Η βλακεία είναι ανίκητη!

«Σταδίου 23, 5 Μαΐου 2010, ώρα 14:03» λοιπόν… Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα όλο το προηγούμενο διάστημα δεκάδες άρθρα και αναρτήσεις σχετικά με τα τραγικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν κατά την πανεργατική πορεία εκείνης της αποφράδας Τετάρτης, με αποτέλεσμα το θάνατο τριών εργαζομένων (Αγγελική Παπαθανασοπούλου, Παρασκευή Ζούλια, Επαμεινώνδας Τσάκαλης) στο υποκατάστημα της τράπεζας Marfin και ενός εμβρύου, το οποίο κυοφορούσε η άτυχη Αγγελική Παπαθανασοπούλου.

Απογοητεύθηκα όμως… Απογοητεύθηκα, ή -καλύτερα- θύμωσα, γιατί η «αντιπαράθεση» των εκάστοτε συντακτών μέσα από τα κείμενά τους, μου θύμισε την αντίστοιχη αντιπαράθεση στη Βουλή, την ίδια και την επόμενη μέρα των τραγικών γεγονότων. Ενός λεπτού σιγή και μετά… πολλών λεπτών «ξύλινα» λόγια, καλογραμμένα μεν, αλλά μακριά από την ουσία, μακριά από το κοινό αίσθημα, μακριά από εκείνη τη ρημάδα τη «συγγνώμη» ή το «mea culpa», που κανένας Ελληνας πολιτικός δεν ζήτησε ποτέ, για την αδικία, την απραξία, την αδιαφορία, το άδικα χυμένο αίμα… Κάπως έτσι, διάβασα άρθρα που αναλώνονταν σε εκατέρωθεν «βολές» για το κατά πόσον η Αριστερά «χαϊδεύει» με τη στάση και τη ρητορεία της τα αυτιά των διαδηλωτών και των «γνωστών-αγνώστων» που, σαν αιώνιοι έφηβοι, «μπουκαδόροι» σε ένα «πάρτι» που δεν τους κάλεσε κανείς, συνεχίζουν να παρεισφρύουν σε κάθε πορεία στο κέντρο της Αθήνας και να προσθέτουν τη δική τους «μαύρη» πινελιά…

Το δικό μου ερώτημα είναι το εξής: αλήθεια, μετά απ’ όλα όσα έγιναν την 5^η Μαΐου, το θέμα μας είναι αν το φονικό της Marfin μπορεί να αποδοθεί στην «επαναστατική ρητορεία της Αριστεράς»; Γιατί, αν όντως είναι αυτό το θέμα μας, τότε έχω την αίσθηση ότι βλέπουμε το δέντρο -και μάλιστα, τα φύλλα του δέντρου- και χάνουμε το δάσος. Μπορούμε, όταν τέσσερις άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια μίας πορείας, να υποστηρίζουμε -όπως διάβασα κάπου, αλλά μου διαφεύγει που- ότι σε λίγο καιρό οι πορείες θα αποτελούν «οάσεις οργανωμένου πασιφισμού»; Μα, δεν γίνεται να δεχόμαστε ότι οι πορείες δεν ήταν ποτέ «σχολικές παρελάσεις» και ότι ποτέ δεν θα γίνουν «παρελάσεις πειθαρχημένων αγγέλων» και από την άλλη να μιλάμε για «οργανωμένο πασιφισμό»… Στους πόσους νεκρούς ακριβώς σταματά ο πασιφισμός;

Η βλακεία είναι ανίκητη, λοιπόν… Γιατί είμαστε βλάκες όλοι όσοι νομίζουμε ότι μπορεί ποτέ να γίνει μια απολύτως ειρηνική πορεία στο κέντρο της Αθήνας…. Γιατί είμαστε βλάκες όλοι όσοι δεχόμαστε εξ ορισμού ότι, ναι, επεισόδια θα γίνουν, όλο και κάποιος θα τραυματιστεί, μπορεί και να χάσει τη ζωή του, δεν πειράζει, θύμα της «επανάστασης» θα είναι κι αυτός… Ποιάς ακριβώς «επανάστασης»; Αυτής που αφήσαμε να κάνουν ανθ’ ημών από την τηλεόραση ο Λαζόπουλος και οι Ράδιο Αρβύλα, για να μπορούμε να λέμε μετά «μπράβο τους, καλά τα λένε», να κλείνουμε την τηλεόραση και να πηγαίνουμε με ήσυχη συνείδηση για ύπνο;

Η βλακεία είναι ανίκητη… Γιατί είμαστε βλάκες που δεχόμαστε ότι υπάρχουν «γνωστοί-άγνωστοι» με την ικανότητα να λειτουργούν διαλυτικά σε κάθε πορεία και να παραμένουν ταυτόχρονα ασύλληπτοι, αν και, σύμφωνα με το πρώτο συνθετικό της… ιδιότητάς τους, είναι «γνωστοί»… Απορώ μάλιστα γιατί το «γνωστός-άγνωστος» δεν δηλώνεται κανονικά ως επάγγελμα τόσα χρόνια… «Τι επαγγέλεσθε κύριε; Γνωστός-άγνωστος… Μάλιστα… Περάστε παρακαλώ να σας κόψουμε μια απόδειξη».

