Παναθηναϊκός. Ολυμπιακός. Ομπράντοβιτς. Ίβκοβιτς. Μεταγραφές... Καϊμακόγλου, Βουγιούκας, Σάτο, Μάριτς, Σπανούλης, Νεστέροβιτς, Νίλσεν, Κέσελι... Η Εθνική προετοιμάζεται για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τουρκίας. Ο Σχορτσανίτης δοκιμάζεται από τους Κλίπερς... Η μπασκετική επικαιρότητα τρέχει και η ροή των ειδήσεων συχνά δεν μας επιτρέπει να πάρουμε μια ανάσα, ένα «time out», αν προτιμάτε, για να στρέψουμε το βλέμμα μας και πίσω από τη «βιτρίνα» του ελληνικού μπάσκετ.
Το φετινό καλοκαίρι θα μπορούσε να είναι η ιδανική ευκαιρία για κάτι τέτοιο, με τις λεγόμενες «μικρές» εθνικές ομάδες να βρίσκονται σε πλήρη αγωνιστική δράση. Και δεν μιλάω μόνο για τις Εθνικές Νέων και Εφήβων που, για διαφορετικούς η κάθε μία λόγους, βρήκαν το δικό τους χώρο στην αθλητική επικαιρότητα της εποχής. Υπάρχουν και άλλα αντιπροσωπευτικά της χώρας μας συγκροτήματα, που, με τα λάθη τους, τις διακρίσεις τους, τις επιλογές και την αναξιοκρατία τους, αποτελούν «μικρογραφία» της ελληνικής κοινωνίας.
Πάρτε για παράδειγμα την Εθνική Κορασίδων, η οποία αυτές τις μέρες συμμετέχει στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, το οποίο διοργανώνουν από κοινού η Κοζάνη και η Πτολεμαϊδα. Ανατρέχοντας στις τελευταίες ειδήσεις του πολύ καλού και ενημερωμένου basketblog.gr, το βλέμμα μου έπεσε στην είδηση με τον τίτλο «Έντονη δυσφορία!». Για να συμπυκνώσω το νόημα του εν λόγω άρθρου, η ήττα της Εθνικής μας ομάδας από το Βέλγιο με 62-45 στην πρεμιέρα της διοργάνωσης φαίνεται πως άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου», με αποτέλεσμα να βγουν στην επιφάνεια προβλήματα, που αφορούν στην κατάρτιση και την επιλογή της τελικής 12άδας, «γεννώντας» παράλληλα ερωτήματα, σχετικά με την ύπαρξη ή όχι αξιοκρατίας στις τάξεις των «μικρών» εθνικών μας ομάδων.
Είναι γεγονός ότι η παραγωγική διαδικασία της ΕΟΚ εξακολουθεί να αποδίδει καρπούς και να φέρνει, παρά τη διαρκή πτωτική τάση της δημοφιλίας του μπάσκετ στη χώρα μας, εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως παιδιά, κοντά στο άθλημα. Κάποια εξ αυτών θα ξεχωρίσουν, κάποια πάλι όχι. Αυτός είναι ο κανόνας της ζωής. Τι γίνεται όμως, με τις περιπτώσεις εκείνες, κατά τις οποίες ένα παιδί πραγματικά αξίζει να διακριθεί, αλλά, για αδιευκρίνιστους λόγους, κάποιοι του «κόβουν τα φτερά»;
Το κακό στην περίπτωση αυτή, κατά τη γνώμη μου, ξεκινάει από την παραγωγική διαδικασία των ίδιων των συλλόγων. Έχοντας από μικρός υπάρξει κι εγώ μέλος μίας συνοικιακής ομάδας μπάσκετ των Αθηνών, με «καλό» όνομα στα καθ'ημάς, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω κάποτε, από πρώτο χέρι, τι σημαίνει αδικία. Όχι, ούτε απωθημένα έχω ούτε θα γινόμουν ποτέ... Γκάλης! Με ύψος μόλις 1,80μ. (τώρα, τότε ούτε που θυμάμαι πόσο ήμουν) άλλωστε, και με το αριστερό χέρι να χρησιμεύει μόνο για να κρατηθώ από τις... χειρολαβές στο λεωφορείο, δεν θα μπορούσα να περιμένω περισσότερα...
