος της FIBA Europe διαβεβαιώνει ότι δεν τίθεται κανένα θέμα τιμωρίας από τη FIBA, καθώς, μολονότι το φιλικό ήταν επίσημο, η ίδια η Παγκόσμια Ομοσπονδία δεν είχε καμία δικαιοδοσία στον αγώνα και, συνεπώς, δεν μπορεί να παρέμβει. Εάν είναι έτσι, όπως τα λέει ο κ. Βασιλακόπουλος, τότε γιατί οι άνθρωποι των δύο ομάδων έσπευσαν να πιέσουν τους διαιτητές να μην γράψουν τίποτα στο φύλλο αγώνα; Γιατί αυτή η... σπουδή, που έφερε όντως αποτέλεσμα, καθώς στο φύλλο αγώνα γίνεται μόνο αναφορά για διακοπή, δίχως... αποδείξεις και ονόματα; Μήπως επειδή υπάρχει και ένα βίντεο, που όλοι γνωρίζουν ότι μπορεί να τους «κάψει»;

Ο κ. Βασιλακόπουλος φέρεται να είπε και κάτι άλλο, για τους Σέρβους αυτήν τη φορά, σύμφωνα με το sport24: «Τους φέραμε εδώ, όταν γινόταν πόλεμος. Τους βάλαμε στις διεθνείς διοργανώσεις με το έτσι θέλω. Αυτό είναι το ευχαριστώ τους». Πράγματι, αφού τα κάναμε όλα αυτά εμείς οι... καλοί, οι Σέρβοι (τους οποίους, μπασκετικά πάντα, δεν συμπάθησα ποτέ, προτιμώντας τη μεγάλη των Λιθουανών ή των Ρώσων, αν πάμε ακόμα πιο πίσω, σε εποχές ενιαίας ΕΣΣΔ και Γιουγκοσλαβίας, σχολή) θα έπρεπε να κατεβάζουν τα παντελόνια τους κάθε φορά που μας βλέπουν και να αφήνουν να τους γ.... Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε... Γιατί οι διδαχές του γιουγκοσλάβικου -και δη, του σερβικού- μπάσκετ εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη και οι κυριότεροι εκπρόσωποί τους, προπονητές και παίκτες, ως σύγχρονοι «εμιγκρέδες», βρήκαν δουλειά παντού, από την Ισπανία και τη Γαλλία μέχρι την Ιταλία και την Ελλάδα, βεβαίως βεβαίως... Και ήταν στρατηγική επιλογή του ελληνικού μπάσκετ η πολιτική του «να τα έχει καλά» με το σερβικό μπάσκετ, ακόμα και όταν οι Σέρβοι, οι Γιουγκοσλάβοι αν προτιμάτε, έλεγχαν τα πάντα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με αποτέλεσμα η ελληνική ομάδα, από το 1987 και μετά, να ηττάται από τη Γιουγκοσλαβία και τη μετέπειτα Σερβία σε οποιαδήποτε διεθνή διοργάνωση την συναντούσε, έχοντας πολύ συχνά παράπονα από τους «γκρίζους», τα οποία έπεφταν στο κενό...

Αφού λοιπόν «σκάψαμε το λάκο μας» μόνοι μας, τώρα φωνάζουμε για τους «αλήτες» Σέρβους, που «δεν σέβονται το ψωμί που τρώνε». Μα, τι περιμέναμε από μια «μπαρουτοκαπνισμένη» γενιά, από παιδιά που μεγάλωσαν εν μέσω πολέμου και έπρεπε να μετέλθουν οιουδήποτε θεμιτού και αθέμιτου μέσου, προκειμένου να επιβιώσουν; «Δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σου ανέβει στο κρεβάτι» λέει ο σοφός ελληνικός λαός. Ε, λοιπόν, αυτό κάναμε και εμείς και οι Σέρβοι. Τους δώσαμε θάρρος κι εκείνοι ανέβηκαν στο κρεβάτι μας. Εμείς τους βάλαμε στις ομάδες μας, εμείς αντιγράψαμε την παραγωγική τους διαδικασία, εμείς θελήσαμε να γίνουμε μια (μπασκετική) χώρα-αντίγραφο (ή μήπως κακέκτυπο;) της -πρώην- Γιουγκοσλαβίας, στην οποία, όπως συχνά θυμάμαι να «αναμασάει» ο ελληνικός Τύπος, τα παιδιά κοιμούνταν και ξυπνούσαν με την πορτοκαλί μπάλα στο χέρι... Εμείς πήγαμε το 2005 στο Βελιγράδι και πήραμε το Ευρωπαϊκό, διογκώνοντας την ήδη μεγάλη επιτυχία μας, μόνο και μόνο επειδή ήρθε μέσα στη χώρα των Σέρβων. Εμείς ζήσαμε με το «απωθημένο» των «Γιούγκων», όπως συχνά τους αποκαλούσαμε περιπαικτικά, επιζητώντας την ευκαιρία να αποδείξουμε ότι είμαστε ισάξιοι -αν όχι καλύτεροί τους-, όταν βλέπαμε την Εθνική μας ομάδα να χάνει, πολλάκις άδικα, κάθε φορά που τους συναντούσε. Εμείς τους αποδοκιμάζαμε, όταν τους βλέπαμε να κερδίζουν, με τη βοήθεια της διαιτησίας, Λιθουανούς και Αργεντινούς. Εκείνοι, αντίθετα, μας αντιμετώπιζαν πάντα με το «τουπέ» του ανώτερου, μας κοίταζαν αφ' υψηλού. Πώς λοιπόν τους ζητάμε τώρα «να σεβαστούν το ψωμί που τρώνε», όταν τόσα χρόνια εκείνοι ένιωθαν ότι... μας έκαναν και χάρη;