Η βλακεία είναι ανίκητη… Γιατί είμαστε βλάκες που βλέπουμε τη 17Ν, τον «Επαναστατικό Αγώνα» και δεν ξέρω εγώ ποια άλλη τρομοκρατική οργάνωση να εξαρθρώνεται επί ημερών Χρυσοχοΐδη και, ταυτόχρονα, να έχουν περάσει τόσες ημέρες (την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, 15) και να μην υπάρχει κανένα ίχνος, ένδειξη, στοιχείο για τους δολοφόνους των τεσσάρων στη Marfin.

Η βλακεία είναι ανίκητη… Γιατί η «πορεία» ως θεσμός, ως έννοια, ως αξία, ως μοχλός πίεσης στην εξουσία και ως οτιδήποτε άλλο, είναι πια πεπερασμένη, έχει «πεθάνει»… Ή, μάλλον, ήταν από καιρό «νεκρή»… Πώς θα μπορούσε να έχει μέλλον άλλωστε, όταν την οργανώνουν κάθε φορά «εργατοπατέρες», που αργά ή γρήγορα θα βρεθούν στα βουλευτικά έδρανα, υποχρεωμένοι να φορέσουν γραβάτα και κοστούμι και να πειθαρχήσουν στην κομματική γραμμή; Δεν γίνεται, δεν μπορώ να δεχτώ ότι στη σύγχρονη εποχή που ζούμε, δεν μπορούμε εμείς οι νέοι (τι νέοι, τρομάρα μας, φτάσαμε σχεδόν στα 35) άνθρωποι και οι ακόμα νεώτεροι από μας να βρούμε άλλους, πιο δημιουργικούς, δημοκρατικούς και «πασιφιστικούς» τρόπους αντίστασης και αντίδρασης σε όλα όσα μας «χαλάνε» και δεν «φτιάχνουν» ποτέ…

Κι όμως… Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε… Facebook, Twitter, Internet, e-mail… Σ’ αυτήν την εποχή ζούμε… Δεν είμαστε όλοι πια, λίγο - πολύ, «κοινωνικά δικτυωμένοι»; Ε, ας το χρησιμοποιήσουμε λοιπόν… Αντί να βγούμε στο δρόμο την επόμενη φορά, ρισκάροντας τη ζωή τη δική μας και των συνανθρώπων μας, ας δοκιμάσουμε κάτι άλλο… Αντί να κάνουμε γκρουπ για να παίξουμε «Farmville» και «Mafia Wars» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, ας κάνουμε ένα γκρουπ (που είναι και της μόδας άλλωστε, και πάντα ήταν) 2.000.000, 3.000.000 άνθρωποι π.χ. και να πούμε «όχι, κύριοι, δεν πληρώνουμε το πάγιο π.χ. της ΕΡΤ στους λογαριασμούς της ΔΕΗ»… «Δεν πληρώνουμε οποιαδήποτε άλλη χρέωση περνάτε τεχνηέντως στους λογαριασμούς μας, για να πληρώσουμε πάλι εμείς τα δικά σας χρέη»… Τι θα κάνουν; Θα κόψουν σε όλους μας το ρεύμα; Θα μας κόψουν το νερό; Σιγά… Αν τα κόψουν, κανείς δεν θα καταναλώνει τίποτα, οι λογαριασμοί θα είναι μηδενικοί, οπότε έσοδα για το κράτος μηδέν… Για σκεφτείτε το κι έτσι… Στις επόμενες εκλογές π.χ. ας μην πάμε να ψηφίσουμε κανέναν… Μικρό, μεγάλο, μικρομέγαλο, κανέναν… Μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Μπορούμε, ή προτιμάμε μετά να έχουμε έτοιμη την «καραμέλα» για όλα φταίει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, όχι, φταίει η ΝΔ που παρέδωσε χάος, μα όχι, φταίνε το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ και η επαναστατική τους ρητορεία, που χαϊδεύει τα αυτιά των διαδηλωτών (για τον ΛΑΟΣ και τον Καρατζαφέρη δεν λέω τίποτα, και κακό να είναι θα βρουν τρόπο να το παρουσιάσουν ως καλό);

Μπορούμε, ή δεν πειράζει αδερφέ, δεν βαριέσαι, πάμε πάλι να τους ψηφίσουμε κι ας είναι όλοι ίδιοι, ούτως ή άλλως μετά πάλι στους δρόμους θα βγούμε για να διαμαρτυρηθούμε για τα νέα (πάντα είναι νέα) μέτρα, κι αν στην πορεία σκοτωθεί και κανένας, τι έγινε, θύμα της «επανάστασης» κι αυτός, σε δέκα μέρες θα τον έχουμε ξεχάσει… Μπορούμε, ή η βλακεία (μας) είναι όντως ανίκητη;