Ετοιμότητα που (δεν) τρομάζει...

Η εντυπωσιακή νίκη της Εθνικής ομάδας μπάσκετ των ανδρών επί της αντίστοιχης του Καναδά δεν ήταν μόνο η μεγαλύτερη της ιστορίας της στο τουρνουά «Ακρόπολις», όπως έγραψα χθες, αλλά και η ευρύτερη της ιστορίας της... γενικώς, ξεπερνώντας το +73 (119-46), με το οποίο είχε επιβληθεί η Ελλάδα του Λουξεμβούργου το 1980, στο Προολυμπιακό τουρνουά του Βεβέ.

Η χθεσινή εμφάνιση ήταν φυσικό να σκορπίσει ενθουσιασμό στις τάξεις των Ελλήνων φιλάθλων, που δικαιούνται να ονειρεύονται μεγάλα πράγματα στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας. Και αν η επιθετική συγκομιδή των 123 πόντων με τα εκπληκτικά ποσοστά σε δίποντα (29/36) και τρίποντα (13/18) μπορεί να αποδοθεί, εν πολλοίς, στην «τρύπια» άμυνα των Καναδών, που παράτησαν το παιχνίδι από πολύ νωρίς, το ενθαρρυντικό στοιχείο προκύπτει από την ομαδικότητα (40 ασίστ) και την αμυντική διάθεση (16 κλεψίματα) της Εθνικής. Μέχρι εκεί όμως, καθώς το παιχνίδι δεν αντέχει σε περαιτέρω κριτική και οι επόμενες αναμετρήσεις, με Σλοβενία και Σερβία, θα είναι σίγουρα πιο δύσκολες και σκληρές.

Ακόμα όμως κι αν έρθει μια ήττα, δεν χάθηκε ο κόσμος... Όπως και δεν... κατακτήθηκε ο κόσμος, επειδή το συγκρότημα του Γιόνας Καζλάουσκας μετράει ένα 5-0 μέχρι στιγμής στα φιλικά. Θα ήθελα ωστόσο στο σημείο αυτό να αναπτύξω λίγο μία σκέψη, στην οποία έκανα επιγραμματικά μια αναφορά κατά την περιγραφή της χθεσινής αναμέτρησης.

Ακούμε λοιπόν και διαβάζουμε ότι αυτή η «πρόωρη» ετοιμότητα της Εθνικής προκαλεί ανησυχία, καθώς έκανε την εμφάνισή της ήδη από τα φιλικά, όταν θα έπρεπε να επιτευχθεί, με το... καλό, την ώρα των επίσημων αγώνων. Στα δικά μου τα αυτιά, τουλάχιστον, αυτό ακούγεται ως εξαιρετικά αφελές. Και εξηγώ αμέσως το γιατί: κατά την προσωπική μου άποψη, πάντα, η ετοιμότητα και ο βαθμός στον οποίο αυτή επιτυγχάνεται, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την ομοιογένεια μιας ομάδας. Όταν λοιπόν η Εθνική αποτελείται κυρίως από παίκτες που έπαιξαν, παίζουν ή θα παίξουν σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, αλλά, κυρίως, «γαλουχήθηκαν» στη νοοτροπία πρωταθλητισμού των δύο «αιωνίων», όταν οι Φώτσης, Σπανούλης, Διαμαντίδης, Μπουρούσης, Τσαρτσαρής, Σχορτσανίτης και Ζήσης (τα 7/12 της ομάδας, δηλαδή) έχουν κάνει τόσες προετοιμασίες και έχουν παίξει τόσους αγώνες μαζί, που γνωρίζει πια ο ένας ακόμα και πότε... ανασαίνει ο άλλος, τότε η ομοιογένεια και η συνεπακόλουθη ετοιμότητα είναι δεδομένη και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως φυσιολογική, αντί να ξενίζει...

Εάν πέτυχε κάτι καλό η Εθνική από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και μετά, αυτό δεν ήταν μόνο οι διακρίσεις σε Ευρωμπάσκετ, Μουντομπάσκετ και Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν η δημιουργία ενός σταθερού «κορμού» και η δημιουργία ισχυρών συνεκτικών δεσμών ανάμεσα στους παίκτες, που έμαθαν να λειτουργούν ως ένα σύνολο, ως μια «παρέα», αν θέλετε, όπως κι αν λέγεται ο προπονητής (Γιαννάκης ή Καζλάουσκας, εν προκειμένω). Η δημιουργία αυτού του «κορμού» κράτησε την Εθνική ψηλά τόσα χρόνια (όπως άλλωστε και την Ισπανία), μέχρι να φτάσουμε στο έτος 2010 και να παρατηρούμε το φαινόμενο, με το Μουντομπάσκετ προ των πυλών, τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των υπολοίπων χωρών -ακόμα και των ΗΠΑ- να μετρούν τις σημαντικές τους απουσίες, την ώρα που, στη δική μας Εθνική, όλοι (εκτός Παπαλουκά, βεβαίως βεβαίως, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία...) θέλουν να παίξουν...

Εν κατακλείδι, η ετοιμότητα των παικτών του Καζλάουσκας, που έμαθαν, χρόνια τώρα, να παίζουν σε υψηλό επίπεδο χειμώνα-καλοκαίρι, και η ομοιογένεια του συνόλου δεν θα πρέπει να μας προβληματίζουν, αλλά να μας χαροποιούν, γιατί έρχονται ως προαπαιτούμενα και δεδομένα, συνεπώς μόνο θετική μπορεί να είναι η διαπίστωση ότι «τα έχουμε», άρα δεν ξεκινάμε από μηδενική βάση... Φαντάζεστε να συνέβαινε το αντίθετο; Φαντάζεστε μια Εθνική π.χ., όπως η Ισπανία, που θα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς τον Γκασόλ, όπως η Γερμανία, χωρίς Νοβίτσκι και Κέιμαν, όπως η Γαλλία, δίχως Πάρκερ, Μπομπουά και Τουριάφ, όπως οι ΗΠΑ της εντελώς διαφορετικής 12άδας σε σχέση με το Πεκίνο, όπως η χωρίς Τζινόμπιλι Αργεντινή, όπως η Ρωσία, η Σλοβενία, η Λιθουανία και τόσες άλλες ομάδες με πλήθος απουσιών; Πάλι καλά να λέμε λοιπόν... Και, κλείνοντας, να πούμε -χαριτολογώντας, εν μέρει- και αυτό... Μήπως είναι για το καλό της Εθνικής που δεν έχει παίκτη στο ΝΒΑ; Λέω, μήπως...