Δυστυχώς, όλα αυτά έγιναν, δεν μπορούν να σβηστούν ή να ξεχαστούν, και φτάσαμε στα θλιβερά γεγονότα του ΟΑΚΑ. Υπό το βλέμμα μανάδων και μικρών παιδιών, ως επί το πλείστον, και χιλιάδων τηλεθεατών από το σπίτι τους, να πέφτει «το ξύλο της αρκούδας» και να φτάνουμε, όπως διαβάζω σήμερα στο Διαδίκτυο, στην αστυνομία, στις πρεσβείες και στην ανάμειξη των κυβερνήσεων, στα πρόθυρα διπλωματικού επεισοδίου. Μετά απ' όλα αυτά, το αν θα μας τιμωρήσει -ή όχι- η FIBA μάς «μάρανε»...

ΥΓ: Μεγάλη προσωπικότητα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, δεν αντιλέγω. Αλλά ακόμα μεγαλύτερη, ιδιαίτερα μετά την εν γένει στάση του χθες, ο Γιόνας Καζλάουσκας. Είναι τιμή μας που κάθεται στον πάγκο της Εθνικής.

ΥΓ2: Η «καρεκλιά» του Κρστιτς στον Μπουρούση ήταν το αποκορύφωμα της «κλωτσοπατινάδας» στο ΟΑΚΑ. Η εικόνα του αιμόφυρτου σέντερ του Ολυμπιακού δικαιολογεί, εν μέρει, όλα όσα φέρεται να είπε στα αποδυτήρια, την ώρα που έψαχνε το θρασύδειλο Σέρβο σέντερ, αλλά, με το μυαλό καθαρό, μπορεί κανείς να μου πει τι ήθελε, τι σκεφτόταν τραυματίας άνθρωπος, να ρισκάρει ένα νέο τραυματισμό, πηγαίνοντας να μπει μέσα στη μέση του καυγά; Γιατί είναι θεμιτό να θέλουν οι Έλληνες διεθνείς να προστατεύσουν εαυτόν και συμπαίκτες, αλλά, στην ουσία, κανένας δεν προστάτευσε την ομάδα, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ...

ΥΓ3: Οι σπίκερ της ΕΡΤ ποιον προσπαθούσαν να προστατεύσουν, όταν ζητούσαν από τους ρεπόρτερ στον αγωνιστικό χώρο να ηρεμήσουν, την ώρα που περιέγραφαν τα γεγονότα, και όταν επέμεναν να κάνουν τεχνική ανάλυση του αγώνα, όταν όλος ο κόσμος είχε δει τι είχε συμβεί; Το βράδυ δε, στην επανάληψη του αγώνα από το Sport+, τα επεισόδια «σβήστηκαν» από το βίντεο ως διά μαγείας... Ω, τι αποθέωση της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού...

ΥΓ4: «Το μόνο που πρέπει να απασχολεί όλους όσοι πραγματικά αγαπούν το μπάσκετ, είναι να μην τιμωρηθεί κανείς Έλληνας παίκτης εν όψει Μουντομπάσκετ» διάβασα κάπου ότι γράφει κάποιος... ειδήμων, από αυτούς που, προφανώς, αγαπούν το μπάσκετ... Είδατε που μας έφτασε η έλλειψη παιδείας στην αθλητική δημοσιογραφία; Η ημιμάθεια; Η ασχετοσύνη και η πεισματική άρνηση να δούμε πέρα από το δάχτυλό μας; Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, για την οποία υπόσχομαι να γράψω άλλη φορά... Η ουσία του πράγματος εντοπίζεται και στο... γελοίον του, όπως εκτιμώ. Το ακούσαμε κι αυτό. «Όσοι πραγματικά αγαπούν το μπάσκετ, θα πρέπει να νοιάζονται μόνο για το να μην τιμωρηθεί κανένας Έλληνας παίκτης εν όψει Μουντομπάσκετ»... Και που το γράφω μόνο, αδυνατώ να το αντιληφθώ... Προφανώς, εμείς -και δεν είμαστε λίγοι, θέλω να πιστεύω- που θεωρούμε ότι, ασχέτως αν είναι Έλληνες ή Σέρβοι, θα πρέπει να τιμωρηθούν ΟΛΟΙ οι εμπλεκόμενοι στα επεισόδια, ή που μας απασχολεί περισσότερο όχι αν θα τιμωρηθεί ο Μπουρούσης π.χ., αλλά αν έπαθε ζημιά το παιδί και αν τραυματίστηκε, δεν αγαπάμε το μπάσκετ... Προφανώς, επίσης, με μια καλή πορεία της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ, και με ένα μετάλλιο με το καλό, η «μασονία» θα φροντίσει να ξεχαστούν όλα... Μα, τι λέω... Ήδη φροντίζει να ξεχαστούν όλα...

ΥΓ5: Γιώργος Νικητιάδης (τι πάει να πει ποιος είναι πάλι αυτός; Δεν τον ξέρετε; Ο νέος -πάντα νέος είναι, μέχρι να έρθει ο... επόμενος-), υφυπουργός Αθλητισμού: «Η Πολιτεία δεν θα δείξει ανοχή. Οι νόμοι θα εφαρμοστούν». Χα, χα, χα... Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;