Ζητείται σουτέρ...

Βασίλης Σπανούλης, μετά τη νίκη της Εθνικής μας με 89-81 επί της Κίνας στην πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ: «Παίζανε μια περίεργη άμυνα ζώνης και σε ορισμένες φάσεις μέναμε προκλητικά μόνοι μας. Και, όταν είσαι τόσο μόνος σου, νιώθεις κάποιες φορές παράξενα, γι' αυτό και χάσαμε τόσα πολλά ελεύθερα σουτ. Ο Δημήτρης (Διαμαντίδης) σούταρε 13 τρίποντα, θα μπορούσε να είχε σουτάρει 23. Εγώ σούταρα εφτά τρίποντα, θα μπορούσα να έχω σουτάρει 15».

Ένας μεγάλος, ή, έστω, ένας σταθερός και συνεπής σουτέρ, τύπου Αλβέρτη π.χ., για να μην πάμε (πολύ) μακριά, δεν αναζητά δικαιολογίες. Ένας μεγάλος σουτέρ, όταν βρίσκεται μόνος του σε θέση βολής, δεν το πολυσκέφτεται, αγαπητέ Βασίλη, δεν νιώθει... παράξενα. Απλά, παίρνει την μπάλα και το «μπουμπουνίζει»! Και σουτάρει και 15 και 23 τρίποντα, αν χρειαστεί...

Αλλά η Εθνική δεν έχει ένα μεγάλο ή, έστω, ένα συνεπή και σταθερό σουτέρ. Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο... Δεν τον έχει εδώ και πολλά χρόνια. Και, μοιραία, όποτε ο Αλβέρτης ήταν άστοχος, βρισκόταν, στις μεγάλες διοργανώσεις, να τον αναζητά στο πρόσωπο άλλοτε του... Χατζηβρέττα και ενίοτε του... Σιγάλα! Αποτέλεσμα; Ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό! Διαφωνείτε; Θα σας προτείνω, τότε, να ανατρέξετε στον αγώνα Ελλάδας-Ιταλίας στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας, το 2003, ή στην αναμέτρηση Ελλάδας-Αργεντινής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και, μετά, τα ξαναλέμε... Εκείνη την εποχή, θυμάμαι, βρισκόταν σε σταθερά υψηλό επίπεδο και εξαιρετική κατάσταση ένας κλασικός σουτέρ, όπως ο Νίκος Χατζής, ο οποίος, ωστόσο, πάντοτε έμενε εκτός Εθνικής. Το «γιατί» δεν το κατάλαβα ποτέ...

Αν ανατρέξουμε στο ρόστερ της Εθνικής του Γιόνας Καζλάουσκας, θα διαπιστώσουμε ότι, και πάλι, κλασικός σουτέρ δεν υπάρχει. Ένας παίκτης με «γλυκό» καρπό, που να χαίρεσαι να τον βλέπεις να «σπάει», ένας παίκτης να βλέπει το καλάθι σαν «βαρέλι» από τη γραμμή των τριών πόντων. Ένας Στογιάκοβιτς, π.χ., για να δώσω μια εικόνα αυτού που εννοώ. Ούτε ο Σπανούλης είναι σουτέρ. Ούτε ο Διαμαντίδης, πόσω μάλλον ο Καλάθης. Ο Ζήσης; Σκόρερ, όταν το θυμάται ή όταν χρειάζεται, ναι. Αλλά όχι σουτέρ... Ο Περπέρογλου, που θα έπρεπε να είναι, αγωνιζόμενος στη θέση «3»; Ή του ύψους ή του βάθους, αλλά κλασικό σουτέρ δεν τον λες. Ο Πρίντεζης μήπως; Καλό το ανέκδοτο... Ποιος; Μόνο ο Φώτσης, ίσως, αλλά και εδώ με συνοδεία το ερωτηματικό...

Έτσι θα γίνεται λοιπόν, στο Μουντομπάσκετ. Έτσι θα μας παίζουν. Όχι με «ζώνη» επί 40 λεπτά, όπως οι Κινέζοι, αλλά, σίγουρα, θα την συναντάμε συχνά-πυκνά. Τη μία νύχτα τα τρίποντα θα μπαίνουν, την άλλη όχι... Και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ' αυτό... Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε και με τον Διαμαντίδη των 3/13 και με τον Διαμαντίδη των 5/5. Γιατί η ομάδα αυτή, αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια, έναν κλασικό, ένα μεγάλο σουτέρ, που θα βγαίνει από τα μονά και διπλά σκριν του Καζλάουσκας και θα «εκτελεί», είτε όντας... προκλητικά μόνος του είτε με... παρέα (sic!), δεν έχει...

Ή, μάλλον, είχε. Τον Κώστα Βασιλειάδη! Και τον άφησε στην Αθήνα...