«Μια φωτογραφία ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, ωστόσο αυτή θα γεννήσει εκατομμύρια λέξεις»… Αυτή ήταν η λεζάντα της ισπανικής εφημερίδας «Ideal» κάτω από τη φωτογραφία των Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και Ζεράρ Πικέ σε ένα τρυφερό «τετ-α-τετ» στο πάρκινγκ του «Καμπ Νου», μετά από προπόνηση της Μπαρτσελόνα. Μία φωτογραφία που, όπως ήταν αναμενόμενο, συνοδευόμενη από διάφορα «πικάντικα» σχόλια και υπονοούμενα, κυκλοφόρησε διεθνώς και αποτέλεσε την αφορμή για να επανέλθει στην επιφάνεια το ερώτημα: είναι αποδεκτή η ομοφυλοφιλία στον αθλητισμό;
Η απάντηση δεν είναι ευχάριστη για τους ακτιβιστές των γκέι δικαιωμάτων, ειδικά όταν μιλάμε για το ποδόσφαιρο, που ήταν πάντα ομοφοβικό. Και πώς να μην είναι, όταν προβάλλεται διαχρονικά ως το απόλυτο αντρικό παιχνίδι; Οταν, εκτός γηπέδων, τα πρότυπα αποτελούσαν πάντοτε άξεστοι και ημιμαθείς, αλλά «μάτσο» στην πλειοψηφία τους ποδοσφαιριστές; Οι γεμάτες θηλυκά και άφθονο αλκοόλ νύχτες του Μπεστ, το ξύλο του Γκασγκόιν στη σύζυγό του, τα όργια του Μαραντόνα με τις γυναίκες των ίδιων των συμπαικτών του («άξιος» συνεχιστής, στις ημέρες μας, ο Τζον Τέρι) ήταν για τον κόσμο του ποδοσφαίρου η αρμόζουσα εξωγηπεδική συμπεριφορά και η όποια διαφορετικότητα, καταδικαστέα.
Τα «ταμπού» ήρθε να «σπάσει» πριν από 20 χρόνια ο Τζάστιν Φάσανου. «Προτιμώ να είμαι μαύρος, παρά ομοφυλόφιλος, γιατί όταν είσαι μαύρος δεν χρειάζεται να το κρύψεις από τη μητέρα σου» είχε πει κάποιος… Ο Φάσανου ήταν και μαύρος και ομοφυλόφιλος. Ο άσος άλλοτε της Νότιγχαμ, της Μάντσεστερ Σίτι, της Γουέστ Χαμ και της Εθνικής Αγγλίας αυτοκτόνησε το Μάιο του 1998, μην μπορώντας να αντέξει όσα ακολούθησαν την αποκάλυψή του, το 1990, ότι ήταν γκέι. Και μαύρος και «bloody poof» (= «κραγμένη αδερφή», σε ελεύθερη μετάφραση), όπως τον αποκαλούσε ο προπονητής του, Μπράιαν Κλαφ; Το «φορτίο» ήταν πολύ βαρύ…
Ενα χρόνο μετά την αυτοκτονία του Φάσανου, ο υπουργός Αθλητισμού της Αγγλίας, Τόνι Μπανκς, είχε καλέσει όλους τους ομοφυλόφιλους αθλητές, και ειδικότερα όσους τυχόν ήταν μεγάλα «αστέρια», να «εκδηλωθούν ελεύθερα», προκειμένου να καταπολεμηθεί η φοβία προς το πρόσωπό τους: «Δεν είναι δυνατόν να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στο χώρο του αθλητισμού ή να νομοθετήσουμε εις βάρος της ομοφυλοφιλίας» ήταν τα λόγια του…
Από τότε, ελάχιστα έχουν γίνει προς τη σωστή κατεύθυνση, ωστόσο η πραγματικότητα του σύγχρονου ποδοσφαίρου εκμεταλλεύεται τη σεξουαλική εικόνα των αθλητών, «απαντώντας» στις ανάγκες της διαφημιστικής βιομηχανίας. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ και ο Κριστιάνο Ρονάλντο π.χ. ποζάρουν συχνά αισθησιακά, διαφημίζοντας από σαμπουάν μέχρι επώνυμα εσώρουχα… Μια τάση του παγκόσμιου μάνατζμεντ, που λειτουργεί μαζικά τόσο στη συνείδηση του γυναικείου καταναλωτικού κοινού όσο και σε αυτή της γκέι συλλογικότητας ή του άνδρα ποδοσφαιρόφιλου, που, αντικρίζοντας μια φωτογραφία του ημίγυμνου «Μπεκς», αναρωτιέται γιατί οι κοιλιακοί του δεν δείχνουν ίδιοι…
Στην Ελλάδα βέβαια, το ποδόσφαιρο παραμένει «μάτσο», όσο και αν οι εποχές του ’80, όταν ο Νίκος Αλέφαντος χαστούκιζε παίκτες που φορούσαν σκουλαρίκι, μοιάζουν να έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί… Το διαφορετικό αντιμετωπίζεται σχεδόν πάντα ως απορριπτέο και ακόμα και ο ίδιος ο Μπέκαμ μπορεί να θυμάται τα σεξουαλικής φύσεως «καλαμπούρια» που άκουσε κάποτε, ερχόμενος στην Ελλάδα, λίγο καιρό μετά από εκείνη τη δήλωση πως του αρέσει να φοράει τα εσώρουχα της γυναίκας του… «Στόχος» ανάλογων σχολίων έγινε και ο Αργεντινός Χεσούς Ντάτολο του Ολυμπιακού, που πόζαρε για το μεγαλύτερο γκέι περιοδικό («Romeo Mag»). Οταν οι φωτογραφίες έκαναν το γύρο του κόσμου, δεν ήθελε και πολύ για «να του βγει το όνομα»…
Τα πράγματα βέβαια δεν είναι πολύ διαφορετικά και στα άλλα αθλήματα, εκτός ποδοσφαίρου… Το «coming out», η δημόσια δηλαδή παραδοχή ενός ανθρώπου ότι είναι γκέι, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως «βόμβα», της οποίας το «ωστικό κύμα» αποτελούν η απαξίωση και ο χλευασμός… Γνωστή περίπτωση, ο Τζον Αμίτσι ήταν ο πρώτος επαγγελματίας μπασκετμπολίστας που δήλωσε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του, εκδίδοντας το 2007 την αυτοβιογραφία «Man in the Middle», στην οποία αφηγείτο τη διπλή ζωή του σε ένα ομαδικό άθλημα, το οποίο κυριαρχείται από «βαρείς και ασήκωτους» άντρες. Στον Παναθηναϊκό βέβαια, στον οποίο αγωνίστηκε το 1996-97 ο Αμίτσι, έμαθαν πολύ νωρίτερα τις ομοφυλοφιλικές τάσεις του Βρετανού, που δεν έκανε και πολλές προσπάθειες να κρύψει τη… συμπάθειά του προς το Γερμανό συμπαίκτη του, Μίκαελ Κοχ.
Πιο πρόσφατη είσοδος στο «κλαμπ» των αθλητών που δηλώνουν γκέι, αυτή του Αυστραλού κολυμβητή Ντάνιελ Κοβάλσκι. «Δεν πρέπει να κρυβόμαστε! Βαρέθηκα να ζω σε ένα ψέμα» είπε χαρακτηριστικά ο 34χρονος αθλητής, τα λόγια του όμως δεν πρέπει να ακούστηκαν και πολύ… Την ίδια ώρα, βλέπετε, ο Τζον Τέρι γινόταν σύνθημα στα χείλη των οπαδών της Τσέλσι, επειδή κοιμήθηκε με τη γυναίκα του συμπαίκτη του, Γουέιν Μπριτζ, και ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς απαντούσε σε Ισπανίδα ρεπόρτερ, που τον ρώτησε αν είναι γκέι, ως εξής: «Ελα το βράδυ σπίτι μου, να σου δείξω αν είμαι γκέι. Και φέρε και την αδερφή σου μαζί»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου