ΠΑΟΚ, λοιπόν. Με ψυχή, με πάθος, με τσαμπουκά, με την ποιότητα των Σαλπιγγίδη και Ίβιτς να δίνει τη λύση, να φέρνει το πολυπόθητο και τόσο πολύτιμο, σε εκτός έδρας αναμετρήσεις, γκολ. Ένα γκολ, κόντρα στη λογική του αγώνα στο Άμστερνταμ, που «υπαγόρευε» νίκη του Άγιαξ και μάλιστα, με ευρύ σκορ. Όντως, η εικόνα του αγώνα στο α’ ημίχρονο ήταν η αναμενόμενη. Ο ΠΑΟΚ έκανε το λάθος να μπει από την αρχή πολύ «μουδιασμένος» στο ματς και, φυσιολογικά, έδωσε μέτρα στον Άγιαξ, τα οποία η ολλανδική ομάδα δεν θα μπορούσε να μην εκμεταλλευθεί. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης κλείστηκε στην περιοχή της και οι εμπνεύσεις του Σουάρες έφεραν πολλάκις τους Ολλανδούς κοντά στο γκολ, που ήρθε τελικά στο 13ο λεπτό, μετά από την τραγικότερη παγκοσμίως έξοδο όλων των εποχών, με την οποία «χρεώνεται» ο Κώστας Χαλκιάς. Από κει και πέρα, οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν πλήρως και η ομάδα της Θεσσαλονίκης ήταν τυχερή που δεν πήγε στα αποδυτήρια για το ημίχρονο, έχοντας στην «πλάτη» της περισσότερα του ενός γκολ.
Το β’ ημίχρονο, είναι μια άλλη ιστορία, όπως έλεγε και εκείνος ο φοβερός τύπος στην περίφημη «Γλυκιά μου Ίρμα», με Τζακ Λέμον και Σίρλεϊ ΜακΛέιν. Ένας άλλος ΠΑΟΚ εμφανίστηκε στο γήπεδο, ένας ΠΑΟΚ που θύμισε πάρα πολύ το περσινό συμπαγές και ομοιογενές σύνολο του Φερνάντο Σάντος, που φρόντιζε πρώτα να… κοιμίσει τον αντίπαλο μέχρι… θανάτου και μετά να «χτυπήσει» στην κατάλληλη στιγμή. Η φάση της ισοφάρισης από τον Βλάνταν Ίβιτς μετά την ασίστ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη αποτελεί την επιτομή της επιτυχημένης αντεπίθεσης και πολύ αμφιβάλλω εάν θα «έβγαινε» ποτέ, στην περίπτωση που ο Μουσλίμοβιτς βρισκόταν εντός αγωνιστικού χώρου… Από κει και πέρα, η ποιότητα του «Σάλπι» σε μια ομάδα στην οποία ξεχωρίζει σαν τη «μύγα μες το γάλα» έκανε τη διαφορά, όπως επίσης και το εξαιρετικό «τελείωμα» του Ίβιτς, που δεν άφησε τη μεγάλη ευκαιρία να πάει χαμένη.
Το 1-1 κάνει το έργο του ΠΑΟΚ στη ρεβάνς της «φλεγόμενης» Τούμπας σαφώς πιο εύκολο, αλλά περιθώρια εφησυχασμού δεν χωρούν. Όπως φάνηκε ξεκάθαρα χθες, οι Ολλανδοί βρίσκονται ποιοτικά πολύ πιο κάτω ακόμα και από τις ομάδες που είχαν στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμηθούν. Δεν παραμένουν το φαβορί, όπως επιβάλλουν τα ποδοσφαιρικά κλισέ να ακούσουμε από τα χείλη του Δερμιτζάκη και των παικτών του όλη την εβδομάδα πριν το μεγάλο ματς, αλλά η ποιότητα του Σουάρες στην επίθεση είναι αρκετή για να εκθέσει την επιεικώς απαράδεκτη, αυτή τη χρονική περίοδο, αμυντική γραμμή του ΠΑΟΚ. Ειδικά οι Τσιρίλο και Μαλεζάς συνθέτουν -επαναλαμβάνω, τη δεδομένη χρονική στιγμή- το πιο «κωμικό» δίδυμο από την εποχή του… Χοντρού και του Λιγνού.
Άρα, η «συνταγή» της πρόκρισης είναι δεδομένη. Χαμηλό τέμπο, έλεγχος του παιχνιδιού στο χώρο του κέντρου, «δεμένες» μεσαία και αμυντική γραμμή -όπου ο Γκαρσία θα πρέπει να μην αφήσει μόνο του τον Βιτόλο να τρέχει και πάλι σαν τον… Βέγγο- και μια επίθεση που θα φροντίζει συχνά-πυκνά να… υπενθυμίζει στους Ολλανδούς ότι… «ε, παιδιά, είμαστε κι εμείς εδώ». Αν γίνουν όλα αυτά, η μισή δουλειά θα έχει γίνει. Την άλλη μισή, θα την κάνει η Τούμπα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου