Μεγάλες προσδοκίες

Μία ακόμα εξαιρετική εμφάνιση, μετά από εκείνη κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης και Ιταλίας, Ίντερ, προσέθεσε στο ενεργητικό του ο Παναθηναϊκός, αντιμετωπίζοντας την άλλη μεγάλη ομάδα του ιταλικού Βορρά, τη Μίλαν. Το τελικό 0-0 (3-5 στα πέναλτι υπέρ των Ιταλών) «αδικεί» το συγκρότημα του Νίκου Νιόπλια, που έδειξε και πάλι όλα εκείνα τα καλά στοιχεία που είχε εμφανίσει και κόντρα στην ομάδα του Ράφα Μπενίτεθ: επιθετική σκέψη και νοοτροπία, αφομοίωση του 4-2-3-1, έλεγχος του νευραλγικού χώρου του κέντρου και, κατά συνέπεια, και του παιχνιδιού, ικανοποιητικές αμυντικές αντιδράσεις (καλός ο Μπουμσόνγκ στην πρώτη του εμφάνιση, έδειξε να «δένει» με τον Καντέ, αλλά ακόμα είναι νωρίς για συμπεράσματα) και πολύ δυνατή, «ορεξάτη» επίθεση ήταν, και σε αυτό το φιλικό, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του «τριφυλλιού». Το ό,τι δεν ήρθε ένα -ή και περισσότερα- γκολ ήταν απλά θέμα συγκυρίας και ατυχίας, τόσο στο γκολ του Γκοβού που δεν μέτρησε όσο και στο δοκάρι του Σωτήρη Νίνη.

Ακόμα πιο ενθαρρυντικό στοιχείο για την ομάδα που «χτίζει» φέτος ο Νίκος Νιόπλιας, είναι το γεγονός ότι, με εξαίρεση ένα «νεκρό» διάστημα, διάρκειας περίπου 15 λεπτών, στα τέλη του α’ ημιχρόνου, ο Παναθηναϊκός έδειξε αξιοθαύμαστη για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο διάρκεια, συνέπεια και σταθερότητά στην απόδοσή του. Ακόμα και όταν ο τεχνικός των «πρασίνων» άρχισε τα πειράματα και τις μαζεμένες αλλαγές, θα πρέπει να διαπίστωσε με ικανοποίηση ότι οι παίκτες του όχι μόνο δεν έριξαν την απόδοσή τους, αλλά και ανέβασαν «στροφές», «πιάνοντας» υψηλά στάνταρ μέχρι και το σφύριγμα της λήξης.

Το πιο σημαντικό στοιχείο, ωστόσο, που προκύπτει από τα φιλικά του Παναθηναϊκού με Ίντερ και Μίλαν, είναι ότι οι «πράσινοι», και στις δύο περιπτώσεις, μπήκαν στο γήπεδο, όσο και αν ακούγεται τολμηρό αυτό, με νοοτροπία φαβορί και όχι αουτσάιντερ. Θέλησαν και κατάφεραν εν πολλοίς να επιβάλουν το ρυθμό τους και το δικό τους παιχνίδι και δεν αρκέστηκαν απλά να περιμένουν τους αντιπάλους τους, εγκλωβισμένοι σε ένα στιλ παιχνιδιού «ταμπουρωνόμαστε πίσω, θωρακίζουμε το κέντρο, με την Ίντερ και τη Μίλαν παίζουμε, να μην φάμε γκολ πρωτίστως και ό,τι βγει»…

Αυτή λοιπόν η νοοτροπία νικητή, αυτή η αίσθηση υπεροχής και η «υγεία» που αποπνέει ο σημερινός Παναθηναϊκός, είναι τα μεγαλύτερα κέρδη και εφόδιά του εν όψει της νέας σεζόν. Δεν το συζητώ ότι, για τα ελληνικά δεδομένα, είναι πανίσχυρος και ομολογώ ότι πραγματικά με «τρομάζει» το μέχρι που μπορεί να φτάσει. Και στην Ευρώπη όμως, ακόμα και αν δεν υπάρξει άλλη προσθήκη στο ρόστερ κατά τη διάρκεια της σεζόν, οι «πράσινοι» σίγουρα δεν πρόκειται να αρκεστούν σε ρόλο «κομπάρσου». Η προσθήκη ωστόσο, ενός ακόμη καθαρόαιμου επιθετικού, που θα κληθεί σε δεδομένες περιπτώσεις να αντικαθιστά ή να συνυπάρχει με τον Τζιμπρίλ Σισέ, είναι μια προοπτική που εξετάζεται σοβαρά από την «πράσινη» διοίκηση και θα πρέπει σύντομα να προχωρήσει. Από κει και πέρα, ο Νίκος Νιόπλιας, ένας πραγματικά «δουλευταράς» προπονητής, είναι βέβαιο ότι θα «πονοκεφαλιάσει», μέχρι να καταλήξει στο ιδανικό σχήμα, στους παίκτες που θα κληθούν να ξεκινάνε κάθε φορά βασικοί. Όταν έχεις τόσες πολλές επιλογές, άλλωστε, ο «πονοκέφαλος» μόνο ευχάριστος μπορεί να είναι…

ΥΓ: Το να έχεις έναν παίκτη σαν τον Γιώργο Καραγκούνη στον πάγκο, μπορεί να μοιάζει με πολυτέλεια, αλλά, εάν η διαχείριση δεν είναι σωστή, μπορεί να εξελιχθεί σε πρόβλημα… Ο «τυπάρας» ωστόσο θα πρέπει να κατανοήσει ότι η ανάδειξη του Σωτήρη Νίνη σε ρόλο βασικού, μόνο για καλό μπορεί να είναι. Και όχι μόνο για το καλό του Παναθηναϊκού, αλλά και, γενικότερα, του ελληνικού ποδοσφαίρου…