Λελογισμένο ρίσκο...

Ο Χρήστος Πατσατζόγλου δεν είναι ένας κλασικός δεξιός μπακ. Είναι περισσότερο ένας αμυντικός χαφ, αλλά την ξέρει τη θέση. Έχει κληθεί να παίξει εκεί, κατά το παρελθόν του στην Εθνική και τον Ολυμπιακό, και τα έχει καταφέρει, τις περισσότερες φορές. Αυτό το προσόν, καθώς και η διάθεσή του να βοηθήσει όπου του ζητηθεί, αλλά και να δώσει μια νέα ώθηση στην καριέρα του, που μοιάζει να έχει πάρει την κατιούσα, μέτρησε περισσότερο στην απόφαση των ανθρώπων της ΑΕΚ να τον αποκτήσουν, απ' όσο μέτρησε η παρατεταμένη αγωνιστική του απραξία.

Δεν είναι ρίσκο ο Πατσατζόγλου για την ΑΕΚ, τουλάχιστον όχι με την έννοια του «εκτός λογικής», του ανεξήγητου... Αντίθετα, είναι μια συνεργασία, από την οποία και οι δύο πλευρές μόνο να κερδίσουν μπορούν. Η ΑΕΚ παίρνει έναν «ψημένο» στον πρωταθλητισμό παίκτη, που μπορεί να της προσφέρει λύσεις σε περισσότερες από μία θέσεις, ενώ ο ίδιος ο «Πάτσα» βρίσκει ξανά το κίνητρο και το εφαλτήριο για μια νέα αρχή στην καριέρα του, η οποία, ασφαλώς, δεν μπορεί να «τελειώσει» από τα 31 του χρόνια, κιόλας...

Το ήθος και η γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, άρα και ο μηδαμινός, εκ των πραγμάτων, χρόνος προσαρμογής του τέως, πλέον, παίκτη της Ομόνοιας συγκαταλέγονται επίσης στα επιχειρήματα υπέρ της απόκτησής του, ενώ το μονοετές συμβόλαιο τού δίνει το έξτρα κίνητρο να παλέψει για το «ψωμί» της επόμενης χρονιάς. Μένει να δούμε ποια θα είναι η στάση των φίλων της «Ένωσης» απέναντι σε έναν παίκτη που συνέδεσε το όνομά του με τον Ολυμπιακό, αλλά επιχείρησε ένα «άνοιγμα» προς την πλευρά τους από την πρώτη στιγμή, ενθυμούμενος ότι ξεκίνησε, ουσιαστικά, την καριέρα του από την ΑΕΚ. Λογικά, Μητρόπουλος δεν θα γίνει ποτέ (και ο νοών, νοείτω), αλλά ένας ακόμη Καφές δεν είναι και λίγο -από άποψη προσφοράς, πάντα...