Το φετινό καλοκαίρι είναι το πρώτο κατά το οποίο οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης δεν είναι πια αόρατη απειλή, αλλά υπαρκτή πραγματικότητα. Πρέπει λοιπόν να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι εκείνο το ταξίδι στο Παρίσι ή, έστω, στην Κρήτη, θα πρέπει να αναβληθεί, εκτός και αν θέλω τόσο πολύ να πάω, που, όταν γυρίσω, δεν θα με πειράξει να με περιμένουν δύο καλοί κύριοι με μπλε στολές και χειροπέδες, για να με οδηγήσουν στον εξωτικό… Κορυδαλλό.
Οι διακοπές στην Αθήνα, ωστόσο, δεν αποτελούν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αρκεί μόνο να το πάρω απόφαση και να αφεθώ να ανακαλύψω εκ νέου τη «μαγεία» μιας πόλης που λατρεύω να μισώ και που συνήθισα να βρίζω, να βγω στο δρόμο και να ακολουθήσω τα μονοπάτια εκείνα, στα οποία άφησα κάποτε τα ίχνη μου με… δυο παπούτσια πάνινα, να βολτάρω ξανά σε γειτονιές, που κάποτε τις «αλώνιζα» και τις αποκαλούσα «στέκι μου», να ζήσω ό,τι πιο «φρέσκο» έχει να μου προσφέρει μία πόλη που ποτέ δεν κοιμάται: με λίγα λόγια, αυτό το καλοκαίρι θα γίνω ένας τουρίστας στην Αθήνα.
Παίρνω λοιπόν σακίδιο, νερό, γυαλιά ηλίου και καπελάκι απαραιτήτως, βερμουδίτσα και σαγιονάρα στο πόδι ή, εναλλακτικά, τα λερωμένα μου All Star, βιντεοκάμερα που βρήκα στις εκπτώσεις και την καινούργια φωτογραφική μηχανή, πιάνω το κορίτσι από το χέρι και ξεκινάω. Από πού; «Κλασικά», από μια βόλτα στην Αποστόλου Παύλου. Θα επισκεφθώ κι εγώ -επιτέλους!- το νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Θα ανέβω στον Παρθενώνα. Θα περιδιαβώ την Αρχαία Αγορά. Θα αράξω σε κάποια καφετέρια στην Πλάκα ή το Μοναστηράκι, να χαζεύω τις ορδές των άλλων, των… κανονικών τουριστών. Θα τους ζηλέψω μάλιστα, όταν θα ψωνίζουν δερμάτινες σαγιονάρες και t-shirt, τύπου «I love Greece», και θ’ αγοράσω κι εγώ.
Κουράστηκα να περπατάω και έχω ακόμα πολλά να δω; Κανένα πρόβλημα. Τα κόκκινα λεωφορεία της ‘’Athens City Sightseeing’’ ξεκινούν καθημερινά από τις 9 το πρωί και κάθε μισή ώρα από το Σύνταγμα και κάνουν στάσεις στο άγαλμα της Μελίνας Μερκούρη, στο Μουσείο της Ακρόπολης, την Ακρόπολη, το Ναό του Ολυμπίου Διός, τον Εθνικό Κήπο, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το Παναθηναϊκό Στάδιο, τη Βουλή, την Εθνική Βιβλιοθήκη, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, την Ομόνοια, την Πλατεία Καραϊσκάκη, το Θησείο και την πλατεία Κοτζιά.
Αν πάλι θέλω να συνεχίσουμε μόνο εγώ και το κορίτσι, θα ανέβω στο Λυκαβηττό και θα απολαύσω το καφεδάκι μου -ή το ποτό μου, ανάλογα με την ώρα-, με την Αθήνα στο «πιάτο».
Θα επιχειρήσω μία βόλτα και στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Αν κι έχω μάθει με τα χρόνια να αποφεύγω τις παρόδους της Αθηνάς, αυτή τη φορά θα το ρισκάρω, με αντάλλαγμα μια «μυρωδιά» αλλοτινών εποχών. Στην Ευριπίδου, στο «δρόμο των μπαχαρικών», θα σφίξω λίγο περισσότερο το σακίδιο στον ώμο, θα ανοίξω το βήμα μου και θα κοντοσταθώ, μόνο όταν θα προσπαθήσω να αναγνωρίσω από ποιον εξωτικό προορισμό προέρχεται εκείνη η μυρωδιά, που πάει να μου «σπάσει» τη μύτη.
Ο Εθνικός Κήπος μαθαίνω ότι έχει ανανεωθεί. Μικρό με πήγαινε, θυμάμαι, η μητέρα μου, να δούμε τα μονίμως ναρκωμένα λιοντάρια και να ταΐσουμε τις πάπιες στη λιμνούλα. Το ίδιο θα κάνω και τώρα, ελπίζοντας -με αρκετή δόση αφέλειας, είναι η αλήθεια- πως οι παλιοί μου «φίλοι» θα είναι ακόμα εκεί. Θα συνεχίσω στην Ηρώδου Αττικού και στο Ζάππειο, για να απλώσω και πάλι το κορμί μου αναπαυτικά στις καρέκλες εκείνου του μικρού καφέ στα πλάγια του Καλλιμάρμαρου, που έχει και ωραιότατους μεζέδες.
Εγκαταλείποντας το κέντρο, θα κατεβώ από το Νέο Φάληρο ως την Πειραϊκή, να φάω ψαράκι στις καλύτερες ταβέρνες, έστω κι αν ξέρω -κομμάτια να γίνει- ότι θα πληρώσω κάτι παραπάνω… Η θέα του ήλιου να δύει φαντάζει μαγική, αν κάτσω να την απολαύσω στην παραλία Αλίμου. Ανάλογο, αν όχι ακόμα πιο όμορφο, είναι και το ηλιοβασίλεμα πίσω απ’ το λόφο της Καστέλλας. Τύφλα να’ χει η Σαντορίνη!
Πόσα ακόμα μπορώ να κάνω… Να, έτσι μου έρχεται να μπω στο μετρό και να ανέβω βόρεια, προς Χαλάνδρι, Πεντέλη, Πάρνηθα ή Κηφισιά, για βραδιές με «κοψίδια», αγιόκλημα, θερινό σινεμά και παγωτό χωνάκι στο χέρι. Να πάω Πειραιά και από κει να φύγω μονοήμερη κρουαζιέρα στον Πόρο, την Αίγινα ή την Υδρα, με κόστος στα 90 ευρώ το άτομο -αξίζει τον κόπο. Και, όσο γράφω, μου έρχονται στο μυαλό τόσα πολλά που μπορώ να κάνω, αλλά δεν χωράνε να τα γράψω, και δεν θέλω και πολύ να παρατήσω γραφείο, χαρτιά και κείμενα και να πάρω τους δρόμους εδώ και τώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου