Το δις εξαμαρτείν...

Ήρθε, νομίζω, ο καιρός να πούμε κάποια πράγματα με τ' όνομά τους. Δίχως ωραιοποιήσεις ή «μαλλιά στη γλώσσα», δίχως ρητορείες, παρωπίδες, συναισθηματισμούς και οπαδισμούς. Όλα αυτά, άλλωστε, είναι ένα «ίδιον» των αθλητικών εφημερίδων και δη, των οπαδικών, που συνηθίζουν να «χαϊδεύουν τ' αυτιά» των αναγνωστών τους, παραποιώντας ή αποκρύπτοντας, συχνά, την αλήθεια. Και η αλήθεια, για τους υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους τουλάχιστον, έτσι όπως προέκυψε από την αναμέτρηση της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό για την 11η αγωνιστική της Super League, έχει ως εξής:

1) Το παιχνίδι ήταν απαράδεκτο. Τραγικό. Κάκιστο ποιοτικά. Εάν αυτή είναι η εικόνα δύο εκ των τεσσάρων λογιζόμενων ως κορυφαίων ομάδων του πρωταθλήματος, τότε καταλαβαίνουμε όλοι για τι πρωτάθλημα μιλάμε... Δύο ομάδες που ταλαιπώρησαν το δύσμοιρο το άθλημα, εγκλωβισμένες, η μεν ΑΕΚ στην έλλειψη -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ποιοτικών ποδοσφαιριστών από το ρόστερ της, ο δε Ολυμπιακός στον υπερβολικό συντηρητισμό και την ατολμία του Ερνέστο Βαλβέρδε, αλλά και στο απότομο «ψήλωμα» ορισμένων παικτών του, όπως ο Κέβιν Μιραλάς π.χ., που ήρθε από τον... Αστέρα Τρίπολης της Γαλλίας (Σεντ Ετιέν), για να αναδειχθεί εν μία νυκτί σταρ του πρωταθλήματος του Ελλαδιστάν, που, έτσι και του τύχει -μία στο τόσο- παίκτης που μπορεί να ντριμπλάρει δύο αντιπάλους, να πασάρει την μπάλα σωστά στα τρία μέτρα και να τελειώσει τις φάσεις για γκολ, τον αναγορεύει αυτομάτως σε Μέσι ή Μεσσία... Και, κάπως έτσι, έρχεται ένα κρίσιμο ντέρμπι, όπως αυτό του Σαββάτου, ο... Μεσσίας βγαίνει τετ-α-τετ με τον «ταπεινό» αντίπαλο τερματοφύλακα, και, αν και έχει 1.002 επιλογές για να σκοράρει, επιλέγει να τον «κρεμάσει», με αποτέλεσμα να «κρεμαστεί»... Αλλά δεν πειράζει... Στο μικρόκοσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο καθένας έχει δικαίωμα στα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν...

2) Αυτή η ΑΕΚ είναι μια ομάδα που θυμίζει... ΑΕΚ μόνο στις φανέλες. Θες τα λάθη του καλοκαιριού; Θες ο Μπάγεβιτς; Θες οι περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες; Θες οι ελλείψεις και οι συνεχείς τραυματισμοί; Όποια και αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: όσους... λαγούς και αν βγάλει από το καπέλο του ο Χιμένεθ, οι «κιτρινόμαυροι» είναι καταδικασμένοι -και φέτος- να αποτελούν τον ορισμό της ομάδας-«ασανσέρ», που είναι ικανή να κερδίζει Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και να χάνει από Κέρκυρα, Καβάλα, Πανιώνιο... Αν μη τι άλλο, όμως, αυτή η ομάδα έχει ψυχή. Και αυτήν κατέθεσε το Σάββατο στο χορτάρι του ΟΑΚΑ. Και, αν αυτό, σε τελική ανάλυση, ήταν αρκετό για να της δώσει τη νίκη, τότε το πρόβλημα δεν είναι δικό της, αλλά...

3) ... του Ολυμπιακού. Αλήθεια, τι έχουν δει όλοι φέτος σε αυτήν την ομάδα, και την αποθεώνουν για... ψύλλου πήδημα; Τις νίκες και το καλό ποδόσφαιρο, εντός και εκτός «Καραϊσκάκη», κόντρα σε μικρούς και μικρομεσαίους αντιπάλους ή στον ΠΑΟΚ των δέκα και των εννέα παικτών; Αρκεί αυτό; Στα ντέρμπι του ΟΑΚΑ, δηλαδή, τι έχουν δει; Να σας πω εγώ... Έχουν -και έχουμε- δει μια ομάδα που ξέρει να κυκλοφορεί την μπάλα, έχει σαφές πλάνο και αγωνιστικό προσανατολισμό, αλλά στο τέλος... χάνει. Δύο ντέρμπι στο ΟΑΚΑ με Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, μηδέν εις το πηλίκον για τους Πειραιώτες. Δήλωσε, λέει, ο Βαλβέρδε, ότι «αυτά παθαίνουν οι ομάδες, που δεν μετουσιώνουν την υπεροχή τους σε γκολ». Για ποια υπεροχή μιλάμε; Αν δεν κάνω λάθος, συνέβαλε και ο Ολυμπιακός σε αυτό το οικτρό θέαμα που παρακολουθήσαμε το Σάββατο στο ΟΑΚΑ. Αν δεν απατώμαι, η μόνη του χαμένη ευκαιρία στα 97 λεπτά είναι αυτή του Μιραλάς στο 33', άντε και του Πάντελιτς στα... χασομέρια της αναμέτρησης, μετά την γκάφα μεγατόνων του Δέλλα. Το χαμένο πέναλτι; Μπορεί να συμβεί στον καθέναν... Έχει ξανασυμβεί άλλωστε στον Ολυμπιακό τη φετινή χρονιά και μην μου πείτε ότι προήλθε από καμία συντονισμένη επιθετική ενέργεια... Αποτέλεσμα της βλακείας του Λεονάρντο και της πονηριάς του Πάντελιτς ήταν... Τι έκανε, όμως, ο Ολυμπιακός σε όλο το ματς, για να δείξει ότι είναι καλύτερος και αξίζει τη νίκη; Τίποτα απολύτως. Μπορεί ο τραυματισμός του Ριέρα να άλλαξε τα πλάνα του Βαλβέρδε, όμως ο Ισπανός τεχνικός θα πρέπει να πιστωθεί το γεγονός ότι, για άλλη μια φορά, η ομάδα του έχασε ένα μεγάλο ντέρμπι μέσα από τα χέρια της, αν και, θεωρητικά, είχε την υπεροχή... Ποια υπεροχή; Πίεσε, έκανε φάσεις, έθελξε με το ποδόσφαιρό της ή μήπως είχε πάθος και καρδιά; Όπως πολύ σωστά έλεγε ένας ρεπόρτερ του Ολυμπιακού σε «πηγαδάκι» μετά το ματς: «Εντάξει ρε παιδιά, η ΑΕΚ αυτή είναι, αυτό μπορεί να παίξει. Είχε τα χάλια της, αλλά τουλάχιστον έπαιξε με πάθος και ψυχή. Εμείς τι κάναμε;». Ένα ερώτημα που, φυσικά, έμεινε αναπάντητο...

ΥΓ: Αντί οιουδήποτε άλλου επιχειρήματος για την ποιότητα του ποδοσφαίρου που παρακολουθήσαμε, θα παραθέσω το εξής: MVP της αναμέτρησης αναδείχθηκε ο Μάκος...

ΥΓ2: Κάποια στιγμή στην Ελλάδα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι στο εξής: τα ματς που ξεκινούν και συνεχίζονται, καθόλη τη διάρκειά τους, με ρίψη καπνογόνων και φωτοβολίδων, που απειλούν ανά πάσα στιγμή τη σωματική ακεραιότητα παικτών και διαιτητών, δεν θα πρέπει να ξεκινούν, ή έστω, να τελειώνουν ποτέ... Διαφορετικά, κάποια στιγμή θα θρηνήσουμε θύματα -είναι μαθηματικά βέβαιο. Δεν μπορούμε ωστόσο να περιμένουμε τίποτα διαφορετικό, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, από ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που «νομιμοποίησε», κάποτε, μια «Ριζούπολη» και την κατέστησε σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές...

ΥΓ3: Ίσως γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, που μόλις περιέγραψα παραπάνω, η ήττα αυτή να «πόνεσε» λίγο περισσότερο τον Ολυμπιακό. Γιατί ήρθε με τον τρόπο που αυτός πρώτος «έδειξε», εδώ και πολλά χρόνια. Και τώρα αυτό «πληρώνει», στη συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου: τα «σπασμένα» μιας «Ριζούπολης»...

ΥΓ4: Το συγκεκριμένο άρθρο μπορείτε να το βρείτε επίσης στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=93032.

«Ανάσα» για την ΑΕΚ, 1-0 τον Ολυμπιακό στο 90΄!

Νίκη για την ΑΕΚ επί του Ολυμπιακού με 1-0, χάρη σε γκολ του Ισμαέλ Μπλάνκο στο 90'. Κακό το ντέρμπι, μεγάλη ένταση στις κερκίδες κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη του.

Εάν δεν είχε μπει το γκολ για την ΑΕΚ, έτσι μάλιστα όπως μπήκε (με τον Ντιόπ να περνάει όχι μόνο το... μισό Ολυμπιακό, αλλά και ένα αναμμένο καπνογόνο που βρέθηκε στο δρόμο του και να «σερβίρει» έτοιμο γκολ στον Μπλάνκο), θα ήταν ένα παιχνίδι που δεν θα θυμόταν κανείς.

Σφιχτές άμυνες, πολλά λάθη εκατέρωθεν στο χώρο του κέντρου και ανυπαρξία συνδυασμένων ενεργειών, συν το γεγονός ότι τα ατού και των δύο ομάδων βρέθηκαν σε κάκιστη βραδιά, συνετέλεσαν σε αυτό το γεγονός.

Ειδικά στο α' ημίχρονο, το ντέρμπι δεν βλεπόταν... Στο β' μέρος, ο υπερβολικά συντηρητικός Ολυμπιακός άλλαξε πρόσωπο με την είσοδο του Πάντελιτς, πήρε τα ηνία του αγώνα, αλλά το πέναλτι στα... περιστέρια του Ντουντού κόστισε ψυχολογικά στους «ερυθρόλευκους», που έδωσαν την ευκαιρία στην ΑΕΚ να αναθαρρήσει και να ισορροπήσει το ματς.

Οι αλλαγές του Χιμένεθ έδειξαν ότι οι γηπεδούχοι θα κυνηγούσαν μέχρι τέλους τη νίκη -και αυτό έγινε. Μπορεί η απόδοση της ΑΕΚ να μην μετατράπηκε σε... ζωγραφιά με την είσοδο των Μπλάνκο, Ντιόπ και Γκερέιρο, αλλά σίγουρα έγινε καλύτερη...

Στη φάση του γκολ δε, η συνεργασία των δύο πρώτων υπήρξε υποδειγματική, με αποτέλεσμα ο συνήθης ύποπτος Αργεντινός σκόρερ να συνεχίσει την παράδοση που έχει δημιουργήσει στα ντέρμπι με την ομάδα του Πειραιά (πέντε γκολ, πλέον), χαρίζοντας στην ομάδα του τη νίκη και μια βαθιά βαθμολογική «ανάσα».

Κορυφαίος από πλευράς γηπεδούχων ο Γρηγόρης Μάκος (MVP της αναμέτρησης), ίσως στην καλύτερη εμφάνισή του με τη φανέλα της ΑΕΚ. Προσπάθησε ο Μιραλάς για τον Ολυμπιακό, αλλά στο τετ-α-τετ του 33ου λεπτού στάθηκε μοιραίος για την ομάδα του.

Κακή η διαιτησία του Σιδηρόπουλου, φόρτωσε με νεύρα και τις δύο ομάδες, είδε φάσεις που... δεν υπήρχαν και... δεν είδε αυτές που όντως συνέβησαν, ενώ οι γηπεδούχοι «φωνάζουν» για τα επτά λεπτά καθυστέρησης που κράτησε στο τέλος. Από την άλλη, οι Πειραιώτες έχουν παράπονα από τη φιλοξενία της «Ένωσης» και ειδικότερα από τον πρόεδρό της, Σταύρο Αδαμίδη.

Μετά το τελευταίο σφύριγμα του Σιδηρόπουλου, επικράτησε ένταση, οπαδοί της ΑΕΚ προσπάθησαν και πέτυχαν να εισβάλουν στον αγωνιστικό χώρο, αλλά τα χειρότερα αποφεύχθηκαν... Οι συνεχείς ρίψεις καπνογόνων ωστόσο κατά τη διάρκεια του ματς ενδέχεται να κοστίσουν στους γηπεδούχους...

AΕΚ (Μανόλο Χιμένεθ): Αραμπατζής, Καράμπελας, Μανωλάς, Δέλλας, Γιάχιτς, Μάκος (78' Γκερέιρο), Γκέντσογλου, Σκόκο (72' Ντιοπ), Λεονάρντο, Μπερνς (58' Μπλάνκο), Λυμπερόπουλος.
Στον πάγκο έμειναν οι: Σάχα, Νασούτι, Λαγός, Έντερ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (Ερνέστο Βαλβέρδε): Πάρντο, Χολέμπας, Α. Παπαδόπουλος, Ποτουρίδης, Μοντέστο, Μοϊσές, Ντουντού, Ριέρα (23' λ.τ. Ιμπαγάσα), Ρόμενταλ (86' Φετφατζίδης), Φουστέρ (46' Πάντελιτς), Μιραλάς.
Στον πάγκο έμειναν οι: Νικοπολίδης,Μήτρογλου, Νέμεθ, Γ. Παπαδόπουλος.

ΥΓ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε το Σάββατο, 27 Νοεμβρίου, στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=92724.

Στο Ελλαδιστάν του 2010...

... κάποιοι θεωρούν ότι το σούπερ ντέρμπι της 8ης αγωνιστικής, ανάμεσα στους μεγάλους (σε ελληνικό ποδοσφαιρικό μέγεθος) Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, κρίνει τον τίτλο του πρωταθλητή. Προφανώς, οι άλλες 14 ομάδες και οι υπολειπόμενες 22 αγωνιστικές δεν έχουν καμία αξία και σημασία. Ευτυχώς, λοιπόν, που δεν κέρδισαν οι «ερυθρόλευκοι», και έτσι θα έχουμε κάτι να ασχολούμαστε, μέχρι την στιγμή που, ο όποιος πρωτοπόρος, ξεφύγει και πάλι στην κορυφή της βαθμολογίας με διαφορά μεγαλύτερη των τεσσάρων βαθμών...

... κανένας δεν ασχολείται με τα «γαλλικά» ανάμεσα στον Μητρόπουλο και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, τον «παπουτσοπόλεμο» που ακολούθησε, τις παραδοσιακές Ελληνίδες μανάδες που, μπορεί να έχουν από καιρό «καβατζάρει» τα 80 -και πλέον- έτη της ηλικίας τους, αλλά εξακολουθούν να... βγάζουν τα μάτια τους ασυστόλως με τον πρώτο τυχόντα και τις φωτοβολίδες που πέφτουν από καιρού εις καιρόν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, έτσι, γιατί έχει κρύο εκεί ψηλά στο Μαρούσι βρε αδερφέ, και είπαμε να ζεσταθούμε λιγάκι... Η τόσο μεγάλη μας ανάγκη να ανακαλύψουμε ένα νέο ποδοσφαιρικό πολιτισμό (αυτο)ϊκανοποιείται με την εικόνα των Νικόλα Πατέρα και Βαγγέλη Μαρινάκη να παρακολουθούν το μεγάλο ματς από τις ίδιες εξέδρες, σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων... Αυτό ήταν! Γίναμε ήδη Αγγλία! Από την επόμενη Κυριακή, πάρτε τα παιδιά σας άφοβα από το χέρι και βγείτε στον πηγαιμό για το γήπεδο... Ο δρόμος δεν είναι μακρύς, να εύχεστε όμως μην σας πάρει «ξώφαλτσα» καμία πέτρα, αναπτήρας, στιλό-λέιζερ, φωτοβολίδα, ρουκέτα, μαδέρι, τούβλο, δακρυγόνο, γκλομπ...

... ο πρόεδρος της μίας από τις δύο μεγαλύτερες ελληνικές ομάδες πηγαίνει στο γήπεδο με την ιδιότητα του προέδρου της διοργανώτριας αρχής (λέγε με Super League). Με την ίδια πάντοτε ιδιότητα, μετά την ήττα της ομάδας του, τα «χώνει» σε διαιτητή, βοηθούς, παρατηρητή και απειλεί «θεούς και δαίμονες». Προβαίνει επίσης στην ιστορική δήλωση «πανηγύρισα το γκολ της ομάδας μου μπροστά σε 80.000 Παναθηναϊκούς», η οποία, υπό το πρίσμα της προαναφερθείσας (αυτο)ϊκανοποίησής μας γι' αυτόν το νέο ποδοσφαιρικό πολιτισμό, ερμηνεύεται ως δείγμα της εξαιρετικής φιλοξενίας της οποίας έτυχε και όχι υπό το πραγματικό της πρίσμα, που είναι: «Πανηγύρισα όταν σας κάρφωσε το γκολάκι ο Μιραλάς. Παραλίγο να σας γ... μέσα στο ΟΑΚΑ, αλλά δεν πειράζει, εγώ το κομμάτι μου το έκανα...». Όλα τα παραπάνω, για να μην ξεχνιόμαστε, έγιναν και ειπώθηκαν από τον ίδιο άνθρωπο, πάντα υπό την ιδιότητα του προέδρου της Super League...

... τέλος, στο καθαρά αγωνιστικό μέρος, η ομάδα που ηττάται είναι εμφανώς καλύτερη από την ομάδα που νικάει και το αποτέλεσμα δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. «Μικρό το κακό» μας λένε οι ρεπόρτερ του Ολυμπιακού, που λίγο έλειψε να μας πουν ότι στον Πειραιά πανηγύρισαν μετά το ντέρμπι, επειδή προτιμούν να έχουν τον Παναθηναϊκό στον ένα βαθμό πίσω τους, παρά στους επτά... Λεπτομέρεια, επίσης σημαντική: Είναι αρκετό για μια ομάδα να κυκλοφορεί σωστά την μπάλα στον αγωνιστικό χώρο και να εφαρμόζει πιστά το πλάνο του προπονητή, ώστε να θεωρηθεί αυτομάτως ανώτερη από την αντίπαλό της; Το ό,τι έφτανε μέχρι την περιοχή και μετά από δημιουργία μηδέν, δεν λέει σε κανέναν τίποτα; Το ό,τι κατέρρευσε σαν «χάρτινος πύργος» μέσα σε έξι λεπτά, επίσης; Πάλι καλά που ο Βαλβέρδε είναι σοβαρός άνθρωπος και -υποθέτω- θα κάτσει να προβληματιστεί και να διορθώσει τα λάθη του. Πάλι καλά, επίσης, που -και εδώ υποθέτω- δεν διαβάζει ελληνικές εφημερίδες...

Ο κ. Τεν Κάτε και ο «Νίκος»...

Το σκηνικό, έξω από το ΟΑΚΑ, με την κυριακάτικη ψύχρα να «τρυπάει» τα σωθικά των δημοσιογράφων που περιμέναμε τους πρωταγωνιστές (θετικούς και αρνητικούς) του ντέρμπι ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, για να έρθουν στη «μεικτή ζώνη» και να κάνουν δηλώσεις. Ένας ρεπόρτερ, του Παναθηναϊκού προφανώς, έψαχνε να μάθει τι είχε δηλώσει ο Νίκος Νιόπλιας στη συνέντευξη Τύπου, ρωτώντας από δω κι από κει: «Τι είπε ο Νίκος; Μίλησε ο Νίκος; Έκανε δηλώσεις ο Νίκος;»... Ένας συνάδελφος από δίπλα, δεν άντεξε να μην σχολιάσει: «Αυτό είναι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Τον Τεν Κάτε θα τον φώναζε ποτέ κανείς με το μικρό του όνομα; Ενώ ο Νιόπλιας έγινε Νίκος...».

Δεν ξέρω πόσο δίκιο έχει ο δεύτερος συνάδελφος, όταν εντοπίζει στο προαναφερθέν στοιχείο το πρόβλημα του φετινού Παναθηναϊκού. Εάν το εννοεί υποτιμητικά, δεν θα συμφωνήσω μαζί του, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού είναι ο καλύτερος νέος Έλληνας τεχνικός αυτήν τη στιγμή. Εάν, ωστόσο, το λέει από την άποψη του σεβασμού που εμπνέει στους παίκτες του ο Νίκος Νιόπλιας ή από τη σκοπιά των λίγων, ακόμα, ποδοσφαιρικών του «παραστάσεων» σε υψηλό επίπεδο, τότε μάλλον έχει δίκιο. Γιατί, την Κυριακή, ο κύριος Μανόλο Χιμένεθ «έδεσε»... κόμπο τον Νίκο, καταφέροντας να παρουσιάσει στο χορτάρι του ΟΑΚΑ μια ομάδα με εννέα (!) απουσίες, χωρίς τους καλύτερους παίκτες της (Σκόκο, Λυμπερόπουλο και Ντιόπ), αλλά με καρδιά... 1.000 λεόντων και απαράμιλλη προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο που είχε σχεδιάσει ο Ισπανός τεχνικός.

Την ίδια ώρα, το γρήγορο γκολ του Τζιμπούρ από την καθιερωμένη, πλέον, «γκέλα» του Γιόσου Σαριέγκι, «βραχυκύκλωνε» το «τριφύλλι» και η βοήθεια από τον πάγκο δεν ερχόταν ποτέ... Με τον Ζιλμπέρτο Σίλβα να εγκλωβίζεται στις «δαγκάνες» του Καφέ και τον Σιμάο να είναι ο γνωστός... Σιμάο, που δεν μπορεί να δώσει σωστή πάσα στα τρία μέτρα, η ανάπτυξη του Παναθηναϊκού υπήρξε προβληματική επί 45 λεπτά και βελτιώθηκε -χωρίς πάντως να... βγάλει μάτια-, μόνο όταν πέρασε στον αγωνιστικό χώρο ο Γιώργος Καραγκούνης. Όπως και κόντρα στη Ρουμπίν Καζάν όμως, έτσι και απέναντι στην ΑΕΚ, οι «πράσινοι» ξύπνησαν πολύ αργά και το «πουλάκι» είχε πετάξει... Η ανορθόδοξη ανάπτυξη αποτυπώθηκε ανάγλυφα στις συνεχείς «γιόμες» και ακόμα κι εκείνο το «άχαστο» του Ζιλμπέρτο Σίλβα στο 84ο λεπτό προήλθε από «γκέλες» και όχι από «στρωτό» ποδόσφαιρο...

Κουρασμένος, αργός, βαρύς και δυσκίνητος, ο Παναθηναϊκός έγινε έτσι έρμαιο στις διαθέσεις μιας ΑΕΚ, της οποίας και οι τρεις αλλαγές έγιναν, επειδή οι παίκτες της υπέφεραν από κράμπες... Κι όμως, αυτήν την ομάδα ο νταμπλούχος Ελλάδας δεν μπόρεσε να την νικήσει. Και αυτό αξίζει να το πιστωθεί ο Μανόλο Χιμένεθ, που πήρε από τη... μισή ΑΕΚ το 100% της αφοσίωσης και της προσήλωσης στην τακτική. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από τον Νίκο Νιόπλια...

ΥΓ: Το συγκεκριμένο άρθρο μπορείτε επίσης να το βρείτε στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=87319, όπου και δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα, 25 Οκτωβρίου.

Από καρδιάς, μια ΑΕΚ με... καρδιά!

Είχα την τύχη να είμαι στο Ολυμπιακό Στάδιο για το μεγάλο ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό. Εντυπώσεις και σχόλια θα έχω περισσότερα μια πιο... λογική ώρα και με ακόμα καθαρότερο μυαλό, ελπίζω! Προς το παρόν λέω να παραδοθώ στις αγκάλες του Μορφέα, αλλά όνειρα δεν θα με πειράξει και αν δεν δω... Τα είδα νωρίτερα, στο ΟΑΚΑ, σε μια νύχτα όπου, όλοι όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο χωρίς παρωπίδες, νομίζω πως θα συμφωνήσουν ότι, πραγματικά, η νίκη κατέληξε στην ομάδα που την «φλέρταρε» πιο παθιασμένα... Και αυτή ήταν η ΑΕΚ!

ΥΓ: Περιγραφή, chat και βίντεο κατά τη διάρκεια και μετά τον αγώνα μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/sports/article/?aid=87120.
ΥΓ2: Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Δημήτρη τον Μυλωνά για την τεχνική κάλυψη και την καλή παρέα...
ΥΓ3: Η ως επί το πλείστον «ελεύθερη» μετάφραση των λεχθέντων από τους Μπερνς και Γκερέιρο δεν αλλοιώνει το νόημα των δηλώσεών τους, αλλά αποδίδει την ουσία τους... Την επόμενη φορά υπόσχομαι να είμαι πιο ακριβής...
ΥΓ4: Για να προλάβω τυχόν αρνητικά σχόλια, η κάμερα δεν αποτυπώνει την αλήθεια... Στην πραγματικότητα, είμαι πιο άσχ... εεε, όμορφος ήθελα να πω! Άσε που σου προσθέτει και πέντε κιλά (τώρα καταλαβαίνω γιατί η Ρούλα δείχνει τόσο χοντρή... ή μήπως δεν είναι αυτός ο λόγος;)!

Ένα σουτ περισσότερο από έναν πεθαμένο…

Θρυλικός κόουτς και στη συνέχεια πρόεδρος και γενικός διευθυντής των Γιούτα Τζαζ στη δεκαετία του ’80, ο Φρανκ Λέιντεν συνήθιζε να την «λέει» στους παίκτες του, όταν εκείνοι εμφανίζονταν να… σέρνονται στο παρκέ, με την εξής ατάκα: «Μπράβο αγόρι μου. Μόλις πήρες ένα ριμπάουντ περισσότερο από έναν… πεθαμένο». Αντίθετα με το μπάσκετ, στο ποδόσφαιρο οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Υπάρχουν ωστόσο και οι εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μία από αυτές, ήταν και ο αγώνας της Πέμπτης ανάμεσα στην Άντερλεχτ και την ΑΕΚ για το Europa League. Ό,τι και να πει κανείς, ό,τι και να γράψει, η στατιστική μετά το τέλος της αναμέτρησης αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα για όσα διαδραματίστηκαν στο χορτάρι του «Constant Vanden Stock»: 8 προσπάθειες «στο στόχο» για τους γηπεδούχους, μόλις 1 (!) για την ΑΕΚ. Με μία προσπάθεια για γκολ σε όλο το 90λεπτο, «που πας ρε… Καραμήτρο;», που λέει και το γνωστό «ρητό»…

Όσο και αν το πάλεψαν οι παίκτες, όσο και αν «σκιζόταν» ο Χιμένεθ στο ευρωπαϊκό του ντεμπούτο με την «Ένωση» να βρει λύσεις από τον πάγκο, αλλάζοντας παίκτες και σχήματα, η ήττα για μια ομάδα που -όπως είχαμε πει και σε προηγούμενο σχόλιο, μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη- δεν είναι ακόμα έτοιμη και έχει πολλές αδυναμίες, που δεν αρκεί ένα 4-0 επί οποιουδήποτε… Άρη για να τις καλύψει, ήρθε ως φυσιολογικό επακόλουθο, απέναντι στους Βέλγους, που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο κάθε δικαίωμα που τους έδωσαν οι «κιτρινόμαυροι» στον αγωνιστικό χώρο.

Και τώρα, τι μέλλει γενέσθαι; Με τον Χιμένεθ να έχει απεκδυθεί το… μανδύα του «μάγου» από τόσο νωρίς (το είχε πει άλλωστε, μετά τη νίκη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και ο ίδιος ο Ισπανός: «Δεν έχω μαγικό ραβδάκι») και με τον Παναθηναϊκό να περιμένει την Κυριακή στη… γωνία, η ΑΕΚ οφείλει να ανασυνταχθεί, να αφήσει πίσω της τον αγώνα των Βρυξελλών και να διεκδικήσει, με όσες πιθανότητες της αναλογούν, τη νίκη στο κυριακάτικο ντέρμπι του ΟΑΚΑ. Την ώρα, όμως, που ο Νίκος Νιόπλιας έβρισκε χρόνο να ξεκουράσει βασικούς παίκτες του, όπως ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης, στο ματς με τη Ρούμπιν Καζάν για το Champions League, ώστε να τους έχει έτοιμους την Κυριακή, και μάθαινε ότι θα έχει στη διάθεσή του και τους Γκοβού, Καντέ, ο Μανόλο Χιμένεθ έπεφτε στο χορτάρι και κρατούσε το κεφάλι του, βλέποντας τον Νάτσο Σκόκο να αποχωρεί τραυματίας από το ματς με την Άντερλεχτ και να χάνει τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό.

Χωρίς τον καλύτερο παίκτη της και δίχως να έχει ξεμπερδέψει καλά-καλά με τις «παιδικές ασθένειες» της «τραυματικής» περιόδου Μπάγεβιτς, η ΑΕΚ, έστω και τυπικά γηπεδούχος, είναι το αουτσάιντερ στην αναμέτρηση της Κυριακής και η πλάστιγγα γέρνει σαφώς προς τη μεριά των «πρασίνων»…

ΥΓ: Το συγκεκριμένο σχόλιο μπορείτε να το βρείτε και στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=86943, όπου δημοσιεύτηκε την Παρασκευή, 22 Οκτωβρίου.

For your eyes, only...

Τζέρι Στάκχαουζ. Τσάρλι Βιλανουέβα. Ντέρεκ Άντερσον. Γκραντ Χιλ. Ουίλ Μπάινουμ. Τζόνι Φλιν. Βινς Κάρτερ, βεβαίως - βεβαίως... Και πολλοί άλλοι, 50 συνολικά, γνωστοί και... λιγότερο γνωστοί, μεγάλα ή μικρότερα ονόματα, όλοι τους, όμως, «συγγραφείς» της ίδιας ιστορίας... Έπεσα τυχαία πάνω στο βίντεο αυτό με τα 50 καλύτερα καρφώματα όλων των εποχών στο κολεγιακό μπάσκετ (NCAA) και δεν θα μπορούσα να μην το «ανεβάσω» εδώ.

Προσωπικό μου «top 10», οι... πτήσεις υπ' αριθμόν 40, 36, 33, 30, 20, 14, 13, 8, 7 και 1, ενώ στο Νο 18, οι παλαιότεροι μπορεί να αναγνωρίσετε τον πάλαι ποτέ παίκτη του Μίλωνα, Ντουέιν ΜακΛέιν, που πέρασε από τα μέρη μας τη σεζόν 1993-94, αν δεν με απατά η μνήμη μου, συνθέτοντας ένα σπουδαίο δίδυμο με τον «τεράστιο» Μίτσελ Ουίγκινς.

Enjoy...

Απλά, θέμα ψυχολογίας...

Δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές και μαγικά ραβδάκια στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, και αυτό το ξέρουν ακόμα και τα μικρά παιδιά, που παίζουν μπάλα στις αλάνες... Όπως ο Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν ήταν ποτέ ούτε «πρίγκιπας», αλλά ούτε και «βάτραχος», έτσι και ο Μανόλο Χιμένεθ δεν έγινε ξαφνικά ο... Χάρι Πότερ ή ο πρίγκιπας του παραμυθιού, που ξύπνησε με ένα φιλί την «ωραία κοιμωμένη» ΑΕΚ...

Η εμφάνιση στο «Κλεάνθης Βικελίδης» και ο «περίπατος» με 4-0 επί του προερχόμενου από τη μεγάλη νίκη στην Τούμπα, Άρη, δεν είναι τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, από το ορατό αποτέλεσμα της αλλαγής ψυχολογίας που έφερε σε παίκτες «καμένους», «ξοφλημένους», «αδιάφορους» και «τελειωμένους» η αλλαγή προπονητή. Η παρουσία του Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο της «Ένωσης» έδωσε στην ομάδα το έξτρα κίνητρο που χρειαζόταν, για να δείξει την αξία της και να βγάλει ποιότητα, πάθος και τρεξίματα στον αγωνιστικό χώρο. Αυτή ήταν η... τούρτα, στην οποία ήρθε σαν «κερασάκι» η ορθή απόφαση του Ισπανού τεχνικού να παρατάξει την ΑΕΚ με ενισχυμένο κέντρο, καθώς και η απελευθέρωση του Νάτσο Σκόκο, που κατάφερε -επιτέλους- να συνδυάσει την ουσία με το θέαμα στο παιχνίδι του. Το 4-0 έκανε απλά τη συνολική εικόνα να μοιάζει ακόμα πιο λαμπερή...

Η επικράτηση των «κιτρινόμαυρων» στη Θεσσαλονίκη δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι η ΑΕΚ έφτασε αυτομάτως από το 0 στο 300 ή ότι ο Γιάχιτς, π.χ., έμαθε να παίζει δεξί μπακ... Το ουσιαστικό της αντίκρισμα, πέρα από την κατάκτηση των τριών βαθμών της νίκης, είναι ο κερδισμένος χρόνος για τον Μανόλο Χιμένεθ να δουλέψει με την ομάδα όπως επιθυμεί, αλλά και η κερδισμένη εμπιστοσύνη από μία σημαντική «μερίδα» των οπαδών της «Ένωσης», η οποία αμφισβήτησε ανοιχτά την πρόσληψη του πρώην τεχνικού της Σεβίλλης, μόνο και μόνο επειδή αυτός δεν είναι το... μεγάλο όνομα -λες και η ΑΕΚ, αυτήν την εποχή, μπορούσε να φέρει στην Ελλάδα ένα μεγάλο όνομα. Όλα τα υπόλοιπα θα φανούν -και θα κριθούν- στο γήπεδο, σε βάθος χρόνου, και το «ταμείο», όπως πάντα, θα γίνει το Μάιο...

ΥΓ: Το συγκεκριμένο άρθρο μπορείτε επίσης να το βρείτε στη διεύθυνση http://www.protothema.gr/gnomes-article/?aid=86230, όπου και δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα, 18 Οκτωβρίου.

Απ' το σπίτι δεν θα βγω...

Ο ενθουσιασμός και η... συγκίνηση που με διακατέχουν, κάθε φορά που απαλλάσσω το δισκάκι του Pro Evolution Soccer από το περιττό του περιτύλιγμα και το καλαίσθητο κουτί του, με τον Λιονέλ Μέσι πάντοτε σε πρώτο πλάνο, άλλοτε με... παρέα (βλ. Φερνάντο Τόρες) και άλλοτε μόνο, δεν περιγράφονται. Απέχουν ελάχιστα, θα έλεγα, από τα συναισθήματα που βιώνει ένας άντρας, όταν μια γυναίκα αφαιρεί και το τελευταίο της εσώρουχο και ετοιμάζεται να του παραδοθεί...

Μετά την απαραίτητη αναβάθμιση συστήματος, διάρκειας λίγων λεπτών, το PS3 είναι έτοιμο να «τρέξει» το παιχνίδι και... η παράσταση αρχίζει. Το Pro Evolution Soccer 2011 έχει σαφώς πιο «θελκτική» έναρξη από την έκδοση του 2010, με τα εντυπωσιακά ποδοσφαιρικά στιγμιότυπα να «δένουν» αρμονικά με την κλασική μουσική... Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί και το soundtrack του αρχικού μενού, με «έθνικ» επιρροές και μουσικές αναφορές στα '60s, που δεν περιμένεις από ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Δυσάρεστη έκπληξη, ωστόσο, είναι η απουσία της αγγλικής γλώσσας από το μενού επιλογών, που θα αναγκάσει τους περισσότερους, υποθέτω, να στραφούν στα ελληνικά...

Οι επιλογές είναι γνωστές από τα προηγούμενα χρόνια και δεν έχουν αλλάξει, με το επιτυχημένο περυσινό «Community» (Κοινότητα) να επιτρέπει τη δυνατότητα δημιουργίας ενός γκρουπ από φίλους, με τους οποίους παίζετε πιο συχνά, την ώρα που όλα σας τα στατιστικά και το ιστορικό των αναμετρήσεων καταγράφονται στη «μνήμη» του συστήματος.

Αυτό, δυστυχώς, που δεν έχει αλλάξει, είναι ότι οι περισσότερες ομάδες, της Αγγλίας κυρίως, δεν βρίσκονται στο παιχνίδι με τα πραγματικά τους ονόματα. Όπως και να το κάνεις, καταντάει βαρετό αυτό το «Χωριό Δυτικών Μίντλαντς» (γραμμένο έτσι ακριβώς)! Από την άλλη, ως αντίβαρο μπορεί να χαρακτηριστεί η παρουσία στις «λοιπές ευρωπαϊκές ομάδες» των Μπάγερν Μονάχου και Βέρντερ Βρέμης, αν και ολόκληρη η Bundesliga θα ήταν σαφώς πιο επιθυμητή. Από ελληνικής πλευράς, υπάρχουν και φέτος οι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, για τα ολοκληρωμένα ρόστερ όλων των ομάδων ωστόσο, που θα περιλαμβάνουν ακόμα και τις μεταγραφές της τελευταίας στιγμής, θα χρειαστείτε τη συνδρομή του «θείου» Ίντερνετ...

Λίγο πριν μπείτε στον αγωνιστικό χώρο, οι εμφανείς αλλαγές στους τομείς της στρατηγικής και της κατάρτισης της βασικής σας 11άδας είναι σαφώς προς το καλύτερο, καθώς η λειτουργία «Drag and Drop» σας επιτρέπει, για πρώτη φορά, να παρατάξετε την ομάδα σας στο γήπεδο, έτσι ακριβώς όπως την έχετε φανταστεί. Όταν πια έρθει εκείνη η ώρα...

... το gameplay είναι σαφώς βελτιωμένο και ο 360 μοιρών μετρητής στις πάσεις πιο δύσκολος, αλλά και πιο ρεαλιστικός, γιατί απαιτεί εξάσκηση και εξοικείωση, αν θέλετε να περνούν όλες οι μπαλιές. Τα γραφικά εξαιρετικά, με ακόμα καλύτερη δουλειά στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των παικτών. Οι τερματοφύλακες εξαιρετικοί, είναι πολύ δύσκολο να τους νικήσεις, τα μακρινά σουτ και τα γυριστά εντυπωσιακά και οι στημένες φάσεις απόλυτα ρεαλιστικές. Δοκιμάστε να παίξετε το παιχνίδι σε επίπεδο Top Player (Κορυφαίος Παίκτης) και με το δείκτη ταχύτητας στο +2 και θα διαπιστώσετε πραγματικά πόσο δύσκολο όχι μόνο το γκολ, αλλά και το να αναπτυχθείς σωστά πάνω στο virtual χορτάρι... Οι επιλογές των γηπέδων είναι και πάλι περιορισμένες, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο κακό. Μέσω της επιλογής Edit, έχετε τη δυνατότητα να παρέμβετε αισθητικά, όπως εσείς το επιθυμείτε.

Αυτά μπορώ να σκεφτώ και να σας μεταφέρω, ως πρώτες εντυπώσεις, μετά από 14 ώρες παιχνιδιού μέσα σε τρεις μέρες. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα, ώρες, μέρες και μήνες, μέχρι να βγει το Pro Evolution Soccer 2012 και να προστεθεί στη μεγάλη συλλογή... Μέχρι τότε, έχω την αίσθηση ότι η έκδοση του 2008 θα αποτελεί την πιο κοντινή στα στάνταρ της τελειότητας εκδοχή του δημοφιλέστατου παιχνιδιού της Konami. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα άλλωστε, και αυτό ισχύει και για την ελληνική περιγραφή των Σωτηρακόπουλου - Θαναηλάκη, αν αναρωτιέστε γιατί δεν αναφέρθηκα σε αυτήν...

Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές...

Αυτήν τη φορά, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά... Πέρυσι ήταν η διαιτησία, η αδικία, τα «καπρίτσια» των κακομαθημένων σταρ, η κλίκα των Αργεντινών, οτιδήποτε άλλο δηλαδή, εκτός από τις ευθύνες του προπονητή. Φέτος, η διαιτησία στον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης και τα «όργια» του Κουκουλάκη πήγαν να γίνουν πάλι «στάχτη στα μάτια», να «κουκουλώσουν» την αλήθεια που τόσο εξώφθαλμα αποκάλυπτε ο «καθρέφτης», ο αγωνιστικός χώρος...

Αυτή η ομάδα, αυτή η ΑΕΚ, δεν θα μπορούσε να πάει μακριά... Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος, έμοιαζε με τον ασθενή που παραμένει στη ζωή με τεχνητή υποστήριξη... Πόσο λοιπόν θα κρατούσε αυτό; Τρία χρόνια; Και πολύ κράτησε... Και η παραίτηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς ήταν ο μοναδικός δρόμος. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Εάν η ομάδα χρειάζεται ένα «ηλεκτροσόκ» για να συνέλθει, όπως τόσο κλισεδιάρικα συνηθίσαμε να λέμε, τότε δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κατάλληλη στιγμή, για να γίνει αυτό. Ήττα με 3-1 από το νεοφώτιστο Ολυμπιακό Βόλου. Είχαν προηγηθεί το 2-2 με τον Αστέρα Τρίπολης, στον οποίο -σημειωτέον- ο Ολυμπιακός έκανε το Σάββατο 33 (!) τελικές προσπάθειες, η ήττα από την επίσης «πρωτάρα» Κέρκυρα με 2-1 και τα 16 (!) σουτ από τους πιτσιρικάδες της Χάιντουκ, σε μια νύχτα που η ομάδα κέρδισε... με τα ψέματα και πήγε για ύπνο, με την ψευδαίσθηση ότι όλα ήταν καλά. Φευ...

Δεν φεύγει με ψηλά το κεφάλι ο «Ντούσκο». Αυτό θα συνέβαινε, ίσως, εάν το διέπραττε μετά τον προπηλακισμό του στο φιλικό με την Καλλιθέα. Θα καταλάβαινε ακόμα και ο πιο κενός περιεχομένου νους, ότι δεν πήγαινε άλλο. Τώρα, όμως, φεύγει με το κεφάλι χαμηλά και την ουρά στα σκέλια. Αυτή η ΑΕΚ, η δική του ΑΕΚ, που στις αρχές του καλοκαιριού του... θύμιζε την ομαδάρα του '90, έφτασε να αποτελεί τη... χαρά του παιδιού, του νεοφώτιστου και του μικρομεσαίου, που έμπαινε στο γήπεδο και την κοιτούσε στα μάτια, αντί να την φοβάται και να την σέβεται. Έγινε η ΑΕΚ, την οποία ο Μπέος «απείλησε» με «τριάρα» και, όχι μόνο το είπε, αλλά και το έκανε! Τέσσερις μόλις βαθμοί κόντρα σε Κέρκυρα, Σέρρες, Τρίπολη και Βόλο; Αστεία πράγματα...

Δεν είναι αργά για την ΑΕΚ. «Παίζεται» το πρωτάθλημα ακόμα, είναι νωρίς, υπάρχουν παίκτες στο ρόστερ με προσωπικότητα και αξία, που μπορούν να το «παλέψουν». Ουτοπικό, ίσως, αλλά όχι ακατόρθωτο. Θα χρειαστεί ωστόσο ένας προπονητής με εξίσου ισχυρή προσωπικότητα και «τσαμπουκά», που θα θελήσει να «ελαφρύνει» την ομάδα από «βαρίδια» που την καθηλώνουν αγωνιστικά... Και είναι πολλά αυτά: Γιάχιτς, Λεονάρντο, Μάκος, Ντάντομο (ποιος είναι πάλι αυτός, είπατε;), Λαγός... Ο Γκέντσογλου, που πάει να γίνει νέος... Ταχτσίδης, ο «περιπατητής» Σκόκο, που διαλέγει ματς... Μακάρι όλοι αυτοί να βρουν ένα κίνητρο με το νέο τεχνικό, μακάρι αυτός ο νέος τεχνικός να βρει πώς θα τους αξιοποιήσει. Σε αντίθετη περίπτωση, ωστόσο, θα πρέπει -επιτέλους- να τους ξεφορτωθεί. Η πρώτη προτεραιότητα, όμως, η πρώτη πρόκληση, θα είναι να δώσει στην ομάδα μια αγωνιστική ταυτότητα, ένα συγκεκριμένο στιλ και αγωνιστικές αρχές, μακριά από το «κουτουρού» και το «τουρλουμπούκι». Αυτό θα είναι το σημείο-«κλειδί».

Είναι καλό, εν τέλει, που φεύγει ο Μπάγεβιτς. Από μικρός ακόμα, θυμάμαι τον εαυτό μου να συλλογίζεται και να απορεί: «Μα, καλά, κάθε φορά που η ΑΕΚ θα τα βρίσκει... σκούρα, θα στρέφεται στη λύση Μπάγεβιτς; Άλλοι προπονητές δεν υπάρχουν;». Υπάρχουν, είναι η απάντηση. Αρκεί να ψάξεις να τους βρεις. Αξίζει τον κόπο, το χρόνο, το -όποιο- χρήμα...

Δεν είναι πανάκεια ο Μπάγεβιτς για την ΑΕΚ, όπως δεν είναι και ο Βαλβέρδε, π.χ., για τον Ολυμπιακό. Ζωή υπήρξε και πριν από αυτούς, θα συνεχιστεί και μετά από αυτούς. Το καλό για όλους όσους... βαυκαλίζονταν με τον Μπάγεβιτς, για όλη την «κιτρινόμαυρη» οικογένεια φρονώ, είναι η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας πως η «απάντηση» σε κάθε πρόβλημα της ομάδας δεν μπορεί να είναι ο Σερβοέλληνας τεχνικός. Αντίθετα, μπορεί αυτός να είναι το πρόβλημα, με καθαρά αγωνιστικά κριτήρια πάντα, και όχι με κριτήρια... Χατζηχρήστου. Δεν υπάρχουν «βάτραχοι», δεν υπάρχουν «πρίγκιπες» που θα ξυπνήσουν με ένα φιλί την «ωραία κοιμωμένη» ΑΕΚ. Υπάρχει μόνο ο σκληρός ρεαλισμός της 13ης θέσης στη βαθμολογία μετά από τέσσερις αγωνιστικές και η πενιχρή συγκομιδή των τεσσάρων βαθμών, αντί των 12 «φυσιολογικών». Υπάρχει μόνο η αλήθεια της παραδοχής ότι ο Μπάγεβιτς, πια, δεν μπορούσε, δεν μπορεί, αυτό ήταν... End of story, τέλος του παραμυθιού. Ο «πρίγκιπας» δεν μένει πια εδώ.

This could be the end of a beautiful friendship...

Τελικά, ένας Δαλούκας ήταν αρκετός, για να διαγράψει μονομιάς τους... τόνους μελανιού που χύθηκαν από εντολοδόχους, παρατρεχάμενους, «λαμόγια», φαντασιόπληκτους ή, απλώς, αδαείς, αφελείς και «ρομαντικούς», προκειμένου να περιγραφεί αυτή η «υπέροχη» φιλία μεταξύ των Νικόλα Πατέρα και Βαγγέλη Μαρινάκη και η «νέα εποχή» στις σχέσεις του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό. Το «τσεκούρι του πολέμου» ξεθάφτηκε πριν καλά-καλά θαφτεί και τα... όργανα άρχισαν από τη 2η, κιόλας, αγωνιστική. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, δηλαδή, από το αναμενόμενο, για όσους τουλάχιστον δεν συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι των σπηλαίων, που μόλις ανακάλυψαν τη φωτιά...

Το μπάσκετ των ονείρων μας και ο παίκτης-όνειρο...

Βγαλμένος, θαρρείς, από τις καλύτερες μπασκετικές μας «ονειρώξεις», ο ημιτελικός του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας ανάμεσα στην «οικοδέσποινα» και τη δευτεραθλήτρια Ευρώπης Σερβία τα είχε όλα... Συγκινήσεις, θέαμα, αγωνία, εκπληκτικές ατομικές και ομαδικές ενέργειες, μεγάλες προσωπικές εμφανίσεις, πάθος, δύναμη, νεύρα, εξαιρετική ατμόσφαιρα και, φυσικά, τα απαραίτητα διαιτητικά «φαλτσοσφυρίγματα»... Το τελικό 83-82 έστειλε την Τουρκία στο μεγάλο τελικό της Κυριακής (21.30) κόντρα στις ΗΠΑ και άφησε την ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς, του Μίλος Τεόντοσιτς και του (εκπληκτικού) Μάρκο Κέσελι με το παράπονο...

Σερβία-Τουρκία 82-83:



Στον πρώτο ημιτελικό, οι ΗΠΑ, οιστρηλατούμενες από έναν εκπληκτικό Κέβιν Ντουράντ, που σταμάτησε στους 38 πόντους, πήραν μια σχετικά εύκολη νίκη επί της μαχητικής και άξιας συγχαρητηρίων, σε κάθε περίπτωση, Λιθουανίας, με 89-74.

Δείτε το βίντεο:

Οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Παρά την ελάχιστη προβολή -σε σχέση με τα άλλα «μεγάλα» ευρωπαϊκά πρωταθλήματα-, η Bundesliga συνεχίζει να εντυπωσιάζει με πολλά γκολ και ανατροπές.

«Χορταίνει» το μάτι καλό ποδόσφαιρο ακόμα και χωρίς γκολ σε ματς όπως αυτό της Μπάγερν Μονάχου με τη Βέρντερ Βρέμης (0-0), πολυδιαφημισμένες (βλ. Σάλκε) ομάδες παραπαίουν, η Χόφενχαϊμ, με τον Ιμπίσεβιτς ξανά υγιή, ξεκινά εντυπωσιακά, η Ντόρτμουντ δείχνει ικανή για σπουδαία πράγματα φέτος και ακόμα και ο Φάνης Γκέκας των «ειδικών συνθηκών» δείχνει να βρίσκει άλλη μια ποδοσφαιρική «Ιθάκη»...

Δείτε τα βίντεο που ακολουθούν με στιγμιότυπα από την 3η αγωνιστική της Bundesliga:

To «flipside» της Βαρκελώνης...

Για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τα είχαμε ξαναπεί, μετά την ισοπαλία με τη Φούλαμ. Η ομάδα του σερ Άλεξ Φέργκιουσον πετάει «φωτιές» στην επίθεση, έστω και χωρίς τον Γουέιν Ρούνεϊ στη σύνθεσή της, αλλά στην άμυνα «μπάζει»... Τρανή απόδειξη, η αναμέτρηση με την Έβερτον το Σάββατο στο «Γκούντισον Πάρκ», όταν οι «μπέμπηδες» προηγήθηκαν με 3-1 και έδειξαν να «καθαρίζουν» το ματς. Φευ... Οι γηπεδούχοι δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη και, με δύο γκολ στις καθυστερήσεις, πήραν την ισοπαλία και τον πολύτιμο βαθμό, αναγκάζοντας τη Γιουνάιτεντ να δει και την άλλη πλευρά (Βαρκελώνη 1999, τελικός Champions League με την Μπάγερν) του νομίσματος...

Δείτε το βίντεο:

Βίοι αντίθετοι στην Ισπανία

«Μπαμ» ηκούσθη στον αέρα... Η μεγαλύτερη έκπληξη του Σαββατοκύριακου στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα σημειώθηκε στο «Καμπ Νου». Εκεί, ο Ισπανός... Ηρακλής (η νεοφώτιστη Έρκουλες, δηλαδή) επιβλήθηκε της Μπαρτσελόνα με 2-0, προκαλώντας αίσθηση σε όλο τον κόσμο. Ο Παραγουανός διεθνής στράικερ Νέλσον Βαλντές ήταν το πρόσωπο της αναμέτρησης, καθώς πέτυχε και τα δύο γκολ των νικητών.

Μπαρτσελόνα-Έρκουλες 0-2:



Αντίθετα, η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε το πρώτο της «τρίποντο» με τον Ζοζέ Μουρίνιο στον πάγκο, επικρατώντας, δύσκολα, στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», της Οσασούνα με 1-0. Το μοναδικό τέρμα της αναμέτρησης σημείωσε ο Ρικάρντο Καρβάλιο στο 48ο λεπτό.

Δείτε το βίντεο:

«Γκέλες» αλά ιταλικά!

Ροναλντίνιο. Πάτο. Ιμπραΐμοβιτς. Ρομπίνιο. Ο «δικός μας», Σωκράτης Παπασταθόπουλος, στην άμυνα. Κι όμως... Για άλλη μια φορά, αποδείχθηκε ότι οι «φανφάρες» και τα πολλά λόγια είναι καλά για να δίνουν τίτλους και να γεμίζουν πρωτοσέλιδα, αλλά το γήπεδο είναι ο «καθρέφτης».

Και, κόντρα στην Τσεζένα του Παναγιώτη Ταχτσίδη (δεν αγωνίστηκε), ο «καθρέφτης» έδειξε μια Μίλαν... άσχημη και παραμορφωμένη, η οποία θέλει ακόμα πολύ δρόμο, μέχρι να επανέλθει σε πραγματικά ανταγωνιστικό επίπεδο και να αποτινάξει από πάνω της το «ζυγό» της συμπολίτισσας Ίντερ στο Campionato. Από τον Λεονάρντο πέρυσι, στον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι φέτος, οι «μαθητευόμενοι μάγοι» είναι, βέβαια, ένα πρόβλημα...

Τσεζένα-Μίλαν 2-0:



«Εφιαλτική» βραδιά και για τη Ρόμα στη Σαρδηνία, όπου γνώρισε τη συντριβή από την Κάλιαρι με 5-1.

Δείτε το βίντεο:

Δεν υπάρχει!

Ειλικρινά, δεν μπορώ να γράψω κανένα σχόλιο... Η εικόνα στο παρακάτω βίντεο μιλάει από μόνη της! Για την ιστορία και μόνο, το στιγμιότυπο είναι από τον αγώνα μεταξύ των ομάδων MAS Fes και FAR Rabat για το Κύπελλο Μαρόκου, που οδηγήθηκε στη διαδικασία των πέναλτι. Ένα είναι βέβαιο: θα γελάσετε με την καρδιά σας!

Από άλλον πλανήτη!

Από το... πουθενά, η Λιθουανία βρίσκεται στους «4» του Μουντομπάσκετ της Τουρκίας και, με εμφανίσεις όπως αυτή στον προημιτελικό κόντρα στην Αργεντινή, δικαιούται να προσβλέπει σε ακόμα μεγαλύτερα πράγματα, έστω και αν στο δρόμο της θα βρεθούν τώρα οι ΗΠΑ.

Το βίντεο που ακολουθεί είναι... λίγο, για να αποδώσει με ακρίβεια το πόσο «διαστημικό» μπάσκετ έπαιξε η παρέα του Κλέιζα στο 104-85 επί της αντίστοιχης του Σκόλα...

Κορίτσια, ο Κριστιάνο!

Εντάξει, στον πειρασμό που ακούει στο όνομα «Λαρίσα Ρικέλμε» δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και της αφιερώσαμε μία ανάρτηση, συνοδευόμενη, βεβαίως βεβαίως, και από τα απαραίτητα «καυτά» βιντεάκια...

Επειδή, όμως, όλο και καμιά γυναίκα μπορεί να μας διαβάζει, θα πρέπει να τηρήσουμε τις ισορροπίες... Τα γούστα, βέβαια, ποικίλλουν -ειδικά όταν μιλάμε για το «ασθενές φύλο», άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου-, αλλά δεν είναι λίγες οι φίλες που βρίσκουν σέξι τον «πολύ» Κριστιάνο Ρονάλντο.

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, κορίτσια, αλλά χαλάλι... Για τα μάτια σας μόνο...



ΥΓ: Ένα ομολογουμένως πανέξυπνο «promo», που «παίζει» και με την πρόσφατη ερωτική «περιπέτεια» του Πορτογάλου σούπερ σταρ, από την οποία προέκυψε ένα παιδί...

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα...

Δεν θα μπορούσα ποτέ να βάλω στον ίδιο «ντορβά» τις αποχωρήσεις του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Φάνη Γκέκα από τις εθνικές μας ομάδες μπάσκετ και ποδοσφαίρου, αντίστοιχα, των ανδρών.

Η πρώτη με στενοχωρεί, με «ενοχλεί» και με προβληματίζει, τόσο όταν αναζητώ την αφορμή και την αιτία της, όσο και όταν σκέφτομαι την έλλειψη ορατής στον ορίζοντα εναλλακτικής λύσης, τουλάχιστον τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Η δεύτερη, αντίθετα, μάλλον με ικανοποιεί. Την αντιμετωπίζω περισσότερο υπό το πρίσμα του «στο καλό και να μας γράφεις» -όπως έκανα και στις αντίστοιχες περιπτώσεις των Γιάννη Αμανατίδη και Σωτήρη Κυργιάκου-, παρά του «και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς Γκέκα; Ήταν κι αυτός μια κάποια λύση...». Θέλουν, όπως επίσης μαθαίνω, να αποχωρήσουν και οι Τζόρβας, Σεϊταρίδης; Ακόμα καλύτερα... Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο καλά. Και όσο πιο γρήγορα, κύριοι, παρακαλώ πολύ. Μην σπρώχνεστε, αλλά και μην αργείτε...

Τον προσεχή Οκτώβριο, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα αντιμετωπίσει τη Λετονία και το Ισραήλ στο πλαίσιο των προκριματικών του Euro 2012 και, καλό θα ήταν, μέχρι τότε, να έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο, να ξέρει και ο Φερνάντο Σάντος με ποιους παίκτες θα πορευτεί από δω και μπρος. Ξεκάθαρες θέσεις και επιχειρήματα από τους αποχωρήσαντες δεν αναμένουμε, ούτως ή άλλως. Μόνο μισόλογα για «ειδικές συνθήκες» και ανεπαρκείς δικαιολογίες, που κάνουν περισσότερο κακό στην εικόνα της ομάδας και στην έξωθεν «καλή μαρτυρία», που έδειχνε να αποκτά επί εποχής Ρεχάγκελ.

Αντί, λοιπόν, να ζητάμε από τους διεθνείς που κλείνουν την πόρτα της Εθνικής, απαντήσεις που δεν θα δοθούν ποτέ, ας τους ευχαριστήσουμε για την -αμφισβητήσιμη- προσφορά τους και ας ενθαρρύνουμε και όλους όσοι επιθυμούν να τους ακολουθήσουν, να το πράξουν το συντομότερο δυνατό. Η «εποχή Σάντος», αν θέλουμε να εξελιχθεί εξίσου καλά όσο αυτή του προκατόχου του, θα πρέπει να γίνει με ξεκάθαρες αρχές, πάνω σε στέρεες βάσεις και, πρωτίστως, με παίκτες που «διψούν» για ποδόσφαιρο, που είναι συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι να δώσουν το 100% στην Εθνική. Μόνο έτσι θα έχει τη δυνατότητα η ομάδα να προχωρήσει μπροστά, χωρίς... μιζέρια και... μισόλογα που «δηλητηριάζουν» το κλίμα. Ας μετρηθούν, λοιπόν, να δουν πόσοι είναι, και αναλόγως ας πορευθούν...

ΥΓ: Όσο για τον Δημήτρη τον Διαμαντίδη και τη δική του αποχώρηση από την Εθνική μπάσκετ, επιτρέψτε μου να εκφράσω τη διαφωνία μου. Και νωρίς είναι (δεν τον πήραν, δα, και τα χρόνια), και πολλά έχει ακόμα να προσφέρει ο «Μητσάρας» και θα ήθελα να τον δω πραγματικό ηγέτη στα δύσκολα, μπροστάρη στην επόμενη μέρα της Εθνικής μετά από μια αποτυχημένη διοργάνωση και όχι ως τον πρώτο που... σπεύδει να εγκαταλείψει το καράβι που βουλιάζει. Ό,τι και αν πει ο καθένας μας ωστόσο, είναι μια καθαρα προσωπική και σεβαστή επιλογή.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όμως, και επιτρέψτε μου να το μοιραστώ μαζί σας, είναι το εξής: Γιατί όλα αυτά τα παλικάρια που αποχωρούν από τις εθνικές τους ομάδες, πιπιλίζουν πάντα την ίδια «καραμέλα»; Γιατί όλοι μιλάνε για την «επόμενη γενιά, που έρχεται από πίσω και μπορεί να προσφέρει πολλά», γιατί προσπαθούν να μας πείσουν ότι θέλουν «να κάνουν χώρο στα νέα παιδιά»; Αν είναι τόσο... ανιδιοτελείς, γιατί δεν «κάνουν χώρο στα νέα παιδιά», αποχωρώντας όχι από την Εθνική, αλλά από τους συλλόγους τους; Εκεί δεν έχει... «επόμενη γενιά, που έρχεται από πίσω»; Ή, απλά, δεν θέλουν να χάσουν το... παραδάκι και κάνουν τους «μάγκες» στην πλάτη του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, επειδή, πολύ απλά, τους... παίρνει;

Εσύ, εν προκειμένω, Δημήτρη Διαμαντίδη, είπες στη δημόσια τηλεόραση, ανακοινώνοντας το «αντίο» σου στην Εθνική, ότι «σίγουρα, υπάρχουν παιδιά που έρχονται από πίσω και θα δώσουν πολλά». Γιατί να πιπιλίσεις κι εσύ την ίδια «καραμέλα»; Τους έχεις δει, πραγματικά, αυτούς που «έρχονται από πίσω»; Ξέρεις τι έκαναν φέτος στις δικές τους διεθνείς υποχρεώσεις οι «μικρές» Εθνικές; Μάλλον όχι, γι' αυτό και λες ότι «θα δώσουν πολλά». Μπορεί και να το κάνουν, δεν αντιλέγω. Αλλά όχι ακόμα. Θέλουν πολλά «ψωμιά»...

Έπεσαν οι μάσκες...

Δεδομένο Νο1: «Καλόπαιδο» ο Τεόντοσιτς, υπερτιμημένος ίσως, αλλά, πραγματικά, έχει μεγάλα... καρύδια!
Δεδομένο Νο2 (συνέχεια από το προηγούμενο): Όχι, Κώστα Τσαρτσαρή, ο Τεόντοσιτς δεν «τρώει» τη θέση κανενός Έλληνα, αγωνιζόμενος στον Ολυμπιακό. Εκτός αν ξέρεις εσύ κάποιον καλύτερό του, οπότε πάω πάσο...
Δεδομένο Νο3: Οι Ισπανοί είναι ανίκητοι, μόνο όταν δεν ξέρεις πως να τους αντιμετωπίσεις και... τα κάνεις πάνω σου, όποτε τους βρίσκεις μπροστά σου.

Και μία ερώτηση: Γιατί οι Σέρβοι δεν «διαλύθηκαν» μετά τις τιμωρίες για τα γεγονότα του «Ακρόπολις», αλλά συσπειρώθηκαν και βρήκαν τη δύναμη να αποκλείσουν τους παγκόσμιους πρωταθλητές Ισπανούς; Μήπως γιατί, αντίθετα με την Ελλάδα, στον πάγκο τους καθόταν ένας πραγματικός προπονητής, και όχι ο... «μαρμαρωμένος βασιλιάς»; Λέω, μήπως;

I love this game!

Την ώρα που κάποιοι αναζητούσαν -μάταια- την ομορφιά του ποδοσφαίρου στην αναμέτρηση της Κροατίας με την Ελλάδα, το μπάσκετ αναδεικνυόταν στην ύψιστη μορφή του...

Ευχαριστούμε, Αργεντινή και Βραζιλία... Ευχαριστούμε, κ.κ. Σκόλα, Ντελφίνο, Χουέρτας και Μπαρμπόσα... Μακάρι κάποιοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά σας και να καταλάβουν ότι αυτό είναι το πραγματικό μπάσκετ, και όχι ο «κλεφτοπόλεμος»...

Αργεντινή-Βραζιλία 93-89:

Στα φιλικά καλά πάει...

Εάν το Μουντιάλ αποτελούσε απλά ένα τουρνουά προετοιμασίας και όχι τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο, η Αργεντινή θα ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια! Μέχρι να βρει ωστόσο την ισορροπία ανάμεσα στον καλό και τον κακό της εαυτό, η «μπιανκοσελέστε» θα αρκείται σε αποτελέσματα όπως το χθεσινό (φιλικό) 4-1 επί της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ισπανίας...

Δείτε το βίντεο:

Ιδού η Ρόδος...

Του πέταξαν το... γάντι. Εκείνος άργησε λίγο, αλλά ανταποκρίθηκε. Το σήκωσε, είπε «ορίστε κύριοι, αφού θέλετε την ΠΑΕ, ελάτε να την πάρετε» -δεν στέκομαι σε ποσοστά, αλλά στην ουσία του πράγματος- και δικαιούται να νιώθει ότι έπραξε το καθήκον του, μην κλείνοντας τα αυτιά του στη «γιούχα» των οπαδών και στο εξεγερμένο λαϊκό αίσθημα, που συνοψίστηκαν στο γνωστό «πούλα - φύγε». Περί Γιάννη Βαρδινογιάννη ο λόγος, όπως ίσως θα καταλάβατε...

Ο «Τζίγκερ» όμως δεν βρίσκεται πλέον στο προσκήνιο ή, καλύτερα, θα αποτραβηχτεί στο παρασκήνιο μετά τα γεγονότα και τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Τα φώτα της δημοσιότητας, και μαζί και η ευθύνη για ένα μεγάλο Παναθηναϊκό, συνεπή και αντάξιο της ιστορίας του, πέφτουν πλέον στους Νικόλα Πατέρα και Ανδρέα Βγενόπουλο. Και αν ο πρώτος έχει επανειλημμένα, με λόγια και έργα, αποδείξει ότι δεν φοβάται να μπει μπροστά και να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη για το «τριφύλλι», είναι ο «Mr MIG» που καλείται να (απο)δείξει πόσα ακριβώς απίδια χωράει ο -δικός του- σάκος...

Όσοι, φίλοι του Παναθηναϊκού και μη, θεωρούν ότι ο κ. Βγενόπουλος είναι «λεφτάς», για να το πούμε απλά, δεν κάνουν, φυσικά, λάθος, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι πέφτουν μέσα 100%. Ο άνθρωπος δεν είναι ιδιοκτήτης της MIG, αλλά, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε άρθρο του Β. Κώτση στην εφημερίδα Το Βήμα, στις 4 Νοεμβρίου του 2007, «θα προτείνεται και θα ψηφίζεται από την Dubai Financial Group (τον επενδυτικό βραχίονα του Εμιράτου) για να υπηρετεί στην κορυφαία εκτελεστική θέση τόσο στη ΜΡΒ όσο και στη MIG για διάστημα πέντε ετών».

Στο ίδιο άρθρο διαβάζω ακόμη τα εξής ενδιαφέροντα: «... οι Άραβες εξαγόρασαν έναντι 237 εκατ. ευρώ το ποσοστό του κ. Βγενόπουλου στη Marfin Popular Bank, μηδενίζοντας έτσι τη συμμετοχή του στην τράπεζα, ενώ στην επενδυτική εταιρεία MIG το ποσοστό του ιδρυτή του ομίλου είναι της τάξεως του 1%... Ο κ. Βγενόπουλος εξακολουθεί και κατέχει το 1% της MIG (αποτιμάται στα 50 εκατ. ευρώ), ενώ τον επόμενο μήνα θα λάβει 6 εκατ. μετοχές της ΜΡΒ στο πλαίσιο του προγράμματος stock option της τράπεζας».

Τι κρατάω, λοιπόν, από όλα αυτά, με το απλό μου το μυαλό; Ο κ. Βγενόπουλος έχει εκτελεστικό ρόλο στη MIG και στην MPB. Δεν διαχειρίζεται χρήματα δικά του, αλλά των μετόχων. Δεν λαμβάνει εκείνος τις αποφάσεις, αλλά τις εκτελεί. Όσοι, λοιπόν, περιμένουν ότι θα έχει διαφορετικό ρόλο στον Παναθηναϊκό, πλανώνται πλάνην οικτράν και καλό θα ήταν να κρατήσουν μικρότερο «καλάθι»... Πιθανότατα, ο Νικόλας Πατέρας θα αποφασίζει και ο Ανδρέας Βγενόπουλος θα εκτελεί, αν θέλουμε να περιορίσουμε το διοικητικό μοντέλο του «τριφυλλιού» στους δύο άνδρες μόνο.

Είναι δεδομένο, άλλωστε, ότι ο κ. Βγενόπουλος δεν θέλει να γίνει ο νέος μεγαλομέτοχος (στα πρότυπα της οικογένειας Βαρδινογιάννη), αλλά να θέσει σε εφαρμογή το πλάνο της ευρείας πολυμετοχικότητας, ενεργοποιώντας τα μέλη της Παναθηναϊκής Ενωτικής Κίνησης (ΠΕΚ) και συγκροτώντας ένα ισχυρό γκρουπ επιχειρηματιών και εφοπλιστών γύρω από τον Παναθηναϊκό.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, ότι το μέλλον δεν διαγράφεται λαμπρό για τον Παναθηναϊκό. Το «άνοιγμα» στους οπαδούς, με στόχο την ισχυροποίηση τόσο της ΠΑΕ όσο και του Ερασιτέχνη, είναι ξεκάθαρο δείγμα των προθέσεων των κ.κ. Πατέρα και Βγενόπουλου. Συνεπώς, το παρόν κείμενο έχει ως μόνο στόχο να συνδράμει, τρόπον τινά, στην αποσαφήνιση των ρόλων των δύο, πλέον, «ισχυρών ανδρών» της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, σε περίπτωση που κάποιοι τα έχουν μπερδέψει λίγο... Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, και μόνο...

Τραγωδία...

Θρήνος στον κόσμο της μηχανοκίνησης για τον αδόκητο χαμό του 19χρονου Σόγια Τομιζάβα, που άφησε την τελευταία του πνοή μετά από ένα τρομακτικό δυστύχημα στο Σαν Μαρίνο. Ο άτυχος Ιάπωνας ήταν ο νικητής του πρώτου αγώνα στην ιστορία της κατηγορίας των Moto 2.

Μετά το τραγικό περιστατικό που θα παρακολουθήσετε στο παρακάτω βίντεο, ο άτυχος αναβάτης, αν και αρχικά φάνηκε να συνέρχεται, μεταφέρθηκε άμεσα στο νοσοκομείο της πίστας, όπου και απεβίωσε, μετά από μια περίπου δίωρης διάρκειας «μάχη» για να κρατηθεί στη ζωή...

Υπερθέαμα...

Η «μούσα» του Μουντιάλ, Λαρίσα Ρικέλμε, είδε την καριέρα της να «απογειώνεται» μέσα από τις «καυτές» της εμφανίσεις στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής και τα εξώφυλλα να διαδέχονται το ένα το άλλο με ρυθμούς ανάλογους με αυτούς που η σέξι Παραγουανή πετάει τα ρούχα της... Τελευταίες της «περιπέτειες», οι φωτογραφήσεις για το βραζιλιάνικο «Playboy» και για το περιοδικό «Paparazzo». Enjoy!

«Μήτσος», ο υπερκομματικός...

Έπειτα από 126 συμμετοχές με τη φανέλα της «γαλανόλευκης» από το 2001 έως το 2010 (μοναδικό «διάλειμμα», το Ευρωμπάσκετ του 2009), ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανακοίνωσε το Σάββατο, 4 Σεπτεμβρίου 2010, αμέσως μετά την ήττα από την Ισπανία στους «16» του Μουντομπάσκετ, την αποχώρησή του από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, σε ηλικία μόλις 30 ετών. ΜΑΚΑΡΙ να ανακαλέσει, αλλά, εάν το κάνει, θα βρεθεί ενδεχομένως «υπόλογος» απέναντι στον άνθρωπο Διαμαντίδη...

Αντί άλλου επιλόγου, λοιπόν, ένας «μίνι» φόρος τιμής, με αδιάψευστο μάρτυρα την εικόνα...

Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν...

Για πρώτη φορά από το 2001 (και με εξαίρεση το «άγραφο» 2002), η Εθνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών, η «επίσημη αγαπημένη», έμεινε εκτός προημιτελικών μιας διοργάνωσης, στην οποία συμμετείχε. Το ό,τι αποτύχαμε λοιπόν, δεν τίθεται καν προς διαπραγμάτευση. Είναι «ηλίου φαεινότερον» και σωστά το έθεσε ο Γιάννης ο Μπουρούσης: «Αποτύχαμε. Τέλος».

Γιατί αποτύχαμε, όμως; Έφταιξαν όσα συνέβησαν στο φιλικό με τη Σερβία και λειτούργησαν αποπροσανατολιστικά; Οι τιμωρίες του Φώτση και του Σχορτσανίτη; Έφταιξε η «μαγική» εικόνα των φιλικών και οι -φρούδες, όπως αποδείχθηκε- προσδοκίες που δημιουργήσαμε; Η άμυνα ζώνης που έπαιξαν οι αντίπαλοί μας στο Μουντομπάσκετ, αποκαλύπτοντας τη «γύμνια» μας στο μακρινό σουτ; Η έλλειψη «plan b»; Η αμυντική ανεπάρκεια, ειδικά στη γραμμή των ψηλών; Η μηδενική προσφορά του πάγκου; Ο... ύπνος του Καζλάουσκας; Η -λανθασμένη, όπως και αν την δει κανείς- απόφαση επιλογής αντιπάλου, μέσω της ήττας από τη Ρωσία; Τα «βαριά» πόδια των διεθνών μας στο κρίσιμο τέταρτο 10λεπτο της αναμέτρησης με την Ισπανία; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Ναι. Έφταιξαν το καθένα ξεχωριστά και όλα αυτά μαζί.

Έφταιξαν και άλλα πολλά, όμως. Στοιχεία που δεν έχουν να κάνουν με το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Γεγονότα που «μίκρυναν» την ομάδα και την οδήγησαν στην Τουρκία με... κομμένα φτερά. Όλη αυτή η προσπάθεια του Γιώργου του Βασιλακόπουλου να μας πείσει ότι η τιμωρία των Φώτση και Σχορτσανίτη, μετά τα γεγονότα στο φιλικό με τη Σερβία, αποτελούσε μια προσπάθεια «επίδειξης δύναμης» της FIBA προς τον ίδιο τον «ισχυρό άνδρα» του ελληνικού μπάσκετ, καλλιέργησε την εικόνα και το κλίμα ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πήγε στην Τουρκία ως «πρόβατο επί σφαγή». Όλοι εναντίον μας, δηλαδή, και πώς να τα βάλουμε εμείς με τόσους πολλούς;

Το έχουμε αυτό, ως λαός, στο DNA μας... Ανακαλύπτουμε παντού εχθρούς, «φαντάσματα» από το παρελθόν ξυπνούν και μας κυνηγούν, αλλοτινοί «σύμμαχοι» μας εγκαταλείπουν και μένουμε μόνοι, ανίσχυροι, απροστάτευτοι, αδικημένοι... Ακόμα και αν ισχύουν όλα αυτά όμως, η Εθνική μας έχει συνηθίσει να «απαντά» εντός αγωνιστικού χώρου. Ποτέ δεν ήμασταν οι ισχυροί, οι επικεφαλής αυτών των περίφημων... κέντρων αποφάσεων, αλλά είχαμε τον τρόπο να καταθέτουμε ποιότητα και ψυχή στο παρκέ, τα οποία συνοδεύαμε με μετάλλια και επιτυχίες. Γι' αυτό και η προσφώνηση «επίσημη αγαπημένη» για την Εθνική μπάσκετ. Γιατί ήταν πάντα εκεί, να τα βάζει με τα... θηρία, να παλεύει με θεούς και δαίμονες, και να βγαίνει θριαμβεύτρια ή νικημένη, αλλά πάντα με το κεφάλι ψηλά και το κούτελο... καθαρό. Είχε συνέπεια, διάρκεια, αγωνιστική ταυτότητα σαφώς προσδιορισμένη και, κυρίως, καρδιά 100% ελληνική (δεν εννοώ τίποτα ρατσιστικό εδώ, για να σας προλάβω).

Φέτος, ωστόσο, στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας, την... είδαμε αλλιώς. Προτού προλάβουν να μας αδικήσουν οι άλλοι (και αναφέρομαι στη διαιτησία του αγώνα με την Ισπανία, η οποία δεν αλλοίωσε το αποτέλεσμα, αλλά... έβαλε ένα χεράκι), είχαμε βιαστεί να αδικήσουμε εαυτόν εμείς. Πώς; Φροντίζοντας να «ξεχάσουμε» ότι είμαστε δυνατοί, ικανοί, ταλαντούχοι, ότι μπορούμε να νικήσουμε τους πάντες, ότι είμαστε οι δευτεραθλητές Κόσμου και τριταθλητές Ευρώπης, βρε αδερφέ! Διαφωνείτε; Μα, η απροκάλυπτη επιλογή της ήττας «με κάτω τα χέρια» από τη Ρωσία αυτό απέδειξε. Δεν θέλω να ξαναμπώ στη λογική περί «ηθικής» και «κουτοπονηριάς» ή να αναμασήσω το χιλιοειπωμένο «το έκαναν κι άλλοι, όχι μόνο εμείς». Εμένα με νοιάζει τι κάνει η δική μου Εθνική, η δική μου «επίσημη αγαπημένη». Και η δική μου Εθνική, η ομάδα όλων των Ελλήνων, με έχει μάθει να παίζει πάντα για τη νίκη και, όταν δεν τα καταφέρνει, να το αποδέχεται με υπερηφάνεια. Να με κάνει να πανηγυρίζω σε κάθε εύστοχο σουτ και όχι να σκέφτομαι «γαμώτο, καλύτερα να το είχε χάσει». Να φωνάζω κι εγώ, μαζί με τον Σκουντή, «βάλ'το αγόρι μου», και όχι «βγάλ'το»... Όταν λοιπόν, η ομάδα που μου τα έμαθε όλα αυτά, επιλέγει να φανεί ανακόλουθη στις διδαχές και στο παρελθόν της, προκρίνοντας την ήττα αντί της νίκης, τότε μπορώ και εγώ που την αγαπάω, τη θαυμάζω, την εκτιμώ και τη σέβομαι, να απωλέσω ένα κομμάτι -αλλά όχι όλη- από αυτήν την αγάπη, το θαυμασμό, την εκτίμηση και το σεβασμό...

Πέραν όλων των άλλων, η στρατηγική επιλογή της ήττας από τη Ρωσία αποδείχθηκε και εκ των πραγμάτων λανθασμένη, όχι μόνο θεωρητικά ή... ηθικά. Γιατί και οι Γάλλοι κάθισαν να χάσουν από τους Νεοζηλανδούς, αλλά αποδείχθηκαν τόσο... κακοί ακόμα και σε αυτό, που η διαφορά της ήττας τους ήταν τέτοια, ώστε να τους στείλει πάνω στους διοργανωτές Τούρκους, την ώρα που η παρέα του γερο-Κάμερον θα παίζει με την ομάδα του Μπλατ! Ουπς... Αυτό δεν το είχαμε υπολογίσει! Να'μαστε πάλι απέναντι στους «κακούς μας δαίμονες», τους Ισπανούς. Και μην ακούσω ξανά την «παπαριά» -για να μην πω τίποτα χειρότερο- ότι δεν μας ένοιαζε να αποφύγουμε τους Ίβηρες στους «16», αλλά τις ΗΠΑ στους «8», γιατί θα βάλω τα γέλια! Ακόμα και αυτό να συνέβαινε, τότε, προφανώς, πάλι κάναμε κάποιο λάθος... Γιατί θα είναι «έγκλημα» να έχουμε πορευθεί σε όλο το Μουντομπάσκετ με «σημαία» μας το «μακριά από τους Αμερικανούς», μέχρι να τους πετύχουμε στον τελικό. Θα σημαίνει ότι «τρομάξαμε» τόσο πολύ, μετά από εκείνο το φιλικό της 25ης Αυγούστου, από μια ομάδα εμφανώς κατώτερη της «χρυσής» του 2008 και της «χάλκινης» του 2006, που... ξεχάσαμε ότι στο τουρνουά δεν πήγαμε μόνο εμείς και η ομάδα του Σιζέφσκι, αλλά και τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα άλλων 22 χωρών!

Η επόμενη μέρα, λοιπόν, διαγράφεται δυσοίωνη... Η διαφαινόμενη αλλαγή προπονητή είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν αρκεί. Ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός θα πρέπει να μπορεί, πρωτίστως, να επιβληθεί στους παίκτες με το έργο και την προσωπικότητά του, αντί να δέχεται υποδείξεις και να εισπράττει ασέβεια από αυτούς (βλ. Καζλάουσκας)! Η αποχώρηση (νιώθει «καμένος», αλλά ελπίζω να ανακαλέσει) του Δημήτρη Διαμαντίδη επιβάλλει την αναζήτηση του διαδόχου του, μέσα από την παραγωγική διαδικασία. Μπορεί να είναι αυτός ο Χρυσικόπουλος π.χ.; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, εάν το παλικάρι δεν μπει να παίξει με την ομάδα του και με την Εθνική. Μπορεί η Εθνική να στελεχωθεί, στο άμεσο μέλλον, με παίκτες που να γνωρίζουν -στοιχειωδώς, έστω- τα βασικά (ντρίμπλα, πάσα, σουτ) του μπάσκετ; Μπορεί ο κ. Βασιλακόπουλος να συνειδητοποιήσει επιτέλους πόσο κακό κάνει στο ελληνικό μπάσκετ και στην Εθνική και αυτός και όλοι οι «καλοθελητές» που συντηρεί γύρω του, και να αποχωρήσει, όσο ακόμα είναι καιρός; Πολλά «μπορεί», πολλά «πρέπει», πολλά «θα»... Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος, στρωμένος με «αγκάθια» και ο «Γολγοθάς» μας περιμένει, αλλά οφείλουμε να τον ανεβούμε...

ΥΓ: Οι ίδιοι άνθρωποι, που μας εγκαλούν ως «κακούς», όταν ζητάμε από τους διεθνείς μας να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας και όταν τους (επι)κρίνουμε στην «πρώτη αποτυχία», όπως αίφνης «βαφτίστηκε» η πορεία μας στο φετινό Μουντομπάσκετ, είναι αυτοί που χειροκροτούν την αποχώρηση του Διαμαντίδη και παροτρύνουν και τους συμπαίκτες του στην Εθνική να πράξουν το ίδιο, αμέσως μετά από αυτήν την «πρώτη αποτυχία», στη δύσκολη στιγμή! Αυτοί, προφανώς, είναι οι «καλοί» της υπόθεσης... Εκτός και αν πραγματικά πιστεύουν ότι αρκεί αυτή η «πρώτη αποτυχία» των τελευταίων έξι ετών, για να «βουλιάξει το καράβι», να «γκρεμιστεί το οικοδόμημα» και όλοι να πρέπει να τρέξουν, ώστε να σωθούν. Αυτό θα σημαίνει, όντως, ότι τόσο καιρό χτίζαμε στην άμμο παλάτια ή, αν προτιμάτε, ότι βάφαμε τα αυγά με πορδές...

Το ποντίκι που βρυχάται...

Κάπως αλλιώς το σκεφτόμουν αυτό το κείμενο... Είχα μάλιστα αρχίσει να το γράφω, αλλά, κάπου στα... μισά, άλλαξα γνώμη. Και σκέφτηκα ότι, αν είναι να γράψω τα ίδια με τους άλλους, αυτά που θα διαβάσετε κι αλλού, τότε αυτό εδώ το μπλογκ δεν έχει λόγο ύπαρξης... Αν δεν μπορώ να τα γράψω «χύμα» και «τσουβαλάτα», όπως τα νιώθω, αντί να τα «ραφινάρω», για να ικανοποιήσω και τους μεν και τους δε, τότε μάλλον κάπου έχω χάσει το δρόμο μου...

Αφού λοιπόν ξεκαθαρίσω ότι είμαι αναφανδόν ΚΑΤΑ της λογικής «χάνω, γιατί έτσι με συμφέρει» και προσθέσω στο σημείο αυτό ότι σέβομαι εξίσου και τους «κουτοπόνηρους» και τους «ηθικούς» -και ο νοών, νοείτω-, θέλω απλά να παρατηρήσω το εξής: μπορεί ίσως να μην το... ξέρουν, αλλά τα δύο αντίπαλα «στρατόπεδα» -από τη μία, οι υποστηρικτές της στρατηγικής επιλογής που προανέφερα και, από την άλλη, οι θιασώτες του «παίζουμε πάντα για τη νίκη»- ξεκινούν το συλλογισμό και την επιχειρηματολογία τους από την ίδια -λανθασμένη- αφετηρία... Οι μεν θεωρούν ότι η Εθνική μας ομάδα είχε το δικαίωμα και την «πολυτέλεια», αν θέλετε, να κάτσει να χάσει από τους Ρώσους (όπως και έγινε, ας μην κρυβόμαστε), για να έχει ευκολότερο, θεωρητικά, αντίπαλο στη φάση των «16» και, στη συνέχεια, στους «8», αποφεύγοντας αρχικά την Ισπανία (δεν τα καταφέραμε) και κατόπιν τις ΗΠΑ (αυτό το πετύχαμε). Οι δε θεωρούμε ότι έπρεπε να έχουμε παίξει για τη νίκη κόντρα στην «αρκούδα» και, ακολούθως, να αντιμετωπίζαμε με αγωνιστική τόλμη και «θράσος» όποιο «θηρίο» και αν βρισκόταν στο διάβα μας... Και οι μεν και οι δε ξεκινάμε το συλλογισμό μας, λοιπόν, δεχόμενοι ότι η Εθνική μας ομάδα, αυτήν την στιγμή, είναι τόσο ισχυρή αγωνιστικά, που, από τη μία, μπορεί να επιλέγει έναν αντίπαλο του... χεριού της -αν υπάρχει τέτοιος- στους «16» και στους «8» και να αφήνει τα δύσκολα για... αργότερα, ή δεχόμενοι, από την άλλη, ότι η «επίσημη αγαπημένη» είναι τόσο δυνατή, που μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο βρεθεί στο δρόμο της, σε οποιαδήποτε φάση.

Εδώ ακριβώς είναι που είμαστε όλοι λάθος, κυρίες και κύριοι... Γιατί σκεφτόμαστε με τη λογική της «υπερομάδας» -ναι, υπήρξαμε και αυτό στο πρόσφατο παρελθόν- που δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Της... «Dream Team», που μπαίνει στο γήπεδο και «κατασπαράζει» τον αντίπαλό της ή που έχει τον τρόπο να κερδίζει, ακόμα και αν χάνει με 10 πόντους, δύο λεπτά πριν από τη λήξη... Κι όμως. Οι «μάσκες» έχουν πέσει προ πολλού. Δεν είμαστε η ομάδα του 2005 ή του 2006, ακόμα και του 2007, αν θυμηθούμε πως «γύρισε» εκείνο το περίφημο παιχνίδι με τη Σλοβενία... Δεν είμαστε καν η ομάδα των πρόσφατων φιλικών της Κύπρου και του «Ακρόπολις», που ανάγκαζε τον Καζλάουσκας να... διευκρινίζει, προς κάθε κατεύθυνση: «δεν είμαστε η Dream Team». Τουναντίον... Πόρρω απέχουμε από το να είμαστε μια «ομάδα-όνειρο». Επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, ας το πάρουμε απόφαση ότι η πραγματική εικόνα της Εθνικής μας, τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι αυτή που είδαμε κόντρα σε Κίνα, Πουέρτο Ρίκο, Τουρκία και Ρωσία. Ένα μάτσο χάλια, δηλαδή... Ένα κατ' ευφημισμόν σύνολο, χωρίς αρχή και τέλος... Τέσσερις φορές είδαμε την ίδια τραγική εικόνα στο παρκέ. Πόσες χρειάζονται, δηλαδή, για να εμπεδώσουμε το γεγονός ότι είμαστε μια κακή ομάδα, που παίζει άμυνα με τα... μάτια, δεν έχει -και δεν ψάχνει να βρει- λύσεις απέναντι στη ζώνη, «κολλάει» στην επίθεση, δεν κυκλοφορεί την μπάλα σωστά, έχει μια τεράστια «τρύπα» στη θέση 3, δεν έχει σωστή καθοδήγηση από τον πάγκο, δεν έχει περιφερειακό σουτ και εμφανίζει το καλό της αγωνιστικό πρόσωπο μόνο στον αγώνα με την... Ακτή Ελεφαντοστού; Το ίδιο δεν έκανε και με τον Καναδά στο «Ακρόπολις» και χαρήκαμε όλοι, και μετά πήγαν στο Μουντομπάσκετ οι Καναδοί και έχασαν από τον... Λίβανο και γέλαγε ο κόσμος; Τα ξεχάσαμε κιόλας όλα αυτά;

Αφήστε λοιπόν κατά μέρος την ομάδα του πρόσφατου παρελθόντος -και του Παναγιώτη Γιαννάκη, αν θέλουμε να λέμε την αλήθεια. Ξεχάστε και την ομάδα των πρόσφατων φιλικών. Και θυμηθείτε την ομάδα του Καζλάουσκας, που εμφανίστηκε το 2009 στην Πολωνία. Ναι, βγήκε τρίτη -και μπράβο της- παρά τις απουσίες, αλλά «τρόμαξε» κανέναν; Έθελξε, μήπως, με το μπάσκετ που έπαιξε; Τα ίδια κάνει και φέτος... Μόνο που, τώρα πια, μας πήρανε χαμπάρι... Και δεν «τρομάζει» κανέναν μια ομάδα που ξέχασε την -σήμα κατατεθέν της- πιεστική άμυνα πάνω στην μπάλα, μια ομάδα, της οποίας ο βασικός σέντερ παίζει... ρολόι από το τρίποντο, ελλείψει ξεκάθαρου επιθετικού πλάνου. Αυτοί είμαστε... Και γι' αυτό το λόγο, με βάση αυτά που έχω δει έως τώρα, τολμώ να πω ότι θ΄αποκλειστούμε πριν από τη φάση των ημιτελικών... Μακάρι να κάνω λάθος!

ΥΓ: Είναι η φράση-«κλισέ» της εποχής και γι' αυτό αποφεύγω να την χρησιμοποιώ. Ο... πειρασμός όμως ήταν μεγάλος και, αυτήν τη φορά, θα «υποκύψω»... Επί Γιαννάκη, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όταν τέθηκε το δίλημμα «νίκη ή ήττα κόντρα στο Πουέρτο Ρίκο;», η απάντηση ήταν «νίκη», έστω και αν αυτό μας έστελνε στην «αγκαλιά» της πανίσχυρης Αργεντινής -όπως και έγινε. Επί Καζλάουσκας, το δίλημμα «νίκη ή ήττα» τέθηκε δις -στο Ευρωμπάσκετ του 2009, κόντρα στη Γαλλία και στο Μουντομπάσκετ του 2010, με αντίπαλο τη Ρωσία- και η απάντηση ήταν η ίδια: «ήττα». Τυχαίο; Δεν νομίζω...

Το κράνος στην κυρία από μένα...

Υποθέτω ότι πολλοί θαυμάσατε, πριν από μερικές ημέρες, την περίφημη σκηνή από την αναμέτρηση της Μάιντς με την Στουτγκάρδη, με τη... δύσμοιρη ρεπόρτερ Τζέσικα Κάστροπ να δέχεται με δύναμη, από το πουθενά, μία μπάλα στο κεφάλι της...

Η ιστορία είχε και συνέχεια, με τον «ένοχο» Καλίντ Μπουλαρούζ να συναντά, εντός γηπέδου, την όμορφη δημοσιογράφο και να της ζητά «συγγνώμη» με έναν ομολογουμένως ξεχωριστό τρόπο...

Δείτε το βίντεο:

Όταν βγαίνουν τα κομπιουτεράκια...

Όταν βγαίνουν τα κομπιουτεράκια και αρχίζουν οι υπολογισμοί και οι προσθαφαιρέσεις, τότε κάτι δεν έχει πάει καλά... Από εκεί που μια νίκη κόντρα στην Τουρκία θα μας έκανε «αφεντικά» του ομίλου, φτάσαμε να συζητάμε το ενδεχόμενο να κάτσουμε να χάσουμε από τη Ρωσία την Πέμπτη, επειδή, ρεαλιστικά, μας συμφέρει...

Και πες ότι χάνουμε από τους Ρώσους, επειδή έτσι γουστάρουμε, βρε αδερφέ... Και πάμε μετά να παίξουμε με Γάλλους ή Λιθουανούς, νικάμε, πέφτουμε πάνω στους Αργεντινούς, τους «καθαρίζουμε» και αυτούς και μπαίνουμε στην τετράδα. Πέραν του ό,τι κανείς δεν μας εγγυάται τίποτα και το μόνο σίγουρο σε αυτήν τη ζωή είναι ο θάνατος και οι φόροι, θα μας αρέσει μια τέτοια εξέλιξη; Θα είναι αυτή η Εθνική που αγαπάμε, η Εθνική που παίζει παντού και πάντα για τη νίκη; Ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και μία ενδεχόμενη πρόκριση στα ημιτελικά, διά της... πλαγίας οδού, θα αποτελέσει την «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για παίκτες και τεχνικό τιμ, που, σε πρώτη φάση, εμφανίζονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων;

Εγώ θα χαρώ αυτήν την Εθνική, όταν εμφανίσει το καλό της πρόσωπο, αυτό που έδειξε στα φιλικά της Κύπρου και στο «Ακρόπολις». Όταν θα παίξει το μπάσκετ που ξέρει, και ό,τι θέλει, ας βγει. Οταν θα δω τους ίδιους τους παίκτες, πρώτα απ' όλα, να το ευχαριστιούνται, να μπαίνουν στο παρκέ και να τρώνε «σίδερα», είτε ο αντίπαλος λέγεται Γαλλία είτε Λιθουανία είτε Ισπανία είτε Αργεντινή είτε ΗΠΑ... Όταν θα δω, επίσης, τον Καζλάουσκας να τους εμπνέει... Γιατί, προς το παρόν, αυτό είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα. Όχι η έλλειψη «plan b», οι άμυνες ζώνης, το «θολωμένο» μυαλό, η αστοχία, τα χαμένα ριμπάουντ και τα συναφή... Αυτά είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού. Το ζήτημα είναι ότι οι παίκτες δείχνουν «ξενερωμένοι», κορεσμένοι, σαν να κάνουν αγγαρεία... Πολλοί μάλιστα είναι και ντεφορμέ, ο Καζλάουσκας από τον πάγκο μοιάζει ανήμπορος να αντιδράσει και η ψυχολογία βρίσκεται στο ναδίρ... Τον Γιαννάκη μπορεί πολλοί να τον αμφισβητούμε και να τον απαξιώνουμε, αν θέλετε, λέγοντας, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι έπαιζε δύο συστήματα όλα κι όλα: το «πάμε» και το «γερά»! Ναι, αλλά αυτό το «πάμε γερά» αρκούσε, για να παίρνουμε τα παιχνίδια με τον «τσαμπουκά» μας! Τώρα, πάει κι αυτό...

ΥΓ: Αυτό το «καταραμένο» παιχνίδι με τη Σερβία, στο «Ακρόπολις», μας έκανε μεγάλο κακό... Όχι τόσο για το ξύλο και τις τιμωρίες που ακολούθησαν, όσο για το γεγονός ότι ξεχάσαμε να «διαβάσουμε» τα «μηνύματα» που μας έστειλε η πρώτη ομάδα που κατάφερε να μας κοντράρει πραγματικά...

Ο τελικός είναι στις 12 Σεπτεμβρίου...

Πολλές φορές, η ανάγκη για «βαρύγδουπα» πρωτοσέλιδα και πηχιαίους τίτλους αναγκάζει τα ΜΜΕ να μεγαλοποιούν, ή/και να ωραιοποιούν, πρόσωπα και καταστάσεις. Για πολλούς και διάφορους λόγους λοιπόν, αγωνιστικούς και όχι μόνο, το σημερινό παιχνίδι της Ελλάδας με την Τουρκία για την 3η αγωνιστική του 3ου ομίλου του Μουντομπάσκετ έχει χαρακτηριστεί ως «τελικός» για τις δύο ομάδες. Ε, λοιπόν, δεν ξέρω για τους Τούρκους, αλλά για τη δική μας Εθνική, δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι)...

Ο πραγματικός άτυπος «τελικός» για την Εθνική μας (και το γράφω πριν από την αναμέτρηση με τους Τούρκους) είναι κατά τη γνώμη μου αυτός της Παρασκευής, στον αγώνα ενάντια στη Ρωσία. Γιατί; Γιατί, εάν κερδίσουμε σήμερα την Τουρκία, θα φτάσουμε αήττητοι (και πιθανότατα, εφησυχασμένοι) στο παιχνίδι με τους Ρώσους, οι οποίοι θα τα παίξουν όλα για όλα, καθώς με νίκη θα ισοβαθμήσουν -θεωρητικά όλα αυτά- με μας και τους «οικοδεσπότες» στο 4-1 και όλα θα κριθούν στη διαφορά πόντων, βάζοντας το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα σε δυνητικά επικίνδυνες ατραπούς...

Αν χάσουμε από τους Τούρκους; Τότε η αναμέτρηση με τη Ρωσία, την Πέμπτη, για την τελευταία αγωνιστική του ομίλου, αποκτά αυτόματα χαρακτήρα «τελικού», καθώς μια ήττα από την ομάδα του Ντέιβιντ Μπλατ μπορεί να μας ρίξει κάτω από τις δύο πρώτες θέσεις του γκρουπ και, συνεπώς, να βρεθούμε απέναντι σε έναν ακόμα πιο δύσκολο αντίπαλο στο πρώτο «χιαστί» ματς, αλλά και στη συνέχεια, εάν προκριθούμε...

Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, ο «τελικός» για την Εθνική είναι την Πέμπτη, όπου η νίκη θα είναι το ζητούμενο, ασχέτως αποτελέσματος στο παιχνίδι με τους «Dev Adam» (12 Γίγαντες, το παρατσούκλι της τουρκικής ομάδας). Γιατί, αν κερδίσουμε την Τουρκία και μετά χάσουμε από τη Ρωσία (προηγείται, φυσικά, το παιχνίδι με την Ακτή Ελεφαντοστού, όπου η νίκη θεωρείται δεδομένη), θα έχουμε κάνει μισή δουλειά...

Μία ακόμα σημείωση πριν το αποψινό παιχνίδι: ένα τόσο κρίσιμο, τόσο μεγάλο ματς, είναι η καλύτερη ευκαιρία για να διαπιστώσουμε εάν οι δυνατότητες της ομάδας μας φτάνουν πραγματικά στο... ταβάνι ή περιορίζονται μόνο σε όσα είδαμε κόντρα σε Κίνα και Πουέρτο Ρίκο.

Είναι, επίσης, η ευκαιρία να διαπιστώσουμε πόσο καθοριστική είναι για το σύνολο η παρουσία των Φώτση και Σχορτσανίτη και αν το «rotation» του Καζλάουσκας εξαντλείται μόλις σε οκτώ παίκτες, καθώς υπάρχουν άλλοι τέσσερις (Καλάθης, Πρίντεζης, Βουγιούκας και Περπέρογλου -με αυτή τη σειρά, ανάλογη της απόδοσής τους, από το χειρότερο στον... λιγότερο κακό), οι οποίοι, βάσει όσων έχουμε δει μέχρι στιγμής, δεν θα έπρεπε καν να έχουν μπει στο αεροπλάνο για Τουρκία...

Πάμε στοίχημα;

Το πρώτο κερδισμένο «στοίχημα» του μπλογκ ήταν η απομάκρυνση του Μάριο Μπερέτα από τον πάγκο του ΠΑΟΚ, πριν την ημερομηνία-«ορόσημο» της 15ης Αυγούστου (της Παναγίας γαρ, η οποία θα μπορούσε να τον είχε βοηθήσει...).

Το δεύτερο, το πρόωρο «αντίο» του Έβαλντ Λίνεν στον Πειραιά και τον Ολυμπιακό (αν και εδώ, για να μείνουμε σε ανάλογο θρησκευτικό... πνεύμα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι έμοιαζε σαν να κλέβεις... εκκλησία).

Το τρίτο «στοίχημα» μπαίνει σήμερα, 31 Αυγούστου του 2010, και αφορά στον Ράφα Μπενίτεθ. Θα κάνει... παρέλαση στον πάγκο της Ίντερ ή δεν θα προλάβει;

Λελογισμένο ρίσκο...

Ο Χρήστος Πατσατζόγλου δεν είναι ένας κλασικός δεξιός μπακ. Είναι περισσότερο ένας αμυντικός χαφ, αλλά την ξέρει τη θέση. Έχει κληθεί να παίξει εκεί, κατά το παρελθόν του στην Εθνική και τον Ολυμπιακό, και τα έχει καταφέρει, τις περισσότερες φορές. Αυτό το προσόν, καθώς και η διάθεσή του να βοηθήσει όπου του ζητηθεί, αλλά και να δώσει μια νέα ώθηση στην καριέρα του, που μοιάζει να έχει πάρει την κατιούσα, μέτρησε περισσότερο στην απόφαση των ανθρώπων της ΑΕΚ να τον αποκτήσουν, απ' όσο μέτρησε η παρατεταμένη αγωνιστική του απραξία.

Δεν είναι ρίσκο ο Πατσατζόγλου για την ΑΕΚ, τουλάχιστον όχι με την έννοια του «εκτός λογικής», του ανεξήγητου... Αντίθετα, είναι μια συνεργασία, από την οποία και οι δύο πλευρές μόνο να κερδίσουν μπορούν. Η ΑΕΚ παίρνει έναν «ψημένο» στον πρωταθλητισμό παίκτη, που μπορεί να της προσφέρει λύσεις σε περισσότερες από μία θέσεις, ενώ ο ίδιος ο «Πάτσα» βρίσκει ξανά το κίνητρο και το εφαλτήριο για μια νέα αρχή στην καριέρα του, η οποία, ασφαλώς, δεν μπορεί να «τελειώσει» από τα 31 του χρόνια, κιόλας...

Το ήθος και η γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, άρα και ο μηδαμινός, εκ των πραγμάτων, χρόνος προσαρμογής του τέως, πλέον, παίκτη της Ομόνοιας συγκαταλέγονται επίσης στα επιχειρήματα υπέρ της απόκτησής του, ενώ το μονοετές συμβόλαιο τού δίνει το έξτρα κίνητρο να παλέψει για το «ψωμί» της επόμενης χρονιάς. Μένει να δούμε ποια θα είναι η στάση των φίλων της «Ένωσης» απέναντι σε έναν παίκτη που συνέδεσε το όνομά του με τον Ολυμπιακό, αλλά επιχείρησε ένα «άνοιγμα» προς την πλευρά τους από την πρώτη στιγμή, ενθυμούμενος ότι ξεκίνησε, ουσιαστικά, την καριέρα του από την ΑΕΚ. Λογικά, Μητρόπουλος δεν θα γίνει ποτέ (και ο νοών, νοείτω), αλλά ένας ακόμη Καφές δεν είναι και λίγο -από άποψη προσφοράς, πάντα...

Νέμεθ εμείς, Πλεσίς εσείς...

Από μεταγραφές της τελευταίας στιγμής στο ελληνικό πρωτάθλημα -και όχι μόνο-, άλλο τίποτα... Ο Νταμιέν Πλεσίς είναι το τελευταίο (;) απόκτημα του Παναθηναϊκού για το φετινό καλοκαίρι και αναμένεται στην Ελλάδα την Τρίτη, για να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο.

Ο πανύψηλος (1,91μ.) Γάλλος θα αγωνιστεί στο «τριφύλλι» ως δανεικός από τη Λίβερπουλ για ένα χρόνο, με οψιόν αγοράς το επόμενο καλοκαίρι. Είναι 22 ετών (γεννημένος στις 5 Μαρτίου 1988) και ξεκίνησε την καριέρα του στη Λιόν, οι άνθρωποι της οποίας έβλεπαν τότε στο πρόσωπό του ένα ταλέντο ισάξιο με αυτά των Μπενζεμά, Νασρί και Μπεν Αρφά.

Τον Αύγουστο του 2007 μεταπήδησε στο «Άνφιλντ» και αποτέλεσε, αρχικά, μέλος της β' ομάδας της Λίβερπουλ. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση με τους «μεγάλους» στις 5 Απριλίου του 2008, στο εκτός έδρας 1-1 με την Άρσεναλ, και ο Ράφα Μπενίτεθ εξήρε την απόδοσή του. Πήρε, συμβολικά, τη φανέλα με το «28», την οποία φορούσε, στο ξεκίνημα της καριέρας του στους «reds», ο νυν αρχηγός της ομάδας, Στίβεν Τζέραρντ. Η συνέχεια, όμως, δεν ήταν ανάλογη και οι συμμετοχές του στην πρώτη ομάδα, ελάχιστες.

Τον Οκτώβριο του 2009, ο αριστεροπόδαρος Γάλλος μέσος ανανέωσε τη συμφωνία του με τη Λίβερπουλ μέχρι το 2012, ωστόσο στις 12 Αυγούστου του τρέχοντος έτους, η φανέλα με το «28» πήγε στο νέο μεταγραφικό απόκτημα της Λίβερπουλ, τον -επίσης μέσο- Κρίστιαν Πόουλσεν.

Όντας στη λίστα των προς δανεισμό παικτών, ο Πλεσίς απασχόλησε την Μπενφίκα το καλοκαίρι, για να καταλήξει τελικά στον Παναθηναϊκό, λίγο πριν την εκπνοή της μεταγραφικής περιόδου.

Η φημολογία ήθελε τον Ολυμπιακό να έχει βρεθεί πιο κοντά στην απόκτηση του παίκτη τα τελευταία 24ωρα, ωστόσο ο Ερνέστο Βαλβέρδε έκρινε ότι δεν τον χρειαζόταν, στην παρούσα φάση. Κάπου εκεί ήρθε η πρόταση του Παναθηναϊκού και η ακόλουθη συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Καθώς φαίνεται, οι «πράσινοι» τον υπολογίζουν ως εναλλακτική λύση για το χώρο του κέντρου, ενώ ήδη γίνεται λόγος για μια απόπειρα επικοινωνιακής «απάντησης» στον Ολυμπιακό, που απέκτησε πρόσφατα τον Κρίστιαν Νέμεθ, επίσης από τη Λίβερπουλ, με ανάλογο τρόπο.

Όντως, το ερώτημα «χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός έναν ακόμη μέσο;» υφίσταται και απομένει να δούμε τον Πλεσίς εν δράσει, για να πάρουμε την απάντηση... Εκ πρώτης όψεως, οι ενδείξεις συγκλίνουν στο «όχι», αλλά ποτέ δεν έβλαψαν μια ομάδα οι πολλές επιλογές, ιδιαίτερα στο νευραλγικό χώρο του κέντρου. Τα υπόλοιπα, στο γήπεδο...

Παρά λίγο... παρά πόντο... παρά τρίχα...

Πολύ κοντά σε μια σημαντική, καθώς και ιστορική νίκη επί των ΗΠΑ έφτασε η Βραζιλία, αλλά δεν τα κατάφερε. Στο μεγάλο ντέρμπι για την 3η αγωνιστική του 2ου ομίλου του Μουντομπάσκετ, τα πάντα κρίθηκαν στα τελευταία δευτερόλεπτα και οι άμυνες, αλλά και η αστοχία, το άγχος, τα λάθη και η νευρικότητα, είχαν τον πρώτο και τον ύστατο λόγο.

Παρακολουθήστε το βίντεο:

Οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Η κάτι λιγότερο από... μισή τηλεοπτική κάλυψη της ΕΡΤ στο Μουντομπάσκετ (προβάλλονται μόνο οι αγώνες του ομίλου της Εθνικής και τα ματς των ΗΠΑ) δεν μας έχει επιτρέψει να διαπιστώσουμε... live, ότι στους άλλους ομίλους γίνεται «χαμός». Οι Γερμανοί, αφού έβγαλαν το... λάδι στους Αργεντινούς, μέχρι να ηττηθούν τελικά με 78-74, έριξαν τη «βόμβα», επικρατώντας των Σέρβων με 82-81, μετά από δύο παρατάσεις!

Δείτε το βίντεο:

Από πεντάμορφη, τέρας...

Πού πήγε η ΑΕΚ των φιλικών; Πού εξαφανίστηκε; Έμεινε στην Αυστραλία; Ως διά... μαγείας, η... πεντάμορφη «Ένωση», όπως παρουσιαζόταν με την καλή εικόνα που έβγαζε προς τα έξω με την απόδοσή της στα φιλικά -ιδιαίτερα δε, με τις εμφανίσεις της στο τουρνουά του Σίδνεϊ-, μετατράπηκε σε... τέρας, μόλις πάτησε το πόδι της στην Ελλάδα.

Πρώτα ήταν το τραγικό -από κάθε άποψη- φιλικό με την Καλλιθέα, ακολούθησαν οι δύο αναμετρήσεις με την Νταντί, στις οποίες η ΑΕΚ μπορεί να εξασφάλισε την πρόκριση στους ομίλους του Europa League, αλλά δεν... έθελξε με το ποδόσφαιρο που έπαιξε, και, την Κυριακή, το κακό ολοκληρώθηκε με την ήττα από την Κέρκυρα με 2-1 στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος της Σούπερ Λίγκα.

Ασύνδετη, παρά την παρουσία των Δέλλα και Λυμπερόπουλου στο βασικό σχήμα, με τους Λεονάρντο και Σκόκο να... κουτουλάνε μεταξύ τους, αντί να ανοίγονται στα πλάγια, έρμαιο στις διαθέσεις του Τσίγκα και του Επστάιν, η «Ένωση» έχασε σπουδαία ευκαιρία να βρεθεί πάνω από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ήδη, από την πρεμιέρα του πρωταθλήματος...

Κέρκυρα-ΑΕΚ 2-1:



ΠΑΟΚ-Πανσερραϊκός 3-2:



Καβάλα-Άρης 0-1