Υπήρχαν όμως άλλα παιδιά, πιο ψηλά, πιο δυνατά, πιο ταλαντούχα από μένα, τα οποία δεν προχώρησαν, δεν εξελίχθηκαν, δεν έκαναν καριέρα. Κι αν έψαχνες να εντοπίσεις το αδύνατο σημείο τους, αυτό δεν βρισκόταν εντός παρκέ, αλλά μάλλον εκτός... Μια προσεκτική ματιά πίσω ή δίπλα από τον κάθε προπονητή μιας παιδικής ή εφηβικής ομάδας, ήταν αρκετή, για να αναγνωρίσει κανείς τους χαρακτηριστικούς γονείς, που, έχοντας στρέψει τα παιδιά τους στον αθλητισμό, το πρωί πήγαιναν κανονικά στις δουλειές τους και το βράδυ μετατρέπονταν σε... παράγοντες, με μοναδική τους έγνοια το... καλό του συλλόγου, άμεσα συνυφασμένου, βέβαια, με την ατομική διάκριση του δικού τους παιδιού...
Κάπως έτσι, γονείς που έβαζαν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη από κάποιους άλλους, πατεράδες περήφανοι που τα δικά τους «βλαστάρια» φορούσαν το τελευταίο ζευγάρι των «Air Jordan», αλλά δεν μπορούσαν καλά-καλά να ντριμπλάρουν και να πασάρουν, καμάρωναν σαν το γύφτικο σκεπάρνι δίπλα ή πίσω από τον προπονητή, ο οποίος, με τη σειρά του, για το καλό πάντοτε της ομάδας, είχε φροντίσει να διαχωρίσει τους βασικούς από τους αναπληρωματικούς, με βάση το «χαρτάκι» που του είχε νωρίτερα δώσει η διοίκηση...
Τα ξέρουν αυτά όλοι οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ». Ξέρουν και για τις διοικήσεις των ομάδων εκείνων που, αφού πρώτα «συμβουλεύουν» ένα παιδί να κόψει το μπάσκετ ή να απευθυνθεί σε μια ομάδα με μικρότερες απαιτήσεις, φροντίζουν αυτές να του κόψουν το μπάσκετ, «κολλώντας» το δελτίο του στο... ταβάνι για τρία χρόνια, σε περίπτωση που κάνει λάθος και επιλέξει το δεύτερο δρόμο εκ των προαναφερθέντων. Τα ξέρουν, αλλά επιλέγουν να σιωπούν...
Σε μια κοινωνία λοιπόν, που έχει καταγεγραμμένη στα γονίδιά της την αδικία και την αναξιοκρατία, οι σύλλογοι και οι «μικρές» εθνικές ομάδες δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση. Γελιέστε, εάν νομίζετε ότι αρκεί για ένα μικρό παιδί να «σκίζεται» στις προπονήσεις και να κάνει «παπάδες» στο παρκέ. Όχι... Θα πρέπει και ο «μπαμπάκας» του να τα «ακουμπάει» στους κατάλληλους ανθρώπους... Αυτή είναι η -πικρή- αλήθεια. Αυτό γινόταν, γίνεται και θα γίνεται στους συλλόγους και στις «μικρές» εθνικές ομάδες.
Θα μου πείτε, βέβαια, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις; Σαφώς και υπάρχουν. Ο Παππάς π.χ., ο Παπανικολάου, ο Χρυσικόπουλος, για να αναφερθώ μόνο στις πιο πρόσφατες, είναι όντως εξαιρέσεις, οι οποίες ωστόσο, το μόνο που κάνουν, είναι να επιβεβαιώνουν τον κανόνα...
ΥΓ: Μία ακόμη περίπτωση που αξίζει να απασχολήσει την αθλητική μας επικαιρότητα και να εξεταστεί σε βάθος είναι αυτή του Άλφα Ντιολό Φανσέκας. Ο 18χρονος σέντερ από τη Γουινέα, αν δεν απατώμαι, απέκτησε με... μυστικές και διακριτικές, όπως διαβάζουμε, κινήσεις, ελληνικό διαβατήριο, αν και δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να αποδεικνύει ακράδαντα ότι έχει κάποια σχέση με την Ελλάδα. Αγωνίστηκε μάλιστα με την Εθνική Εφήβων στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, μολονότι, για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει, το όνομά του δεν συμπεριλαμβανόταν καν στη 12άδα της Εθνικής που παρουσίαζαν τα εγχώρια και εξειδικευμένα στο μπάσκετ ΜΜΕ, ακόμα και λίγες μέρες πριν από την έναρξη της διοργάνωσης! Να πρόκειται, άραγε, για μια νέα περίπτωση Λέντκοβ-Τσακαλίδη; Για να δούμε... Θα ασχοληθεί κανείς με την περίπτωση αυτή, ή οι... μασόνοι του ελληνικού μπάσκετ θα φροντίσουν να ξεχαστεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου